ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ นิยาย บท 14

หลังจากแจกแจงและสั่งงานทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก็ได้เวลาเดินสำรวจตลาด ไป๋ฟางเซียนและจื่อถิงออกจากร้านเฟยเจินทันที ตอนนี้นางอยากใช้เงินตำลึงที่อยู่ในถุงอย่างมาก เป็นธรรมดาของสตรี เพราะสตรีไม่ว่ายุคสมัยใดล้วนชื่นชอบการจับจ่ายซื้อของทั้งสิ้น

ไป๋ฟางเซียนเดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้อย่างมีความสุข มือขวายังถือถังหูลู่ข้างทางที่ซื้อมากินไปด้วย ในมือของจื่อถิงก็มีเช่นเดียวกัน รสชาติถังหูลู่ที่นางไม่เคยกินของจีนโบราณนี่มันหวานมากและอร่อยยิ่ง แต่ถ้าให้กินทุกวันคงไม่ไหวอ้วนกันพอดี

“ไปไหนต่อเจ้าคะคุณหนู นี่ยามอู่ จวนจะยามเว่ย แล้วนะเจ้าคะคุณหนูยังไม่ได้กินข้าวเลย ไปกินข้าวที่โรงเตี๊ยมก่อนดีหรือไม่เจ้าคะ” จื่อถิงถามและเสนอขึ้นด้วยความเป็นห่วงคุณหนูของตน

“ข้าว่าไปร้านเครื่องประดับกันก่อน ส่วนข้าวค่อยไปกินยามเว่ยนะแล้วยามเซิน ค่อยกลับจวนกัน”

เมื่อรู้ที่หมายจื่อถิงจึงพาไป๋ฟางเซียนไปยังร้านเครื่องประดับที่ใหญ่ที่สุดทันที แม้จะไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของนายสาว ทว่าก็ไม่ได้เอ่ยขัด เพราะถือว่าวันนี้คุณหนูทำงานใช้สมองขบคิดไปมากแล้ว ให้นางผ่อนคลายบ้างย่อมดีที่สุด

พอไปถึงร้านเครื่องประดับแล้วไป๋ฟางเซียนตื่นตาตื่นใจอย่างมาก แม้ว่ามันจะไม่ได้หรูหราเช่นโลกเดิม แต่สำหรับยุคจีนโบราณเครื่องประดับพวกนี้ก็หรูหรามากแล้ว และเช่นเดียวกันหากต้องการหรูหรามากกว่านี้สินค้าย่อมต้องถูกเก็บรักษาอย่างดีซึ่งราคาค่างวดของมันคงแพงตามไปด้วย

ไป๋ฟางเซียนค่อย ๆ เดินดูเครื่องประดับที่วางอยู่อย่างช้า ๆ กระทั่งสายตาของนางไปสะดุดกับปิ่นปักผมเงินชิ้นหนึ่ง หัวปิ่นถูกประดับด้วยดอกไม้สีขาวมีไข่มุกสีชมพูอยู่ตรงกลาง โดยรอบประดับด้วยหินสีชิ้นเล็ก ๆ ไป๋ฟางเซียนชอบมาก ดูเรียบแต่หรูหราสะดุดตานางยิ่ง มือเรียวบางหยิบปิ่นชิ้นนั้นมาแล้วเรียกจื่อถิงเข้ามาใกล้ จากนั้นปักปิ่นชิ้นดังกล่าวลงบนกลุ่มผมของสาวใช้คนสนิททันที

“คุณหนู... มันมากเกินไปเจ้าค่ะ”

“มากเกินไปอันใดเล่า ข้าแค่อยากซื้อให้เจ้า เจ้าก็รับไว้เถอะ แค่นี้เองเงินในถุงข้าไม่หมดหรอก”

คำตอบของเจ้านายสาวทำให้จื่อถิงซึ้งใจยิ่ง น้ำตาแห่งความดีใจเอ่อคลอไปทั่วดวงตาสวย พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ให้มันไหลออกมา มองคุณหนูของตนด้วยความเทิดทูน คุณหนูช่างดีจริง ๆ จื่อถิงสาบานกับตนเองซึ่งไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไร ว่าตัวนางจะไม่มีวันทำให้คุณหนูเสียใจเด็ดขาด รวมถึงจะดูแลคุณหนูอย่างดีให้สมกับที่นางได้รับความเมตตาด้วย

ไป๋ฟางเซียนไม่รู้ถึงความคิดของจื่อถิง แต่ถึงรู้นางคงไม่สนใจ สำหรับนางแล้ว หากดีกับนาง นางย่อมดีตอบและตอบแทน การซื้อปิ่นปักผมให้แค่ด้ามเดียวมันไม่ได้มากมายอะไรเลยสำหรับนาง

สองนายสาวเดินดูของในร้านและเลือกหากันอย่างสนุกสนาน เมื่อซื้อจนพอใจแล้วพลันหิวข้าวจึงพากันไปจ่ายเงิน เสร็จแล้วก็เดินออกจากร้าน ทว่าจังหวะที่นางเดินพ้นประตูร้านก็ชนเข้ากับบุรุษผู้หนึ่งเข้า

“โอ๊ย!”

“เป็นอะไรหรือไม่ ขอโทษเจ้าด้วยข้าไม่ทันระวัง” เสียงทุ้มรีบเอ่ยขอโทษพร้อมมองสำรวจสตรีตรงหน้าที่ถูกสาวใช้ประคองอย่างห่วงใย