ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 230

หรือว่าท่านจินจะเคยปรากฏตัวใกล้กับบริเวณเมืองลั่วหยางแห่งนี้?

เช่นนั้น จิ้งจอกม่วงถูกแย่งมา แล้วท่านจินอยู่ที่ไหน?

เถ้าแก่จูได้สติกลับมา กระแอมไอลำคอ "ถ้าเช่นนั้น จิ้งจอกม่วงติดตามคุณชายเจ็ดเอง ก็อยู่ในการครอบครองของคุณชายเจ็ดแล้ว----"

"มากับข้า!"

จู่ๆเงาดำร่างหนึ่งก็เคลื่อนผ่านกลางอากาศ ชายผู้นั้นยื่นมือคว้าไปทางโหลชี

"คุณชาย!" เฉิงสิบกับโหลวซิ่นชักกระบี่ติดตัวออกมาพร้อมกัน กระบี่สองเล่มแทงไปทางหน้าอกของเขา

"ถอยไป พวกเจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา!" โหลชีโยนจิ้งจอกม่วงไปทางมุมอีกครั้ง ยื่นมือไปคว้าสองคนนั้นเอาไว้แล้วดึงกลับมา

แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น นางก็ยังช้าไปก้าวหนึ่ง แขนเสื้อของชายผู้นั้นม้วนขึ้นมา กระบี่สองเล่มถูกเขาม้วนเอาไว้ หลุดออกจากมือของเฉิงสิบกับโหลวซิ่นพร้อมๆกัน

ไม่ถึงหนึ่งกระบวนท่าก็ถูกคนอื่นชิงกระบี่สองเล่มไปแล้ว สีหน้าของเฉิงสิบกับโหลวซิ่นเปลี่ยนไปพร้อมกัน

"เจ้าหนุ่ม หรือเจ้าจะคิดว่าตัวเองจะเป็นคู่ต่อสู้ของข้าได้?" ชายชุดดำใช้สองมือจับกระบี่สองเล่มนั้นเอาไว้แล้วหักมัน กระบี่สองเล่มหักออกเป็นสี่ส่วน

โหลชียิ้มออกมา: "ไม่ลองดูแล้วจะรู้ได้อย่างไร?"

ทันใดนั้นในมือของนางก็มีแส้สีทองดำปรากฏขึ้นมาเส้นหนึ่ง หวดไปทางใบหน้าของเขาอย่างแรง

ผู้ชายยื่นมือออกมาจับ คิดว่าจะสามารถจับแส้เอาไว้ได้ นึกไม่ถึงว่าแส้นั่นกลับลื่นหลุดออกไปจากฝ่ามือกะทันหัน ลื่นขนาดนี้ แต่ความรู้สึกตอนที่มือสัมผัสมันแข็งราวกับเหล็กชัดๆ

ชายหนุ่มตกตะลึง เขายังไม่เคยสัมผัสแส้ที่ให้ความรู้สึกทางมือสัมผัสแบบนี้มาก่อน หากว่ามันแข็งกล้า แล้วจะทำแส้ได้อย่างไร หากว่าเป็นแส้ แล้วจะเหมือนเหล็กได้อย่างไร?

ในขณะที่เขากำลังตกตะลึงอยู่ โหลชีใช้กำลังภายในเล็กน้อยสะบัดข้อมือ ปลายแส้ก็หวดไปทางใบหน้าของเขาราวกับงูอีกครั้ง

เสียงเพียะดังขึ้นมา

บนใบหน้าของชายหนุ่มมีรอยคราบเลือดปรากฏขึ้นมาเล็กน้อย เขายื่นมือไปสัมผัสโดยสัญชาตญาณ แค่สัมผัสเบาๆ ผิวหนังกลับถลอกยาวออกมาชั้นหนึ่ง เลือดก็พุ่งออกมา ไหลนองเต็มหน้าเขาในชั่วพริบตา

โหลชีรีบถอยหลังไปหนึ่งก้าว เป่านกหวีดเสียงดังออกมา "คิดไม่ถึงว่าแผลที่ถูกแส้ของข้าหวดออกมาจะต่างไปจากแผลปกติ!"

นี่เป็นครั้งแรกที่นางพบว่าแส้นี้ยังมีพลังแบบนี้อยู่ น่าเสียดายที่แส้ของนางยังเป็นราชาเถาทองดำอันเดิม ยังไม่ได้ถูกดัดแปลงเป็นแส้ที่เหมาะมือตามที่นางต้องการจริงๆ มิเช่นนั้นนางเชื่อว่ามันจะต้องแสดงพลังที่ยอดเยี่ยมยิ่งกว่านี้ได้แน่

"รนหาที่ตาย" ใบหน้าของชายหนุ่มถูกทำให้เจ็บ โกรธจนถึงสุดขีด กระโดดลงจากขอบหน้าต่าง ใช้ฝ่ามือตบไปทางโหลชี: "ทำให้เจ้าพิการแล้วค่อยลากตัวกลับไปก็ไม่เป็นไร!" ระหว่างทางฝ่ามือนั่นกลับเปลี่ยนทิศทางกะทันหัน จู่โจมมาทางหว่างขาของนาง

สีหน้าของโหลชีดำมืดลงมาทันที นี่เห็นนางเป็นผู้ชายจริงๆ คิดจะใช้กระบวนท่าที่ชั่วร้ายขนาดนี้?

"ต่ำช้า!" นางส่งกำลังภายในไปบนแส้ แส้นั่นเหยียดตรงราวกับกระบองยาวในทันที นางใช้มือจับอยู่บนที่จับของแส้ แล้วแทงไปมือของเขา

เพราะแส้นี้มีความแปลกประหลาด ผู้ชายไม่สามารถที่จะไม่เกรงกลัวได้ มือข้างนั้นหดกลับไปในทันที แต่เขาจะเก็บกระบวนท่ากลับไป ก็ใช่ว่าโหลชีจะเห็นด้วย ถอนกำลังภายในออกไป กระบองก็กลายเป็นแส้อีกครั้ง มือที่จับปลายแส้เอาไว้ยกขึ้นมา แส้นั่นก็พุ่งไปพันรอบข้อมือของเขาราวกับงู ในขณะที่ผู้ชายคอยระวังแส้ของนางอยู่ นางกลับปล่อยแส้ที่อยู่มือ ปล่อยให้มันร่วงหล่นไปบนพื้น

อย่าว่าแต่ผู้ชายคนนี้เลย แม้แต่เฉิงสิบกับโหลวซิ่นก็ยังไม่เคยเห็นใครที่ต่อสู้ด้วยวิธีแบบนี้เลย มีใครที่ไหนจะสมัครใจโยนอาวุธของตัวเองทิ้งไปในตอนที่กำลังได้เปรียบอยู่?

วิธีการต่อสู้ของโหลชีที่แหวกแนวเช่นนี้ ทำให้ผู้ชายคนนี้แทบจะทำอะไรไม่ถูกไปเล็กน้อย เพราะรู้ว่าวรยุทธของนางไม่ได้ด้อยกว่าตนเองเท่าไหร่นัก ดังนั้นความคิดแวบแรกของเขาก็คือนางมีกระบวนท่าพิเศษอะไรที่สามารถจะเอาชนะเขาได้ใช่ไหม

แต่สิ่งที่โหลชีต้องการก็คือความลังเลในชั่วพริบตาระหว่างการต่อสู้ของเขา ก่อนหน้าที่ผู้ชายคนนี้จะปรากฏตัวขึ้นมา เขาก็ได้ใช้แรงกดดันที่มองไม่เห็นทำให้นางตื่นตัวแล้ว นางไม่แน่ใจว่าถ้าปะทะกันตรงๆแล้วตนเองจะสามารถเอาชนะเขาได้หรือไม่ ดังนั้นนางจึงได้แต่ใช้กระบวนท่าประหลาด ไม่ว่าวรยุทธของเขาจะสูงแค่ไหน ปฏิกิริยาตอบสนองจะเร็วแค่ไหน ก็คิดไม่ออกอย่างแน่นอนว่าเพราะอะไรนางถึงต้องทิ้งอาวุธของนาง ก็จะทำให้ลังเลไปชั่วขณะหนึ่ง

และในชั่วขณะนั้นเอง เข็มยาวในมือของนางแทงเข้าไประหว่างจุดฝังเข็มตรงบริเวณเอวของผู้ชายด้วยความเร็วดุจสายฟ้าฟาด

ถึงแม้ผู้ชายจะตอบสนองกลับมาในทันที ถึงแม้เขาจะส่งกำลังภายในไปสกัดกั้นในทันที เดิมทีโหลชีก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าเขาเท่าไหร่แล้ว ย่อมชิงลงมือไปก่อนแล้ว

เข็มยาวแทงลงไปตรงจุดฝังเข็มของเขา เขารู้สึกแค่ว่าร่างกายเริ่มชาขึ้นมาทันที ในใจรู้สึกสะดุ้งตกใจมาก

เวลานี้โหลชีก็ตะโกนเสียงดังขึ้นมา: "เฉิงสิบ โหลวซิ่น ปิดล้อมเขาเอาไว้!"

ผู้ชายได้ยินคำพูดประโยคนี้ของนางสีหน้าดำมืดมาก

"ฝากเอาไว้ก่อนเถิด"

เขาสูดลมหายใจเข้าๆเฮือกหนึ่ง กระโดดออกไปทางนอกหน้าต่าง มองไม่เห็นแม้แต่เงาอย่างรวดเร็ว

โหลชีเก็บเข็มเข้าไปในเข็มขัด กำลังจะก้มลงไปเก็บราชาเถาทองดำนั่น เงาร่างเล็กสีเงินม่วงกลับวิ่งเข้ามากะทันหัน ใช้อุ้งเท้าหน้าม้วนราชาเถาทองดำนั่นจากนั้นก็ใช้ปากคาบขึ้นมา เงยหน้าเข้าไปใกล้หน้าของนาง

ในดวงตาที่ประกายสดใสนั่นแสดงถึงการเอาอกเอาใจอย่างชัดเจน

โหลชีหมดคำพูด

นี่คือกลัวว่านางจะไล่มันไป ดังนั้นก็เลยประจบสอพลอ?

นางเก็บราชาเถาดำกลับมา ตบไปที่หัวของมันเบาๆ "ตามพี่ชายคนนั้นไปล้างตัวให้สะอาดแล้วค่อยกลับมา" นางชี้ไปที่โหลวซิ่น

โหลวซิ่นพูดไม่ออก เขาเป็นมนุษย์ มันเป็นจิ้งจอก เขากลายเป็นพี่ชายของมันเมื่อไหร่กัน?