ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 331

ชารอนใช้มือปิดปากอย่างเขินอาย บ้าจริง! เจ้าของบ้านคงไม่ได้ยินเสียงของเธอหรอกใช่ไหม?

เธอกัดมือของเธอเพื่อหยุดตัวเองไม่ให้ส่งเสียงร้องออกมา หัวใจของเธอเต้นรัวราวกับเสียงของกลอง ขณะที่เธอกำลังจะเอื้อมมือไปด้านหลังเพื่อผลักไซม่อนออกไป เขาก็เบี่ยงตัวออกไปข้าง ๆ ด้วยตัวเอง

ชารอนหันกลับมาและจ้องมองไซม่อน เธอไม่กล้าพูดเสียงดังจนเกินไป แต่ในขณะเดียวกัน อารมณ์ของเธอก็กำลังพลุ่งพล่านไม่น้อย “คุณกำลังช่วยฉันทาครีม หรือคุณกำลังคิดจะทำเรื่องไม่ดีกันแน่?”

ไซม่อนโอบแขนรอบตัวเธอ เขาหรี่ตามองเธอและพึมพำด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “ถ้าผมไม่ยุ่งอยู่กับการช่วยคุณทาครีมที่หลัง ผมก็คงทำเรื่องไม่ดีไปแล้ว”

เธอควรจะชื่นชมกับความตรงไปตรงมาของเขาหรือไม่?

แก้มของชารอนยังคงแดงก่ำ เธอไม่สามารถต้านทานเสน่ห์อันเร่าร้อนของเขาได้เลย เธอเอามือผลักหน้าอกของเขา ก่อนจะเอียงศีรษะและตอบอย่างห้วน ๆ “เสร็จหรือยัง? ฉันหนาว ฉันอยากใส่เสื้อแล้ว”

สิ่งเดียวที่เธอกำลังสวมใส่ในขณะนี้ คือกางเกงชุดนอนของเธอ

ไม่ใช่ว่าสิ่งนั้นจะไม่กระตุ้นอารมณ์ความเป็นชายของไซม่อน แต่เขารู้สึกกังวลเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บที่หลังของชารอนมากกว่า ดังนั้นเขาจึงพยายามที่จะระงับความต้องการอันเร่าร้อนของเขาเอาไว้

ในเวลากลางคืน อุณหภูมิบนภูเขาจะลดต่ำลง ชารอนไม่ควรสัมผัสกับความหนาวเย็นอีก ไซม่อนจึงหยิบเสื้อของเธอขึ้นมาโดยตั้งใจจะช่วยเธอแต่งตัว

“ฉันทำเองดีกว่าค่ะ” ชารอนรีบคว้าชุดนั้นมาสวมอย่างรวดเร็ว

“ถึงตาคุณต้องช่วยผมบ้างแล้ว” ไซม่อนแสดงความคิดเห็น สายตาของเขาสงบนิ่งขณะที่จ้องมองเธอ

ชารอนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าถ้าเธอได้รับบาดเจ็บ ไซม่อนก็น่าจะได้รับบาดเจ็บเหมือนกัน ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาก็ตกลงไปในแม่น้ำพร้อมกัน และเขาก็ใช้ความพยายามอย่างมากที่จะจับเธอไว้ตลอดเวลา

ไซม่อนอาจได้รับบาดเจ็บมากกว่าตัวเธอเองด้วยซ้ำ และอาการบาดเจ็บของเขาก็อาจจะสาหัสกว่า ความรู้สึกเขินอายก่อนหน้านี้ของชารอนอันตธานหายไปในชั่วพริบตา เธอรีบเข้าไปหาไซม่อนโดยตั้งใจจะถอดเสื้อของเขาออก “เจ็บตรงไหนมั้ยคะ? ขอฉันดูหน่อยสิ”