ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 218

คนพวกนี้นอนอยู่ที่นี่งั้นหรือ!

โหลชีกวาดตามองพวกเขา: "ทำไมพวกเขาไปนอนในเมืองล่ะ? มีมือมีตีนก็หางานดีๆทำสิ??"

ถูเปินกลับพูดด้วยน้ำตาว่า: "พวกเราไม่รู้จะทำอะไรดีขอรับ"

โหลชีคิดอีกแง่หนึ่งก็พอเข้าใจพวกเขาอยู่บ้าง พวกเขาไม่เคยได้รับการอบรมสั่งสอนมาแต่เด็ก แล้วจะมีความคิดที่ว่าทำงานเพื่อแลกค่าตอบแทนมาเลี้ยงดูชีพตัวเอง

"แล้วใครสอนวิชาการต่อสู้พวกเจ้า?"

"เมื่อก่อนมีนักพรตท่านหนึ่ง เขาไม่มีเงินซื้อเหล้าถูกคนไล่ออกมา พวกเราจึงเอาเงินที่ขอทานมาไปซื้อเหล้าให้เขาดื่ม สุดท้ายเขาแค่สอนพวกเราสองเดือนก็ไปแล้วล่ะ บอกว่าอยากออกเดินทางเที่ยวรอบโลก" ตอนที่ถูเปินพูดถึงนักพรตคนนั้นก็มีสีหน้าและแววตาที่คิดถึง โหลชีอึ้ง หันไปมองคนอื่นๆ ก็เห็นว่าพวกเขาเป็นเหมือนกันหมด

สอนแค่สองเดือนแสดงว่าพวกเขาเรียนรู้ไหวเหมือนกันนะ! และความรู้สึกที่พวกเขามีต่อนักพรตท่านนั้นทำเอานางรู้สึกซาบซึ้ง

นางนึกถึงนักพรตเลวแล้ว ไม่รู้ว่านางยังมีโอกาสเจอเขาอีกไหม และเรื่องที่เขาอยากให้นางช่วยคืออะไรกันแน่ ช่วงนี้นางก็ไม่ได้ฝันถึงเขาแล้วด้วย

ด้านนอกลมพัดแรงมาก แต่ถูกภูเขากั้นไว้ถนนเส้นนี้จึงดูอบอุ่นกว่าที่อื่น พวกถูเปินไม่กล้าคิดที่จะวิ่งหนี และไม่รู้ด้วยว่าจะหนีไปไหน จึงต้มน้ำให้พวกโหลชีและถวายขนมที่พวกเขามีออกไป จากนั้นก็นั่งอยู่ข้างๆ

ม้าสามตัวไปหาหญ้ากินเอง โหลชีกับเฉิงสิบโหลวซิ่นยกเก้าอี้มานั่งข้างกองไฟที่อยู่ตรงหน้าพวกถูเปิน ดื่มน้ำอุ่นและกินขนมไปด้วย

กลับเห็นพวกเขามองขนมในมือ----ด้วยแววตาอาลัย

ดูแล้วนี่คงเป็นเสบียงที่พวกเขาเหลืออยู่ ถนนเส้นนี้นอกจากเข้าไปหาสมุนไพรในป่าลึกหรือล่าสัตว์แล้ว ก็แทบจะไม่มีคนผ่านมาเลย ตอนนี้ยังมีหิมะตกหนักอีก ก็ไม่มีใครผ่านมาทางนี้แน่นอน

พวกเขาคงจะดีใจในที่สุดก็มีคนผ่านมาแล้ว สุดท้ายกลับเป็นคนที่มากินเสบียงของพวกเขา คิดแล้วก็รู้สึกเศร้าใจแทนพวกเขาเหมือนกัน

โหลชีหวั่นไหว กระซิบพูดกับเฉิงสิบและโหลวซิ่นว่า: "พวกเจ้าคิดว่าพาพวกเขาไปด้วยดีไหม?"

เฉิงสิบกับโหลวซิ่นตะลึง "แม่นางอยากพาพวกเขาไปด้วยงั้นหรือ?"

"ใช่" โหลชีคิดแล้วก็พูดว่า: "ของของพวกเราขายในเมืองเล็กๆธรรมดาทั่วไปไม่ได้หรอก ต้องไปในเมืองใหญ่ๆ แต่พวกเราสามารถไปซื้อรถม้าในเมืองเล็กๆมาสองคันก่อน ช่วงนี้มีลมฝนตลอดเวลา มัดสมุนไพรไว้บนหลังม้าอยู่ตลอดเวลาก็ไม่ได้ จะทำให้เปียกได้ง่าย ยังต้องเดินทางไปทั่วอีก มีแค่พวกเจ้าสองคนคงเดินทางกันลำบากแน่ ดังนั้นเอาพวกเขาไปด้วย เรื่องขับรถม้าก็ให้เป็นหน้าที่ของพวกเขา ยังไงข้าก็เลี้ยงคนพวกนี้ไหวอยู่แล้ว"

"เอาตามที่แม่นางว่าเลยขอรับ" เฉิงสิบกับโหลวซิ่นสบตากัน รู้สึกว่าแม่นางของพวกเขากำลังเห็นอกเห็นใจคนพวกนี้อยู่

"ถูเปิน" โหลชีพูดขึ้น

ถูเปินรีบวิ่งเข้ามา "แม่นางมีอะไรให้รับใช้ขอรับ?"

"ต่อไปพวกเจ้าจะทำอะไร?"

"ทำอะไรหรือขอรับ?" ถูเปินอึ้ง มองดูโหลชี ทันใดนั้นก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ แต่ก็ไม่อยากจะเชื่อ จึงมองดูโหลชีและพูดตะกุกตะกัก

"ทำไม ไม่คิดจะบอกข้าหรือไง?"

ถูเปินคุกเข่าลงพื้น "แม่นางอยากพาพวกเราไปใช่ไหมขอรับ? พวกเราตกลงไปด้วยขอรับ!"

โหลชีกับเฉิงสิบโหลวซิ่นอดไม่ได้หัวเราะเสียงดัง

"เจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้าอยากพาพวกเจ้าไปด้วย?" โหลชีถามอย่างแปลกใจ

ถูเปินพูดอย่างมั่นใจว่า "แม่นางเป็นคนดี! เมื่อกี้ทั้งที่รู้ว่าพวกเรามาปล้นแต่ก็ไม่ฆ่าพวกเรา ตอนนี้แม่นางทนเห็นพวกเราอดอยากไม่ได้แน่นอน" สิ่งที่เขายังไม่ได้พูดก็คือ คนทั่วไปเห็นท่าทางและที่พักของพวกเขาแล้ว ไม่มีทางกินอาหารของพวกเขาแน่นอน แต่ผู้หญิงสวยขนาดนี้กลับกินมันอย่างไม่สนใจอะไร แม้จะเป็นเสบียงสุดท้ายที่พวกเขาเหลือก็ตาม แต่ไม่รู้ว่าทำไม พอเห็นนางกินแล้ว พวกเขากลับรู้สึกว่าขนมชิ้นนี้คุ้มแล้วล่ะ

"เหอะๆๆ ข้าเป็นคนดีงั้นหรือ?" โหลชีหัวเราะ "ได้ ในเมื่อเจ้าพูดเช่นนี้แล้ว ข้าก็จะเป็นคนดีให้แล้วกัน พวกเจ้าตามข้าไป แม้จะไม่กล้ารับรองอะไร แต่พวกเจ้าจะกินอิ่มทุกวันแน่นอน ดีหรือไม่?"

ถูเปินดีใจ หันหน้าไปบอกคนอื่นๆ: "พี่น้องเอ๊ย แม่นางยอมพาพวกเราไปด้วยแล้ว!"

คนพวกนี้ใช่ว่าจะไม่เคยคิดที่จะเปลี่ยนชีวิตแบบนี้ พวกเขาเติบโตด้วยกันมาแต่เด็ก ถ้าให้พวกเขาแยกกัน แต่ละคนก็คงคิดถึงกันและกัน จะหางานทำก็ไม่สามารถทำด้วยกันได้ อีกอย่าง ที่จริงพวกเขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรเป็นบ้าง ชีวิตที่ไม่แน่นอนตลอดยี่สิบปีกว่าปีมานี้ทำให้พวกเขารู้สึกหวาดหวั่น

ก่อนหน้านี้โหลชีเคยถามพวกเขาว่าทำไมไม่หางานทำ ถูเปินก็ใจสั่นขึ้นมา ติดตามนางไปอาจจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของพวกเขาแล้ว

โหลชีพอใจกับความฉลาดและการสังเกตของถูเปินมาก และเขายังมีข้อดีอีกอย่างก็คือ เป็นคนเด็ดขาด ไม่ลีลา

หลังจากที่ตัดสินใจติดตามนางแล้ว เขาก็พูดโน้มน้าวสี่คนที่เหลือได้ และไม่นานพวกเขาก็เก็บข้าวของเสร็จแล้ว พวกเขายังโกนหนวดล้างหน้าล้างตาให้สะอาด มัดผมขึ้นให้ดูเป็นผู้เป็นคนมากขึ้น

"พวกเราหาที่พักได้แล้วขอรับ ตอนนี้เชิญคุณชายตามข้าน้อยมาได้เลยขอรับ"

โหลชีกระตุกมุมปาก: "ดี"

โรงเตี๊ยมที่พวกถูเปินหาได้ถือว่าไม่เลวเลย และสิ่งที่ทำให้นางแปลกใจคือ ถูเปินจองห้องชั้นดีให้พวกเขา แต่พวกเขาห้าคนกลับพักในห้องที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

"ห้องนี้ดีมากแล้วขอรับ คุณชายไม่รู้ ที่นี่น่ะอบอุ่นมาก ดีกว่าถ้ำที่พวกเราอาศัยอยู่มากเลย พวกเราพอใจมากเลยขอรับ!"

"พอใจก็ดีแล้วล่ะ" โหลชีคงไม่บอกให้พวกเขาเปลี่ยนห้องตอนนี้หรอก พวกเขามีความคิดนี้ได้ก็ดีแล้วล่ะ

เรื่องต่อจากนี้ก็มีถูเปินไปจัดการทั้งหมด เอาม้าไปดูแลที่คอกม้า และสั่งคนให้เฝ้าไว้ ป้องกันไม่ให้ม้าเหงื่อโลหิตของนางถูกคนอื่นขโมยไป จากนั้นก็ใช้ให้เสี่ยวเอ้อร์เอาน้ำร้อนมาให้พวกเขาหลายถัง จัดให้แม่บ้านมาเอาเสื้อผ้าพวกเขาไปซักให้สะอาด และสั่งอาหารมาเต็มโต๊ะ รอพวกเขาอาบน้ำเสร็จอาหารก็เสร็จพอดี

โหลชีหัวเราะแล้วถามเขาว่า: "เจ้าเป็นผู้ชายห่ามๆแบบนี้ทำไมถึงละเอียดอ่อนแบบนี้นะ?"

ถูเปินหัวเราะแหะๆแล้วพูดว่า: "ข้าน้อยเป็นลูกพี่ของพวกเขานี่ ก็ต้องละเอียดอ่อนเป็นธรรมดา ไม่งั้นจะใช้ชีวิตมาจนถึงทุกวันนี้ได้ยังไง"

ตอนที่ออกมาจากพั่วอวี้ พวกเขาก็รีบออกมา แม้แต่พักผ่อนกินข้าวระหว่างทาง ฟ่านฉางจื่อก็เอาแต่เร่งๆๆ ต่อมาก็อยู่ในหุบเทพมารหนึ่งเดือน พักในถ้ำกินผลไม้ป่าในนั้น ตอนนี้ออกมาก็เดินทางในมรสุมหิมะอีกหลายวัน ตอนที่โหลชีกับเฉิงสิบโหลวซิ่นนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างสบายใจและกินอาหารอุ่นๆนั้น ก็รู้สึกเหมือนได้กลับมาใช้ชีวิตแล้ว

"สั่งเหล้ามาเถิด?" ทันใดนั้นโหลชีก็อยากดื่มเหล้าขึ้นมา

"คุณชายดื่มได้หรือขอรับ?"

"ดูถูกข้าเกินไปแล้วนะ มาๆๆ พวกเราดื่มกันคนละไหเถิด ดูสิว่าใครดื่มหมดก่อน!" โหลชีอารมณ์ดี มีความคิดแข่งกันดื่มเหล้าขึ้นมา

เฉิงสิบมองนางอย่างเหนื่อยใจ "คุณชายทำแบบนี้ไม่ได้นะขอรับ ถ้าคุณชายเมา พวกเราไม่สะดวกในการดูแลคุณชายนะขอรับ" เขาคิดว่าถ้าเหล้าหกใส่ตัวหรืออ้วก พวกเขาเป็นผู้ชายจะช่วยนางเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือเช็ดตัวได้ยังไง

โหลวซิ่นรีบพยักหน้าเห็นด้วย

"พวกเจ้าดูถูกข้าเกินไปแล้วนะ พวกเจ้าเมาแล้วข้าก็ไม่มีทางเมาแน่นอน" โหลชีมองตาขวางพวกเขา

ตอนนี้เอง ทันใดนั้นเสียงอ่อนโยนก็ดังขึ้น: "ข้าดื่มกับคุณชายได้ไหม?"