ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 465

มู่เหยาเหลียวมองถ้วยชา ปรากฏว่าใบชาลอยขึ้นมาเต็มไปหมดจริงๆ

นางยิ้มอย่างอ่อนแรง พลางวางมือลงจากสิ่งที่ทำอยู่

“เพียงแค่นึกอะไรบางอย่างเท่านั้นเจ้าค่ะ ท่านแม่ไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอก”

ฮูหยินเฒ่าเซียวชายตามองหญิงสาว ในที่สุดก็ถอนหายใจออกมา “บัดนี้เจ้าเป็นถึงพระชายาแห่งจวนฉู่อ๋องแล้ว ไม่ว่าเรื่องใดก็ตาม เราจะร่วมกันแบกรับไว้”

“การแบกรับทุกสิ่งไว้เพียงลำพังอยู่เสมอจะทำให้ป่วยได้นะ"

หลังมือของนางสัมผัสได้ถึงความอุ่น

ความรู้สึกอบอุ่นซ่านผุดขึ้นในใจของมู่เหยา

"ท่านแม่วางใจเถิด แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น จะไม่เกิดเรื่องร้ายใดๆ หรอกเจ้าค่ะ"

มู่เหยายิ้มอย่างอ่อนโยน ก้อนหินที่ทับถมอยู่ในใจพลันเบาบางลงไปบ้าง

หลังจากที่มู่เหยาได้พูดคุยกับฮูหยินเฒ่าเซียวแล้ว นางก็กลับไปยังเรือนพักของตน

ชิวหรงยังคงไม่รู้สึกตัว

สายตาของมู่เหยากวาดมองไปที่ชิงอู้

"พระชายา ไม่มีร่องรอยของหน้ากากเลยแม้แต่น้อย แต่ที่หน้าอกของนางมีรอยปานอยู่จริงๆ เจ้าค่ะ"

หัวใจของมู่เหยาพลันสั่นสะท้าน นางรีบเข้าไปตรวจสอบอย่างละเอียด

ภายใต้เสื้อผ้าที่ถูกเปิดออก คือรอยปานที่คุ้นเคยเป็นอย่างยิ่ง

นางผงะถอยหลัง ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

"พี่...พี่หญิงสามหรือ"

ชิงอู้และชิงอิ่งจ้องมองคนบนเตียงด้วยสีหน้าตกตะลึง

“ความหมายของพระชายาคือ...ชิวหรงเป็นคุณหนูสามตระกูลหลันอย่างนั้นหรือ”

หนิงจู๋กลืนน้ำลายด้วยความตกใจ รีบยื่นหน้าไปตรวจสอบอย่างถี่ถ้วน ร่องรอยเดียวกัน ตำแหน่งเดียวกัน

ล้วนบ่งชี้ว่าคนตรงหน้าผู้นี้... แท้จริงแล้วคือหลันเยว่อิงที่ตายไปแล้ว

“จัดการให้เรียบร้อย”

มู่เหยาสูดลมหายใจลึก ระงับความตื่นตระหนกในใจลง

หนิงจู๋รีบรุดเข้าไปเก็บกวาด จัดทุกสิ่งให้คืนสู่สภาพเดิม จากนั้นจึงนำยาถอนพิษมาโบกเบาๆ ผ่านปลายจมูกของชิวหรง

"ลงไปได้"

มู่เหยาโบกมือ แล้วนั่งลงบนเก้าอี้หรูหราของตน รอคอยให้นางค่อยๆ ฟื้นคืนสติ

...

ตระกูลลู่

หลิวหว่านชุนมองเห็นลู่เหวินเจิ้งที่เดินจากไปด้วยท่าทางลับๆ ล่อๆ จึงก้าวตามไป ก็พลันเห็นเขาหยุดอยู่ที่เบื้องหน้าภูเขาจำลองแห่งหนึ่ง