ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 326

ชารอนชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ในไม่ช้า เธอก็ฟื้นคืนสติขึ้นมาได้ เธอพยายามผลักตัวออกห่างจากร่างกายของไซม่อนโดยไม่รู้ตัว เธอรีบยกขาออกมาจากตัวของเขา

ถึงกระนั้น ทันทีที่เธอเคลื่อนไหว ไซม่อนก็โอบแขนเธอไว้ น้ำเสียงแหลมต่ำและอันตรายเล็กน้อยดังขึ้นเหนือศีรษะของเธอ “อย่าขยับสิ”

แก้มของชารอนแดงเกือบจะในทันที “ไอ้-ไอ้บ้าโรคจิต!” ตอนนี้เช้ามากแล้ว เขาต้องการจะทำอะไรแบบนี้อยู่อีกเหรอ?

ไซม่อนหรี่ตาพร้อมกับรู้สึกไร้เดียงสาเล็กน้อย เขาค่อนข้างจะรู้สึกขบขันเมื่อเห็นชารอนหน้าแดงด้วยความโกรธ

"ปล่อยฉันนะ" ไม่เพียงแต่แก้มของเธอจะร้อนผ่าวขึ้นมาเท่านั้น แต่ร่างกายของชารอนก็เริ่มร้อนขึ้นเช่นกัน

ไซม่อนเงยหน้าขึ้นและแซวเธอด้วยรอยยิ้ม “ทำไมหน้าคุณแดงขนาดนั้นล่ะ?”

หยุดถามได้แล้ว!

ชารอนเพิกเฉยต่อคำพูดของไซม่อนและผลักเขาออกไปอย่างแรง หลังจากนั้น ชารอนก็รีบลุกขึ้น “ดูเหมือนว่าคุณจะหายป่วยแล้วนะ แถมอุณหภูมิของคุณก็กลับมาเป็นปกติแล้วด้วย ฉันว่าคุณคงไม่ต้องมีใครมาดูแลแล้วแหละ" เธอกระโดดลงจากเตียงทันทีพูดจบ

ไซม่อนยังคงนอนอยู่บนเตียงด้วยมือข้างหนึ่งก่ายไว้บนหน้าผาก เขาเริ่มหัวเราะออกมาอย่างเงียบ ๆ ก่อนพูดกับแผ่นหลังของชารอน “เย็นนี้ไปทานข้าวกันนะครับ คุณนายแซคคารี่”

ชารอนกำลังยุ่งอยู่กับการจัดของและจากไป ดังนั้น เธอจึงปฏิเสธไซม่อนโดยไม่ได้คิดอะไรอีกเลย “ไม่เป็นไรหรอก ขอบคุณมากเลย พอดีคืนนี้ฉันต้องทำงานล่วงเวลาน่ะ”

เมื่อชารอนออกไป เธอนึกถึงสิ่งที่ไซม่อนพูดก่อนหน้านี้ได้ เขาเพิ่งเรียกเธอว่าคุณนายแซคคารี่งั้นเหรอ?

เธอคงฟังผิดไปแน่ ๆ

...

เนื่องจากโฮเวิร์ดไม่ส่งข้อความกวนประสาทมาแล้ว ชารอนจึงคิดว่าเขาน่าจะไม่ปรากฏตัวอีก หรืออย่างน้อยที่สุด เขาก็จะไม่รบกวนเธออีกในเร็ววันนี้

ด้วยเหตุนั้น ทันทีที่เห็นโฮเวิร์ดอีกครั้ง ชารอนจึงหงุดหงิดเล็กน้อย

“ทำไมคุณถึงมาที่นี่อีกแล้วล่ะ? คราวที่แล้วฉันพูดไปไม่ชัดรึยังไงกัน?" ชารอนจ้องมองโฮเวิร์ด