ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 28

ชารอนวางจานข้าวลงบนโต๊ะอาหารแล้วชวนไซม่อนเข้ามานั่ง

อันที่จริง ชารอนรู้สึกแย่นิดหน่อย เพราะเธอทำอาหารที่ดูธรรมดามาก ทั้งสามจานเลย ไม่นานนัก ชารอนกล่าวคำพูดออกมาอย่างเขินอาย "เอ่อ... มันก็ไม่ใช่อาหารจานพิเศษอะไรขนาดนั้นหรอกนะคะ ฉันหวังว่าคุณจะทนกินได้"

ไซม่อนไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแต่นั่งลงที่ข้างโต๊ะเท่านั้น

ในทางกลับกัน เซบาสเตียนรู้สึกดีใจไม่น้อย “แม่ครับ แค่หมูตุ๋นจานโตจากนี้ก็มากเกินพอแล้วครับ”

ไซม่อนมองไปยังเซบาสเตียนและจ้องไปยังแขนและขาอันผอมเพรียวของเขา 'ชีวิตพวกเขาก่อนหน้านี้ลำบากกันไหมนะ? หรือเมื่อก่อนเด็กคนนี้ไม่มีแม้แต่เนื้อให้กินเลย?'

“งั้นกินให้เต็มที่เลย” ไซม่อนตักหมูตุ๋นชิ้นโตให้เซบาสเตียน

“ขอบคุณครับ แต่ผมตักเองได้นะ คุณลุงไม่ต้องสุภาพกับผมขนาดนั้นก็ได้” ทันทีที่เซบาสเตียนพูดจบ เขาก็ใช้ช้อนตักเนื้อขึ้นมาอีกสองชิ้นพร้อมกับวางมันลงบนจาน เมื่อพูดถึงเรื่องกิน เซบาสเตียนไม่ยอมแพ้แน่นอน

เมื่อเห็นเซบาสเตียนรับประทานอาหารอย่างมีความสุข ไซม่อนเผยรอยยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

“ท่านประธานแซคคารี่คะ คุณเองก็ควรกินนะ ไม่ต้องตักให้เขาก็ได้ค่ะ” ชารอนตักข้าวให้ไซม่อนหนึ่งช้อน

ไซม่อนเงยหน้าขึ้นและหยิบช้อนส้อมขึ้นมา

ชารอนชำเลืองมองไซม่อนในระหว่างที่เขากัดเนื้อตุ๋นคำแรกเข้าไป ทันใดนั้น เธอเอ่ยถามขึ้น “รสชาติถูกปากคุณไหมคะ?”

“ยังกินได้อยู่” ไซม่อนโพล่งออกมาเช่นนั้น

ดวงตาของชารอนกระตุกเล็กน้อย 'มันเป็นคำตอบแบบไหนกันล่ะเนี่ย?'

ถึงกระนั้น ไซม่อนก็เกิดมาในตระกูลที่ร่ำรวย เขาต้องมีพ่อครัวชั้นยอดที่เตรียมอาหารให้ที่บ้านแน่นอน อันที่จริง มันถือเป็นเรื่องที่ดีหากไซม่อนสามารถลดมาตรฐานและรับประทานอาหารร่วมกับเธอได้ งั้นชารอนกำลังคาดหวังคำตอบดี ๆ อะไรจากไซม่อนกันล่ะ?

หลังจากทานเสร็จ ท้องฟ้าเริ่มมืดลง ฝนเริ่มเทลงมาอย่างหนัก แถมเสียงฟ้าร้องยังดังตามมาอีกด้วย ดูเหมือนว่าฝนจะไม่หยุดตกเลย

ชารอนมองไปยังไซม่อนที่กำลังเล่นหมากรุกกับลูกชายของเธอ แม้ว่าฝนจะตกหนัก แต่เธอก็ไม่สามารถให้ไซม่อนค้างคืนที่นี่ได้

แต่ถึงอย่างไร เธอก็ยังไล่ไซม่อนออกไปไม่ได้ นั่นเป็นเพราะฝนยังตกอยู่ ทว่า ระหว่างที่เธอกำลังรู้สึกสับสน โทรศัพท์ของไซม่อนก็ดังขึ้น