ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 148

โหลชียังไม่ตื่นขึ้นมา

เยว่เห็นเขามองไปที่โหลชีอยู่บนเตียงด้วยอาการเหม่อลอยอยู่ตรงเตียง ในใจพบว่าได้ถอนหายใจ แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะพูด "หากนายท่านไม่ถอนกู่ปลิดชีพออกแล้วจะสามารถอยู่กับโหลชีไปตลอดชีวิตได้อย่างไร? หรือว่านายท่านจะยินยอมอยู่กับโหลชีเพียงไม่กี่ปีจริงๆ?"

ไม่แน่ยังไม่ถึงสองปี

ถ้าเขามีชีวิต ก็ต้องได้รับการถอนพิษถอนพิษกู่

ถอนพิษได้ง่าย ขอเพียงหาเชื้อกระตุ้นยา หมอเทวดาก็สามารถทำยาถอนพิษออกมาได้

กู่ปลิดชีพ เขาเคยคิดว่ามันไม่ยากเลยที่จะถอน เพียงแค่สามารถหาหญิงสาวที่เกิดในยามหยินวันหยินปีหยินผู้นั้น แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกว่านี่เป็นกู่ปลิดชีพนี้ ยากที่จะถอน

เสียงไส้เทียนแตกออกมา

ถามเขาจะยอมที่จะตายก่อนวัยอันควรหรือไม่ ก่อนหน้านี้เขาไม่เต็มใจ ไม่ยินยอม ตอนนี้ไม่เต็มใจมากยิ่งขึ้น เว้นแต่เขาจะพาโหลชีไปสู่นรก แต่หากยังมีชีวิตอยู่ ทำไมเขาจะต้องตายด้วย

ในคืนนี้ เฉินซ่าได้ยกชามบัวเลือดใบใหญ่มาวางข้างเตียง เขาเอนกายพิงเตียง มองไปที่โหลชี หรือบัวเลือดที่แช่น้ำจนค่อยๆ โปร่งแสงยิ่งขึ้น ทำให้นอนไม่หลับทั้งคืน

เมื่อเวลามาถึง โหลชีก็ตื่นขึ้นมาพอดี

เฉินซ่ามองนาง มุมปากโค้งขึ้นเล็กน้อย "ไม่รู้ว่าเจ้านับไว้ดีแล้วใช่ไหม นี่ได้เวลากินบัวเลือดพอดีเลย"

โหลชีสลบไปเป็นเวลาสองวันหนึ่งคืน ทั้งหมดต้องพึ่งพาเฉินซ่าเพื่อส่งน้ำผ่านปากของนาง ของอย่างอื่นก็กินไม่ได้ อีกทั้งก่อนที่จะได้รับบัวเลือดมาก็ได้สลบไปแล้วหลายวัน เมื่อตอนที่ฟื้นขึ้นมาก็ไม่มีความอยากอาหารเลย แต่ภายในเวลาไม่กี่วัน แก้มของนางก็ผอมลงมากแล้ว และบนใบหน้าก็ไม่มีเลือดเลย ดูเหมือนว่ากำลังจะตายไปแล้วอย่างไรอย่างนั้น

ตอนแรกโหลชีไม่รู้ว่าดอกบัวเลือดมีประโยชน์อย่างไร แต่วิธีการทานเช่นนี้กลับเป็นนักพรตเลวสรุปผลออกมา เหมือนกับบัวหิมะเป็นยาที่อยู่ในประเภทของดอกไม้ การใช้งานแบบนี้ มีประสิทธิภาพมากที่สุดสำหรับนาง

รอนางได้มองเห็นดอกบัวเลือดเขาน้ำแข็งแช่แล้วหนึ่งวันตอนนี้กลีบดอกเกือบจะโปร่งแสงแล้ว แต่ก็รู้สึกว่ายังดูสดมาก

นางไม่มีแรงที่จะตอบเฉินซ่า ร่างกายอ่อนแอเช่นนี้ทำให้โหลชีรู้สึกไม่คุ้นมาก นางมองไปที่เฉินซ่า บ่งบอกถึงว่านางต้องการทานบัวเลือดแล้ว

เฉินซ่าช่วยพยุงนางขึ้นมา พิงบนหน้าอกตัวเอง จากนั้นยกชามนั้นขึ้นป้อนนาง

ในความหอมหวานบังมีกลิ่นเหล้า แทบจะเหมือนเครื่องดื่มแล้ว มันอร่อยมาก

"ข้าทำให้เจ้าบาดเจ็บหนัก กลับมีคนมอบยาดีให้ ชีชี ในใจของเจ้ายังซาบซึ้งใจหยุนเฟิงอยู่หรือไม่?"

บัวเลือดนั้นย่อมเป็นสิ่งที่ดีที่ผู้คนในใต้หล้าต่างแย่งชิงไป แค่เวลาสั้นๆ โหลชีสามารถรู้สึกได้ถึงพลังและความมีชีวิตชีวาที่หายไปหลายวันได้กลับมาอย่างรวดเร็ว นางก็สามารถพูดออกมาได้แล้ว

เจ้าขี่หึงได้เริ่มพูดถึงหยุนเฟิงก่อน โหลชีได้ยกระดับความระแวดระวังสูงขึ้นโดยธรรมชาติ "นายท่านคิดว่าข้าควรจะซาบซึ้งใจจนไม่มีที่สิ้นสุดหรือไม่?"

เฉินซ่าแค่นเสียง "ไม่จำเป็น"

ถ้าหยุนเฟิงไม่เก็บดอกบัวเลือด ช้าไปเพียงแค่ก้าวเดียว พวกเขาก็สามารถไปเก็บมาด้วยตัวเองแล้ว และทำไมหลังจากที่เขาเก็บไปแล้วค่อยเอามามอบให้? ที่จริง ตามที่เฉินซ่าเห็นว่า หยุนเฟิงนั้นเจตนา มิเช่นนั้นจะบังเอิญขนาดนี้ได้ที่ไหน พวกเขาเพิ่งมาถึงเขาก็ได้เด็ดบัวเลือดแล้วและกำลังจะจากไป

โหลชีไม่ได้รู้สึกที่จะขอบคุณหยุนเฟิงมากนัก

นอกจากความสงสัยเช่นนี้แล้ว นางยังสงสัยว่าเขามีความเกี่ยวข้องกับสรรพสิ่งฝันยิ้มของหน้าผาน้ำนั้น เพราะค่ายกลหรือมุ่งเข้าหาเฉินซ่า คนผู้นั้นน่าจะรู้ว่านางจะต้องพาเฉินซ่าขึ้นไปที่อุทยานเฟิงหยุน และสุดท้ายก็สรุปว่าหลังจากเกิดเรื่องขึ้น นางนึกถึงคืนเดินที่หน้าผาน้ำ ทำไมมีคนรู้ว่านางรู้จักหน้าผาน้ำ และคนผู้นี้ มีความเป็นไปได้มากที่จะเป็นหยุนเฟิง เพราะเขาเป็นคนพานางเดินไปที่หน้าผาน้ำ

แต่ทั้งหมดนี้เป็นเพียงการคาดเดาของนางเท่านั้น ไม่สามารถที่จะทำมันได้

แต่ว่านางก็เป็นเช่นนี้ และเมื่อมันเป็นเพียงเล็กน้อยที่ทำให้นางเกิดความสงสัยขึ้น นางไม่อาจที่จะปล่อยให้ตัวเองอยู่ตามลำพัง โดยธรรมชาติก็จะไม่มีความซาบซึ้งใจสำหรับความเมตตาของเขา

ทันใดนั้น โหลชีจู่ๆ ก็นึกถึงมู่หลานขึ้นมา

"มู่หลานล่ะ?"

"พามาแล้ว พวกเขาดูแลอยู่" เมื่อพูดถึงผู้หญิงคนนั้น สีหน้าของเฉินซ่ากลับดูไม่ดีนัก

โหลชีไม่คิดว่าเยว่อยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ยังไม่ลืมที่จะพามู่หลานมาด้วย เมื่อนึกถึงใบหน้าของนาง แม้ว่าหัวใจจะหนักอึ้งเล็กน้อย แต่ยังได้ถอนหายใจออกมาเบาๆ ไม่มีความสัมพันธ์ เมื่อรอนางฟื้นตัว รอนางหายดี ก็มีกลอุบายที่สามารถไปทักทายมู่หลานได้

"หลังจากทานบัวเลือดนี้แล้ว ข้าจะต้องนั่งสมาธิเพื่อย่อยพลังยา ท่านไปพักผ่อนไม่ต้องสนใจข้าก็ได้" โหลชีสูดหายใจเข้าลึกๆ และลุกขึ้นนั่ง ไม่ได้มีเขามาสนใจจริงๆ ก็ได้เริ่มเข้าท่านั่งแล้ว

เฉินซ่าลงจากเตียง และวางชามบนโต๊ะ "เด็กๆ"

ก่อนหน้านี้เขาเคยได้รับบทเรียนมาก่อนแล้ว สถานการณ์ของโหลชีเป็นเช่นนี้จะยังให้เขาออกจากนางได้อย่างไร

ด้านนอกมีองครักษ์เฝ้าอยู่ ตอนนี้คนที่เฝ้าอยู่คือโหลวซิ่น พอได้ยินเสียงของเขาก็ได้รีบผลักประตูเข้ามา "ฝ่าบาทต้องการรับสั่งอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?"

"ให้พ่อครัวต้มโจ๊กบำรุงมานี่สองชาม"

"ขอรับ"

รู้ว่าโหลชีฟื้นขึ้นมา โหลวซิ่นก็ดีใจมาก จึงรีบไปสั่งห้องครัว

แต่ในเวลานี้มีกลุ่มสตรีที่แต่งกายเป็นหนึ่งเดียวกันเดินเข้ามาในโรงเตี๊ยม เมื่อก้าวเข้ามา หญิงสาวคนแรกก็กวาดตามองแขกที่ทานอาหารในห้องโถงใหญ่ จากนั้นสายตาก็มองไปที่ชั้นสอง

พอพวกนางเข้ามาได้ดึงดูดความสนใจจากทุกคนแล้ว แม้แต่ชายบางคนก็ยังแสดงสีหน้าความกระหายออกมา หญิงสาวเหล่านี้ไม่เกินสิบเจ็ดสิบแปด รูปร่างอรชร ใบหน้าที่งดงาม นำโดยหญิงสาวคนหนึ่งในชุดสีเขียวที่มีลักษณะที่งดงามมากกว่า