ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 71

ดักลาสกระแอมและเผยสีหน้าเคร่งขรึมออกมา “รีเบคก้าบอกพ่อว่าลูกไล่เธอออก เธอแค่ทำกาแฟหกเองนะ ความผิดพลาดแค่นี้ ลูกคงไม่ตั้งใจไล่เธอออกไปจริง ๆ หรอกใช่ไหม?”

ไซม่อนหลับตาลง เขาไม่อยากมองไปยังสายตาอาฆาตของผู้เป็นบิดา ทว่า ดูเหมือนว่าไซม่อนจะไม่รีบเร่งที่จะตอบกลับ แต่ไม่นานนัก เขาก็ตัดสินใจได้

ไซม่อนดับก้นบุหรี่ในมือลงในที่เขี่ยบุหรี่ข้างกาย หลังจากนั้น เขาก็ลุกขึ้น “ถ้านั่นจะทำให้พ่อมีความสุข ก็ตามใจพ่อแล้วกัน” เขาเงียบไปครู่หนึ่งและกล่าวเสริม "นี่ก็ดึกมากแล้วนะครับ พ่อไปนอนพักเถอะ" ไซม่อนรีบหมุนตัวและเดินออกมาจากห้องทันทีที่พูดจบ

ทว่า ก่อนที่ดักลาสจะโต้ตอบ ไซม่อนก็ออกไปแล้ว เขาถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “เจ้าลูกคนนี้...”

'ก็ได้ ตราบใดที่รีเบคก้ายังสามารถอยู่ใกล้และเป็นเลขาให้ลูกชายเราได้ อีกไม่นาน เธอจะต้องเข้ามาแทนที่ชารอนแน่!'

ถึงอย่างไร ชารอนก็เคยได้ยินเรื่องที่ดักลาสต้องการแย่งชิงตัวเซบาสเตียนมาก่อนแล้ว เธอรู้สึกโกรธมากกว่าเดิมที่ไม่ได้แอบอัดเสียงของดักลาสเอาไว้ แต่ทว่า เธอก็เพิ่งมารู้เหมือนกันว่าไซม่อนไม่เห็นด้วย

หลังจากนั้น ชารอนก็ได้ยินว่าดักลาสต้องการให้รีเบคก้าเป็นเลขาส่วนตัวของไซม่อน ชารอนพลันเข้าใจว่าดักลาสคงกำหนดให้รีเบคก้ากลายเป็นผู้สมัครรับเลือกในตำแหน่งภรรยาใหม่ของไซม่อนไปแล้ว แต่ทว่า ไซม่อนเองก็ไม่เห็นด้วยกับความคิดที่จะให้รีเบคก้าเป็นเลขานุการของตน

ชารอนรู้สึกขมขื่นไม่น้อย ระหว่างที่เธอกำลังจะจากไป ประตูห้องหนังสือก็เปิดออก เงาสูงตระหง่านของไซม่อนพลันปรากฏขึ้นที่ทางเข้า

ทั้งสองสบตากัน เธอตกใจและดึงสติกลับมาทันที 'เขาจะรู้ไหมนะว่าเรากำลังแอบฟังอยู่?'

เธอพูดอะไรไม่ออก และเมื่อชารอนกำลังจะพูดออกมา ไซม่อนก็พลันขมวดคิ้วและคว้าฝ่ามือของชารอน ทั้งสองรีบย่างก้าวออกมาจากตรงนั้นทันที

ด้วยความที่เป็นคนตัวสูงและขายาว ไซม่อนจึงเดินเร็วมาก ชารอนถึงกับสะดุดและต้องวิ่งเหยาะ ๆ เพื่อให้ตามทัน 'ดูจากสีหน้าที่เย็นชาแล้ว เขาจะโกรธไหมนะ?'

ไซม่อนพาชารอนไปที่ระเบียงก่อนจะปล่อยมือ เขามองตรงมาที่ชารอน

ข้อมืออันผอมบางของชารอนถูกโอบเอาไว้ด้วยฝ่ามือของไซม่อน หลังจากนั้น ชารอนก็พลันจับไปที่มือของตัวเองและมองตรงไปยังไซม่อนด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย ทว่า ไซม่อนกลับเผยสายตาที่น่ากลัวออกมา แค่ยืนอยู่ตรงหน้าไซม่อน ชารอนก็แทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว

ไซม่อนไม่ได้พูดอะไรสักคำ บางที เขาอาจรอให้ชารอนเริ่มอธิบายตัวเองก่อนก็ได้

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังนะคะ ตอนแรก ฉันอยากตามหาคุณเพื่อคุยเรื่องการออกแบบ ฉันไม่คิดเลยว่าคุณกำลังคุณกับคุณพ่ออยู่ ฉัน... ฉันได้ยินมาแค่ว่าคุณพ่อของคุณต้องการให้ฉันกับเซบาสเตียนแยกจากกัน ฉัน...” ถึงจุดนั้น ชารอนก็ไม่สามารถระงับอารมณ์ของตัวเองได้อีกต่อไป

“แล้วคุณได้ยินทุกอย่างที่เราพูดกันรึเปล่า?” ไซม่อนเลิกคิ้ว เขายังคงจ้องมองชารอน

ชารอนหลับตาลงและกัดริมฝีปากแน่น เธอสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่และเงยหน้าขึ้นเพื่อจ้องเข้าไปดวงตาของไซม่อนราวกับกำลังตัดสินใจบางอย่างอยู่ “ไซม่อน ทำไมคุณไม่.... ทำไมคุณไม่ปล่อยฉันกับเซบาสเตียนไปเสียล่ะ?”

ตั้งแต่ชารอนเข้าไปในบ้านหลังนี้ เธอก็รู้สึกกระวนกระวายใจในทุก ๆ วัน เธอไม่สามารถดูแลสมาชิกในครอบครัวของไซม่อนได้เลย อีกทั้ง ชารอนเองก็ไม่ต้องการมีความสัมพันธ์อะไรกับโฮเวิร์ดและแซลลี่อีกด้วย

อันที่จริง เธอแค่อยากมีชีวิตอยู่กับลูกชายสองคนเท่านั้น

ไซม่อนพลันหรี่ตาลงและจ้องมาที่ชารอน ความกดดันที่รุนแรงเล็ดลอดออกมาจากร่างกายของไซม่อนทันที

ไซม่อนกัดริมฝีปากอย่างเย็นชา “คุณคิดว่าผมกำลังบังคับคุณงั้นเหรอ? คุณต้องการหย่าหรือยังไงกัน?”

ชารอนกำหมัดแน่น “ใช่คะ ฉันต้องการหย่า นั่นก็เพราะครอบครัวของคุณไม่ยอมรับฉันเลย ไม่ช้าก็เร็ว เราสองก็จะถูกครอบครัวของคุณบังคับให้หย่ากันอยู่ดี แค่ที่เป็นอยู่ตอนนี้ คนในบ้านของคุณก็ทุกข์ใจเต็มทนแล้ว อีกอย่าง คุณพ่อของคุณก็เลือกคู่ครองให้คุณแล้วด้วย ดูเหมือนว่ารีเบคก้าคงจะเหมาะกับคุณมากกว่า ถ้าเทียบกับฉัน”

ในตอนนี้ มีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ดีว่าชารอนต้องรวบรวมความกล้ามากขนาดไหนถึงกล่าวคำพูดเหล่านั้นออกมาได้ต่อหน้าไซม่อน ทั้งสองพลันจ้องมองกัน แต่ทว่า แววตาของไซม่อนกลับดูเข้มแข็งและน่ากลัวกว่าเดิม นั่นทำให้ชารอนถึงกับเสียวสันหลังไม่น้อย

ไซม่อนไม่พูดอะไรออกมาเลย เขาเพียงแค่มองไปยังชารอนเท่านั้น โชคดีที่ทั้งสองอยู่ในบ้าน ไซม่อนสวมเสื้อเชิ้ตสีเข้มและไม่ผูกเนคไท เขาติดกระดุมเพียงแค่สองเม็ดเท่านั้น ถึงแม้ว่าสภาพของไซม่อนจะดูสบาย ๆ แต่ด้วยท่าทีที่ไร้อารมณ์ มันทำให้ชารอนรู้สึกกดดันไม่น้อย