ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 283

ถ้าเป็นคนอื่น โหลชีไม่มีทางไม่ระวังแบบนี้แน่

ในตอนนี้ที่นางตกตะลึงโกรธจนไม่รู้จะทำยังไงดี ในเวลาเดียวกันก็เป็นครั้งแรกที่นางมองดูตำแหน่งและความสำคัญของเฉินซ่าในใจนางอย่างเต็มตา

นางไม่เคยมีเวลาที่ไม่ระวังตัวแบบนี้มาก่อน หัวเรื่องแบบนี้เดิมนางคิดว่าต่อให้กินเหล้าเมาแปร๋ก็จะกัดปากแน่นไม่พูดจาซี้ซั้วแน่

บางทีอาจเป็นเพราะเขารู้ว่านางมาปรากฏตัวอย่างประหลาด และอธิบายไม่ได้แล้ว

"เฉินซ่า ข้า---"

สีหน้าเฉินซ่าราวกับฉาบไปด้วยน้ำแข็งพันปี

หัวใจทั้งดวงของเขาราวกับโดนแช่แข็ง เจ็บจนด้านชา

เขาคิดว่าวันนี้พวกเขาต่างก้าวเดินไปก้าวใหญ่แล้ว เขามั่นใจว่าหลังจากเรื่องทางนี้แล้วเสร็จ นางจะตามเขากลับพั่วอวี้ เป็นสนมของเขา

แต่ไม่คิดเลยว่า นางยังคิดจะจากไป

ไม่คิดเลยว่า ครั้งแรกที่พบหน้ากัน นางหล่นลงมาจากฟ้า เป็นเพราะเข้าไปในน้ำวน ดังนั้นนางจึงอยากลองอีกครั้ง? ลองเข้าไปในน้ำวนดู ดูว่าจะกลับไปได้หรือไม่? ถ้าหากหลุดไปที่อื่นจริงๆเล่า? ถ้าหากหลุดไปอยู่ในอ้อมกอดชายอื่นจริงๆเล่า?

นางสามารถทิ้งคนและเรื่องที่นี่ สลัดเขาทิ้งและไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้อย่างง่ายดายเลยใช่หรือไม่?

ช่างโหดร้ายยิ่งนัก!

เมื่อก่อนเฉินซ่าคิดว่าตนเองเย็นชาไร้ความรู้สึก แต่บัดนี้เขารู้สึกว่าคนที่เย็นชาไร้ความรู้สึกที่สุดคือนาง

เขาโบกมือ ยิ้มเศร้าว่า "เจ้าอยากไปดูจริงรึ?"

โหลชีขยับริมฝีปาก แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา

"ดี ดี ดี!" เฉินซ่าสะบัดนางออกโดยแรง จากนั้นเหยียบเท้าปราดเข้าไปในน้ำวนนั่นรวดเร็วราวธนูที่หลุดจากฝัก

น้ำเสียงเขาเย็นเยียบดุจน้ำแข็ง "เช่นนั้น ข้าจะไปสำรวจแทนเจ้า!"

โหลชีโดนเขาสะบัดออกโดยไม่รู้ตัว นางถลาไปด้านหลังหลายก้าว โชคดีมีเฉิงสิบประคองไว้ทัน พอหันกลับมา ก็เห็นร่างเฉินซ่าพุ่งเข้าไปบนทะเลสาบนั่น ซึ่งอยู่บนน้ำวนพอดี

"เฉินซ่า! กลับมา! ท่านมันบ้าไปแล้ว!!!"

โหลชีร้องเสียงหลง แต่เฉินซ่าเหมือนไม่ได้ยิน และไปถึงที่หมายพอดี ร่างเขาหล่นลงไปในน้ำวนนั่น ปึ้งดังขึ้น เกิดน้ำกระเซ็นเสียงดัง ร่างเขาหายผลุบลงไปในน้ำวนแล้ว

"นายท่าน!"

"ฝ่าบาท!"

"คนบ้า!" โหลชีกัดริมฝีปากโดยแรง ร่างบางพุ่งออกไปอย่างรีบร้อนเช่นกัน ตามติดเข้าไปในน้ำวนทันที

น้ำวนขนาดใหญ่มหึมาราวกับปากกว้างที่น่ากลัว กลืนกินสองคนลงไป แต่กลับไม่มีผลกระทบอะไรกับมันสักนิด

คนที่เหลือร่างแข็งเย็น พูดอะไรไม่ออก

....

ตอนโหลชีเข้าสู่น้ำ ก็โดนแขนเหล็กโอบรัดเข้าอ้อมกอด จมูกนางชนเข้ากับแผงอกแข็งปั๋งเข้าอย่างจัง เจ็บจนแทบร้องไห้

แต่ในตอนนี้เองนางกลับกางแขนออกกอดเอวเขาไว้แน่น แนบร่างติดแน่นกับเขา

เฉินซ่าตกน้ำ แต่ยังสามารถต่อสู้ขัดขืนกับการไหลเวียนของน้ำวน เขาต้นแรงน้ำน้ำวน ยื่นร่างท่อนบนของตนออกจากน้ำ จับจ้องมองด้านบนเขม็ง และก็เห็นนางกระโดดตามลงมาจริงๆ

เขารับนางไว้แน่น ยกร่างนางขึ้นสูง กัดริมฝีปากแดงเรื่องของนางแน่น

น้ำวนหมุนคว้างด้วยความเร็ว ทั้งคู่กลับจูบกันดูดดื่ม

"ท่านมันบ้า คนบ้า!" โดนแรงน้ำดึงเข้าไปสู่ใจกลางน้ำวน โหลชีกัดที่ปากเขา ตะโกนเสียงดังด้วยความโกรธจัด

ทั้งๆที่เขาก็รู้ว่าตอนนั้นนางกระโดดเข้าน้ำวนในน้ำแล้วหล่นมาในอ้อมแขนเขา ฝั่งนางน่ะน้ำวน ของเขากลับเป็นท้องฟ้า สถานการณ์แปลกประหลาดอย่างนี้เขาไม่กลัวรึ? ไม่กลัวว่ากระโดดเข้าไปแบบนี้ ตัวเขาอาจจะโดนส่งไปที่อื่น ไม่มีใต้หล้าอย่างทุกวันนี้ที่เขาต่อสู้ให้ได้มา ไม่มีลูกน้องที่จงรักภักดีคอยติดตาม หรืออาจจะตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายถึงชีวิตก็ได้?

ในน้ำทะเลสาบที่หมุนคว้างอย่างรวดเร็ว เขายังยิ้มมุมปากให้นางว่า "พนันครั้งนี้ พนันว่าเจ้าจะละทิ้งข้าได้หรือไม่"

ผลสุดท้ายนางมิคิดเลยสักนิดก็กระโดดตามลงมา

ความเจ็บปวดถึงขีดสุดได้รับการเยียวยาฉับพลัน เฉินซ่ารู้ว่า ตนโดนกู่ที่ชื่อว่าโหลชีแล้ว นางร้ายกาจกว่ากู่ในตัวเขาตัวนั้น พูดคำเดียวทำให้เขาอยู่ พูดคำเดียวทำให้เขาตาย

โหลชีอยากจับเขากดน้ำจริงๆ "หรือว่าท่านไม่รู้สึกว่าเพราะข้าอยากเข้าน้ำวนเลยกระโดดตามลงมาหรือไง? ท่านลองไปกระโดดหน้าผาดูสิ ดูว่าข้าจะโดดตามหรือไม่!"

เฉินซ่าโอบนางไว้มือหนึ่ง อีกมือพยายามกวาดน้ำต้านกระแสน้ำ พอได้ยินดังนั้นก็ตอบทันทีว่า "เจ้าต้องโดดตามแน่"

โหลชีหน้าดำทะมึน

นางควรจะรู้ ผู้ชายคนนี้เดิมก็มีเลือดบ้าเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายอยู่แล้ว เหมือนตอนที่พวกเขาพึ่งเจอกัน นางแค่บอกว่าให้เขาไปตามทางของเขา นางไปตามทางของนาง เขาก็คิดจะโยนนางออกไปเลย นางเกือบโดนผู้ชายโรคจิตนี่ฟันคอขาดแล้วน่ะ

เฉินซ่ากอดนางไว้แน่นพลางว่า "อยากจะลงไปจริงรึ? อยากลงไป ข้าจะไปเป็นเพื่อนเจ้าเอง"