ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 235

"ข้าไม่ได้เจตนาเป็นศัตรูกับคุณชายจ้าว กระทั่ง ยังหวังว่าท่านกับข้าจะสามารถกลายเป็นพ่อตากับลูกเขยได้ คุณชายจ้าวไม่ลองพิจารณาดูใหม่อีกครั้ง เห็นแก่ลูกเขยของตัวเอง ข้าก็สามารถร่วมมือกับใต้เท้านายอำเภอได้เช่นกัน" ในดวงตาของเจ้าบ้านหานมีประกายแสงแวบผ่าน "ส่วนคุณชายเจ็ด ก็อยู่ต่อได้เช่นกัน เจ้าสามเจ้าสี่ของเราล้วนแต่ชื่นชมในท่วงท่าอันสง่างามของคุณชายเจ็ดเช่นกัน----"

"คุณหนูรองหานขี้เหร่เกินไป ข้าไม่ชอบ"

"ข้าไม่สนใจเด็กกะโปโลรูปร่างผอมสูงแบบลูกสาวคนที่สามคนที่สี่ของพวกท่านหรอก"

จ้าวหยุนกับโหลชีพูดขึ้นมาพร้อมกัน

ใบหน้าของเจ้าบ้านหานดำจนแทบจะหยดเป็นน้ำหมึกอยู่แล้ว ลูกสาวสี่คนของเขาล้วนงดงามเหมือนดอกไม้ราวกับหยกทั้งนั้น ไม่เคยถูกคนรังเกียจขนาดนี้มาก่อน!

ขี้เหร่เกินไป? เด็กกะโปโลผอมสูง?

เรื่องนี้ยากเกินกว่าที่จะอดได้!

เจ้าบ้านหานโบกมือ ยอดฝีมือที่เดิมทีแอบซ่อนตัวอยู่ในมุมมืดก็ปรากฏตัวขึ้นมา ทันทีที่ออกมา พวกเขาปลดปล่อยลมหายใจที่เดิมทียับยั้งเอาไว้ออกมาทันที โหลชีกับจ้าวหยุนรู้สึกถึงความกดดันในทันที นี่คือความกดดันของอิทธิพลทางอารมณ์ที่มีผลต่อคนรอบข้างและจิตวิทยาอย่างหนึ่ง

ราชาเถาทองดำปรากฏขึ้นในมือของโหลชี นางรู้ว่า ศึกในคืนนี้จะเป็นศึกที่หนักหนา แต่ว่านางคิดไม่ถึงว่า ยังไม่ทันได้เริ่มการต่อสู้ จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมากะทันหัน: "อย่าสู้กัน หยุดเลยหยุดเลย"

โหลชีได้ยินเสียงนี้จู่ๆก็รู้สึกคุ้นหูเล็กน้อย มีความคิดหนึ่งแวบขึ้นมาในหัว นางนึกขึ้นมาได้แล้วว่าคนคนนี้เป็นใคร นางรีบดึงผ้าพันคอที่เตรียมเอาไว้สำหรับคลุมหน้าอยู่แล้วออกมาทันที รีบปิดบังใบหน้าเอาไว้

ใบหน้าภายใต้หน้ากากของจ้าวหยุนย่นขึ้นมาเล็กน้อย นี่คือไม่กล้าเจอคนหรือ? ยังเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับผู้ชายที่มาคนนั้น?

หากโหลชีรู้ความคิดของเขา จะต้องคำรามใส่เขาแน่ อะไรคือไม่กล้าเจอคน นางก็แค่ไม่อยากเกิดปัญหาแทรกขึ้นมาต่างหาก และอยากรู้ว่าคนอื่นคิดจะทำอะไรกันแน่ก็เท่านั้น

เมื่อนางหันกลับมา ก็เห็นคนคุ้นเคยที่ไม่ค่อยคุ้นเคยจริงๆ

องค์ชายเก้าแห่งซีเจียงซีฉางอี้ ตอนนั้นถูกเฉินซ่าขังเอาไว้ในคุก โหลชีรักษาโรคไม่สามารถตื่นเต้นอารมณ์แปรปรวนของเขาจนหาย เขาเอารายชื่อสายลับที่ซ่อนอยู่ในตำหนักจิ่วเซียวให้กับนาง ที่เขาทำเช่นนั้นในเวลานั้นเขาน่าจะแตกหักกับองค์ชายสามแห่งซีเจียงซีฉางหลีแล้ว ตอนนี้ทำไมถึงปรากฏตัวที่นี่ได้?

แต่เมื่อนางเห็นสาวน้อยที่อยู่ข้างกายซีฉางอี้คนนั้น นางก็นึกถึงคำพูดของซีฉางอี้ในตอนนั้นขึ้นมาได้ทันที

ตอนนั้นเขาเคยบอกว่า เขาตกหลุมรักทาสรับใช้หญิงของราชวงศ์คนหนึ่ง แต่ว่าต่อมาได้ยินว่าเขาเคยพาทาสสาวคนนั้นปรากฏตัวที่ทุ่งน้ำแข็งไม่ใช่หรือ? ฐานะของทาสสาวเปลี่ยนแปลงไปอย่างมากในเวลารวดเร็วขนาดนี้เลย

ใช่แล้ว หญิงสาวที่อยู่ข้างกายของซีฉางอี้คนนั้น มีหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับคุณหนูรองหานเล็กน้อย แล้วประกอบกับคำพูดก่อนหน้านั้นของเจ้าบ้านหาน โหลชีเดาออกมาได้แล้ว ทาสสาวที่ซีฉางอี้ชอบ หญิงสาวนางนี้ ก็คือคุณหนูใหญ่ตระกูลหาน พี่สาวของหานเสี่ยวจู ส่วนเรื่องที่ว่าทำไมหญิงสาวคนนี้ถึงจากตระกูลที่มั่งคั่งขนาดนี้ไปเป็นทาสรับใช้หญิงของราชวงศ์ที่ซีเจียง โหลชีไม่สนใจอยากจะรู้เลยสักนิด

"ท่านพ่อตา คุณชายจ้าว คุณชายเจ็ด ทุกอย่างเป็นเรื่องเข้าใจผิดทั้งนั้น" ซีฉางอี้เดินเข้าไปตรงกลางวงต่อสู้ รีบร้อนอยากจะอธิบายเล็กน้อย

แต่สิ่งที่เจ้าบ้านหานทำมันชัดเจนมาเพียงพอ ใครก็ไม่สามารถถือเป็นความเข้าใจผิดได้

โหลชีกลับเห็นเจ้าบ้านหานฟังคำพูดของซีฉางอี้ ไม่ได้ลงมืออีกจริงๆ

"คุณชายจ้าว ข้าเพิ่งกลับมาจากจวนใต้เท้าซู่ อธิบายให้ใต้เท้าซู่ฟังแล้ว หากท่านไม่เชื่อ สามารถกลับไปถามใต้เท้าซู่ดูได้" ซีฉางอี้พูด มองไปทางโหลชีด้วยความสงสัย ทำไมเขาถึงรู้สึกว่ารูปร่างของคุณชายเจ็ดท่านนี้ดูคุ้นตาเล็กน้อย?

จ้าวหยุนมองดูเขาครู่หนึ่ง "งั้นหรือ?"

"จริงแท้แน่นอน ไม่กล้าปิดบังคุณชายจ้าว"

"ตกลง เช่นนั้นข้าจะไปถามฉงโจว" จ้าวหยุนพูดจบ หันหลังกำลังจะไป เห็นโหลชียืนอยู่ เลยยื่นมือไปดึงนาง: "คุณชายเจ็ดจากไปพร้อมกันเถิด"

โหลชียิ้มและมองไปทางเจ้าบ้านหาน: "ไม่รู้ว่าเจ้าบ้านหานยังคิดจะให้คุณหนูสี่หานแต่งงานกับข้าน้อยอยู่อีกไหม? ใช่แล้ว คุณหนูสี่หานดูเหมือนจะโดนกลิ่นหอมอันนั้นใช่ไหม ตอนนี้ข้าน้อยจากไปแล้ว มันจะมีองครักษ์หรือบ่าวรับใช้คนอื่นๆที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงอะไรพวกนั้นบุกไปที่ศาลานั่นหรือไม่?"

เมื่อคำพูดนี้ของนางหยุดลง สีหน้าของเจ้าบ้านหานก็เปลี่ยนไปเลย

โหลชีไม่ได้ทำอะไรกับคุณหนูสี่หานนั่น แต่ว่า นางหยิบเอากลิ่นหอมแบบนั้น ตอนที่จากมาดูเหมือนจะดีดไปบนตัวของฮูหยินเล็กสามที่ซ่อนตัวอยู่ในมุมมืดรอที่จะออกมาเปิดโปงนางกับคุณหนูสี่หานโดยไม่ทันระวัง เพื่อสร้างบรรยากาศให้มีแรงผลักดันขึ้นมา ข้างกายของฮูหยินเล็กสามมีองครักษ์ติดตามมาด้วย

โหลชีกับจ้าวหยุนเพิ่งจะจากไป เจ้าบ้านหานยังไม่ทันได้ถามซีฉางอี้ว่าหมายความว่าอย่างไร ก็ได้ยินเสียงตะโกนร้องไห้ของผู้หญิงดังมาจากด้านหลัง พร้อมทั้งเสียงตำหนิของฮูหยินเขา

เขานึกถึงคำพูดของโหลชี รีบมุ่งหน้าไปทางลานด้านในแล้วค้นหาไปยังสถานที่ที่มีเสียงดังออกมาทันที เห็นเพียงร่างกายของสนมคนโปรดฮูหยินเล็กสามเวลานี้แทบจะเปลือยเปล่า เห็นรอยแดงบนร่างกายเป็นจ้ำๆ เห็นได้ชัดว่าเป็นร่องรอยความใคร่ที่ผู้ชายทิ้งเอาไว้ นางกำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น หนาวจนร่างกายสั่นสะท้าน และบ่าวรับใช้ชายคนหนึ่งก็คุกเข่าตัวสั่นอยู่ด้านข้างเช่นกัน ท่อนบนของเขายังสวมเสื้ออยู่ ท่อนล่างกลับเปลือยเปล่าแล้ว คนสายตาเฉียบแหลมมองดูก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

เจ้าบ้านหานแทบจะกระอักเลือดออกมา

หานเสี่ยวจูกลับเบนสายตาออกไป ไม่กล้าสบตากับสายตาที่สงสัยของนาง

แววตาของซีฉางอี้ลึกล้ำเล็กน้อย ดูท่า แต่ละคนในจวนตระกูลหานไม่ให้คนวางใจได้สักคนจริงๆ แต่ละคนยังกัดกันไปมาอย่างโง่เขลา เขาเลือกผู้ช่วยเช่นนี้ จะเป็นการถ่วงแข้งถ่วงขาตัวเองหรือเปล่าเนี่ย?

"องค์ชาย" หานเสี่ยวซื่อแอบยื่นมือเล็กเข้าไปในฝ่ามือของเขา เงยหน้ามองดูเขาอย่างเอียงอาย คือความอบอุ่นเช่นนี้ คือความบอบบางเช่นนี้ เชื่อมั่นในตัวเขาทั้งกายและใจเช่นนี้ เขาถึงได้ชอบนางมากขนาดนี้ บวกกับความจริงแล้วพวกเขาเติบโตมาด้วยกัน หานเสี่ยวซื่อถือได้ว่าเพื่อนที่เล่นกันมาตั้งแต่เด็กของเขา ถึงแม้ว่าฐานะของพวกเขาจะแตกต่างกัน

ในเวลานี้ซีฉางอี้ไม่รู้ว่า ความรู้สึกที่เขามีต่อหานเสี่ยวซื่อ ใช่ความรักที่แท้จริงหรือไม่

เขากุมมือของนางเอาไว้แน่น ปลายนิ้วของหานเสี่ยวซื่อเขี่ยอยู่ในฝ่ามือของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ ความรู้สึกจั๊กจี้แผ่ซ่านออกมาจากใจ และตรงไปยังส่วนนั้นของผู้ชาย

และยังมีจุดนี้ด้วย เขาหลงใหลในเรือนร่างของหานเสี่ยวซื่อ การหยอกล้อโดยไม่ตั้งใจของนาง มักจะทำให้เขาควบคุมอารมณ์ไม่ได้ เขากวาดตามองเรือนร่างที่เปลือยเปล่าของฮูหยินเล็กสามอีกครั้ง ร่างกายอดที่จะร้อนรุ่มขึ้นมาไม่ได้ ดึงหานเสี่ยวซื่อเข้ามาในอ้อมแขน กล่าวกับเจ้าบ้านหานว่า: "ท่านพ่อตา ข้าไม่สะดวกที่จะอยู่ที่นี่ มีเรื่องอะไรพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน ข้าจะพาเสี่ยวซื่อกลับไปก่อนแล้ว"

เจ้าบ้านหานหน้าดำมืดมาก เขาโมโหจนเลอะเลือนไป ไม่ได้นึกถึงข้อนี้ ปล่อยให้ลูกเขยตัวเองเห็นเรือนร่างที่เปลือยเปล่าของสนมคนโปรดได้!

เมื่อเป็นเช่นนี้ เขายิ่งไม่สามารถเก็บฮูหยินเล็กสามเอาไว้ได้อีกต่อไป

ฮูหยินเล็กสามเงยหน้ามองเห็นสายตาเย็นชาของเจ้าบ้านหาน ในใจสิ้นหวังไปอย่างสมบูรณ์ ทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น ไม่สนใจแล้วว่าหนาวหรือไม่หนาว ความหนาวเย็นของร่างกาย เย็นกว่าความหนาวเข้ากระดูกของจิตใจไหม?

ทันทีที่เจ้าบ้านหานโบกมือ ก็มีองครักษ์มาลากตัวฮูหยินเล็กสามลงไปทันที

เวลานี้ จู่ๆฮูหยินเล็กรองก็ถามขึ้นมาคำหนึ่ง: "เอ๋ แล้วคุณหนูสี่ล่ะ?"

เดิมทีฮูหยินหานกับฮูหยินเล็กรองฮูหยินเล็กสี่ไม่รู้แผนการของฮูหยินเล็กสาม แต่เมื่อครู่นี้กลับฟังเข้าใจได้รางๆแล้ว กลิ่นหอมลึกลับพวกนี้ เดิมทีเป็นหลุมพรางที่วางไว้ให้กับคุณขายสี่กับคุณชายเจ็ด เพียงแต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรสุดท้ายถึงกลายเป็นฮูหยินเล็กสามกับบ่าวรับใช้ทำเรื่องบัดสีบัดเถลิงกันอยู่ที่นี่ เช่นนั้น แล้วคุณหนูสี่ไปไหนล่ะ?

เจ้าบ้านหานกัดฟัน "หา!"

ทุกคนพากันค้นหา สุดท้ายก็พบคุณหนูสี่หานตรงด้านหลังเขาเทียม แต่เสื้อผ้าท่อนล่างของนางกลับถูกถอดออกไปหมด สีหน้าซีดขาว ดูแล้วเกือบจะเหลือแค่ลมหายใจเฮือกสุดท้ายแล้ว