ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 286

“คุณทายาเป็นรึเปล่าเนี่ยหมอ?” ยูจีนทนไม่ไหวอีกต่อไป

หลังจากที่ยูจีนตะโกนใส่หมอ หมอก็แทบจะสติหลุดและทำขวดยาหล่นลงพื้น โดยปกติแล้ว เขามักจะทำงานอยู่ในห้องทำงานเล็ก ๆ แห่งนี้มาโดยตลอด อันที่จริง เขาจะรักษาเฉพาะความเจ็บป่วยและบาดแผลเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเด็ก ๆ เท่านั้น แล้วผู้ชายสองคนนี้ทำถึงต้องทำหน้าตาถมึงทึงใส่เข้าตลอดเวลาด้วย?

ชารอนอดทนกับความเจ็บปวดไม่ไหวแล้ว หลังจากนั้น เธอพลันกล่าวคำพูดออกมาด้วยตัวเอง “เดี๋ยวฉันทำเองค่ะ...”

เธอเอื้อมมือไปหยิบขวดครีมที่อยู่ในมือของคุณหมอมา แต่ทว่า ไซม่อนกลับเอื้อมมือมาหยิบครีมต่อหน้าเธอไปแล้ว เขานำหน้าเธอไปหนึ่งก้าว

ชารอนหันกลับมามองอย่างประหลาด ในวินาทีต่อมา ไซม่อนก็นั่งอยู่ข้าง ๆ ขาของเธอด้วยท่าทางเย็นชา เขาหยิบก้านสำลีออกมาและเริ่มจิ้มไปที่ครีมทาขาโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

ชารอนจ้องตรงมาที่ไซม่อนและตกตะลึง ทันทีที่สัมผัสได้ถึงความเย็นที่ข้อเท้า เธอกลับมารู้สึกตัว

ไซม่อนอีกแล้ว ทำไมเขาถึงดีกับเธอนักล่ะ?

อันที่จริง ชารอนไม่ต้องการเป็นหนี้อะไรเขาอีก แถมเธอก็ไม่ต้องการให้ไซม่อนมาดูแลเธอด้วย ชารอนไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาจะต้องดูแลในอนาคตสักหน่อย

“ขอบคุณนะ แต่ฉันทำเองได้...”

ชารอนต้องการเอาขวดครีมคืนมา แต่ทว่า ไซม่อนกลับกล่าวคำพูดออกมาอย่างเย็นชาโดยไม่เงยหน้าขึ้นเลย “อย่าขยับ”

คำพูดของไซม่อนทำให้ชารอนตกใจไม่น้อย

“แม่ครับ อย่าเพิ่งสิ ให้พ่อทาครีมให้ก่อน ดูสิครับ พ่อมือเบามากเลยนะแม่ พ่อจะไม่ทำให้แม่เจ็บแน่นอน"

ชารอนมองลูกชายและหรี่ตาลง ก่อนหน้านี้ เขาก็ไม่ชอบไซม่อนเหมือนกันไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมเซบาสเตียนถึงเข้าข้างไซม่อนตอนนี้ล่ะ?

ถึงอย่างไร เด็กน้อยก็พูดถูก ชารอนไม่คิดเลยว่าชายผู้เยือกเย็นจะอ่อนโยนได้ขนาดนี้ ระหว่างที่ไซม่อนกำลังทายาที่ข้อเท้าของเธอ มันไม่เจ็บสักนิด

ทว่า น่าแปลกที่ยูจีนไม่ได้พูดอะไรกับไซม่อนเลย เขาเพียงแค่ยืนอยู่ด้านข้างอย่างเงียบ ๆ เท่านั้น แถมเขายังเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋าพร้อมกับเผยยิ้มออกมาอีกด้วย

สำหรับตอนนี้ ชารอนข้อเท้าพลิก เพราะเหตุนั้น เธอจึงเข้าร่วมกิจกรรมที่เหลือต่อไม่ได้แล้ว แต่ทว่า ไม่นานนัก กิจกรรมพ่อแม่ลูกก็จบลงอย่างรวดเร็ว

หลังจากกิจกรรมจบลง ทุกคนก็ออกจากโรงเรียน