ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 217

"คุณเพเนโลเป้ ดูแลตัวเองด้วยนะคะ” แต่ท้ายที่สุดแล้ว ชารอนก็กลับมาสุภาพเช่นเดิม

ทันทีที่เห็นเพเนโลเป้เดินจากไป ชารอนพลันกัดริมฝีปาก ดังคำกล่าวที่ว่าเราไม่สามารถหยาบคายกับคนสุภาพได้ ดูเหมือนมันจะเป็นความจริง ถึงกระนั้น ชารอนก็ไม่จำเป็นต้องต่อสู้กับเพเนโลเป้ในตอนนี้

ด้วยรอยยิ้มขี้เล่นบนใบหน้า ชารอนหันศีรษะกลับมาและพบว่าดวงตาสีเข้มของไซม่อนจ้องมาที่เธอ ทันใดนั้น หัวใจของชารอนก็เต้นผิดจังหวะ

“มองฉันทำไมกัน? มีอะไรติดหน้าฉันงั้นเหรอ?” ชารอนสัมผัสใบหน้าของตัวเอง

“ทำไม จู่ ๆ คุณก็จำได้เฉยเลยว่าตัวเองเป็นภรรยาของผมล่ะ?" ไซม่อนกล่าวคำพูดออกมาอย่างเย็นชา เธอไม่ลืมสถานภาพของตัวเองหลังจากแอบเล่นชู้กับยูจีนงั้นหรือ?

ชารอนไม่สามารถรู้ได้เลยว่าไซม่อนกำลังจริงจังอยู่หรือไม่ ถึงอย่างไร ในตอนนี้ ไซม่อนกำลังเข้าใจเธอผิดอยู่

"ฉันขอโทษ" ทว่า ชารอนกลับกล่าวขอโทษไซม่อนอย่างจริงใจ

ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น ไซม่อนก็พลันตกตะลึง เขาจ้องมองไปที่ผู้หญิงตรงหน้าอย่างจดจ่อ ทำไมจู่ ๆ เธอถึงขอโทษล่ะ?

ชารอนสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ อันที่จริง ชารอนมีหลายเรื่องที่ต้องการจะบอกไซม่อน แต่ทว่า แฟรงกี้ยังคงยืนรอรายงานบางอย่างกับไซม่อนอยู่ ดังนั้น ชารอนจึงกล่าวคำพูดออกมา “คุณเคลียร์เรื่องงานกับแฟรงกี้ไปก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวเราค่อยคุยกันทีหลัง"

ดูเหมือนว่าแฟรงกี้จะต้องการยืนอยู่เฉย ๆ และรอฟังว่าชารอนจะพูดอะไรออกมา ถึงอย่างไร ดูเหมือนว่าเขาจะสูญเสียโอกาสนั้นไปแล้ว

“แฟรงกี้ นายออกไปรอข้างนอกก่อน” แต่ทว่า ไซม่อนเลือกที่จะคุยกับชารอนก่อน

แฟรงกี้เม้มริมฝีปาก ตามที่คาดไว้ เขามักจะเป็นเหมือนคนนอกอยู่เสมอ แต่ถึงอย่างไร เขาก็ไม่กล้าขัดคำสั่ง แฟรงกี้พลันเผยยิ้มและกล่าวคำพูดออกมา “ได้ครับท่านประธาน ถ้าท่านสะดวกแล้ว เรียกผมได้เลยนะครับ เดี๋ยวผมจะออกไปรอข้างนอก"

หลังจากที่แฟรงกี้เดินออกจากห้องไป เขาก็ปิดประตูให้ทั้งสองคน

ในตอนนี้ ทั้งห้องเหลือเพียงแค่สองคน ไซม่อนมองมายังชารอนและเลิกคิ้วขึ้น "มาคุยเรื่องของเรากันเถอะ"

ชารอนเหลือบมองไปยังชายผู้อดทน ในตอนนี้ เธอรู้สึกประหม่าเล็กน้อย