ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 287

เห็นได้ชัดว่าคนที่อยู่บนรถม้าได้ยินคำพูดของนางมาก่อนหน้านี้แล้ว แต่สาวใช้ในชุดกระโปรงสีชมพูคนหนึ่งก็บินออกมาจากรถม้า แล้วร่อนลงตรงหน้าของโหลชีในทันที

เคล็ดวิชาตัวเบานี้ช่างสวยงามยิ่งนัก

แต่ตอนนี้ใครจะไปสนล่ะว่าวิชาตัวเบาของนางจะสวยหรือไม่สวย ในสายตาในหัวใจและในสมองของโหลชีและคนอื่นๆมีเพียงซาลาเปากับไข่ต้มเท่านั้น

"นังหนูคนนี้เจ้ามัวตกตะลึงอะไรอยู่? รีบเอาของพวกนี้ขึ้นมาเก็บให้หมด ข้าจะเอาไปเอง" สาวใช้พูดขึ้นเสียง หลังจากนั้นนางก็ถอดกระเป๋าเงินใบหนึ่งออกมาจากเอว แล้วล้วงเอาเงินหนึ่งเสี้ยวออกมาจากในกระเป๋าเงิน แล้วโยนไปทางหญิงสาวตามใจชอบ "เงินนี่ไม่จำเป็นต้องหามาชดใช้หรอก ที่เหลือข้าจะให้เจ้าเป็นรางวัล"

มือของหญิงสาวรีบคว้าเงินเสี้ยวนั้นเอาไว้ แต่ยังไม่ทันได้รับเอาไว้ มันก็ตกลงไปพื้นเสียแล้ว

เมื่อนางก้มตัวลงไปเก็บ โหลชีก็ทำเสียงหึหนึ่งครั้ง แล้วตะโกนว่า "โหลวซิ่น! ไปดูกันว่ามีซาลาเปากี่ลูก พวกเราห่อของเรียบร้อยแล้ว!"

"ได้ แม่นาง!"

โหลวซิ่นก้าวไปข้างหน้าทันที แล้วยื่นศีรษะออกไปดูเข่งไม้ไผ่ และตะโกนออกมาทันทีว่า "แม่นาง ซาลาเปาเข่งนี้มีเพียงสิบสองลูกเท่านั้น!"

อีกทั้ง ซาลาเปาลูกหนึ่งก็ไม่ใหญ่มาก เด็กหนุ่มที่อ่อนเยาว์และแข็งแรงอย่างพวกเขา คำเดียวก็สามารถยัดเข้าไปได้ชิ้นหนึ่งแล้ว

"ยังไงก็กินรองท้องก่อนเถิด พอถึงในเมืองแล้วค่อยกินอาหารมื้อใหญ่ เข้าไปนั่งกินกัน ไปไปไป" โหลชีพูดพร้อมกับลากเฉินซ่าเข้าไปที่เพิงน้ำชา ในเวลานี้ในเพิงน้ำชามีแขกเพียงสองคนเท่านั้น และตรงหน้าพวกเขาก็มีจานเปล่าอยู่ ในขณะที่พวกเขากำลังดื่มชาอยู่นั้น ก็คิดว่าซาลาเปาคงจะถูกกินไปหมดแล้ว

"พวกเจ้ายังฟังเหตุผลกันอยู่หรือไม่? ตอนนี้พวกเจ้าคิดที่จะมาแย่งของใช่ไหม?" พอพวกเขาเดินเข้ามาสาวใช้คนนั้นก็ไม่แม้แต่จะมองพวกเขาเลย อย่างไรเสียดูจากแสงที่มุมตาของนางแล้วเห็นเพียงกลุ่มคนที่เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ผมเผ้ายุ่งเหยิง และหน้าสกปรกมอมแมมกลุ่มหนึ่งเท่านั้น ซึ่งไม่ต่างอะไรกับขอทานเลย จนนางรู้สึกว่าการที่นางเหลือบมองพวกเขามันจะทำให้ตาของตัวเองแปดเปื้อนได้ ดังนั้นนางก็เลยไม่เคยหันไปมองพวกโหลชีเลย

พูดถึงเรื่องนี้แล้ว โหลชีก็ไม่ได้อาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้ามาหลายวันแล้ว เสื้อผ้าบนร่างกายของนางนั้นได้ผ่านการต่อสู้และฆ่าคน ถูกคนแทงจนเป็นรู ผ่านการกลิ้งไปบนพื้นดินและผ่านการลงน้ำมา ตอนนี้จึงมองไม่ออกเลยว่าสีเดิมคือสีอะไร อีกทั้งยังยับยู่ยี่เสียจนเหมือนกับใบกะหล่ำปลีอย่างไรอย่างนั้น และผมก็ยุ่งเหยิงไปหมดอย่างหาที่เปรียบไม่ได้จริงๆ ประมาณว่าขอทานในเมืองทั้งหมดยังดูสะอาดเรียบร้อยกว่าพวกเขาอยู่บ้างเล็กน้อย

แม้แต่เฉินซ่าก็ไม่มีข้อยกเว้น

โหลวซิ่นหันศีรษะไปมองดูนางแวบหนึ่ง แล้วเผยฟันขาวของเขาออกมา "แม่นางท่านนี้ช่างน่าขันยิ่งนัก พวกเรามาก่อนแท้ๆ ถ้าจะพูดว่าแยงของ เช่นนั้นก็ต้องเป็นเจ้านั่นแหละที่กำลังแย่งของอยู่อ่ะ"

หญิงสาวหยิบเงินเจี่ยวเหรียญนั้นขึ้นมา มองดูเหรียญนี้แล้วก็เหรียญนั้นอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เดินไปยื่นเงินเจี่ยวนั้นไป "แม่นาง ข้าขอคืนเงินให้ท่าน พวกเขามาก่อนจริงๆ"

"เจ้าว่าอะไรนะ?!" สีหน้าของสาวใช้คนนั้นเปลี่ยนไปแล้วอย่างกะทันหัน "เจ้าปัญญาอ่อนหรือเปล่า? คนพวกนี้จะไปมีให้เงินเจ้าได้หรือ? ก็แค่พวกขอทานสกปรกๆกลุ่มหนึ่ง!"

โหลชีหาโต๊ะตัวหนึ่งที่อยู่ข้างในได้แล้วก็นั่งลง และเมื่อได้ยินดังนั้นนางก็หัวเราะฮ่าๆขึ้นมา "เงินน่ะ พวกเรายังไม่มีจริงๆโหลวซิ่นจ่ายทองคำให้นาง!"

"ขอรับ" โหลวซิ่นค้นกระเป๋าตรงแขนเสื้อทันที แล้วหยิบแผ่นทองแผ่นหนึ่งออกมา แล้วยัดเข้าไปในมือของชายชราที่ลุกขึ้นแล้วเดินผ่านมาคนนั้น "ท่านผู้เฒ่า รีบไปยกซาลาเปาและไข่มาให้พวกเราเร็วเข้า แล้วเอาน้ำชามาให้ทุกคนอีกคนละถ้วย!"

คิดไม่ถึงว่าขอทานเหล่านี้จะสามารถหยิบแผ่นทองออกมาได้จริงๆ ใบหน้าของสาวใช้คนนั้นก็มืดลงมาแล้วเล็กน้อย แล้วนางก็พูดเสียงแหลมออกมาว่า "ที่แท้ ก็ไม่ได้เป็นแค่ขอทาน แต่ยังเป็นหัวขโมยด้วย! ก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าไปขโมยแผ่นทองมาจากไหน! ไม่ใช่ทรัพย์สินของตัวเอง ยังจะใช้เงินเยอะอีก รีบไสหัวไปซะ ไม่เช่นนั้น......"

นางยังพูดไม่ทันจบ ลมจากฝ่ามือมวลหนึ่งก็พัดมาอย่างรวดเร็วและรุนแรง แล้วพัดนางจนเสียหลักล้มลงกับพื้น และยังกลิ้งออกไปไกลถึงสองเมตรเสียแล้ว

เฉินซ่าชักมือกลับ แล้วพูดกับเยว่ว่า "ทานอาหารกันเถิด"

"ขอรับ" เยว่และคนอื่นๆก็หิวจะแย่อยู่แล้วเช่นกัน ใครเล่าจะยังสามารถอดทนกับสาวใช้ที่ตาไม่มีแววคนนี้มาโอ้อวดแสนยานุภาพของตัวเองอยู่ตรงนี้ได้? คนสองสามคนจึงเริ่มลงมือทำงานของตนเองในทันที ทันทีที่ยกซาลาเปานึ่งสองเข่งและน้ำชามาแล้ว ก็ค่อยยกถ้วยมาและช้อนไข่ต้มขึ้นไปเกือบสิบฟองด้วย

โหลชีก็ไม่มีเวลาพอที่จะถือตะเกียบ และไม่มีเวลาพอที่จะไปสนใจว่ามือจะสกปรกแค่ไหน นางก็เอื้อมมือออกไปคว้าซาลาเปามาหนึ่งลูกและกัดไปหนึ่งคำใหญ่ พอเฉินซ่าเหลือบมองนาง เขาก็ส่ายศีรษะและหมดคำจะพูด เขาหยิบตะเกียบอย่างช้าๆ คีบซาลาเปาขึ้นมาหนึ่งลูก แล้วกัดลงไปหนึ่งคำช้าๆ

"ชิ" โหลชีรู้สึกไม่ละอายต่อการพฤติกรรมที่เห็นได้ชัดว่ากำลังดูหมิ่นนางนี้ของเขาเป็นอย่างมาก

สาวใช้คนนั้นวิงเวียนศีรษะจนล้มลงไป และลุกไม่ขึ้นง่ายๆ นางจึงเห็นเพียงว่าเก่งกังฟูมาก ซาลาเปาทั้งสองเข่งล้วนแต่เข้าไปอยู่ในท้องของคนเหล่านั้นแล้ว และบางคนก็เริ่มกินไข่แล้ว ซึ่งมันทำให้นางต้องกลั้นลมหายใจเอาไว้ในหน้าอกจนแทบจะขาดอากาศหายใจตายเลยทีเดียว

แต่เมื่อสักครู่นี้นางไม่ได้มองชัดๆว่าใครขยับมือบ้าง กำลังภายในที่แข็งแกร่งทรงพลังนั้นกลับทำให้นางรู้สึกหวาดกลัวมาก และในขณะที่นางกำลังกัดฟันและกำลังคิดว่าจะพูดคำแรงๆออกไปอีกสักสองประโยคดีไหม ก็มีเสียงที่หงุดหงิดดังมาจากในรถม้า "เอาล่ะ กลับมาเถิด ปล่อยไก่ขายขี้หน้าแท้ๆ!"

"เจ้าค่ะ"

สาวใช้ถลึงตามองคนที่อยู่ในเพิงน้ำชาสองสามคนอย่างดุร้าย หันหลังกลับและกระโดดขึ้นไปบนรถม้า แล้วเข้าไปในรถม้า ไม่นาน รถม้าคันนั้นก็เตะฝุ่นขึ้นมาสักพัก แล้ววิ่งห้อตะบึงไปทางเมืองนั่วรา

และในช่วงเวลานี้เอง โหลชีและคนอื่นๆก็ได้เห็นรถม้าสองสามคันวิ่งห้อตะบึงผ่านไปแล้ว และดูเหมือนว่าทุกคันจะเป็นรถม้าขนาดใหญ่ที่โอ่อ่าหรูหราอย่างมากอีกด้วย

หลังจากที่ซาลาเปาสองลูกและไข่สองฟองตกถึงท้องแล้ว แม้ว่าโหลชียังคงรู้สึกหิวมาก แต่ถึงอย่างไรแสงสีเขียวที่อยู่ในดวงตาของนางก็จางลงแล้ว พอนางเพิ่งจะจิบชาเข้าไปแล้วหนึ่งคำ นางก็เอาตะเกียบคู่หนึ่งคีบซาลาเปาลูกหนึ่งยื่นมาจนถึงข้างปาก "อ้าปาก"

ซาลาเปาเหล่านี้ พวกเขาได้แบ่งกันแล้วคนละสามลูก เขากินไปแล้วสองลูก และยังเหลือไว้ให้นางแล้วลูกหนึ่ง โหลชีไม่มีความเกรงใจใดๆเลย นางได้กัดคำใหญ่เข้าไปแล้วหนึ่งคำ

แล้วจึงหันศีรษะไปพูดกับคนอื่นๆว่า "ไม่ต้องกินไข่เร็วเกินไป ถ้าหิวมาเป็นเวลานานแล้วกินไข่และดื่มชาในทันที ท้องไส้ก็จะทำงานหนักได้นะ"

ทุกคนเชื่อฟังคำพูดของนางอย่างเด็ดขาด แล้วความรวดเร็วในการปอกไข่ที่อยู่ในมือก็ได้ช้าลงมา