ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 218

ชารอนหลับตาลงและพยายามจัดระเบียบความคิดของตัวเอง “สองสามวันก่อน ฉันขอโทษที่ไม่ได้มาเยี่ยมคุณเลย ฉันแค่กลัวว่าคุณจะยังคงโกรธฉันอยู่"

ไซม่อนเงียบไปครู่หนึ่ง “แล้วผมได้รับบาดเจ็บขนาดนี้เพราะปกป้องใครกันล่ะ? ถึงแม้ว่าผมจะโกรธ แต่ผมก็ไม่ได้ห้ามคุณสักหน่อยว่าเข้ามาเยี่ยมผมไม่ได้"

ผู้หญิงคนนี้ไม่มีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีเลยรึยังไงกัน? ทำไมเธอถึงต้องข้ออ้างอยู่เรื่อย?

“ก็ฉันแค่กลัว ฉันกลัวว่าคุณจะโกรธมากกว่าเดิมถ้าเห็นหน้าฉัน ฉันกลัวว่าตัวเองจะเป็นเหมือนตัวปัญหาที่ทำให้อาการของคุณแย่ลง"

“แต่ผมคิดว่าคุณคงยุ่งกับการกอดกับยูจีนสินะ เพราะแบบนั้น คุณเลยลืมตัวตนของตัวเองไปเลย คุณจะหาเวลามาเยี่ยมผมได้ยังไงกันล่ะ?" ไซม่อนไม่อยากเชื่อชารอน

“ฉัน... คุณเข้าใจฉันผิดหมดแล้ว!”

“เข้าใจผิดอะไรอีกล่ะ?” ไซม่อนเห็นทั้งสองกอดกันเต็มสองตา มีอะไรให้เข้าใจผิดอีกล่ะ?

“เรื่องของฉันกับยูจีน เราไม่ได้มีอะไรกันเลยจริง ๆ สำหรับฉัน เขาเป็นแค่เจ้านายเท่านั้น แถมวันนั้นเขากอดฉันก็เพื่อปลอบใจมากกว่า ฉันได้รับบาดเจ็บระหว่างการทำงาน เขาเลยรู้สึกเสียใจกับเรื่องนั้น”

อันที่จริง ชารอนเองก็ยังไม่รู้ว่ายูจีนกำลังคิดอะไรอยู่ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อยูจีนเอ่ยคำพูดแปลกประหลาดเหล่านั้นออกมา

ชารอนไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่ายูจีนกำลังแอบชอบเธออยู่รึเปล่า เขาทำเหมือนรู้จักเธอ แต่เธอจำหน้าเขาไม่ได้เลย

ในตอนแรก ชารอนไม่คิดด้วยซ้ำว่ายูจีนจะรู้สึกอะไรกับเธอ

“คุณปฏิบัติเหมือนกับเขาเป็นเจ้านาย แต่เขาอาจไม่ปฏิบัติกับคุณเหมือนเป็นลูกน้องก็ได้” ไซม่อนกล่าว

ชารอนเงียบไป ไซม่อนพูดถูก บางที ชารอนน่าจะหาเวลาไปถามยูจีนสักหน่อยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

ทันทีที่เห็นว่าชารอนไม่ได้พูดอะไรตอบโต้กลับมา ไซม่อนพูดต่อ “ยูจีน นิวตันไม่ใช่ผู้ชายที่เรียบง่ายอย่างที่คุณเห็นจากภายนอกหรอกนะ ถึงแม้ว่าเขาจะปฏิบัติกับคุณอย่างดี แต่เขาต้องมีแรงจูงใจอย่างอื่นซ่อนเร้นอยู่แน่”

ชารอนหลับตาลงและกล่าวคำพูดออกมาอย่างไม่พอใจ “คุณก็แค่ไม่ต้องการให้ฉันทำงานกับเขา คุณก็กล่าวหาเขาแบบนั้นได้สิ”