ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 232

ท้ายที่สุด ชารอนก็พลันได้สติ เธอหรี่ตาลงพร้อมกับมองดูสภาพร่างกายของตัวเอง เธอสวมชุดนอนตัวบางอยู่

ชารอนนวดขมับของตัวเอง เธอพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืน เธอดื่มหนักมากเมื่อคืน งั้นก็แสดงว่าทั้งสองหลับนอนด้วยกันงั้นหรือ?

ชารอนพลันรู้สึกปวดหัวและปวดรอบบริเวณดวงตา หลังจากวางสายเสร็จแล้ว ไซม่อนก็หันหลังและกล่าวคำพูดออกมา “ลุกขึ้นไปกินข้าวเช้าสิ เดี๋ยวเราจะกลับไปที่บ้านใหญ่กัน"

ไซม่อนหันหลังและเดินจากไปทันทีที่พูดจบ ระหว่างที่ชารอนกำลังมองดูไซม่อนเดินจากไป เธอก็พลันสังเกตเห็นว่าอาการบาดเจ็บที่ขาของเขาหายดีแล้ว

แต่ทว่า บางอย่างกลับผิดปกติ ทำไมไซม่อนไม่พูดถึงเรื่องเมื่อคืนเลยล่ะ?

ชารอนพยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอกำลังรู้สึกสับสน ทำไมเธอต้องกลับไปที่บ้านใหญ่กับไซม่อนด้วย?

จิตใจของชารอนเร่งเร้าถึงเหตุผลที่เป็นไปได้ อาจเป็นเพราะสิ่งที่เพเนโลเป้พูดออกมาทางโทรศัพท์กันนะ? ไซม่อนถึงกับสั่งให้ชารอนรีบรับประทานข้าวเช้าและกลับไปยังบ้านใหญ่ด้วยกันหลังจากทำทุกอย่างเสร็จ

"เกิดอะไรขึ้นเหรอ?" ชารอนถามทำลายความเงียบที่น่าอึดอัดใจในรถ

ไซม่อนส่ายศีรษะและขมวดคิ้ว เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมาเช่นกัน เพเนโลเป้โทรมาแต่เช้าตรู่และสั่งให้ไซม่อนรีบกลับบ้านเพราะมีเรื่องด่วน

ทว่า ไซม่อนยังคงเงียบอยู่จนก่อให้เกิดบรรยากาศตึงเครียด ชารอนจึงไม่คิดจะถามอะไรเพิ่มเติมอีก

ชารอนขมวดคิ้วทันทีที่สังเกตเห็นรอยร้าวบนหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเอง เธอขมวดคิ้ว เธอไม่เข้าใจเลย เมื่อคืนโทรศัพท์ยังปกติดี แต่ทำไมตอนนี้ถึงมีรอยแตกล่ะ?

"เมื่อคืนคุณทำอะไรลงไป? ชารอนหันมามองหน้าเขา "ทำไมหน้าจอโทรศัพท์ของฉันถึงแตกล่ะ?"

ไซม่อนเหลือบมองโทรศัพท์ของชารอนด้วยความเย็นชา เขาไม่แม้แต่จะกะพริบตา “ถ้ามันพัง ซื้อใหม่ก็ได้ไม่ใช่เหรอ?"

สำหรับค่ำคืนอันเร่าร้อนของทั้งสอง ยูจีนกลับโทรเข้ามาหาชารอน มันถือเป็นเรื่องปกติที่ไซม่อนจะไม่อยากให้ชารอนรับสาย เขาปล่อยโทรศัพท์อยู่บนพื้นแล้วหยิบขึ้นมาให้ชารอนในตอนเช้า

ชารอนจ้องมองไซม่อน มันเป็นถือเป็นเรื่องปกติที่ไซม่อนจะทำเป็นไม่สนใจ แต่ทว่า ชารอนเพิ่งจะได้โทรศัพท์เครื่องนี้มาไม่นาน เธอจะเปลี่ยนโทรศัพท์ใหม่ได้ยังไงกันล่ะ?