ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 285

เซียววั่งมิได้รอถึงจนพวกเฉินซ่าโดนกลไกนั่น

แต่กลับเห็นพวกเขาผ่านมาได้อย่างปลอดภัย และจุดที่มีกลก็มิได้มีการขยับแต่อย่างใด เขารำลึกถึงแผนที่กลไกที่องค์หญิงเป่ยฝูหรงให้เขาก่อนหน้านี้อย่างไม่อยากจะเชื่อ และแน่ใจว่าตนไม่ได้จำผิด ในนั้นมีกลไกอยู่จริงๆ! เขาไม่น่าจะจำผิดถึงจะถูกสิ

น่าเสียดายที่แผนที่กลไกนั่นหล่นหายไปตอนเขาหลบหนี และไม่รู้ว่าหล่นหายไปที่ไหน

และเพราะไม่รู้ว่าแผนที่กลไกน่าตายนั่นหล่นหายไปที่ไหน! ทำเอาตอนนี้เขาต้องหลบพวกเขาอยู่ที่นี่! เซียววั่งหัวใจเต้นตึกตักตึกตัก ยอดฝีมือแปดคนที่องค์หญิงใหญ่ให้เขามาล้วนตายสิ้น หากเขายังมิอาจได้ของมา หลังจากกลับไปไม่รู้จะลงเอยเช่นใด ดังนั้นเขาต้องใจเย็น ใจเย็น จึงจะสามารถหัวเราะได้ในที่สุด

เขาพยายามหดตัวให้ได้มากที่สุด ขดตัวเข้ามุมลึก ห้องลับเล็กๆนี้ก็เป็นกลไกเช่นกัน อันที่จริงเป้าหมายที่ออกแบบมาเพื่อใช้ซุ่มโจมตี เพียงแต่ที่นี่ไม่มีธนูและอาวุธอื่นๆเลย ต่อให้มี เขาคนเดียวก็ไม่กล้าลงมือหรอก

ยอดฝีมือมากมายอย่างนั้นยังตายหมด เขาออกไปคนเดียวคงตายเร็วกว่าเดิม

เซียววั่งไม่กล้าหายใจแรง แต่ทันใดนั้นเสียงกำแพงเคลื่อนไหว กำแพงด้านหน้าเขาพลันเปิดออก!

เขาแนบติดผนัง มองพวกเฉินซ่าปรากฏกายต่อหน้าเขา แต่ละคนมองเขาด้วยสีหน้าคล้ายยิ้มก็มิใช่

เซียววั่งไม่เคยรู้สึกสิ้นหวังเท่าตอนนี้มาก่อน

อันที่จริงโหลชีคิดไม่ถึงว่าเฉินซ่าจะคุ้นเคยกับกลไกเหล่านี้ขนาดนี้ ถ้ารู้ก่อนว่าเป็นอย่างนี้ นางคงไม่ต้องสะบัดแส้ซะเหน็ดเหนื่อยขนาดนั้นน่ะ

แต่นางไม่รู้ว่า เพราะนางทำลายกำแพงนั้น และหาเจอกลไกเข้าห้องลับนี่ เฉินซ่าถึงพบว่าเป็นฝีมือเขาเฉินอวิ๋น

หลังจากรู้ว่าเป็นฝีมือเขาเฉินอวิ๋น เขาถึงได้ทำลายกลไกตามความเคยชินของพวกเขา

เว่ยส่านขึ้นหน้าไปดึงเซียววั่งออกมา

"เดิมทุกคนมิมีความแค้นต่อกัน พวกเต้าก็ฆ่าองครักษ์ข้าไปหมดแล้ว และตอนนี้ก็มิได้เป็นอะไร มิสู้เปิดทางรอดให้ข้าดีหรือไม่?"

เซียววั่งกัดฟันกรอด หันมองเฉินซ่า

"พวกเรามิเป็นอะไร นั่นเป็นความสามารถของพวกเรา มิใช่เพราะเจ้ามิได้ทำกระไรกับพวกเรา" เยว่หัวเราะเย็นๆ "มิสู้เจ้าลองพูดสิ่งใดที่มีค่าหน่อย พวกเราอาจคิดดูเรื่องไม่ฆ่าเจ้า"

เซียววั่งอึ้ง รีบพูดทันทีว่า "ข้ามิมีสิ่งใดมีค่านี่นา" พอเห็นสายตาพวกเขาเย็นเยียบลง เซียววั่งรีบบอก "แต่ข้ามีประโยชน์ ข้ามีประโยชน์! คุณชายเจ็ดรู้ ข้าเป็นนักทำอาวุธคนหนึ่ง อาจารย์ข้าคือเซียวหัว...เจ้าเป็นสตรี?!"

ตอนนี้เองเขาถึงเห็นโหลชีชัดเจน องครักษ์เยว่และเว่ยส่านทั้งสองคนยืนอยู่ตรงหน้า ปิดกั้นร่างนางไปกว่าครึ่ง ตอนนี้นางกับเฉินซ่าเดินขึ้นมาจากด้านหลัง เขาถึงเห็นว่าเฉินซ่าโอบเอวนางไว้ และไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้ นางในตอนนี้ดูมีทรวดทรงองค์เอวของอิสตรีชัดเจน

สายตาเขาจับจ้องไปที่หน้าอกของนาง

"เจ้า----"

ยังพูดไม่ทันจบ มีพลังกองหนึ่งพุ่งเข้าหา แทงเข้าตาขวาเขาทันที เขาเหมือนได้ยินเสียงลูกตาฉีกขาด เจ็บปวดจนเขากุมตาร้องครวญครางออกมา

"ถ้ายังมองไม่เลือกที่อีก อีกข้างก็ไม่ต้องมีเถิด"

น้ำเสียงเย็นชาลอยเข้าหูเซียววั่ง เขาพลันเข้าใจในบัดดล คุณชายเจ็ด สตรี เจ็ด โหลชี บุรุษหน้าตาหล่อเหลาผู้มีวิทยายุทธ์แข็งแกร่งโหดร้ายยิ่งเยี่ยงนี้ ว่ากันว่ามีผู้เดียวที่ใช่!

หลายเหตุผลรวมด้วยกันเยี่ยงนี้ คนคู่นี้ที่อยู่ตรงหน้าเขา ฐานะได้ชัดแจ้งแล้ว

เฉินซ่า จักรพรรดิแห่งพั่งอวี้ รวมถึงพระสนมเพียงคนเดียวของตำหนักจิ่วเซียวที่เขาพึ่งประกาศไปทั่วหล้าด้วย!

สวรรค์ สวรรค์! ไม่ยุติธรรม ไม่ยุติธรรมเลย！ความหมายขององค์หญิงใหญ่คือ หาลูกนิลดำให้เจอมาเป็นของกำนัลจักรพรรดิแห่งพั่งอวี้ เดิมคือต้องการเป็นมิตรกับอีกฝ่าย เหตุใดตอนนี้กลายเป็นเยี่ยงนี้ไปได้? หากเขารู้แต่แรก จะให้องครักษ์แปดคนนั่นมาฆ่าพวกเขาปิดปากได้อย่างไร?

พวกเขาสามารถร่วมเดินทางมาด้วยกัน สามารถร่วมมือกันได้!

เซียววั่งโดนกระทบกระเทือนอย่างใหญ่หลวง ผลกระทบนี้ทำให้เขาแทบลืมความเจ็บปวดที่ดวงตาไป