ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 323

ชารอนคิดว่าไซม่อนไม่ยอมพูดเพราะเขาป่วยจริง หรืออาจจะรู้สึกไม่ค่อยดี ดังนั้น เธอจึงยักไหล่และตอบกลับ “ก็ได้ ยังไงก็เถอะ พอถึงเวลาคับขันทีไร ผู้ชายก็พึ่งพาอะไรไม่ได้อยู่แล้ว"

ดวงตาของไซม่อนเริ่มกระตุกทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น...

ชารอนนั่งถัดจากเขาและเอื้อมมือไปตรวจอุณหภูมิตรงหน้าผาก “คุณไม่ได้ตัวร้อนเลยนะ ไข้ลดลงรึยัง?”

“แอ๊ก แอ๊ก...” ไซม่อนเริ่มไออย่างกะทันหัน

“คุณทานยารึยัง? คุณหมอพูดว่าอะไรบ้าง? แผลเป็นยังไงบ้าง? เปลี่ยนผ้าพันแผลแล้วเหรอ?”

ชารอนรู้สึกประหม่าทันทีที่เห็นไซม่อนเริ่มไอ เธอรีบพยายามตรวจสอบอาการบาดเจ็บของเขา

ไซม่อนค่อย ๆ ม้วนแขนเสื้อขึ้นและแสดงให้เห็นว่าผ้าพันแผลบนแขนของเขาถูกเปลี่ยนไปแล้ว

“แผลอักเสบและติดเชื้อนิดหน่อยน่ะ คุณหมอซาเวียร์เข้ามาดูผมก่อนหน้านี้แล้ว” เมื่อไซม่อนสังเกตว่าชารอนดูประหม่าขนาดไหน ริมฝีปากบางของเขาก็เริ่มโค้งขึ้นอย่างคาดไม่ถึง

ชารอนถอนหายใจด้วยความโล่งอก “งั้นก็ดีแล้ว คุณทานยารึยังล่ะ?”

“กินไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วนี่เอง ดูเหมือนว่าจะต้องกินอีกรอบแล้วแหละ"

"แล้วยาอยู่ไหน? เดี๋ยวฉันไปหยิบมาให้เอง”

ชายคนนั้นใช้คางชี้ไปที่โต๊ะกาแฟ "ตรงนั้น"

ชารอนลุกขึ้นเพื่อเทน้ำหนึ่งแก้วให้ไซม่อน แต่ทว่า ชารอนสังเกตเห็นว่าเหยือกนั้นว่างเปล่า

“รอฉันก่อนนะ น้ำหมดน่ะ เดี๋ยวฉันไปเติมให้” ชารอนค่อนข้างคุ้นเคยกับที่นี่ ดังนั้น เธอจึงไม่จำเป็นต้องถามอะไรไซม่อนมากมายเลย หลังจากนั้น เธอก็ไปจัดการทุกอย่างให้ไซม่อน

บ้านที่ดูจืดชืดในตอนแรก ตอนนี้มันไม่โดดเดี่ยวแล้วเมื่อมีผู้หญิงอย่างชารอนอยู่ด้วย ไซม่อนเอนหลังลงบนโซฟาและจ้องมองตามร่างของชารอน

ในไม่ช้า เธอก็กลับมาพร้อมกับน้ำหนึ่งแก้วและวางไว้ตรงหน้า “มันร้อนนิดหน่อยนะ ฉันต้มน้ำชามาให้น่ะ ถ้ามันเย็นแล้ว คุณค่อยดื่ม"

“ครับ...” ชายหนุ่มเงียบไปบ้างในคืนนี้ ทว่า ดวงตาของเขาช่างลึกล้ำไม่น้อยทันทีที่มองมาที่ชารอน