ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 198

มันอาจเป็นเพราะที่นี่ค่อนข้างเปลี่ยว ร้านอาหารจึงมีลูกค้าไม่มากนัก

ทันทีที่ไซม่อน ชายผู้เผยออร่าอันสูงส่งเข้ามาภายในร้าน ภายในชั่วพริบตา สายตาส่วนใหญ่พลันจับจ้องมาที่เขาในทันที

ทันใดนั้น เจ้าของร้านทักทายไซม่อนทันที เจ้าของร้านถึงกับตกตะลึงทันทีที่เห็นออร่าอันทรงพลังรอบตัวของไซม่อน เจ้าของร้านถึงกับกล่าวคำพูดออกมาด้วยเสียงสั่น "ยินดีต้อนรับครับ รับอะไรดีครับ?"

ไซม่อนไม่ได้มองที่เจ้าของร้าน แต่เขาพลันกล่าวคำพูดออกมา “เธอเป็นคนสั่งครับ” ไซม่อนมองไปยังที่นั่งว่างและนั่งลง

ชารอนจ้องไปที่ยังที่นั่งอยู่ เขาเผยรูปลักษณ์ราวกับเป็นเจ้าขุนมูลนายชนชั้นสูงที่กำลังรอการรับใช้ ชารอนถึงกับสบถใส่ไซม่อนในใจ แต่ทว่า เธอก็พลันยิ้มออกมาให้กับเจ้าของร้านและกล่าวคำพูด “โบโลเนสเนื้อสองที่ค่ะ ของฉันไม่เอาผักชีฝรั่งนะคะ ขอบคุณค่ะ”

“ผมก็ไม่เอาผักชีฝรั่งเหมือนกันครับ” ไซม่อนพูดขึ้นทันที

ชารอนเหลือบมองไซม่อนโดยไม่ตั้งใจ เขาไม่กินผักชีฝรั่งด้วยงั้นหรือ?

ทันใดนั้น เจ้าของตะโกนไปยังห้องครัวทันที “โบโลเนสเนื้อสองชิ้นไม่ใส่ผักชีฝรั่ง!”

ชารอนนั่งอยู่หน้าไซม่อน ระหว่างที่กำลังเหลือบมองไปยังชายตรงหน้า เขากำลังนั่งอยู่ในท่าทีราวกับตัวเองกำลังประชุมอยู่ในสำนักงาน ชารอนถึงกับกลั้นหัวเราะไม่อยู่

"คุณหัวเราะอะไรน่ะ?" ไซม่อนจ้องไปยังชารอน

“ท่านประธานแซคคารี่คะ คุณคงไม่เคยมาทานอาหารแถวนี้สินะคะ?"

“อันที่จริง มันก็นานมากแล้วแหละที่ผมไม่ได้เข้าภัตตาคารถูก ๆ ที่ไม่ค่อยถูกหลักอนามัยแบบนี้”

ไซม่อนจำแนกร้านอาหารเล็ก ๆ แบบนี้ว่าเป็นภัตตาคารถูก ๆ ที่ไม่ค่อยถูกหลักอนามัยงั้นหรือ? ไซม่อนบอกว่าไม่เคยกินร้านแบบนี้มานานแล้ว งั้นก็แสดงว่าเขาเคยมากินแล้วใช่ไหม?

ทว่า ก่อนที่ชารอนจะได้คำตอบที่ชัดเจน โบโลเนสสองจานก็ทำเสร็จ เจ้าของร้านถึงกับเดินมาเสิร์ฟให้กับทั้งสองด้วยตัวเอง

เนื้อสับชิ้นใหญ่คลุมพาสต้าพร้อมกลิ่นน่าดึงดูดใจวางอยู่ตรงหน้าทั้งสอง ชารอนหิวมาสักพักใหญ่แล้ว แถมตอนนี้ท้องเธอก็ร้องแล้วด้วย

ชารอนใช้ช้อนตักชิมซอสก่อน หลังจากนั้นเธอก็หยิบส้อมขึ้นมา “ฉันจะกินก่อนนะ”

“ระวังด้วยนะ มันร้อน” ทว่า ทันทีที่ไซม่อนกว่าเตือน มันก็สายไปเสียแล้ว

“อ๊า...ซ... ” ชารอนแลบลิ้นและใช้มือปัดมัน ปลายลิ้นของเธอถูกลวกจนเป็นสีแดง

ไซม่อนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “คุณเป็นขอทานจอมหิวโหยกลับชาติมาเกิดรึยังไงกัน?” ถึงแม้ว่าเขาจะพูดออกมาแบบนั้น แต่ไซม่อนก็ยังเทน้ำเย็นหนึ่งแก้วให้ชารอน "ดื่มน้ำก่อน"

ชารอนรีบดื่มน้ำไปหนึ่งอึกและวางถ้วยลง "อีกแก้ว"

ไซม่อนทำได้เพียงเทน้ำให้ชารอนเท่านั้น เธอดื่มหลายแก้วติดต่อกัน ท้ายที่สุด เธอก็รู้สึกดีขึ้น

หลังจากถูกลวกปากอยู่ครู่หนึ่ง เหงื่อเม็ดโตก็พลันปรากฏขึ้นบนหน้าผากของชารอน หลังจากนั้น หน้าที่ซีดในตอนแรกของชารอนก็เริ่มแดง รูปลักษณ์ภายนอกของเธอช่างยั่วยวนไม่น้อย

ไซม่อนจ้องมองไปยังชารอนอย่างลึกซึ้งโดยไม่รู้ตัว

ดูเหมือนว่าชารอนจะหิวมากจริง ๆ เพราะความสนใจทั้งหมดของเธออยู่ที่จานโบโลเนสเนื้อแสนอร่อยตรงหน้าเท่านั้น ชารอนไม่ได้สนใจชายตรงหน้าเลย

ชารอนไม่สนใจแล้วว่ามันจะลวกปากเธอหรือไม่ เธอยังคงตักกินต่อไป ถึงกระนั้น เธอก็ไม่ได้งุ่มง่ามมากนักในคราวนี้ เธอเป่าเนื้อให้เย็นก่อนจะยัดเข้าปาก

ชารอนเงยหน้าขึ้น เธอสังเกตเห็นว่าไซม่อนจ้องมองมา เธอรู้สึกแปลก ทันใดนั้น ชารอนพลันพูดขึ้น “มองฉันทำไม? คุณไม่กินเหรอ? หรือคุณไม่ชอบร้านอาหารเล็ก ๆ ข้างถนนแบบนี้?"

ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น ไซม่อนพลันมองต่ำและหยิบส้อมขึ้นมา ท่าทีของเขาดูสง่างามแม้ว่ากำลังนั่งกินพาสต้าอยู่ มันดูดีไม่น้อยเลย

ชารอนเม้มริมฝีปาก เธอไม่ได้ห่วงสวยเลย ชารอนไม่สนใจเลยด้วยซ้ำว่าหน้าตาของตัวเองเป็นอย่างไรเวลาหิวจัด

ทว่า หลังจากที่ไซม่อนกินโบโลเนสเนื้อวัวกับเธอเสร็จแล้ว พนักงานก็นำใบเสร็จจ่ายเงินมาให้ ถึงอย่างไร ไซม่อนก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม ดูเหมือนว่าเขากำลังคาดหวังรอให้ชารอนเป็นคนจ่าย ดูเหมือนว่าเขาจะต้องการแบบนั้นจริง ๆ

ชารอนถึงกับสบถออกมาในใจ เธอไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนขี้เหนียวเท่าเขามาก่อนเลยจริง ๆ ไม่นานนัก ชารอนก็จ่ายเงินกับพนักงานไป

ทั้งสองออกจากร้านอาหาร ชารอนกำลังจะขับรถกลับ ดูเหมือนว่าชารอนจะได้แยกทางกับไซม่อนแล้ว

“ฉันเลี้ยงข้าวคุณแล้วนะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันต้องขอตัวก่อน” รถของชารอนจอดอยู่ไม่ไกลจากที่นี่

ทว่า ทันทีที่ชารอนเดินไปยังรถของตัวเอง ชารอนพลันรู้สึกว่าไซม่อนเดินตามมา เธอหันไปมองไซม่อนด้วยความสับสน "คุณมีอะไรอีกรึเปล่า?"

“ไปส่งผมหน่อยสิ” ไซม่อนหน้าไม่อายจริง ๆ ด้วย!