ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 338

ภายในโกดังเก่าแห่งหนึ่ง มือของชารอนถูกมัดไว้ด้านหลัง ขณะที่เธอนอนอยู่บนพื้น กลุ่มคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอคือพวกอันธพาลที่ลักพาตัวเธอมา

“ฉันบอกแกแล้วไงว่าอย่าขัดขืน มันไม่มีประโยชน์หรอก…” พวกอันธพาลหัวเราะอย่างชั่วร้าย และไร้ซึ่งจิตสำนึก

“ไอ้พวกบ้า! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! ถ้าพวกแกกล้าแตะต้องฉันแม้แต่นิดเดียว พวกแกได้เห็นดีแน่!” ชารอนจ้องมองอันธพาลเหล่านั้น และตะคอกด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง

“ชิ แกคิดว่าแกเป็นคุณหนูไฮโซจากตระกูลเศรษฐี หรือเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์หรือไง? ทำไมเราจะแตะต้องแกไม่ได้? หืม?"

พวกอันธพาลยังคงเยาะเย้ยเธอต่อไป

"แกพูดถูก ฉันอาจจะไม่ใช่ลูกสาวของตระกูลเศรษฐี และฉันก็ไม่ใช่เจ้าหญิง แต่แกควรรู้เอาไว้ว่าฉันเป็นผู้หญิงของท่านประธานไซมอน แซคคารี่ คิดให้รอบคอบก่อนที่แกจะพยายามทำให้เขาขุ่นเคือง มันจะดีกว่าถ้าแกปล่อยฉันไปตอนนี้!”

พวกอันธพาลหันไปมองหน้ากัน พวกเขารู้สึกตกใจกับคำพูดของเธออยู่ไม่น้อย หากเธอเป็นผู้หญิงของไซมอน แซคคารี่ จริง ๆ พวกเขาคงไม่กล้าทำให้เขาขุ่นเคืองใจอย่างแน่นอน

“ไม่ต้องไปฟังคำพูดไร้สาระของเธอหรอก เธอไม่ใช่ผู้หญิงของประธานแซคคารี่อีกต่อไปแล้ว ประธานแซคคารี่หย่ากับเธอ และเขี่ยเธอทิ้งไปนานแล้ว เธอก็เป็นแค่ผู้หญิงที่ถูกทิ้งเท่านั้น!” คำพูดดูถูกของผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากประตูทางเข้าของโกดัง

หลังจากนั้นแซลลี่ก็เดินเข้ามาทันที เธอจ้องมองไปที่ชารอนอย่างเย็นชา ขณะที่เธอก้าวเท้าเข้ามาทีละก้าว

ดวงตาของชารอนเปล่งประกายด้วยความอาฆาต ขณะที่เธอแสร้งทำเป็นจ้องมองแซลลี่ด้วยความหวาดกลัว "นี่เธอเองเหรอ? ทำไมเธอถึงทำแบบนี้แซลลี่?”

"ใช่ ฉันเอง ไม่เจอกันนานเลยนะชารอน” แซลลี่พูดพร้อมหัวเราะคิกคัก อย่างไรก็ตาม เสียงหัวเราะของเธอกลับฟังดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก

ชารอนจับจ้องไปที่แซลลี่ซึ่งตอนนี้ผอมจนเกือบจะเหลือแค่หนังหุ้มกระดูก เธอไม่สามารถระงับความโกรธที่พลุ่งพล่านอยู่ในอกของเธอได้อีกต่อไป อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอจำเป็นต้องซ่อนมันเอาไว้ ไม่เช่นนั้นความพยายามทั้งหมดของเธอก็จะล้มเหลว