ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 205

นั่นเป็นพื้นที่ชื้นแฉะ ต้นหญ้าหนาแน่น เดินเร็วไปสองสามก้าวก็มีขั้นบันไดธรรมชาตินิดหน่อย แต่ละขั้นล้วนแต่เป็นดินอุดมสมบูรณ์ที่ชวนให้น้ำลายหก ด้านบนมีวัชพืชสารพัดชนิด...ไม่สิ! เหนือวัชพืชพวกนั้นมีวัตถุดิบยาสารพัดอยู่เต็มไปหมด ขั้นสูงสุดเป็นบ่อน้ำแร่ธรรมชาติ ข้างน้ำแร่ก็คือดอกลึกลับดอกนั้น น้ำแร่ล้นทะลักไหลลงสู่เบื้องล่าง ด้วยเหตุนี้พื้นข้างล่างจึงชื้นแฉะ ไม่รู้ว่าเพราะสาเหตุนี้ด้วยหรือเปล่า บริเวณจึงนี้มีวัตถุดิบยาชั้นเลิศขึ้นอยู่เต็มไปหมด

เพราะน้ำแร่นั้นดีเป็นพิเศษหรือเปล่านะ?

แต่เวลานี้โหลชีก็ไม่มีเวลาตรวจสอบให้มาก นางหยิบขวดที่ใหญ่หน่อยจากกระเป๋าหลังมาขวดหนึ่ง บรรจุน้ำ จากนั้นก็ยื่นมือไปเด็ดดอกลึกลับอย่างไม่ลังเลบรรจุใส่อีกกล่องหนึ่ง ถูกต้อง! ตั้งแต่นางรู้ว่าหุบเทพมารมียาหายากเยอะแล้ว ก่อนจะเข้ามาได้ทำการเตรียมตัวเพื่อจะเก็บยา ในกระเป๋าหลังของนางนอกจากจะมีเสื้อผ้าสองชุด ข้างในยังมีขวดกับกล่องหลากหลายชนิดอยู่เต็มไปหมด แถมในห่อผ้าของเฉิงสิบกับโหลวซิ่นก็เช่นกัน ต่างเพื่อเก็บยา ดอกลึกลับครั้งที่แล้วบอกว่าเด็ดแล้วต้องส่งกลับไปในสามวัน ให้หมอเทวดาเก็บไว้ แต่ภายหลังนางถามวิธีเก็บรักษากับหมอเทวดาแล้ว จะทำเป็นผงก่อนก็ได้

หลังจากเก็บดอกลึกลับแล้ว นางก็ใช้พิชิตวันขุดวัตถุดิบยาออกมาเป็นกองด้วยท่าทางที่ว่องไว จะร้อยปีหรือพันปีก็ไม่ได้ดูให้ดีทั้งนั้น ยัดทั้งหมดใส่ลงไปในถุงผ้าก่อน เสียดายที่นางต้องทำเวลา ดังนั้นยาเหล่านี้จึงต้องรอให้มีเวลาแล้วค่อยดูละเอียดแยกเก็บ

ก็ขณะที่นางกำลังขุดอย่างคึกคัก จู่ๆ ทางนั้นก็มีเสียงร้องตกใจของโหลวซิ่นดังมา

โหลชีสะดุ้ง ยัดถุงผ้าใส่ลงกระเป๋าหลัง จากนั้นก็เหาะกลับไป พอเห็นนางก็ตะลึง

บนกิ่งไม้ของต้นไหม้ใหญ่ข้างหน้า มีลิงจ๋อขนทองอยู่ตัวหนึ่ง เป็นลิงใช่ไหมนั่น? แต่ลิงสีทองตัวนั้นกลับมีหางยาวสีดำพวงหนึ่ง เวลานี้มันกำลังใช้หางพวงนั้นเกี่ยวกิ่งไม้ ห้อยตัวลง มือทั้งสองคว้าไม่หยุด และในมือนั้นยังมีเส้นผมดำจำนวนหนึ่งติดอยู่...

เส้นสายตาโหลชีเคลื่อนไปบนศีรษะโหลวซิ่น ผมที่เขารวบไว้ถูกกระชากขาดแล้ว ผมสยายทิ้งตัวลง อย่างชัดเจน...เส้นผมในมือลิงขนทองตัวนั้นเป็นของเขานั่นเอง

"แม่นาง ลิงตัวนี้ว่องไวนัก!" โหลวซิ่นยังขยาดอยู่

ต้นไม้ที่ลิงตัวนั้นห้อยตัวอยู่ขึ้นตรงข้างทางที่พวกเขากำลังจะไปพอดี กิ่งไม้ที่ยื่นออกมายาวมาก หรือก็หมายถึง ลิงตัวนี้อยู่บนศีรษะทางที่พวกเขาต้องผ่าน โหลชีไม่สงสัยสักนิด นั่นทำให้ผิวศีรษะของพวกเขาโป้งเหน่งได้เลยทีเดียว

"เด็ดผลไม้โยนให้มัน ดูสิว่าจะล่อให้มันไปได้ไหม" เฉิงสิบเอ่ย

เวิ่นเจี้ยนจึงเด็ดผลไม้สองสามลูกทันที ดีที่หุบเทพมารนี้มีผลไม้ป่าไม่น้อย อีกทั้งตอนนี้ยังเป็นช่วงฤดูใบไม้ร่วง ผลไม้ป่ามากมายกำลังสุกพอดี

เขาโยนผลไม้ไปทางลิงตัวนั้น เป็นอย่างที่คิด ลิงตัวนั้นรับไว้ได้

แต่ขณะที่พวกเขาเพิ่งจะเบาใจลงหน่อย ลิงตัวนั้นก็ร้องเจี๊ยกขึ้นทีหนึ่ง ครั้งวาดมือออกไป ผลไม้ลูกน้อยก็ซัดใส่เวิ่นเจี้ยนเต็มๆ

แต่ที่น่าตะลึงก็คือ ผลไม้ลูกนั้นกลับเกิดเสียงตัดอากาศ! เวิ่นเจี้ยนเปลี่ยนสีหน้าพลัน ตีลังกาหลังหลบการโจมตีได้หวุดหวิด ผลไม้ลูกนั้นกระแทกกับพื้นด้านหลัง ทว่ามันกลับไม่แตกเละ แต่จมลงไปในพื้นทั้งลูก!

หรือก็คือ ลิงตัวนั้นใช้ผลไม้ซัดพื้นจนกลายเป็นหลุม!

สวรรค์! นี่ยังใช่ลิงอยู่อีกหรือ? นี่มันยอดฝีมือกำลังภายในชัดๆ!

เมื่อนั้นโหลชีถึงตระหนักในคำร่ำลือนั้นขึ้นมา เล่ากันว่าเดรัจฉานร้ายในหุบเทพมารอหังการ กลายพันธุ์

เจ้าลิงตัวนั้นเหมือนไม่พอใจที่การโจมตีของตนถูกหลบได้ ร้องเจี๊ยกๆ ตอนนี้เองพวกเขาถึงเห็นปากของมันที่อ้าออก และเห็นฟัน

ลิงตัวนั้นกลับมีฟันเขี้ยวแหลมคมถึงที่สุด ดูแล้วเป็นฟันที่ยาวมาก ในนั้นยังมีสี่ซี่ที่ยาวที่สุด ยาวอย่างน้อยสี่เซนติเมตร

นี่ใช่ลิงกินพืชหรือ?

อย่าล้อเล่นน่า!

"เจี๊ยก!"

ลิงตัวนั้นกระโจนไปทางพวกเขา เป้าหมายยังคงเป็นเวิ่นเจี้ยน!

เวิ่นเจี้ยนเขวี้ยงผลไม้ออกไปทันที แล้วชักกระบี่คู่กาย...

ใช่! แค่ชักกระบี่คู่กายเท่านั้น ทว่าหลังจากนั้นการเคลื่อนไหวก็หยุดชะงัก เพราะเจ้าลิงจ๋อกระโดดถึงบ่าเขาแล้ว! ว่องไวจนน่าใจหาย

"เจี๊ยก!"

ลิงจ๋ออ้าปากอย่างตื่นตัว ฟันแหลมนั้นกัดไปทางศีรษะของเวิ่นเจี้ยน!

"ไอ้เดรัจฉาน!" เวิ่นโม่มีใจรักในเพื่อนร่วมงาน ถือกระบี่แทงไปทางเจ้าลิงตัวนั้น "เจี๊ยก!" ลิงจ๋อบิดตัว กัดกระบี่เขา...กัดกระบี่ของเขา!

เมื่อนั้นก็ได้ยินเพียงเสียงแครก!

กระบี่ของเวิ่นโม่ถูกกัดหักเสียแล้ว

ทุกคนตะลึงงัน นี่มันลิงอะไรกันแน่? ฟันจะแข็งเกินไปแล้วกระมัง! กระบี่คู่กายขององครักษ์หอเทพธิดาไม่แย่ปานนั้น หรือก็คือฟันของเจ้าลิงนี่แข็งเกินไป!

แต่ที่ทำให้ทัศนคติทั้งสามของพวกเขาพังทลาย ก็คือหลังจากลิงกัดกระบี่หักแล้ว พอสะบัดหัว ท่อนกระบี่ที่กัดอยู่ในปากก็พุ่งไปตรงหน้าเวิ่นโม่

นี่มันเป็นกระทั่งใช้สิ่งรอบตัวเป็นอาวุธ!

เวิ่นโม่เปลี่ยนสีหน้าพลัน ใช้ท่อนกระบี่ในมือปัดออกไป นี่ถึงทำให้คมกระบี่ตกลงพื้นได้ ทว่าเจ้าลิงจ๋อแค่สะบัดหัว แต่เขากลับต้องใช้กำลังถึงห้าส่วนในการปัด!

โหลชีขมวดคิ้ว นางมิอยากเสียเวลาอยู่ที่นี่ ทันใดนั้นก็ถือพิชิตวันตวัดไปทางเจ้าลิงจ๋อทันที

เจ้าลิงรู้สึกได้ว่านางเป็นผู้ที่แกร่งที่สุด อีกทั้งยังมีจิตสังหารไร้ขอบเขต มันร้องเจี๊ยกๆ ระยะหนึ่ง จากนั้นก็กระโดดไปทางต้นไม้ต้นนั้นราวกับแสงสีทอง ใช้แขนปีนป่ายอย่างรวดเร็ว แพล็บเดียวก็หายเข้าป่าไปแล้ว

เมื่อนั้นทุกคนก็เงียบกริบ

นี่แสดงว่ารังแกผู้อ่อนแอเกรงกลัวผู้แข็งแกร่งเช่นนั้นหรือ?