ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 273

เฉินซ่าไม่มองนางด้วยซ้ำ เหลือบมองโหลชีด้วยหางตา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า: "ไม่ต้องลองก็ได้ แค่เจ้าคนเดียว ข้ารำคาญจะตายอยู่แล้ว" พูดจบก็กลับหลังหันเดินออกไป

โหลชีชี้ตัวเองด้วยสีหน้ามึนงง: "ข้า...รำคาญงั้นเหรอ?"

หมายความว่ายังไงกัน! พูดให้ชัดเจนเลยนะ!

รำคาญนางแต่กลับไม่ปล่อยนางไป รำคาญนางแล้วยังจะเดินทางไกลจากพั่วอวี้มาตามนางกลับไปอีกงั้นเหรอ?

ไม่สิ! คำพูดเขาเหมือนนางเป็นภรรยาที่ขี้หึงขี้หวงงั้นแหละ เหมือนตั้งใจพูดประชดเขา! นางไม่ได้หมายความแบบนั้นสักหน่อย?!

"นี่ เจ้ากลับมาพูดให้ชัดเจนเลยนะ!" โหลชีรีบตามไปด้วยท่าทีดุดัน

เยว่รับงานสอบถามอย่างเหนื่อยใจ

"ในเมื่อพวกเจ้าต่างก็มาหาลูกนิลดำ งั้นทำไมถึงกลับมาล่ะ?"

ได้ยินคำนี้ เซียวหยงกับผู้ชายอีกสามคนก็มีสีหน้าซีดเซียวทันที

"ทะ...ทะเลสาบนั่นมีสัตว์ประหลาด! ไม่สิ" ชายคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างตะกุกตะกัก: "ไม่ มีผีพรายน้ำ ในทะเลสาบมีผีพรายน้ำ!"

ทะเลสาบมีผีพรายน้ำ?

บอกว่าในทะเลสาบมีผีพรายน้ำ โหลชีไม่มีทางเชื่อแน่นอน แต่โหลชียังเชื่อถ้าบอกว่าในทะเลสาบมีปลากลายพันธุ์หรือสัตว์สะเทินน้ำสะเทินบกกลายพันธุ์ในทะเลสาบ

ฟังคำพูดของผู้ชายสามคนนั้นบอกว่าเซียวหยงไม่มีกังฟู บวกกับเหมือนกลัวน้ำ ดังนั้นจึงไม่ได้เข้าใกล้ทะเลสาบนั่น พวกเขาสามคนก็หิวและบังเอิญเห็นผลไม้ป่าต้นเล็กๆไม่กี่ต้นพอดี จึงเข้าไปเด็ดกิน สุดท้ายพวกเขาสามคนก็บังเอิญหลีกเลี่ยงภัยอันตรายได้พอดี

ในตอนที่เห็นว่าทะเลสาบแปลกๆ ทันใดนั้นพวกเขาก็รู้สึกว่าลูกนิลดำไม่ได้ได้ง่ายขนาดนั้น คนตายไปแล้วหลายต่อหลายกลุ่ม ต่อไปอาจจะถึงตาพวกเขาแล้วก็ได้ พวกเขาตกใจอย่างมาก และไม่อยากได้ลูกนิลดำแล้วด้วย จึงรีบวิ่งหนีทันที คนในทะเลสาบก็ตะโกนออกมาว่าอย่ากินข้า อย่าฆ่าข้า ข้ายังไม่อยากตาย พวกเขาได้ยินแล้วก็รู้สึกหวาดกลัวเข้าไปอีก วิ่งไปได้สักระยะ พวกเขากลับผู้คนที่เมื่อกี้ยังตะโกนคร่ำครวญร้องขอชีวิต ทันใดนั้นก็ลอยอยู่บนน้ำไม่ขยับตัว และไม่มีเสียงแล้วด้วย

เหตุการณ์ที่แปลกประหลาดแบบนี้ทำเอาพวกเขาหวาดผวาใจสั่น กลัวว่าของในทะเลสาบจะไล่ตามพวกเขามา ดังนั้นพวกเขาจึงวิ่งเร็วขึ้น และร้องคร่ำครวญอย่างเอาเป็นเอาตาย

"พวกเขาพูดมาเยอะขนาดนี้ก็ยังไม่รู้เลยว่าในทะเลสาบมีอะไร อีกอย่างทำไมคนพวกนั้นถึงลอยอยู่บนน้ำแล้วไม่จมลงไปล่ะ?" โหลชีขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้น

คนพวกนั้นน่าจะไม่ได้จมน้ำตาย ถ้าจมน้ำตายจริง ยังไงก็ต้องมีคนจมลงใต้น้ำบ้าง งั้นคงถูกตัวอะไรกัดเข้า หรือว่าถูกจับตัวไว้จนกระอักน้ำตาย แต่ทะเลสาบนั่นจะต้องมีปัญหาแน่นอน และตอนแรกยังคร่ำครวญอย่างทรมานอยู่ แค่พริบตาเดียวก็ตายจนหมดและเงียบกันหมดแล้ว ในนี้มีอะไรแปลกๆไม่ชอบมาพากลกันแน่?

"คิดไปก็เปล่าประโยชน์ ไปดูด้วยตาตัวเองเดี๋ยวก็รู้เอง" เฉินซ่าพูดเสียงทุ้มต่ำ ไม่กี่ก้าวก็เดินอ้อมหินใหญ่แล้วเดินเข้าไป

โหลชีกำลังจะเดินตามไปทันใดนั้นก็ชะงักฝีเท้าลง หันหน้ากลับไปกวาดตามองทุกคน โดยเฉพาะตอนที่มองพวกถูเปิน ก็พูดด้วยน้ำเสียงเข้มแข็งว่า: "ตั้งสติไว้ ข้ารู้ว่าตอนนี้พวกเจ้ารู้สึกเสียใจ แต่สถานที่อันตรายเช่นนั้น เก็บอารมณ์ของพวกเจ้าเอาไว้ให้ดี! พวกเจ้าต้องใจเย็น ใจเย็นแล้วถึงจะละเอียดอ่อน ไม่หวั่นไหวต่อเหตุการณ์ที่เผชิญ! เข้าใจหรือยัง?"

พวกถูเปินตะลึง แล้วรีบยืดตัวตรง "รับทราบขอรับ!"

"อีกอย่าง ทุกอย่างฟังคำสั่งด้วย! นอกจากว่าพวกเจ้าอยากตายที่นี่ ไม่งั้นต่อไป ข้าไม่อยากเห็นคนที่ตัดสินใจเอง หน้าไหว้หลังหลอก!"

"ขอรับ คุณชาย"

สายตาโหลชีหยุดอยู่ที่เจ้าลิงสักพัก เจ้าลิงขอบตาแดงก่ำ แล้วพูดว่า: "คุณชาย ข้าน้อยเข้าใจแล้วขอรับ"

เจ้าซื่อกับเสี่ยวไป๋ตายไปแล้ว พวกเขาเสียใจและรู้สึกผิดยังไง ยังไงเขาก็กลับมาไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

เซียวหยงกับผู้ชายอีกสามคนตอนแรกก็ยังไม่กล้ากลับไป แต่เห็นเฉินซ่าพวกเขาไปด้วย ที่นี่ก็เงียบเหงาแถมยังเป็นความเหงาที่รู้สึกเยือกเย็นจิตใจ มองไปด้านหน้า นึกถึงติหินใหญ่ยังมีอีกร้อยกว่าคน ในใจพวกเขาก็สั่นไหว แล้วรีบวิ่งตามไป

เซียวหยงก็เดินข้างๆพวกเขา "พวกเจ้าตกลงปกป้องข้า กลับไปเมืองนั่วราแล้ว ข้าจะมอบดาบที่ท่านพ่อข้าทำเองกับมือให้ทุกคน"

ก่อนหน้านี้นางก็ใช้ข้อเสนอนี้ให้พวกเขาพาตัวเองหนีไป ตอนนี้จึงต้องพูดคำนี้ซ้ำอีกรอบ นางไม่กล้าคิดที่จะเข้าใกล้เฉินซ่าอีก แม้ตอนนี้นางจะรู้จักตัวตนของเขาแล้วก็ตาม

แต่ผู้ชายที่ฆ่าคนได้ในพริบตาอย่างโหดเหี้ยมและอำมหิต นางกลัว นางกลัวจริงๆ!

พวกเขาเดินอยู่หลังขบวน เดินตามอย่างระมัดระวัง โหลวซิ่นเห็นท่าทางของพวกเขา คิดว่าหากเห็นอะไรผิดปกติอีก ก็จะวิ่งหนีกลับไปได้เร็วที่สุด

ฟ้ามืดลงแล้ว แต่พวกเขาไม่กล้าหยุดพักที่นี่เลย ที่นี่ไม่มีที่พักที่เหมาะสมด้วย พวกเขาจุดคบเพลิง ถือคนละหนึ่งกระบอก แสงไฟขนาดใหญ่ทำให้รอบด้านสว่างขึ้นมา แต่ตอนกลางคืนก็น่ากลัวกว่าตอนกลางวันอยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นภูเขาป่าไม้ที่อันตรายอีก

เสี่ยวโฉวเดินตามหลังหลูต้าลี่ติดๆ รูปร่างสูงกำยำของหลูต้าลี่ทำให้นางรู้สึกปลอดภัยขึ้นมาก

เดินทางภูเขาเส้นนี้เสร็จแล้ว ตรงหน้าก็เต็มไปด้วยผืนดินสีเขียว แถบนี้มีต้นไม้น้อยมาก ไม่ไกลมากก็มีต้นไม้สองสามต้นเป็นบางครั้ง แถมยังเป็นแบบเตี้ยๆอีก

ต้นหญ้าใต้เท้าหนามาก แต่เหยียบลงไปนั้นนุ่มมาก ดอกไม้ป่าเติบโตขึ้นทั่วทุกที่ แม้ดอกไม้ป่าจะเล็กและไม่สวยมากเท่าไหร่ แต่ดอกไม้ป่าธรรมดานั้นเทียบกับดอกไม้ขนาดใหญ่และสวยงามก่อนหน้านี้ ดอกไม้ป่าแบบนี้ทำให้คนรู้สึกสนิทสนมและสวยงามมากกว่า

แน่นอนว่า ที่นี่ส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย ในสายตาไม่ได้สังเกตเห็นดอกไม้พวกนี้ ขนาดเสี่ยวโฉว เซียวหยง โหลชีผู้หญิงสามคนยังไม่ค่อยได้ดูดอกไม้พวกนั้นเลย

ทะเลสาบนั้นห่างจากพวกเขาแค่ไม่กี่ร้อยเมตร