ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 309

...

ณ คฤหาสน์อองรี คฤหาสน์สไตล์ยุคกลางที่ออสตินอาศัยอยู่

นี่ถือเป็นเวลานานมากแล้วที่ยูจีนไม่ได้มาที่นี่ อีกทั้ง เขามาที่นี่ในวันนี้เพราะเรื่องที่ชารอนเกือบจะถูกลักพาตัวไป

ในระหว่างที่ยูจีนกำลังเขานั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้มะฮอกกานีในห้องนั่งเล่น เขาพลันสัมผัสได้ถึงความหนาวเย็นอันน่ากลัวจากเฟอร์นิเจอร์สไตล์ยุคกลางทุกชิ้นภายในพื้นที่ขนาดใหญ่และเงียบสงบ กระดูกสันหลังของยูจีนถึงกับสั่นสะท้าน

ออสตินชอบของหลายอย่างที่มีสไตล์เดียวกันกับยุคกลาง นอกจากนี้ สิ่งของรอบตัวพลันปล่อยออร่าแห่งความเย็นยะเยือกสุดสยดสยองออกมาด้วย

หลังจากนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ได้ครู่หนึ่ง ท้ายที่สุด ยูจีนก็ได้ยินเสียงรถเข็นเคลื่อนเข้ามาพร้อมเสียงกระเบื้อง ออสตินอยู่ที่นี่

หลังจากนั้น ออสตินใช้มือหมุนล้อและเคลื่อนรถเข็นเข้ามาใกล้

“พี่ออสติน” ยูจีนกล่าวทักทาย ไม่มีความเสน่หาบนใบหน้าของเขาเลย ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องของชารอน เขาคงไม่มาที่นี่แน่

ออสตินอายุประมาณสี่สิบปีแล้ว เขาเป็นชายร่างผอม ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับขาของเขาที่ผูกติดไว้กับรถเข็น

“น่าแปลกจังเลยนะที่ได้เจอนายแบบนี้ ยูจีน ลมอะไรหอบนายมากันล่ะ น้องชาย?" มุมปากของออสตินยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม แต่ดวงตาของเขายังคงเย็นชา

“ผมได้ยินมาว่าหนึ่งในนักออกแบบของบริษัทผมถูกลูกน้องของพี่เข้ามาขวางทางระหว่างกำลังกลับบ้านน่ะ” ยูจีนพยายามพูดให้อ้อมมากที่สุด

ออสตินรู้ว่ายูจีนมาที่นี่เพื่อกล่าวหาตน เพราะพวกชายชุดดำมารายงานกับเขาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่าพวกเขาไม่สามารถพาชารอนกลับมาได้ ไซม่อนมาปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันและพาผู้หญิงคนนั้นออกไป

ออสตินรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยที่ลูกน้องล้มเหลวในการปฏิบัติตามคำสั่งของตน แต่ในตอนนี้ ออสตินรู้สึกทึ่งกับความสัมพันธ์ระหว่างไซม่อนกับผู้หญิงคนที่ชื่อว่าชารอนมากกว่า

“มันก็แค่ความเข้าใจผิด ฉันได้ยินมาว่าเธอเป็นแฟนของนาย ฉันเลยอยากเห็นหน้าผู้หญิงที่กระตุ้นความสนใจของน้องชายฉันสักหน่อย ฉันเลยส่งคนไปหาเธอสองสามคน แต่ไอ้พวกลูกน้องหน้าโง่พวกนั้นกลับเข้าใจผิด ฉันได้ยินมาว่าพวกมันเกือบจะทำร้ายเธอด้วยซ้ำ ตอนนี้เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?” ออสตินถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย