ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 259

โหลชีรู้สึกเหมือนโดนผีจับจ้อง

ยายแก่นั่นค่อยๆยกมือขึ้น ชี้นิ้วที่มีเล็บยาวแหลมมาทางนาง พูดเสียงแหบพร่าว่า "นางมาแล้ว ลงมือ"

นางมาแล้ว ลงมือ

โหลชีเดาได้เลยจากประโยคนี้ คนพวกนี้รู้จักนาง ไม่ อาจจะต้องพูดว่าเป้าหมายของพวกเขาก็คือนางแต่แรกแล้ว พวกเฉิงสิบเป็นแค่เหยื่อล่อ เพื่อล่อให้นางมา

แต่นางไม่รู้จักพวกเขานี่นา อีกอย่าง นางไม่เคยเป็นศัตรูกับคนพวกนี้นี่นา

หรือว่าบนตัวนางมีของที่พวกเขาต้องการ?

จะคิดยังไงก็ไม่ถูก ตาแก่พวกนั้นที่เมื่อกี้จับผู้หญิงคนนั้นพากันโผเข้าหานาง โหลชีเห็นเสี่ยวเป่าถอยเข้าฝูงชน คนอื่นยังคงท่องสวดอยู่ มีแต่ปากเสี่ยวเป่าที่ไม่ขยับ เขาเหมือนหุ่นเชิดที่ถูกควบคุมไว้

ตอนคนพวกนี้โผเข้ามา โหลชีได้กลิ่นเหม็นบางอย่าง แต่พวกเขาเป็นคน คนเป็นๆเลยนะ

ที่นี่น่ากลัวขนาดนี้ ก็ไม่ใช่ว่ามีผี เป็นบรรยากาศที่คนพวกนี้สร้างออกมา เรื่องที่พวกเขาทำนี่ทำให้คนรู้สึกหวาดกลัว

"พวกเจ้าอยากจับข้าหรือฆ่าข้า?"

ร่างปราดขึ้น โหลชีเหยียบหัวพวกตาแก่นั่นถอยไปอีกข้าง อดร้องถามไม่ได้ นางจับแส้ปลิดวิญญาณไว้มั่น ไม่คิดว่าจะได้ให้มันแสดงอิทธิฤทธิ์เร็วขนาดนี้เลย

ยายแก่นั่นเห็นนาง ทั้งๆที่เป็นใบหน้าแข็งทื่อ กลับเผยรอยยิ้มออกมา น่าเกลียดมากจนรับไม่ไหว

"ฆ่าเจ้า"

เอ้า เป้าหมายชัดเจนขนาดนี้ น่าจะไม่ได้ต้องการของบนตัวนาง

"จะฆ่าข้า ก็ทำให้ข้าตายอย่างเข้าใจได้หรือไม่?" คนเขายอมพูดแล้ว นางก็จะถามให้มากหน่อย ส่วนเรื่องที่ว่าทำไมคนพวกนี้ถึงพยายามคิดหาหนทางจับนางนัก โหลชีรู้สึกว่าตนควรจะถามให้รู้เรื่อง

"ตายอย่างเข้าใจ..." ยายแก่นั่นพูด "เจ้าคงยังตายไม่ได้สักพัก ต้องสืบทอดทายาทให้เผ่าเราก่อน จับนาง"

สืบทอดทายาท--

เรื่องแกสิ

โหลชีสะบัดแส้ยาว รัดตัวตาแก่ที่พุ่งเข้ามา และสลัดออกไปกระแทกคนอื่นอย่างแรง

ตวัดซ้ายตวัดขวา

แต่นางรู้สึกว่าตาแก่พวกนั้นไม่ควรจะเป็นแกนหลักของคนพวกนี้สิ คนหนุ่มสาวล่ะ? ชายหนุ่มไปไหนกันหมด?

อีกอย่าง พวกโหลวซิ่นล่ะ?

สายตานางแข็งเกร็ง ลงมือไม่รู้จักหนักเบา เห็นแค่มีประกายแสงสีดำพาดผ่านจุดที่นางผ่าน แส้ดำยาวนั่นราวกับมีชีวิต ยืดหยุ่นคล่องแคล่วและแข็งแรง

"อ๊า!"

ตาแก่คนหนึ่งร้องโหยหวนยามโดนสลัดออกไป หัวไปชนกับมุมเตียง เลือดสดไหลริน

"ที่แท้พวกเจ้าก็เจ็บและมีเลือดไหลด้วยรึ ยังนึกว่าพวกเจ้าปลอมตัวเป็นผีสางมานานจะกลายเป็นผีไปจริงๆเสียแล้ว" โหลชียิ้มเย็น จิ้งจอกม่วงวิ่งออกไปตะปบหน้าสตรีที่อยากจะลอบกัดจากด้านหลัง

อยากลอบกัด ไม่มีทาง ฝันไปเถอะ!

หนึ่งคนหนึ่งจิ้งจอกร่วมแรงร่วมใจกันแข็งแกร่งจนทำให้คนพวกนั้นต่างมีสีหน้าตกตะลึงตามๆกัน

"วางค่ายกล ใช้ค่ายกู่" ยายแก่นั่นเหมือนไม่คิดว่าโหลชีจะเก่งกาจขนาดนี้ มือควักของจากในเสื้อคลุมออกมา มันควักหนอนตัวหนึ่งออกมา

หนอนตัวนั่นเป็นสีแดงสด ใหญ่มาก ทั้งตัวมีเกราะแข็ง บนหัวมีมีเขาแหลมยาวสูง บิดไปมาในมือนาง

โหลชีไม่รู้ว่านางซ่อนหนอนตัวนั้นไว้ในชายเสื้อได้ยังไง แต่นางแน่ใจได้เลยว่า ยายแก่นี่เป็นคนหนานเจียง หรือนางอาจจะคารวะคนหนานเจียงเป็นอาจารย์

คนหนานเจียงที่นางเกลียดที่สุด คนหนานเจียงที่เลี้ยงหนอน

ค่ายกู่นางรู้จักพอดี คือคนพวกนี้ล้วนมีกู่ประจำตัวตัวหนึ่ง ค่ายกลที่ตนและกู่ประจำตัววางออกมาจะมีอานุภาพแรงกล้ามาก หนอนกู่พวกนั้นจะถูกสั่งการ เติมเต็มช่องว่างเล็กน้อยที่คนสังเกตไม่เห็น และคนจะบีบคั้นให้คนที่อยู่ในค่ายกลลนลานจนเผยจุดอ่อน เปิดโอกาสให้หนอนกู่โจมตีได้

ความร้ายกาจของหนอนกู่นางเข้าใจ ดังนั้นนางจะไม่ตอแย นางแค่อยากรีบตามหาพวกโหลวซิ่นโดยเร็ว

ดังนั้นตอนที่ค่ายกลพวกเขายังไม่สำเร็จ โหลชีพลันสะบัดแส้ยาว ปลายมีดแหลมคมสะบัดออกไป แทงเข้าไปที่หน้าอกยายแก่นั่นอย่างแรง

ยายแก่จ้องมาเขม็ง แต่นางกลับรีบเก็บกลับและถอยเร็ว ผลุบหายเข้าไปในช่องทางเล็กที่นางเหล่เห็นเมื่อกี้อย่างรวดเร็ว

"น่าตายนัก ให้นางหนีไปซะได้!"

"ท่านยาย ตามรึไม่?" สตรีนางหนึ่งถามอย่างหวาดหวั่น

ยายแก่เหล่นางหนึ่งที "นางไปทางหัวหน้าเผ่าพวกนั้นแล้ว มันคือเนื้อเข้าปากเสือ ยังจะหนีได้อีกรึ? พวกเจ้าอยู่ที่นี่ทำพิธีบูชายัญต่อ"

"เจ้าค่ะ"

ยายแก่จับหนอนสีแดงนั่น และเผยให้เห็นรอยยิ้มที่แข็งเกร็งน่ากลัวนั่นอีกครั้ง นางบ่นพึมพำกับตนเองว่า "โหลชี ถนนด้านหน้ายังอีกยาวไกลนัก เข้ามาสู่เผ่ามนุษย์ผีของข้าแล้ว หวังว่าเจ้าจะเล่นสนุกได้นานหน่อย" นางเดินเข้าไปในช่องทางเล็กที่โหลชีพึ่งเข้าไปอย่างเชื่องช้า เจียวเทียนเป่าก้มหน้าลงต่ำ เดินตามนางอย่างว่าง่าย

ช่างแปลกประหลาดและอันตรายรายล้อมยิ่ง ความดำมืดนั่นราวกับภูตผีปีศาจทั้งหลายกำลังแสยะยิ้ม

    ......

ในความมืดยังมีคนที่ฝ่าฝุ่นผงคละคลุ้ง มีน้ำติดเกาะเส้นผมสีดำจนชุ่ม รีบเร่งรุดมาถึงด้านนอกซากปรักหักพังของพระตำนักยี่อ๋องนี่

ท่ามกลางความเงียบ มีเสียงคนร้องโหยหวนขึ้น