ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 72

ความเงียบในตอนนั้นทำให้ชารอนรู้สึกวิตกกังวลไม่น้อย ชารอนรู้สึกอยากส่งเสียงออกมาเพื่อทำลายความเงียบ ทันใดนั้น แขนของไซม่อนก็มาโอบรอบเอวของชารอนเอาไว้ เขาดึงเธอเข้าไปใกล้อย่างแรง แรงดึงนั้นทำให้ชารอนถึงกับตัวติดหน้าอกของไซม่อนเลย

ฝ่ามือขนาดใหญ่ของไซม่อนกดเอวของชารอนเอาไว้ นั่นทำให้เธอรู้สึกเครียดไม่น้อย

ไม่นานนัก ไซม่อนก็กล่าวคำพูดอันเยือกเย็นออกมา "คุณนายแซคคารี่ คุณคิดว่าการที่เราแต่งงานกันเรื่องบังเอิญไหมล่ะ?” ชารอนวางมือทั้งสองไว้บนหน้าอกของไซม่อน เธอสามารถสัมผัสได้ถึงกล้ามเนื้อที่สั่นระริกรวมถึงการเต้นของหัวใจ เธอไม่รู้เลยว่าควรจะวางมือเอาไว้ตรงไหนดี

ไซม่อนมองดูท่าทีของชารอนด้วยสายตาเป็นประกาย “หรือว่า... คุณหึงผมเหรอ?”

ดวงตาของชารอนเป็นประกายทันที “ฉัน... ทำไมฉันต้องหึงคุณด้วยล่ะ? ฉันก็แค่พูดในสิ่งที่คิด มันก็จริงนะที่ว่ารีเบคก้า...”

ทันใดนั้นเอง ชารอนก็ต้องหยุดความคิดของตัวเองทันทีที่ไซม่อนกดริมฝีปากของเขาเข้ามา ฝ่ามือขนาดใหญ่ของไซม่อนจับหลังศีรษะของชารอนเอาไว้ ริมฝีปากของทั้งสองพลันประกบกัน

ชารอนเบิกตากว้าง เธอรู้สึกราวกับลมหายใจถูกหยุดไป เธอจ้องไปยังใบหน้าของไซม่อนซึ่งอยู่ใกล้มาก ชารอนไม่อยากจะเชื่อเลย

'เขา... เขาจูบฉัน!'

วินาทีถัดมา ชารอนก็ผละออกไปทันที เธอถึงกับทำตัวไม่ถูก ด้วยเหตุนั้น เธอจึงใช้แรงผลักไซม่อนออกไป แต่ทว่า ไซม่อนก็ยังกอดชารอนเอาไว้แน่นในอ้อมแขน ริมฝีปากของทั้งคู่เริ่มเคลื่อนไหว...

จังหวะการหายใจของชารอนถึงกับผิดเพี้ยนไป หัวใจของเธอกำลังเต้นเร็ว เธอพยายามดิ้นรนสุดกำลัง แต่สุดท้ายแล้ว ชารอนก็ไม่สามารถเอาชนะกำลังของไซม่อนได้เลย เธอแทบจะหายใจไม่ออกในอ้อมแขนของไซม่อนอยู่แล้ว

อันที่จริง ไซม่อนไม่รู้ตัวเลยว่าเขาต้องการทำอะไรกันแน่ ในตอนแรก เขาแค่ต้องการทำให้ชารอนเงียบเพราะไม่ต้องการได้ยินคำพูดพวกนั้นเท่านั้น

ชารอนหอบหายใจไปพร้อมกับสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าร่างกาย เธอผงะตัวออกจากอ้อมแขนของไซม่อน เธอคงต้องใช้เวลาในการพักหายใจสักพัก

หลังจากนั้น ไซม่อนก็กล่าวคำพูดขึ้น "คราวหน้า ถ้าคุณพูดถึงเรื่องหย่าร้างอีก บทลงโทษคงไม่ง่ายแบบนี้หรอกนะ"

ร่างกายของชารอนสั่นเทา ท้ายที่สุด เธอก็มีแรงผลักตัวเองออกมาและปลดปล่อยตัวเองจากอ้อมแขนของไซมาอน เธอยังคงหอบอยู่ ชารอนจ้องมองไปที่ไซม่อน ริมฝีปากของเธอยังคงมีลมหายใจของไซม่อนวนเวียนอยู่เลยด้วยซ้ำ ทว่า ดวงตาของชารอนก็เต็มไปด้วยความเขินอายและโกรธเคือง

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ชารอนก็สบถออกมาราวกับเธอทนกับความคับข้องใจมามากมายแล้ว “พวกคุณทุกคนในตระกูลแซคคารี่ก็เหมือนกันหมด ป่าเถื่อน แถมไม่เคยมีเหตุผลเลยด้วย ฉันเกลียดที่สุด!”

ชารอนโพล่งคำเหล่านั้นออกมาด้วยความโกรธ ทันใดนั้น ชารอนก็หันหน้าหนีและวิ่งจากไปรวดเร็วราวกับเธอโดนรังเกียจมามากเสียจนไม่อยากอยู่ตรงนี้อีกต่อไปแล้ว

ไซม่อนจ้องไปยังชารอน เขาไม่ได้บ้าหรือป่าเถื่อน เขาเลิกคิ้วขึ้น 'ทำไมทุกครั้งเวลาชารอนโกรธ... เธอถึงน่าดึงดูดแบบนี้กันนะ?'

วันเวลาผ่านไป มันก็ถึงวันหยุดสุดสัปดาห์แล้ว เมื่อใกล้ค่ำ ชารอนก็พาเซบาสเตียนไปเดินเล่นที่สนามในคฤหาสน์ของตระกูลแซคคารี่ เซบาสเตียนเผยยิ้มและมองมาด้วยความสุข แต่ทว่า ชารอนยังคงคิดเรื่องอื่นอยู่ในหัว

'เด็กคนนี้เพิ่งคุ้นชินกับสภาพแวดล้อมแบบนี้ ถ้าเราพาเขาไปจากที่นี่ เขาจะเสียใจไหมนะ?'

ทันใดนั้น ทั้งสองก็ได้ยินเสียงรถขับเข้ามาในบ้านซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก

ทั้งแม่และลูกชายมองไปยังเสียงที่ได้ยิน มันไม่ใช่รถที่ไซม่อนเคยขับ

ไซม่อนในตอนนี้มีงานให้ต้องจัดการมากมาย เขาแทบไม่มีเวลาพักผ่อนในช่วงสุดสัปดาห์เลย แถมวันนี้ เขายังออกจากบ้านแต่เช้าตรู่และไม่ได้กลับมาเลยด้วย

ชารอนสงสัยว่าใครมา ในวินาทีต่อมา เธอก็เห็นโฮเวิร์ดพยุงแซลลี่ลงมาจากรถอย่างระมัดระวัง

สีหน้าของชารอนเปลี่ยนไปทันทีที่เห็นทั้งสอง หลังจากคิดดูแล้ว วันนี้คือวันที่แซลลี่ได้รับอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาล 'พวกเขามาทานข้าวหรือยังไงกัน?'

ถึงอย่างไร ไม่นานนัก ชารอนก็สังเกตเห็นพ่อบ้านกำลังสั่งคนใช้ให้ย้ายสัมภาระออกมาจากรถ กระเป๋าเดินทางนั้นเป็นของโฮเวิร์ดและแซลลี่ ดูเหมือนว่าทั้งสองกำลังขนสัมภาระเข้ามาอยู่ในบ้าน!