ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 180

ถ้าตอนนั้นเฉินซ่าไม่มีความกล้าหาญชนิดนี้ ตอนนี้ค่อยมาสร้างเมือง คนอื่นไหนเลยจะยอมให้เขาสร้าง? คงรวมตัวกันมาโจมตีนานแล้ว

และเพราะแบบนี้ ประชาชนเมืองพั่วอี้ที่เดิมทีรู้สึกว่าความปลอดภัยของตนและครอบครัวมั่นคง ถึงต้อนรับขับสู้เฉินซ่าขนาดนี้

แต่จะสร้างราชวงศ์ มีแค่เมืองเดียวมันไม่พอหรอก

เลยมีคนเสนอให้ขยายดินแดนรายล้อมเมืองพั่วอวี้ก่อนค่อยสร้างเมืองอื่น

มันต้องการกำลังคนและเงินมหาศาลเลย

เฉินซ่าดูมาถึงตรงนี้ก็นวดขมับตนเอง

ฎีกาถัดไป การเกณฑ์คนสร้างกองทัพ ประเทศจะขาดทหารไม่ได้ เรื่องนี้เฉินซ่าเข้าใจ แต่มันยิ่งลำบากไปใหญ่ ไม่เพียงต้องการสิ่งของเงินทอง ยังต้องการคน ไม่มีใคร เจ้าจะเอาทหารที่ไหนกัน?

โชคดี มีอีกฎีกาเสนอเรื่องรายได้

เก็บภาษี

เจ้าเมืองพั่วอวี้เดิมเป็นคนละโมบโลภมาก แทบอยากเก็บภาษีชาวบ้านจนถึงจำนวนเงินสุดท้าย หลังจากเขาตีเมืองพั่วอวี้ได้แล้วเพราะไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องนี้ การเก็บภาษีจึงขาดตอนไป ไม่มีใครจ่ายอีก

ตอนนี้มีผู้ควบคุมเสนอขึ้นมา การเก็บภาษีนี่ต้องปรับโครงสร้างให้เร็ว รวบรวมโดยเร็วที่สุด เพื่อเติมเต็มท้องพระคลัง

แต่ประชาชนหลายหมื่นคนในเมืองพั่วอวี้เมืองเดียว ก็เก็บภาษีไม่ได้มากนี่นา มีหรือจะพอเติมท้องพระคลัง

เฉินซ่าอ่านฎีกาทั้งหมดหนึ่งรอบ ถึงจะเริ่มปวดหัวมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ยังคงรู้สึกดี มีหลายฎีกาเหล่านี้แสดงว่ายังมีคนตั้งใจทำงานอยู่

เขาหยิบพู่กันขึ้นมา ตรวจฎีกาไปพูดไป "ตั้งสี่กองหกกรมขึ้นมาก่อน เอาฎีกาที่ได้รับมาแบ่งตามแต่ละกรม แบ่งคนทำงานแต่ละงาน แล้วเรียกพวกผู้ควบคุมที่ดูแลฎีกามา ข้าจะดูว่าพวกเขามีความสามารถหรือไม่ หากมีก็ให้พวกเขามาดูแลสี่กองหกกรมนี่เลย"

"ขอรับ"

"เจ้ากับอิงก็ต้องแบ่งงานกัน สี่กองหกกรมแบ่งเป็นสองส่วน พวกเจ้าดูแลกันคนละส่วน"

"นายท่าน เรื่องพวกนี้ข้าน้อยมิถนัดเลย" อิงหน้าง่ำ

"ไม่ถนัดก็เรียน" เฉินซ่าไม่เงยหน้าขึ้นเลย "ตอนนี้ข้ามิมีคนให้ใช้ ใช้ได้แค่พวกเจ้า" อิงหน่ายใจ จากนั้นพูดอย่างฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า "ข้าน้อยคิดว่าให้โหลชีเป็นนางกำนัลช่างสิ้นเปลืองเสียจริง พวกเราจัดตั้งขุนนางหญิงได้หรือไม่? ข้าน้อยคิดว่านางสามารถเป็นขุนนางหญิงได้อยู่"

โหลชีที่โดนกำหนดให้เป็นขุนนางหญิงตอนนี้กำลังเลิกคิ้วมองน่าหลานจื่อหลินที่เดินเข้ามา ในมือเขาถือถุงน้ำ โบกให้นางดูพลางว่า "ข้าอยากมาหาดูว่ามีน้ำหรือไม่--"

นี่คือกำลังอธิบายนางว่าทำไมวิ่งมาทางนางคนเดียว แต่พูดให้ใครฟังกันล่ะ? พึ่งออกจากพั่วอวี้ได้หนึ่งชั่วยามกว่า ดื่มน้ำหมดแล้ว? เป็นวัวน้ำหรือไง

นางไม่คิดจะเอ่ยทัก แต่กลับยิ้มบอก "ทางนี้ไม่มี"

"อ้อ อ้อ งั้นข้าไปหาที่อื่น"

เขาพูดพลางหมุนตัวจะเดินไป เห็นโหลชีไม่เรียกเขาหยุด ได้แต่หมุนตัวกลับมาเอง มองนางถามว่า "อันที่จริงข้ามีเรื่องอยากถามเจ้า"

โหลชีไม่เข้าใจคนสองคนที่ไม่รู้จักกันมาก่อนมีอะไรน่าถามกัน แต่ก็พยักหน้าบอก "ถาม" ถ้าคำถามดูยุ่งยากเกินไป นางคงไม่ตอบหรอก

ไม่คิดว่าที่น่าหลานจื่อหลินถามกลับเป็น "ถ้าข้าขอฝ่าบาทพั่วอวี้ขอประทานเจ้าให้ข้า เจ้ายินดีตามข้ากลับเขาเวิ่นเทียนหรือไม่?"

"พรืด!"

โหลชีแทบสำลักน้ำลาย

นี่มันอะไรเนี่ย!

"คุณชาย...ท่านนี้..."

"จื่อหลิน ข้าชื่อว่าน่าหลานจื่อหลิน"

"เอ่อ คุณชายน่าหลานจื่อหลินท่านนี้ ท่านดูสิข้าพึ่งรู้ชื่อท่านเอง คำที่ท่านพูดสมควรจะตรึกตรองดูก่อนดีหรือไม่?" โหลชีรู้สึกว่าตัวเองพูดอ้อมมากแล้ว อ้อมจนสุภาพมากแล้ว ที่จริงนางอยากพูดว่า สมองนายโดนม้าเหงื่อโลหิตถีบทะลุแล้วหรือไง? นายประสาทแค่ไหนถึงพูดแบบนี้ออกมาหะ? ดูหน้าตาก็ดี ไม่คิดว่าในสมองจะมีแต่แป้งมันอย่างนี้นะ!

"ถึงพวกเราจะพึ่งรู้จักกัน แต่ข้ารู้ว่าคราแรกที่แม่นางพบข้ามีความรู้สึกบางอย่างที่ไม่ปกติ ถึงท่านกับฝ่าบาทพั่วอวี้--" พูดมาถึงตรงนี้สมองพวกเขาต่างผุดภาพเฉินซ่าจูบนางต่อหน้าทุกคนออกมา น่าหลานจื่อหลินรู้สึกอึดอัดหัวใจอยู่บ้าง แต่ก็ยังพูดต่อไปว่า "ข้าไม่ถือสา"

โหลชีจะเป็นลม นางพูดอย่างเหลือเชื่อว่า "ทำไมท่านถึงพูดว่าคราแรกที่ข้าเจอท่านมีความรู้สึกที่...ไม่ปกติออกมา?"

น่าหลานจื่อหลินมองนาง สีหน้าประมาณว่าเจ้ามิต้องเก้อเขินข้าเข้าใจดีออกมา "ตอนนั้นที่ด้านนอกตำหนักสอง ข้านั่งบนรถม้า แม่นางเดินมาจากสวน สีหน้าเย็นชาประหนึ่งดอกมู่หลานสีขาวดอกหนึ่ง แต่กลับยิ้มงดงามเมื่อเห็นข้า ตอนนั้นข้าจึงรู้ว่า แม่นางมีกิริยากับข้าไม่เหมือนคนอื่น"

โหลชีเบิกตากว้าง ประหนึ่งโดนฟ้าผ่า

สวรรค์ พระเจ้าช่วย

ถ้ารู้ว่าชายหนุ่มรูปงามตรงหน้านี่หัวสมองกลับ นางคงเอาสายล่อฟ้ามาด้วย! นั่นเป็นเพราะตอนนั้นนางทำเพื่อให้เขาไม่ระแวงยอมให้นางเข้าใกล้รถม้าเท่านั้น ไหนบอกคนมักจะใจดีกับคนที่ยิ้มให้ไง?