ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 8

ชารอนพลันได้สติ หัวใจของเธอกำลังเต้นแรง ชารอนก้มศีรษะลงและกัดริมฝีปาก อันที่จริง เธอรู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย

ไซม่อนรู้สึกตะขิดตะขวงใจทันทีที่เห็นชารอนเผยท่าทีเช่นนั้น และก็เป็นอีกครั้งที่ไซม่อนสามารถจับกลิ่นของชารอนได้ มันเป็นกลิ่นที่เขาต้องการสูดดมมาโดยตลอด

ไซม่อนชำเลืองมองชารอนอย่างละเอียดกว่าเดิม

บรรยากาศระหว่างทั้งสองในตอนนี้ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าพลันดังขึ้นใกล้พวกเขา

“ชาร์ เธอได้ยามาหรือยังน่ะ?” ไรลีย์และเซบาสเตียนรออยู่ในห้องผู้ป่วยมาระยะหนึ่งแล้ว ด้วยเหตุนี้ ไรลีย์จึงตัดสินใจออกมาตามหาชารอน เนื่องด้วยเธอไม่รู้ว่าชารอนหายไปไหน

ชารอนสงบสติอารมณ์ 'ให้ตายสิ! เราลืมลูกชายของตัวเองได้ยังไงกันล่ะเนี่ย?'

“อ่า ฉันได้ยามาแล้ว เซบาสเตียนเป็นยังไงบ้างล่ะ?”

“เขาดีขึ้นแล้ว แต่หมอบอกว่าเขายังต้องกินยาอยู่” ไรลีย์มองไปยังชายร่างสูงสุดเย็นชาที่ยืนอยู่ข้างชารอน ดวงตาของไรลีย์เริ่มเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น “นี่เจ้านายของเธอไม่ใช่เหรอ ชาร์? ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ด้วยล่ะ?”

'ไม่คิดเลยว่าคุณไซม่อนจะหล่อมากขนาดนี้ เขาหล่อกว่าที่เห็นในโทรทัศน์เสียอีก แต่ยังไงก็เถอะ ผู้ชายคนนี้ปล่อยออร่าอะไรออกมาสักอย่างซึ่งทำให้เราไม่อยากเข้าใกล้เข้าเลย'

ชารอนไม่สามารถพูดคุยกับไซม่อนได้อีกต่อไปแล้ว ดังนั้น เธอจึงกล่าวอย่างสุภาพ “ท่านประธานแซคคารี่คะ ฉันขอตัวไปดูลูกชายก่อนนะคะ” หลังจากนั้น ชารอนก็เดินออกไปพร้อมกับไรลีย์

ทว่า ไซม่อนพลันกล่าวคำพูด “เดี๋ยวฉันช่วยดูเจ้าหนูคนนั้นเอง”

ชารอนตกตะลึง “เอ่อ... ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” เธอรู้สึกแปลกใจไม่น้อย

'เขาใจดีเกินไปหรือเปล่านะ?'

ไซม่อนทำตัวราวกับว่าเขาไม่ได้ยินคำปฏิเสธของชารอนเมื่อครู่เลย เธอถึงกับก้าวเท้าเดินออกมาแล้วด้วยซ้ำ "เขาอยู่ห้องไหนล่ะ?" ไซม่อนถามด้วยท่าทางที่ไม่ยอมให้ชารอนปฏิเสธอะไรทั้งสิ้น

ชารอนกัดริมฝีปาก “เอ่อ ท่านประธานแซคคารี่ คุณไม่มีธุระอย่างอื่นต้องทำเหรอคะ?”

“คุณหมอกำลังตรวจร่างกายพ่อของผมอยู่น่ะ ตอนนี้ผมเองก็ว่างอยู่ด้วย” เขากล่าวคำพูดออกมาโดยไม่ได้คิดอะไรมาก

ชารอนรู้ถึงเหตุผลที่ไซม่อนมาโรงพยาบาลแล้ว ในระหว่างที่เธอกำลังลังเล ในทางกลับกัน ไรลีย์ก็เผยท่าทีสุดเป็นมิตรและรีบนำทางไซม่อนไป "แค่เลี้ยวตรงข้างหน้านี่เองค่ะ ตามเรามาก็ได้"

ไรลีย์กล่าวคำพูดพร้อมกับดึงชารอนเดินไปข้างหน้า

ชารอนเหลือบมองไรลีย์และกระซิบ “อย่าทำอะไรโง่ ๆ เลยน่า ไรลีย์”

ไรลีย์ไม่ได้ใส่ใจคำพูดของชารอนเลย “ทำไมเธอถึงกังวลนักล่ะ?"

สุดท้ายแล้ว ชารอนก็ปฏิเสธไซม่อนไม่ได้ เธอจึงพาไซม่อนไปที่ห้องผู้ป่วย

เซบาสเตียนขมวดคิ้วและกำลังนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล ทันทีที่เซบาสเตียนเห็นว่าแม่ของตัวเองกลับมาแล้ว ดวงตาของเด็กน้อยก็เริ่มเป็นประกายระยิบระยับ “แม่ของผมกลับมาแล้ว!”