ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 179

ตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ร่วงแล้ว การควบขี่ม้าทะยานไม่ใช่เรื่องสบายอะไร ยิ่งไปกว่านั้นผิวพรรณสตรีนุ่มนิ่มอรชรเยี่ยงนี้ น่าหลานจื่อหลินกลับเห็นผมยาวนางสยายผ่านหน้ารถม้าไป เขาเห็นรอยยิ้มสบายที่มุมปากนาง ถึงจะเป็นแค่ช่วงประกายหินติดไฟผ่าน แต่เหมือนโดนทำให้ช้าไปหลายร้อยหลายพันเท่า และสลักเข้าไปในใจเขาแบบนี้

ยังไม่ทันได้สติกลับมา องครักษ์สองคนที่นางพึ่งรับไว้ก็ควบม้าตามนางไป เกิดเป็นกระแสลมรวดเร็วสองสาย

น่าหลานจื่อหลินทนไม่ไหวร้องเสียงดังออกมา "แม่นางโหล ท่านรู้ทางไปหุบเทพมารรึ?" แส้ในมือสะบัดลงบนม้าเทียม หวังจะสามารถตามนางทัน

โหลชีหันกลับมาบอกทั้งๆอยู่บนม้าทะยาน "ไม่รู้! ก็มีเจ้าไม่ใช่รึ?" มีเขา มีเขา เขาต้องพานางไปหุบเทพมารแน่

"จื่อหลิน! เจ้าบ้าไปแล้ว! ควบเร็วเยี่ยงนี้ทำอันใดกัน บอกนางให้ช้าหน่อย!" ฟ่านฉางจื่อตะคอกด้วยความโกรธเพราะรถม้าโคลงเคลงอย่างแรง ในใจไม่สบอารมณ์ ศิษย์คนนี้ที่ผ่านมามั่นคงหนักแน่น เหตุใดจึงทำเรื่องโง่เง่าอย่างจะเอารถม้าไปแข่งวิ่งกับม้าเหงื่อโลหิต? พอคิดถึงตรงนี้สีหน้าเขาดำทะมึนลงมา สมบัติล้ำค่าของเขาเวิ่นเทียนย่อมมีมากอยู่ ม้าสองตัวที่เทียมรถม้าอยู่ก็เป็นม้าเหงื่อโลหิต แต่ในด้านสายเลือดกลับไม่อาจเทียบเคียงกับม้าตัวนั้นที่เฉินซ่ามีได้ เขาเองก็พึ่งเห็นตอนจะออกเดินทางเช้านี้ ม้าตัวนั้นที่เฉินซ่าให้โหลชี กลับไม่ด้อยไปกว่าเฟยเหินที่เป็นม้าทรงของเขาตัวนั้นเลย

หากมิใช่น่าหลานฮั่วซินคอยกำชับห้ามให้โหลชีตายด้วยน้ำมือพวกเขา เขามีหรือจะยอมพาโหลชีเดินทางไกลนับพันลี้ ทำนางตายระหว่างทาง ค่อยแย่งชิงม้าดีของนางมาดีกว่ามากนัก

แต่ฟ่านฉางจื่อไม่กล้าไม่เชื่อฟังคำสั่งน่าหลานฮั่วซิน ไม่เพียงเพราะวิทยายุทธของน่าหลานฮั่วซินเหนือชั้นกว่าเขา แต่ยังเป็นเพราะนางเป็นคนเจ้าเล่ห์เพทุบายแต่เด็ก หากทำนางมิพอใจ จะตายเมื่อไหร่ยังมิรู้เลย

ผู้คนใต้หล้าต่างมองว่าน่าหลานฮั่วซินงดงามและจิตใจดีงามยิ่ง ประหนึ่งเทพธิดา มีเพียงเขาที่รู้ว่ามันเป็นแค่ภาพลวง แต่โหลชีต้องตายอยู่ดี ถึงเวลานั้นม้าตัวนั้นค่อยให้น่าหลานฮั่วซินเอามาให้เขาก็ได้

การควบม้าทะยานกว่าหนึ่งชั่วยาม ความไม่สบอารมณ์ในใจของโหลชีค่อยกระจายซ่านไป

พวกเขาหยุดพักผ่อนประมาณครึ่งก้านธูป ม้าของฟ่านฉางจื่อพึ่งตามมาทัน พอเห็นพวกเขา น่าหลานจื่อหลินถอนหายใจโล่งอกอย่างเห็นได้ชัด

ม่านรถม้าถูกเปิดออกโดยแรง ฟ่านฉางจื่อโผล่หน้าออกมาอย่างโกรธจัด ซัดฝ่ามือใส่โหลชีโดยแรง

ฝ่ามือซัดมารุนแรง น่าหลานจื่อหลินตกใจอุทาน โหลชียืนนิ่งไม่หลบไม่หลีก มองมาทางเขา สายตามีแววเยาะหยันอย่างแรง

ฝ่ามือฟ่านฉางจื่อหยุดลงเมื่อใกล้ใบหน้านางไม่ถึงสิบมิล กำลังภายในหายไป เขาโกรธจนอยากจะบ้า

"เจ้ามั่นใจเพียงนี้ว่าข้าไม่กล้าฆ่าเจ้า?"

โหลชียักไหล่บอก "ใช่ นอกจากเจ้าจะไม่กลัวน่าหลานฮั่วซิน"

พอได้ยินคำนี้ ฟ่านฉางจื่อยิ่งโกรธจัด "ฮั่วซินเป็นศิษย์หลานสาวของข้า ข้าเป็นผู้อาวุโสจะกลัวนางได้อย่างไร?"

โหลชียิ้มออกมา "ไม่อย่างนั้นก็บอกเจ้าเชื่อฟังดีแล้วกัน ศิษย์หลานสาวของเจ้าเรียกใช้ผู้อาวุโสได้อย่างสบายเป็นธรรมชาติเยี่ยงนี้เลย?"

สายตาฟ่านฉางจื่อมีประกายเย็นเยียบแสดงออกมา สตรีน่าตายผู้นี้!

"เอาล่ะ เจ้าก็ไม่ต้องทำโกรธกลบเกลื่อนความเก้อเขินดอก ข้าแค่อยากจะบอกเจ้าว่า จะให้ข้าไปที่หุบเทพมารและทำตามแผนการของเทพธิดาแห่งเขาเวิ่นเทียนของเจ้าคนนั้น ระหว่างทางเจ้าก็อย่าทำท่าเป็นผู้อาวุโสอะไรพวกนั้นเลย นำทางไปดีๆก็พอแล้ว!"

ฟ่านฉางจื่อยังไม่เคยเจอผู้ใดที่ไม่เคารพผู้อาวุโส ไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ อีกทั้งยังไม่เคารพเขาเวิ่นเทียนเยี่ยงนี้มาก่อน เขาโกรธจนหายใจแรงหน้าอกกระเพื่อม และจำต้องเก็บกักความโมโหลงไป พริบตาเดียวโดนก้อนเลือดที่ทนกล้ำกลืนไว้จนเป็นลมหน้ามืด

"อาจารย์ มาพักผ่อนด้านนี้ก่อนเถิด" น่าหลานจื่อหลินเข้ามาพยุงเขาไว้ และพยุงเขามานั่งพักที่หินก้อนใหญ่ด้านข้าง นี่เท่ากับไว้หน้าเขาแล้ว แต่ฟ่านฉางจื่อยังคงโกรธจนอยากฆ่าคน เขาไม่เคยเก็บกดขนาดนี้มาก่อนในชีวิต ทั้งๆที่เป็นผู้อาวุโสสามแห่งเขาเวิ่นเทียน---

เฉิงสิบกับโหลวซิ่นหยิบขนมปังออกมายื่นให้โหลชี ขนมปังนี่เมื่อก่อนโหลชีสอนพ่อครัวทำออกมา อร่อยกว่าที่ปกติพวกเขากินมากนัก

โหลชีรับมา กัดกินอย่างรวดเร็วแต่ไม่ตะกละตะกลามไม่กี่คำก็หมดแล้ว และหยิบถุงน้ำเอามาดื่มสองคำ นางบอกกับเฉิงสิบโหลวซิ่นว่า "ข้าไปเดินดูด้านนั้นหน่อย พวกเจ้าพักผ่อนเถิด"

ทุ่งป่าเถื่อนของพั่วอวี้ได้ยินว่ามีอำนาจมากมายนัก แต่นางไปๆมาๆในทุ่งป่าเถื่อนนี่ก็หลายครั้งแล้ว ไม่ได้เจอคนพวกนั้นเลย แบบนี้ยิ่งดูไม่ชอบมาพากล บางทีอาจจะเป็นการอธิบายว่าพวกเขาได้ทำการตระเตรียมการอยู่ลับๆ เตรียมโจมตีเฉินซ่าเมื่อถึงเวลา พอคิดถึงเฉินซ่า โหลชีอดส่ายหัวยิ้มเศร้าไม่ได้

ที่จริงครั้งนี้นางผิดหวังและไม่ชอบใจ ตั้งแต่วินาทีที่กลับถึงตำหนักจิ่วเซียวเห็นองครักษ์เสวี่ย จนฟ่านฉางจื่อมาหาถึงที่ บอกความต้องการของน่าหลานฮั่วซิน ตอนเห็นปฏิกิริยาของพวกองครักษ์เยว่ ยังมีตอนที่นางถามเฉินซ่าว่าจะแต่งตั้งน่าหลานฮั่วซินเป็นจักรพรรดินีไหม คำตอบนั้นของเขา ถึงนางไม่เคยเจอน่าหลานฮั่วซิน แต่ก็สามารถรู้ได้ว่า ผู้หญิงที่สามารถคิดกลอุบายแบบนี้ออกมาทั้งที่อยู่ห่างไกลออกไปนับพันลี้ได้ ต้องไม่ธรรมดาแน่