ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 296

ดูเหมือนว่าลิฟต์จะตก ไม่นานหลังจากนั้น ทั้งสองก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมา ทันใดนั้น เสียงของผู้จัดการเฮย์สดังขึ้น “ท่านประธานแซคคารี่ครับ คุณยีนส์ พวกคุณอยู่ข้างในใช่ไหมครับ?” เขาตะโกน

ทั้งสองถูกห้อมล้อมด้วยความมืดมิดภายในลิฟต์ อากาศโดยรอบกำลังบางลงและอบอ้าว ทันทีที่ชารอนได้ยินเสียงผู้จัดการเฮย์ส เธอตะโกนตอบทันทีว่า “ใช่ค่ะ เราอยู่ข้างใน ช่วยพวกเราด้วย"

ชารอนไม่สามารถอยู่ในพื้นที่แบบนี้ได้เลย ถ้าไซม่อนไม่อยู่เคียงข้างเธอ เธอเองก็คงไม่รู้เลยว่าตัวเองจะต้องรู้สึกกลัวขนาดไหน

“ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ รอสักเดี๋ยวนะครับ เดี๋ยวผมจะแจ้งเจ้าหน้าที่ฝ่ายซ่อมบำรุงให้มาช่วยทันทีเลย ดูเหมือนว่าลิฟต์นี้จะเก่าเกินไปแล้ว เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเป็นครั้งคราวน่ะครับ ผมไม่คิดว่าวันนี้มันจะเสียหายหนักขนาดนี้...” ผู้จัดการเฮย์สอธิบายต่อจากด้านนอก

ภายในลิฟต์ ไซม่อนให้ชารอนกอดตามที่ต้องการ ถ้าชารอนไม่ตกใจขนาดนี้ ไซม่อนก็คงไม่รังเกียจที่จะอยู่ในลิฟต์นาน ๆ

ชารอนแทบไม่เคยตื่นตระหนกขนาดนี้มาก่อนเลย นอกจากนี้ เธอยังกอดไซม่อนอยู่ด้วย

เจ้าหน้าที่ซ่อมบำรุงเข้ามาตรวจสอบและพบปัญหาอย่างรวดเร็วทันทีที่มาถึง ประตูลิฟต์ค่อย ๆ เปิดออก หลังจากนั้น แสงสว่างพลันส่องเข้ามาจากด้านนอก

ผู้คนจำนวนมากยืนอยู่ที่ทางเข้าลิฟต์ นอกจากผู้จัดการเฮย์สแล้ว ยังมีพนักงานคนอื่น ๆ จากบริษัทเซ็นทรัล คอร์ปอเรชั่นและทีมของชารอนอีก ทุกคนรีบวิ่งมาทันทีที่ได้ยินว่าทั้งสองติดอยู่ในลิฟต์

หลังจากที่ประตูลิฟต์เปิดออก ทุกคนพลันตะลึงกับฉากตรงหน้า

ชารอนยังคงกอดไซม่อนเอาไว้แน่น ร่างกายของชารอนแทบจะเกาะติดกับเขาเลยด้วย ใบหน้าของชารอนพลันขาวซีดราวกับผ้าปูที่นอน ดูเหมือนว่าเธอจะตกใจไม่น้อย

ถ้าไม่ใช่เพราะความหวาดกลัวบนใบหน้าของชารอน ความคิดของทุกคนก็คงกระจัดกระจายไปแล้วหลังจากเห็นภาพตรงหน้าว่ามันมีอะไรระหว่างทั้งสองรึเปล่า?

ในตอนนี้ โฮเวิร์ดก็ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนเช่นกัน เมื่อเห็นชารอนและไซม่อนพัวพันในอ้อมแขนของกันและกัน ความชั่วร้ายพลันส่องประกายผ่านสายตาของเขา

อันที่จริง ชารอนรู้สึกว่าอยากจะวิ่งออกจากลิฟต์ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก แต่ทว่า ชารอนพลันตระหนักว่าขาของตัวเองอ่อนแรงไปหมดเสียนี่!

ทุกคนกำลังรอทั้งสองออกมาจากลิฟต์ เมื่อสังเกตเห็นดวงตาหลายคู่มองเข้ามา ท้ายที่สุด ชารอนก็รู้ตัวว่าเธอยังคงกอดไซม่อนอยู่

ชารอนปล่อยตัวไซม่อนตามสัญชาตญาณ แต่ทว่า ทันใดนั้น ไซม่อนก็อุ้มหญิงสาวเอาไว้ในอ้อมแขน ขาของเธอลากไปกับพื้น

ใบหน้าของไซม่อนเผยให้เห็นความสงบและเด็ดเดี่ยว หากมองจากสีหน้า ไม่มีใครสามารถเดาได้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่ขณะที่กำลังอุ้มชารอนขึ้นมา