ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 322

ก่อนที่ชารอนจะทันได้ตอบโต้ คุณนายทอมป์สันก็พุ่งเข้ามาหาและจับมือเธอเอาไว้แน่นแล้ว ด้วยดวงตาที่แดงก่ำและบวมช้ำ เธอกล่าวคำพูดออกมาด้วยท่าทีกังวลและน่าสงสาร “คุณหนูคะ คุณน่าจะรู้ว่าใช่ไหมว่าตอนนี้คุณยูจีนอยู่ที่ไหน? ขอฉันเข้าไปหาเขาหน่อยไหมคะ? พอดีว่าลูกของเราป่วย ฉันต้องการพบเขา...”

“คุณทอมป์สันครับ!” ไวแอตต์รู้สึกลนลาน เขารีบเข้าไปดึงเฟิร์น ทอมป์สันออกไปก่อนจะกล่าวขอโทษชารอน “ผมต้องขอโทษด้วยนะครับคุณยีนส์ที่เราทำให้คุณตกใจ เดี๋ยวผมจะพาเธอออกไปเดี๋ยวนี้แหละครับ”

ไวแอตต์แทบไม่ให้โอกาสชารอนตอบเลย เขารีบลากผู้หญิงคนนั้นออกไป

“อ่าว เดี๋ยวก่อนสิ..." ถึงกระนั้น มันสายเกินไปแล้วที่ชารอนจะหยุดทั้งสองเอาไว้ ในชั่วพริบตา ไวแอตต์ผลักผู้หญิงคนนั้นเข้าไปในรถแล้วขับออกไป

ชารอนพลันสงสัยว่าตัวเองฟังผิดรึเปล่า คุณนายทอมป์สันพูดว่า "ลูกของเรา" ก่อนหน้านี้ใช่ไหม? เธอกำลังบอกเป็นนัยว่าเธอมีลูกกับยูจีนงั้นหรือ?

มันเป็นไปได้อย่างไร?

เท่าที่รู้ ยูจีนไม่ได้คบกับใครเลย ชารอนจึงสงสัยว่าเธอแค่แอบชอบยูจีนอยู่รึเปล่า

ถ้าคุณนายทอมป์สันไม่ได้โกหก เธอก็คงเป็นหนึ่งในแฟนเก่าของยูจีนงั้นหรือ? อีกอย่าง พวกเขามีลูกด้วยกันได้แล้วหรือ?

ชารอนเริ่มส่ายศีรษะ นี่ยังคงเป็นเรื่องส่วนตัวของยูจีน มันไม่ใช่เรื่องของชารอนเลยที่จะเข้าไปยุ่งกับชีวิตส่วนตัวของคนอื่น เธอรู้ดีว่าไม่ควรอยากรู้อยากเห็นเรื่องของคนอื่น

...

ชารอนต้องทำงานล่วงเวลาในคืนนั้น โทรศัพท์ที่เธอวางไว้บนโต๊ะพลันดังขึ้น หมายเลขผู้โทรแสดงให้เห็นว่าเป็นสายเรียกเข้าของไซม่อน

หัวใจของชารอนเต้นแรงทันทีที่เห็นเช่นนั้น ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงโทรหาเธอตอนกลางดึกแบบนี้ล่ะ?

ครั้งสุดท้ายที่ได้ออกไปข้างนอกด้วยกัน ตอนที่ไซม่อนรู้ว่าชารอนได้ลบเบอร์ของเขาออกไปแล้ว เขาจึงบันทึกเบอร์ของตัวเองไว้ในโทรศัพท์ของชารอนอีกครั้ง นอกจากนี้ ไซม่อนยังบอกให้ชารอนรับสายทุกครั้งที่เขาโทรมาหาด้วย ถึงกระนั้น ดูเหมือนว่าไซม่อนจะไม่สนใจเลือกเวลาในการโทรเลย

"สวัสดีค่ะ?" เธอรับโทรศัพท์

“คุณยีนส์รึเปล่าครับ?”

ทว่า เสียงจากปลายสายกลับไม่ใช่ของไซม่อน แต่เป็นเสียงของผู้ช่วยของเขา แฟรงกี้

“ใช่ค่ะ ฉันกำลังพูดอยู่” เธออดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าทำไมไซม่อนถึงขอให้ผู้ช่วยของเขาโทรหาเธอตอนนี้

“เรื่องมีอยู่ว่าตอนนี้ท่านประธานแซคคารี่ป่วยน่ะครับ คุณช่วยมาดูแลเขาหน่อยได้ไหม?”