ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 233

ทันทีที่ชารอนและไซม่อนเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น เด็กน้อยก็วิ่งเข้าไปหาชารอนอย่างตื่นเต้นและตะโกนออกมา "แม่กลับมาบ้านแล้ว!~ กอดกันหน่อย!"

ชารอนคุกเข่าและรับลูกชายไว้ในอ้อมแขน เธอแยกกับลูกมาได้สักพักแล้ว แต่ถึงกระนั้น ชารอนก็เริ่มชินกับการมาหาเซบาสเตียนในทุกสองสามวันแล้ว

เซบาสเตียนกอดแม่ของตัวเองและหันข้างเพื่อมองไปยังชายร่างสูงที่กำลังขมวดคิ้วอยู่ "ขาพ่อหายดีแล้วเหรอครับ?" เซบาสเตียนถามขึ้นเพราะตระหนักได้ว่าพ่อของตัวเองยืนนิ่งและเดินไม่กะเผลกเลย

"ทำไมล่ะ? ลูกอยากให้พ่อเป็นง่อยเหรอ?” ไซม่อนกล่าว เด็กน้อยกำลังกอดแม่ของเขาอยู่ อันที่จริง เซบาสเตียนแทบจะไม่สนใจพ่อของตัวเองเลย ถึงกระนั้น การถูกคนในครอบครัวเมินมักจะทำให้คนเรารู้สึกแย่อยู่เสมอ

เซบาสเตียนส่ายหัวและตัวสั่น ดูเหมือนว่าเขาจะกำลังรู้สึกหวาดกลัว “ไม่ ไม่ ไม่! ถ้าเพื่อนผมเห็นพ่อเป็นง่อยเดินไม่ได้ พวกเขาล้อผมแน่เลย"

ทันใดนั้น เส้นเลือดพลันปรากฏขึ้นบนหน้าผากของไซม่อน เซบาสเตียนกังวลเรื่องภาพลักษณ์มากกว่าพ่อของตัวเองเนี่ยนะ?

ทันใดนั้น เซบาสเตียนก็ถูกดักลาสขัดจังหวะ ชายชราสูงอายุพลันเดินตรงมานั่งบนโซฟาในห้องนั่งเล่นพร้อมกับกระแอม "อ่า กลับมาสักทีนะ ไซม่อน"

ชารอนไม่ได้สนใจใครเลยจนถึงตอนนี้ เธอสังเกตเห็นว่ามีหลายคนอยู่ใน้บาน นอกจากดักลาสแล้ว ยังมีเพเนโลเป้และคนอื่นอีกสามคนนั่งอยู่บนโซฟา

ทว่า รีเบคก้าก็อยู่ที่นั่นเช่นกัน อีกสองคนที่กำลังนั่งข้างรีเบคก้าดูเหมือนจะเป็นคู่สามีภรรยาอายุห้าสิบต้น ๆ พวกเขาดูเหมือนพ่อแม่ของเธอเลย

คู่สามีภรรยาตระกูลลอว์เรนซ์จ้องมองไซม่อนและชารอน ทั้งสองเผยสีหน้าบูดบึ้งออกมาราวกับพวกเขากำลังหัวร้อน

ชารอนรีบหันไปมองไซม่อนทันที พ่อแม่ของรีเบคก้ามาที่นี่ก็เพราะเขางั้นเหรอ?

“กลับมาสักทีนะ ไซม่อน พวกเรารอเธอมาสักพักแล้วแหละ" พ่อของรีเบคก้ากล่าวคำพูดออกมาอย่างขุ่นเคือง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจและความโกรธ

ทันทีที่ไซม่อนเห็นการรวมตัวกันของผู้คนตรงหน้า เขาก็พลันหรี่ตาลงและเผยท่าทีสุดสงบออกมา "คุณผู้ชายและคุณนายลอว์เรนซ์ ลมอะไรหอบมาถึงที่นี่กันเหรอครับ?"

“ก็เพราะเธอทำให้ลูกสาวของเราต้องอับอายไง เธอคิดว่ายังไงล่ะ?" แม่ของรีเบคก้ากล่าว

ส่วนรีเบคก้าก็กำลังแสดงละครไปด้วย เธอเริ่มสะอื้นไห้ราวกับตัวเองเสียใจมาก