ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 192

ไม่ว่ายังไงก็ตาม อาศัยอยู่ที่นี่ก็ไม่สะดวกเท่าไหร่ และต่อไปถ้าเขากับนางชุนมีลูก จะให้เขาไม่ต้องเจอโลกกว้างหรือยังไง?

ยิ่งไปกว่านั้นใต้ตีนเขาที่ใกล้ที่นี่มากก็พบว่ามีเสือแล้ว วันนี้เขายังเกือบตายภายใต้คมเขี้ยวเสือ ใครจะรู้ต่อไปจะมีสัตว์ร้ายอะไรมาอีก?

ดังนั้น สถานที่นี้ไม่เหมาะจะอาศัยอยู่ต่อไปอีก

เหอชิ่งเหนียนรู้ดี

"ไอดำในตัวพ่อเจ้าถูกดูดออกมาหมดแล้ว ต่อไปกลับไปอยู่ในเมืองก็ไม่มีใครว่าอะไร" โหลชีบอก

เหอชิ่งเหนียนกลับส่ายหน้าบอก "ไม่ ความสัมพันธ์กับตระกูลกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว ต่อให้กลับไปก็คงได้แต่มองหน้ากันแล้วเกลียดกันมากขึ้น พวกเราจะหาที่อยู่ใหม่ ดูว่าจะสามารถปักหลักได้หรือไม่"

ตอนนี้โหลชีถึงยิ้มบางบอก "ข้าแนะนำสถานที่ให้เจ้าดีหรือไม่?"

"คุณชายน้อยเชิญกล่าว" เหอชิ่งเหนียนกลับยินดียิ่ง ตอนนี้เขาเชื่อใจโหลชีมาก สถานที่ที่นางแนะนำต้องไม่เลวแน่

"เมืองพั่วอวี้"

เฉิงสิบกับโหลวซิ่นได้ยินนางแนะนำเหอชิ่งเหนียนให้ไปเมืองพั่วอวี้ จึงสบตากันหนึ่งที แม่นางยังพูดว่าจะไปจากฝ่าบาทไม่กลับไปแล้ว แต่ระหว่างทางที่ออกมานี่เรื่องไหนบ้างไม่คิดช่วยฝ่าบาทไม่คิดช่วยพั่วอวี้? ระหว่างทางทุกครั้งที่เจอผู้คนที่ลี้ภัย หนีออกจากบ้าน ไม่มีที่ไป นางต่างแนะนำผู้คนให้ไปเมืองพั่วอวี้

นี่มิใช่เพราะนางรู้ว่าพั่วอวี้ต้องการคน ต้องการมากมิใช่รึ?

โหลชีในเวลานี้ยังไม่รู้ว่าการที่นางแนะนำเหอชิ่งเหนียนไปเมืองพั่วอวี้นั่นจะเป็นการขุดหลุมฝังให้นางเอง เพราะเหอชิ่งเหนียนคนนี้จะช่วยนางทำความดีความชอบหนึ่งครั้งในเวลาไม่นานต่อมา และผลักดันนางเข้าใกล้ตำแหน่งพระสนมไปอีกก้าว บางทีถ้านางรู้ นางต้องบอกเขาแน่ว่า โลกกว้างใหญ่เพียงนี้ ครอบครัวเจ้าสามคนออกไปเผชิญโลกกว้างเถิด อย่าได้ไปพั่วอวี้เลยเชียว!

เช้าวันต่อมาพวกเขาออกจากบ้านเหอ

หลังจากได้ยินคนแก่อธิบายเรื่องหุบเทพมาร โหลชีเพิ่มความระแวดระวังมากขึ้น รอบนอกของหุบเทพมารดูท่าจะอันตรายกว่าที่นางคิดมากนัก แต่นางไม่ได้กลัว เพราะลุงเหอก็เป็นแค่คนธรรมดา ความรู้และการรับมือต่างกับนาง

หลายวันต่อมาไม่เจอบ้านคนเลย เริ่มเข้าสู่เขตภูเขาลึก

สองวันก่อนรถม้าไม่มีทางไปต่อแล้ว ม้าก็เหลือไว้เมื่อวาน เพราะต่อมาทางไม่สะดวกให้ขี่ม้าไปละ

ด้านหน้าหน้าผาภูเขา ผาแหลมเสียบเข้าเมฆ มองไม่เห็นยอดเขา หน้าผานั่นเป็นอุปสรรคตามธรรมชาติขนาดใหญ่ที่บดบังเบื้องหน้าพวกเขาไว้

พอมองขึ้นไปท่ามกลางหน้าผาเหมือนกับมีทางคดเคี้ยวยาวๆและเส้นทางเล็ก บางทีอยู่ในภูเขามองไม่เห็น บางครั้งแตกออกมาจากหน้าผา เห็นแค่ที่วางเท้าเล็กๆ ดูแล้วน่าหวาดเสียวนัก

เฉิงสิบบ่นพึมพำ "คงมิใช่ให้ขึ้นไปจากที่นี่นะ?"

ฟ่านฉางจื่อแค่นเสียงหยัน "กลัวรึ?"

"เอ๋ ผู้อาวุโสฟ่านพูดราวกับว่าท่านไม่กลัว?" โหลชีเหล่เขาหนึ่งที ตาแก่นี่ต้องการชีวิตนางแน่ แต่กลับอดเปรี้ยวไว้กินหวานไหว ทนมาจนถึงตอนนี้ไม่ลงมือสักที

"ผ่านหน้าผาแถบนี้ไป ด้านในก็จะเป็นหุบเทพมาร เทพธิดาแห่งเขาเวิ่นเทียนเรามารออยู่ในหุบเทพมารนานแล้ว รีบไปเถิด"

เทพธิดาแห่งเขาเวิ่นเทียน น่าหลานฮั่วซินไม่ใช่หรือไง?

โหลชีสายตาส่องประกายวาบขึ้น

น่าหลานฮั่วซินไม่ฆ่านาง ไม่งั้นคงไม่ใช้ฟ่านฉางจื่อมาคุ้มครองปกป้องนางจนถึงที่นี่ งั้นทำไมนางต้องรอที่นี่ล่ะ? หรือว่าแค่เพื่อพบนางสักครั้ง?

สำหรับความคิดผู้หญิง จะยังไงโหลชีก็พอเข้าใจอยู่บ้าง หึงหวงริษยาเป็นเรื่องปกติ แต่แบบน่าหลานฮั่วซินนี่ ทั้งๆที่ริษยายังต้องแสร้งทำท่าว่าสูงส่งกว่าคนอื่นเป็นร้อยเท่า ผู้หญิงที่อยากฆ่าคนใจจะขาดแถมยังเจ้าเล่ห์เพทุบาย โหลชีรู้สึกดีด้วยไม่ได้เลย

เทพธิดาแห่งเขาเวิ่นเทียนผู้นี้ ช่างเหลือเชื่อที่กลายเป็นคนที่นางเกลียดทั้งๆที่ไม่เคยเห็นหน้าเลยสักครั้ง

"ระวังหน่อย" นางกระซิบเสียงต่ำบอกเฉิงสิบกับโหลวซิ่น

"ข้าน้อยเข้าใจ"

โหลชีไม่เป็นห่วงฟ่านฉางจื่อ มาถึงที่นี่แล้ว น่าหลานฮั่วซินบอกยังต้องการเจอหน้านางอีกครั้ง ฟ่านฉางจื่อไม่มีทางปล่อยให้นางตายหรอก ที่ต้องระวังคือเฉิงสิบกับโหลวซิ่น

ทั้งหมดหากันอยู่พักหนึ่งถึงเห็นถ้ำหนึ่งที่ตีนเขา หลังจากเข้าไปจึงพบว่ามีทางเดินเล็กคดเคี้ยวขึ้นเขา ดูแล้วเกิดจากธรรมชาติบวกน้ำมือมนุษย์อย่างละครึ่ง

"ทางสายเล็กนี่ใครขุดออกมารึ?" โหลชีถามฟ่านฉางจื่อ

ตอนนี้ฟ่านฉางจื่ออารมณ์ดีขึ้นมา เพราะใกล้จะเสร็จภารกิจ เขาสบายใจไปกว่าครึ่ง จึงใจดียอมตอบคำถามโหลชี

"ว่ากันว่า หลายพันปีก่อนหุบเทพมารเป็นที่เปิดศึกระหว่างเผ่าเทพและเผ่ามาร แต่เผ่ามนุษย์เป็นประชาชนภายใต้การคุ้มครองของเผ่าเทพ ต้องไปร่วมร้องเสริมทัพเผ่าเทพ น่าเสียดายที่เผ่ามนุษย์ไม่มีหนทางขึ้นสวรรค์เหมือนเผ่าเทพและเผ่ามาร และตกลงมายังหุบเขา ได้แต่ทำเส้นทางออกมา กำแพงภูเขาหนาเกินกว่าจะขุดเจาะได้ ต้องขุดเจาะในส่วนที่บางที่สุดด้านบนหน้าผาถึงจะสร้างทางออกมาได้ และทะลวงตรงไป หน้าผาทางภูเขาเส้นนี้ได้มาเยี่ยงนี้เอง"