ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 466

“ตกลง”

หลิวหว่านชุนรับคำ แล้วเขียนข้อความลงในจดหมาย มอบให้สาวใช้ซ่อนไว้ในบัตรเชิญเข้าพบ

เมื่อมู่เหยาได้รับสารนั้น ขณะเดียวกันพ่อบ้านก็พลันเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ

“พระชายา คุณชายตระกูลเซี่ยท่านนั้นมาถึงแล้วขอรับ”

เมื่อได้ยินว่าเซี่ยหงเฟยมาถึง มู่เหยาก็ลุกขึ้นยืนอย่างสง่างาม “คุณหนูชิวจงตั้งใจเรียนรู้กฎระเบียบที่นี่ให้ดีเถิด เพราะบรรดากูกูที่ฝึกสอนอยู่ในจวนฉู่อ๋องนี้ ล้วนแล้วแต่มาจากวังหลวงเชียวนะ”

เฉินกูกูคำนับมู่เหยา สายตาของนางก็จ้องเขม็งไปยังชิวหรงที่คุกเข่าอยู่ที่พื้นไม่วางตา

ชิวหรงมีสีหน้าไม่ยินยอมพร้อมใจ แต่ที่นี่คือจวนอ๋องฉู่

หากนางยั่วโทสะผู้ใดเข้าจริงๆ ย่อมไม่มีผลดีตามมาแน่

ที่ห้องโถงด้านหน้า

มู่เหยาตามฮูหยินเฒ่าเซียวเข้าไปในประตูหลักของห้องโถงด้านหน้าอย่างช้า ๆ

ผู้ที่ยืนอยู่ในห้องโถงมองมาอย่างร้อนรน ครั้นสายตาเห็นฮูหยินเฒ่าเซียวก็พลันแววตาเป็นประกายอย่างเห็นได้ชัด

“คุณชายเซี่ยมาถึงจวนฉู่อ๋องแล้วเจาะจงต้องการพบข้าโดยตรง ไม่ทราบว่ามีเรื่องอันใดรึ” ฮูหยินเฒ่าเซียวกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ชัดเจนว่านางไม่ต้อนรับบุคคลตรงหน้า

เซี่ยหงเฟยเองก็มองออกแต่ก็มิได้จากไป กลับกล้าหาญเดินหน้าเข้าไปทำความเคารพ

"คารวะฮูหยินผู้เฒ่า"

เห็นอีกฝ่ายมิสนใจไยดี เซี่ยหงเฟยกำมือที่ห้อยอยู่ข้างลำตัวแน่นขึ้น "ฮูหยินผู้เฒ่า เรื่องที่ท่านพูดกับมารดาของข้าที่หอจู๋เซียงก่อนหน้านี้ เป็นเรื่องจริงหรือไม่ขอรับ"

มู่เหยาโน้มศีรษะลงจิบชา บดบังรอยยิ้มที่มุมปาก

นางแอบมองเซี่ยหงเฟยที่กำลังตื่นเต้นอย่างเงียบๆ พลางรู้สึกไม่เข้าใจ

คนผู้นี้เอาความกล้ามาจากไหน ถึงได้กล้าคิดการณ์เช่นนี้

เกรงว่าสมองคงถูกประตูหนีบเข้าแล้วกระมัง

“อะไรนะ” ฮูหยินเฒ่าเซียวแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ “ข้าพูดอะไรไปหรือ”

เห็นดังนั้น เซี่ยหงเฟยก็ร้อนรนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “ท่านมิใช่บอกว่าจะปฏิบัติต่อเด็กเสมือนลูกในไส้ของท่านเองหรอกหรือ”

สายตาของฮูหยินเฒ่าเซียววูบไหว จากนั้นนางก็ทำท่าราวกับเพิ่งจะตระหนักได้

"โอ้ เจ้าหมายถึงเรื่องนี้เองหรอกหรือ"

นางวางถ้วยชาลง เช็ดริมฝีปากอย่างไม่รีบร้อน "ดังนั้น เจ้าคิดจะอาศัยถ้อยคำเหลวไหลของเจ้าในงานชุมนุมกวี เพื่อให้ข้ารับเจ้าเป็นบุตรชายเช่นนั้นรึ"

แววตาที่เย้ยหยันของฮูหยินเฒ่าเซียวที่ทอดมองลงมา ทำให้ใจของเซี่ยหงเฟยรู้สึกไม่สู้ดีนัก

แม้ก่อนมา แม้แต่คนรับใช้ข้างกายยังได้ทัดทานเขาว่าอย่าได้เพ้อฝันไร้สาระ

แต่เมื่อนึกถึงช่วงเวลาในแคว้นอัน