ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 267

เยว่ใช้วิชาตัวเบาลอยขึ้นจากร่องคูลึกอย่างเศร้าสร้อย ไปหาอาหารให้โหลชีกับจิ้งจอกม่วง คางของโหลชีวางอยู่บนไหล่ของเฉินซ่า มองดูฝูงชนที่วิ่งมาถึงทางนี้อย่างรวดเร็ว

เจ้าตัวใหญ่หลูถูเปินและคนอื่นๆยืนอยู่ข้างหน้า นางกับเฉินซ่าอยู่ข้างหลังเล็กน้อย ดังนั้นคนพวกนั้นอาจจะมองไม่เห็นพวกเขาในทันที แต่นางกลับเห็นใบหน้าของคนคุ้นเคยสองสามคน

เฉิงสิบก็เห็นแล้วเช่นกัน กำลังจะเข้าไปใกล้โหลชีแล้วคุยกับนาง เฉินซ่ากลับกวาดตามองมาด้วยสายตาพิฆาตเต็มๆในทันใด ทำให้เขาตกใจแทบแย่

เขาไม่ได้ไปล่วงเกินฝ่าบาทใช่ไหม?

"พูดคุยเช่นนี้ก็ได้ยิน ถึงจะเป็นองครักษ์ ก็ควรระลึกไว้เสมอว่าชายหญิงแตกต่างกัน!"

คำพูดของเฉินซ่าเย็นชามาก เฉิงสิบฟังอย่างตกตะลึง

ทำไมจู่ๆฝ่าบาทถึงพูดเรื่องนี้กับเขาได้? ก่อนหน้านั้นตอนอยู่ที่หุบเขามาร เพื่อกันไม่ให้น่าหลานฮั่วซินลงมือ และเพื่อเพิ่มความอบอุ่น พวกเขาก็นั่งใกล้กับแม่นางมาก ในใจเขาไม่มีความคิดที่น่ารังเกียจตกลงไหม?

เฉิงสิบรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมเล็กน้อย

เสี่ยวโฉวแอบดึงแขนเสื้อของเขาเงียบๆ เขย่งปลายเท้าขึ้นมา กระซิบไปที่ข้างหูของเขา: "รู้ไหมว่าทำไมฝ่าบาทถึงเห็นเจ้าขัดหูขัดตา?"

เฉิงสิบส่ายหน้าอย่างมึนงง

"มันง่ายมาก ก่อนหน้านี้คุณหนูกล่าวต่อหน้าของเขา บอกว่าท่านหล่อที่สุด! หล่อนะ คุณหนูกำลังชื่นชมเจ้านี่"

ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง!

เฉิงสิบเข้าใจในทันที จากนั้นก็ทำหน้าหมดคำจะพูด

ทำให้ฝ่าบาทหึงหวง นี่ไม่น่าจะเป็นเรื่องที่ดีใช่ไหม? ใช่ไหม?

"เอ๋ ทำไมพวกเจ้าถึงอยู่ที่นี่? หรือว่าคุณชายเจ็ดก็มาที่นี่ด้วย?"

เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น คนที่มาก็เดินมาทางพวกเขา ตอนที่เฉิงสิบกับโหลวซิ่นเห็นท่านผู้นี้ก็รู้สึกหมดคำพูดเล็กน้อยจริงๆ สถานที่แบบนี้นางก็สามารถมาด้วยหรือ? แต่เมื่อเห็นคนที่ติดตามนางมาคนนั้น พวกเขาก็ยิ่งหมดคำพูดเข้าไปใหญ่ สองตระกูลกลายเป็นศัตรูกันแล้วไม่ใช่หรือ?

ถูกต้อง คนที่เดินมาถึงตรงหน้าพวกเขา ก็คือเซียววั่งกับเซียวหยง หากเป็นเมื่อก่อน พี่น้องตระกูลเซียวอยู่ด้วยกันก็เป็นเรื่องธรรมดามาก แต่ตอนนี้เซียววั่งกับตระกูลเซียวตัดขาดจากกันแล้ว ทั้งสองฝ่ายไม่เห็นแก่หน้าของอีกฝ่ายหักหน้ากันอย่างเปิดเผยแล้ว ทำไมสองคนนี้ถึงยังอยู่ด้วยกันได้? แถมยังเป็นสถานที่เช่นนี้อีก

"คุณหนูห้าเซียวมาคนเดียวหรือ?" เฉิงสิบกับโหลวซิ่นก้าวเท้าออกหนึ่งก้าวพร้อมกันโดยสัญชาตญาณ ต้องการจะบังฝ่าบาทที่อยู่ด้านหลัง พวกเขายังไม่ลืม วันนั้นได้ยินเซียวหั่วบอกว่า ลูกสาวของเขาคนนี้มาตรฐานสูง ตอนนี้สนใจในตัวฝ่าบาทแล้ว!

แต่ว่าเดิมทีความสูงของเฉินซ่าก็สูงกว่าพวกเขาอยู่แล้ว ต้องการจะบังไหนเลยที่จะสามารถบังได้

"ข้ามากันน้องหกและองครักษ์ แต่ว่าพวกเขาเดินพลัดหลงไป ดังนั้นตอนนี้ถึงอยู่คนเดียว" เดิมทีเซียวหรงคิดจะปั้นหน้าไม่สนใจพวกเขา ก็แค่องครักษ์สองคนของคุณชายเจ็ด หากนางคุยกับพวกเขาตลอด มันจะทำให้ฐานะของนางดูต่ำลงไปได้ แต่ว่านางตาแหลม กวาดไปมองเห็นชายชุดดำตัวสูงใหญ่ที่ยืนอยู่ข้างหลังคนนั้น เพียงแค่ด้านข้างของใบหน้า หัวใจของนางก็เต้นระรัวทันที

นางไม่อยากเสียท่าทางที่สง่างามต่อหน้าเขา ดังนั้นถึงได้ตอบคำถามของเฉิงสิบเสียงเบา นางครุ่นคิดด้วยใบหน้าร้อนผ่าว บางทีหลังจากที่คุณชายท่านนั้นได้ยินเสียงที่นิ่มนวลอ่อนโยนของนางแล้วอาจจะอยากเห็นรูปร่างหน้าตาของนาง จากนั้นก็จะหันหน้ากลับมา

เฉิงสิบกลับพบว่าตอนที่นางกล่าวว่าตอนนี้อยู่คนเดียว ในสายตาของเซียววั่งมีประกายคมกริบแวบผ่าน ดูท่า ความสัมพันธ์ระหว่างเซียววั่งกับเซียวหยงก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน

เซียววั่งชะโงกมองไปทางด้านหลังของพวกเขา ไม่ได้อ้อมค้อมเหมือนกับเซียวหยง กล่าวถามเสียงดังออกมาโดยตรง: "ด้านหลังคือคุณชายเจ็ดใช่หรือไม่?"

โหลชีถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ตบไปที่ไหล่ของเฉินซ่าเบาๆแล้วลื่นลงมาจากบนหลังของเขา จัดระเบียบเสื้อผ้าครู่หนึ่ง กำลังคิดจะเดินออกไป เฉินซ่ากลับยื่นมือมาล็อกเอวของนางเอาไว้ ไม่ปล่อยให้นางออกไปเลย

นางถลึงตามองเขาครู่หนึ่ง กล่าวเสียงดังออกมา: "ข้าก็แค่มาเดินเล่นแถวนี้เท่านั้น เจ้าบ้านเซียว พวกท่านทำธุระของพวกท่านเถิด ไม่ต้องถามสารทุกข์สุกดิบกันแล้ว"

ทันทีที่เซียวหยงได้ยินชื่อของโหลชีก็รู้สึกอารมณ์ไม่ดีขึ้นมา นางรู้สึกว่าชาติที่แล้วนางกับโหลชีอาจจะเป็นศัตรูกันก็ได้ แต่ว่าเมื่อครู่คุณชายท่านนั้นหันกลับมาครู่หนึ่ง นางเห็นหน้าผากแหลมที่มีเสน่ห์น่าหลงใหล คิ้วยาวราวกับกระบี่ ยังมีสายตาที่มองต่ำลงไป มองไปจากมุมนี้ ดูดีจนทำให้หัวใจจากที่เต้นตึกตักของนางเต้นโครมครามขึ้นมา

ในใจคุณหนูห้าเซียวครุ่นคิดอย่างมึนๆงงๆ นางถูกลิขิตให้มาพบกันชายหนุ่มผู้ที่เหมาะสมมากที่สุดในชีวิตของนางคนนั้นในป่าเขารกร้างที่เชื่อมต่ออยู่ใต้วังผีแห่งนี้ใช่ไหม?

ความรักแบบรักแรกพบเช่นนี้ เดิมทีคุณหนูห้าเซียวเซียวหยงไม่ค่อยจะเชื่อเท่าไหร่นัก แต่ ณ ตอนนี้เวลานี้ นางกลับเชื่อแล้ว นางยังมองไม่เห็นใบหน้าเต็มๆของคนคนนั้นเลยด้วยซ้ำ

เซียววั่งเหลือบมองการแสดงออกทางสีหน้าของเซียวหยงครู่หนึ่ง ไม่ต้องคิดก็รู้แล้วว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ เซียวหยงคือคนบ้าผู้ชาย แต่ที่น่าเศร้าก็คือ เขาชอบนาง

เซียววั่งชอบเซียวหยงมาสิบห้าปี เขาชอบนางมาตั้งแต่เด็กแล้ว เรื่องล้ำเส้นที่สุดที่เขาเคยทำ คือครั้งหนึ่งเคยแอบเข้าไปในห้องของเซียวหยงในตอนกลางคืนแล้วพ่นยาสลบใส่นาง จากนั้นก็ปีนขึ้นไปบนเตียงของนาง แล้วร่วมเรียงเคียงหมอนกับนางครึ่งค่อนคืน

ผิวกายของนางเขาเคยสัมผัสมาแล้วทุกระเบียบนิ้ว ที่น่าตลกก็คือจนถึงตอนนี้เซียวหยงก็ยังไม่รู้

สิ่งที่บีบคั้นให้เขาตัดสินใจแตกหักกับตระกูลเซียว หนึ่งในสาเหตุที่สำคัญมากอย่างหนึ่ง ก็คือเขาเอ่ยปากกับเซียวหั่วว่าให้เซียวหยงแต่งงานกับเขาด้วย ตอนนั้นเซียวหั่วกลับตกตะลึงมาก บอกว่าพวกเขาทั้งตระกูลเห็นเขาเป็นคนในครอบครัว เขาเห็นเขาเป็นลูกชายแท้ๆ เซียวหยงเห็นเขาเป็นพี่ชายแท้ๆ พี่ชายกับน้องสาวจะแต่งงานกันได้อย่างไร?

ไม่ว่าเขาจะพูดอย่างไร เซียวหั่วก็ไม่รับปาก ต่อมายังบันดาลโทสะ บอกว่าจะรีบให้เซียวหยงแต่งงานออกไป

เมื่อถูเปินมองเห็น ก็ดีใจขึ้นมาในทันที คุณชายของพวกเขามีของกินแล้ว เขารับกวางชะมดตัวนั้นมาจากมือของเยว่ ออกไปจัดการด้านหนึ่ง จิ้งจอกม่วงหิวจนทนไม่ไหว วิ่งถลาออกไปในทันที ไปดื่มเลือดสองสามอึกก่อน กัดเนื้อดิบกินสองสามคำค่อยว่ากัน

แต่เมื่อมันวิ่งออกไป กลับมีคนเห็นเงาร่างของมัน มีคนสูดลมหายใจเข้าเฮือกหนึ่งด้วยความประหลาดใจแล้วร้องตะโกนขึ้นมาในทันที: "จิ้งจอกแสงจันทร์ม่วง! จิ้งจอกแสงจันทร์ม่วงในตำนาน!"

"หากสามารถจับเจ้าตัวนี้ได้ มูลค่าไม่ต่ำกว่าลูกนิลดำแน่" ไม่ไกลออกไป ชายหญิงคู่หนึ่งกำลังนั่งพิงอยู่ด้วยกันอยู่ลดเสียงให้ต่ำลง ในดวงตาประกายความละโมบโลภมากที่เปลือยเปล่าแวบผ่าน

"เจ้าตัวนั้นเป็นของคุณชายเจ็ด ได้ยินว่าวรยุทธของคุณชายเจ็ดล้ำลึกคาดเดาไม่ได้ คนทั่วไปไม่ใช่คู่ต่อสู้ แค่เราสองคน ไม่เพียงพอที่จะคุกคามอย่างแน่นอน" ผู้หญิงคนนั้นกล่าว

ผู้ชายกำลังจะพูดต่อ จู่ๆข้างหน้าก็มีเสียงร้องโหยหวนดังขึ้นมา

ความสนใจของทุกคนถูกดึงดูดไปทางด้านนั้น เห็นเพียงคนที่พุ่งออกไปเมื่อครู่พวกนั้น แต่ละคนกระโดดโลดเต้นอย่างกับเป็นบ้า ราวกับมีอะไรบางอย่างมุดเข้าไปตัวของพวกเขา กำลังกัดพวกเขาอยู่

"ฮ่าๆๆ คงไม่ใช่กิ้งก่าพวกนั้นหรอกนะ? แต่ละคนอายุเท่าไหร่กันแล้ว ยังจะกลัวเจ้าตัวเล็กพวกนั้นอีกหรือ" คนที่มองดูอยู่ฝั่งนี้เริ่มยินดีปรีดาในความโชคร้ายของคนอื่น ไม่มีใครจะให้ความสำคัญกับกิ้งก่าเปลี่ยนสีพวกนั้นหรอก อย่าว่าแต่ล้วนเป็นผู้ที่มีวรยุทธทั้งนั้นเลย ถึงแม้จะไม่มีวรยุทธ เจ้าตัวเล็กเช่นนั้นมีอะไรน่ากลัว?

"ใช่ไง ยังจะร้องตะโกนราวกับเห็นผีอย่างนั้นแหละ มีความกล้าแค่เล็กน้อยเท่านี้ยังกล้ามาหาลูกนิลดำถึงที่นี่ อยากได้เงินจนเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ"

"โอ๊ะโอ๊ะโอ๊ะ พวกเจ้าดูทางนั้นมีแม่สาวน้อยคนหนึ่ง กิ้งก่านั่นมุดเข้าในอกของนางแล้วใช่ไหม ฮ่าๆ ตกใจจนนางกำลังจะควักเข้าไปในอกแล้ว"

ผู้ชายกลุ่มหนึ่งพากันหัวเราะคิกคักกันขึ้นมา

โหลชีมองไปทางด้านนั้น สุดท้ายก็มีคนพุ่งเข้าไป พุ่งข้ามทุ่งดอกไม้นั่นไป มองไม่เห็นคนแล้ว

คนอื่นๆเห็นคนข้ามไปไม่น้อยแล้ว นั่งนิ่งต่อไปไม่ไหวอีก หยิบอาวุธขึ้นมาก็ตามออกไปในทันที

สุดท้ายที่นี่ก็เหลือคนแค่ไม่กี่คนเท่านั้น ยังมีคนฝั่งของพวกโหลชีที่ยังไม่ไปสักคน

กลิ่นหอมเนื้อลอยมาแตะจมูก ถูเปินย่างเนื้อกวางชะมดที่ถูกแล่ออกมาเสร็จบ้างแล้ว รีบยื่นไปให้โหลชี โหลชีโห่ร้องดีใจคำหนึ่ง "รอดแล้ว!" จับเนื้อกวางชะมดนั่นยัดเข้าไปในปากคำใหญ่

เยว่อดที่จะกล่าวขึ้นมาไม่ได้: "กิริยามารยาท กิริยามารยาท" จะกินมูมมามเช่นนี้ได้อย่างไร? นางไม่ได้อยู่ในฐานะสาวใช้แล้ว ตอนนี้นางเป็นพระสนม เป็นพระสนม!

และเมื่อโหลชีเดินออกไป เฉิงสิบและคนอื่นๆก็ตามไปช่วยนางแล่เนื้อย่างเนื้อ ก็ไม่มีใครบังอยู่หน้าเฉินซ่าอีก เซียวหยงเงยหน้ามองมา เห็นใบหน้าของเฉินซ่าเข้าพอดี นางอึ้งไปในทันที