ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 29

ถึงแม้จะมีเสื้อผ้าคั่นกลาง แต่ฝ่ามือขนาดใหญ่ของไซม่อนก็กำลังโอบเอวของชารอนอยู่ ถึงอย่างไร ชารอนรู้สึกราวกับผิวหนังบริเวณนั้นของตัวเองกำลังไหม้

ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วแก้มของชารอน ใบหน้าของเธอรู้สึกร้อนผ่าว

'ให้ตายสิ เกิดอะไรขึ้นกับเรากันล่ะเนี่ย?'

ชารอนไม่รู้ตัวเลยว่าเธอเดินมาถึงข้างรถได้ยังไง นอกจากนี้ แฟรงกี้เองก็ถือร่มเอาไว้ข้างประตูรถเช่นกัน เมื่อเห็นทั้งสองคนเดินเข้ามาหา เขาก็เดินไปเปิดประตูรถให้ พร้อมกับรอให้ไซม่อนเข้าไปในรถ

ชารอนรู้สึกแปลกไป 'แฟรงกี้อุตส่าห์เอาร่มมาตั้งสองคัน ทำไมเราต้องลงมาข้างล่างด้วยล่ะเนี่ย?'

ด้านข้างรถ ไซม่อนปล่อยมือที่โอบเอวชารอนไว้และคืนร่มให้เธอ คงไม่ต้องสงสัยแล้วว่าแฟรงกี้กำลังถือร่มอีกอันให้กับใคร ถ้าไม่ใช่ไซม่อน

ชารอนกระพริบตา “เอ่อ... เดินทางกลับบ้านปลอดภัยนะคะ”

“ได้เลย คุณก็เหมือนกัน ระวังตัวด้วย” ดวงตาของไซม่อนเต็มไปด้วยความสนใจระหว่างที่กำลังจ้องมองไปที่ชารอน

“งั้น ฉันกลับก่อนนะคะ” ชารอนรู้สึกว่าการจ้องมองของไซม่อนแตกต่างไปจากเมื่อก่อน

“เจอกันพรุ่งนี้” ไซม่อนโพล่งคำพูดสุดท้ายออกไป

ชารอนเงยหน้าขึ้นมอง “เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ” เธอรีบตอบกลับ หลังจากนั้น ชารอนก็รีบหันหลังกลับอย่างรวดเร็วและมุ่งหน้ากลับเข้าไปในคอนโดราวกับว่าเธอกำลังวิ่งหนีเอาชีวิตรอด ระหว่างที่ชารอนยืนเคียงข้างไซม่อน มันเป็นความรู้สึกที่ตรึงเครียดไม่น้อย

ในระหว่างที่ชารอนกำลังกลับเข้าไปยังคอนโด เธอก็ยังสัมผัสได้ว่าไซม่อนยังคงจ้องมองมาอยู่

ชารอนรีบวิ่งกลับไปที่คอนโดและสลัดตัวเองให้หลุดจากสายตาของไซม่อน ทันทีที่เข้ามาในคอนโด อารมณ์ตึงเครียดของเธอก็พลันคลายลง

'แปลกจัง เราเป็นอะไรกันนะ? ทำไมเราถึงต้องประหม่าเวลาอยู่ใกล้เขาด้วยล่ะ?

ทว่า ทันใดนั้น เงาของชายคนหนึ่งโผล่มาอยู่ตรงหน้าของชารอน เธอรู้สึกประหลาดใจ ชารอนเงยหน้าขึ้น เธอเห็นโฮเวิร์ดจ้องมองมาอย่างเย็นชา

"คุณมาทำอะไรที่นี่กันน่ะ?" ชารอนมองมาที่โฮเวิร์ดและรู้สึกสงสัย

ชารอนรู้สึกเจ็บที่บริเวณไหล่เพราะโฮเวิร์ดจับมันเอาไว้อยู่ นอกจากนี้ เขายังผลักเธอติดกับผนังอีกด้วย “ชารอน เธอจะทำตัวหน้าด้านไปถึงไหนกัน? เธอกล้าดียังไงมาล่อลวงลุงของผมแบบนั้น?!”

ชารอนไม่อยากพูดอะไรกับโฮเวิร์ดอีกต่อไปแล้ว ท้ายที่สุด ลิฟต์ก็ลงมาถึงพอดี ทันใดนั้น ชารอนจึงเตะโฮเวิร์ดเข้าที่ขาพร้อมกับสลัดตัวเองออกมาและใช้โอกาสนี้วิ่งเข้าไปในลิฟต์ทันที

หลังจากที่ชารอนกดปุ่มปิดประตูลิฟต์แล้ว เธอก็ตะโกนออกมา “อย่ายุ่งกับฉันอีก!”

โฮเวิร์ดต้องการที่จะคว้าเธอเอาไว้ แต่ไม่นานนัก ประตูลิฟต์ก็ปิดลง เขาทำได้เพียงชกกำแพงอย่างแรง

ทว่า ฝนข้างนอกยังคงตกลงมาอย่างหนัก แซลลี่กำลังยืนอยู่ข้างหน้าต่าง เธอเปิดม่านและมองออกไปข้างนอก ทั้งนี้ แซลลี่กังวลเรื่องที่โฮเวิร์ดยังไม่กลับบ้าน เพราะตอนนี้เป็นเวลาดึกมากแล้ว

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเพราะการกลับมาของชารอน เธอกลัวว่าชารอนจะแย่งโฮเวิร์ดกลับไป

ไม่นานนัก โทรศัพท์ของแซลลี่ก็ดังขึ้น มันแสดงการแจ้งเตือนว่าเธอมีข้อความใหม่เข้ามา แซลลี่คิดว่ามันเป็นข้อความจากโฮเวิร์ด ทันใดนั้น เธอจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอย่างรวดเร็ว

แต่ทว่า มันกลับไม่ใช่ข้อความจากโฮเวิร์ด แซลลี่คลิกเข้าไปที่ข้อความและที่เห็นภาพถ่ายอยู่สองสามภาพ ภายใต้สายฝนที่กำลังตกหนัก เธอเห็นไซม่อนกำลังกอดชารอนและใช้ร่มร่วมกันอยู่

ทันทีที่เห็นเช่นนั้น แซลลี่แทบลมจับจนเกือบล้ม 'นางชารอน! นี่เธอกำลังหว่านเสน่ห์ใส่คุณลุงไซม่อนจริง ๆ เหรอเนี่ย?'