ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 27

ชารอนรู้สึกประหลาดใจทันทีที่เห็นไซม่อน “ท่านประธานแซคคารี่ ลมอะไรหอบคุณมาถึงที่นี่กันล่ะคะ?”

“คุณลุงมาเยี่ยมแม่น่ะครับ เขาอยากรู้ว่าขาของแม่หายดีหรือยัง." เซบาสเตียนตอบกลับแทนไซม่อน

อันที่จริง ชารอนไม่คิดว่าไซม่อนจะเป็นห่วงเธอมากขนาดนี้ ดังนั้น เธอจึงรีบตอบกลับไป “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันกลับไปทำงานได้แล้วแหละ"

“ไม่ต้องลำบากเลย คุณได้รับบาดเจ็บก็เพราะผม” ไซม่อนกล่าวอย่างแผ่วเบา

“ชาร์ ทำไมเธอถึงไม่รีบเชิญคุณไซม่อนเข้าไปข้างในล่ะ?” ไรลีย์กล่าวเสริม

หลังจากนั้น ชารอนก็ได้สติและหลีกทางให้ทั้งสามอย่างรวดเร็ว “เข้ามานั่งข้างในก่อนเถอะค่ะ”

ไซม่อนเหยียดขาและก้าวเท้าเข้ามาข้างใน เขาไม่ได้รู้สึกเขินอายเลยแม้แต่น้อย

ชารอนบอกให้ไซม่อนนั่งลงในห้องโถงก่อนที่เธอจะเทน้ำให้เขาแก้วหนึ่งและนำมาวางไว้ตรงหน้า

ในระหว่างที่ไรลีย์ขับรถไปรับเซบาสเตียน เธอได้ซื้อกับข้าวสำหรับอาหารค่ำมาด้วย เพราะฉะนั้น เธอจึงวางกับข้าวเหล่านั้นเอาไว้ในครัวแล้วเดินออกมาพูดกับชารอน "ชาร์ ฉันลืมซื้อซีอิ๊วน่ะ เดี๋ยวฉันขอตัวลงไปซื้อที่ชั้นล่างก่อนนะ ดูแลคุณไซม่อนให้ดีด้วยล่ะ"

ชารอนขมวดคิ้ว 'เมื่อวานเธอเพิ่งซื้อซีอิ๊วไปไม่ใช่หรือยังไงกัน?'

ไรลีย์เดินออกจากห้องไปโดยไม่รอคำตอบของชารอนเลย

ในตอนนี้ ทั้งห้องเหลือเพียงแค่สามคนเท่านั้น ชารอนแอบชำเลืองมองไซม่อนและสัมผัสได้ว่าบรรยากาศรอบตัวค่อนข้างน่าอึดอัด

“เอ่อ... ท่านประธานแซคคารี่คะ ขอบคุณนะคะที่มาเยี่ยม” ทว่า ชารอนตระหนักได้ถึงบางสิ่ง เธอจึงพูดต่อ "อ่าใช่ รอสักครู่นะคะ" เธอหันกลับและเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง

ไม่นานหลังจากนั้น ชารอนก็เดินออกมาพร้อมกับชุดสูทในมือ

“ท่านประธานแซคคารี่ นี่ค่ะเสื้อผ้าของคุณ ฉันซักให้จนสะอาดแล้ว” ก่อนหน้านี้ เธอทำให้เสื้อผ้าของไซม่อนเปื้อน เธอสัญญาว่าจะซักให้สะอาดก่อนส่งคืน

ไซม่อนมองดูชุดสูทในมือชารอนอยู่สักพักและกล่าวคำพูดขึ้น "ผมจะฝากไว้ที่คุณก่อนก็แล้วกันนับจากนี้"

"ว่าไงนะคะ?" ชารอนมองมาที่ไซม่อนอย่างงุนงง