ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 288

ดูเหมือนว่าคนผู้นั้นจะดูถูกเหยียดหยามพวกเขามากเลยทีเดียวและคิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะไม่ได้ยินข่าวนี้ เขาจึงเหลือบมองพวกเขาและพูดว่า "ข้าเกรงว่าพูดไปแล้วพวกเจ้าจะตกใจสะดุ้งโหยงได้น่ะสิ"

บนหน้าผากของโหลวซิ่นมีเส้นสีดำสองเส้น พี่ชาย เช่นนั้นเจ้าก็พูดออกมาให้พวกเราตกใจสะดุ้งโหยงเสียทีสิ!

ชายคนนั้นหัวเราะเหอะๆขึ้นมาแล้วพูดว่า "บุคคลที่ยืนยันแล้วว่าจะมาแน่ๆก็คือนางฟ้าทั้งสองท่านยังไงล่ะ!"

นางฟ้าสองท่าน?

โหลวซิ่นและคนอื่นๆตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็นึกขึ้นมาได้อย่างฉับพลัน ในใต้หล้านี้สองคนที่มีชื่อเสียงและถูกเรียกว่านางฟ้า คงหนีไม่พ้นพวกนางแล้ว

"คิดไม่ถึงเลยว่าพวกนางจะมาร่วมสนุกที่นี่ด้วย" หลังจากเยว่พูดจบ เขาก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเฉินซ่ากับโหลชี

แต่โหลชีกลับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมาเล็กน้อย และกวาดตามองไปที่เฉิงสิบด้วยสายตาที่ฉงนสนเท่ห์ เฉิงสิบก็คลายความสงสัยของนางขึ้นมาในทันที "สำนักปี้เซียน เขาเฉินอวิ๋น"

จิ่งเมิ่งเจ้าสำนักของสำนักปี้เซียน เป็นที่รู้จักในนามนางฟ้าเมิ่งปี้

แต่เห็นได้ชัดว่าชายสองคนนี้ไม่ได้กำลังน้ำลายไหลให้นางฟ้าเมิ่งปี้ผู้นี้เลย เพราะแม้ว่านางฟ้าเมิ่งปี้จะงดงามมาก แต่ถึงอย่างไรนางก็อายุเกินสามสิบแล้ว

สิ่งที่ทำให้โหลชีคิดไม่ถึงเลยก็คือ พอพวกเขากำลังพูดถึงนางฟ้าหลิวอวิ๋นอยู่ ก็ได้พบกับกลเครื่องจักรของเขาเฉินอวิ๋นเข้า และพอพวกเขาออกมาก็ได้ยินข่าวของนางฟ้าหลิวอวิ๋นซู่หลิวอวิ๋นเสียแล้ว

โหลชีชำเลืองมองเฉินซ่าอย่างเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มอยู่แวบหนึ่ง คงไม่ได้เป็นเพราะว่าข่าวที่เขาอยู่ที่นี่ได้รั่วไหลออกไปแล้ว หลังจากนั้นนางก็เลยบุกมาหานางถึงที่นี่หรอกนะ?

แล้วอีกคนหนึ่งล่ะ? อีกคนหนึ่งเป็นคนที่นางเฝ้ารอการมาของนางมาก "เช่นนั้น เทพธิดาแห่งเขาเวิ่นเทียนไม่มาหรือ?"

มีเพียงเฉิงสิบกับโหลวซิ่นและคนอื่นๆเท่านั้นที่ฟังออกว่าสิ่งที่ฉายแววในดวงตาอันสงบจนถึงขั้นมีรอยยิ้มอยู่ด้วยเล็กน้อยตอนที่แม่นางของพวกเขาถามประโยคนี้นั้นคือเจตนาฆ่าที่เยือกเย็น

พวกเขาไม่สงสัยเลยแม้แต่น้อยว่า ถ้าน่าหลานฮั่วซินมาที่เมืองนั่วร่าในครั้งนี้ แม่นางของพวกเขาจะต้องลงมือฆ่าอีกฝ่ายอย่างแน่นอน

ผู้ชายสองคนนั้นเหลือบมองนาง แล้วส่ายศีรษะไปมา "ข้าไม่เคยยินว่าเทพธิดาจะมาที่นี่เลยนะ"

งั้นรึ ช่างน่าเสียดายจริงๆ

โหลชีค่อนข้างรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย น่าหลานฮั่วซินคงไม่ได้ยังคงคิดว่านางจะต้องตายด้วยน้ำมือของเผ่ามนุษย์ผีแน่ๆหรือถูกทรมานด้วยวิธีทรมานต่างๆของพวกเขาและกำลังคิดที่จะชำระล้างตัวเองให้พ้นจากความระแวงสงสัยอยู่เพราะรู้ว่านางอยู่ที่นี่ใช่ไหม?

ทว่า อย่าว่าแต่น่าหลานฮั่วซินเลย แม้แต่นางฟ้าสองคนนี้ คาดว่าพวกนางก็ล้วนแต่ไม่มีความปรารถนาดีต่อนางเลย สำนักปี้เซียน เป็นหนึ่งใน "คุณูปการอันยิ่งใหญ่" ที่ได้ยั่วโมโหจนกลายเป็นศัตรูในอดีตเหล่านั้นของโหลชีและตอนที่อยู่ในทุ่งน้ำแข็งนางก็ได้ผิดใจกันกับจิ่งหยาวหลานสาวของนางฟ้าเมิ่งปี้ไปแล้ว และยังมีอีกหนึ่งคน นั่นคือเสิ่นเมิ่งจวินลูกศิษย์ของนางฟ้าเมิ่งปี้ ซึ่งเดิมทีมีความเป็นไปได้สูงมากที่นางจะได้แต่งงานกับตงสือเหวินองค์ชายแห่งตงชิง

ในหัวใจของเสิ่นเมิ่งจวิน คิดอยากจะถลกหนังและดื่มเลือดของนางอยู่ตลอดเวลา แต่ก็กลัวว่าเสิ่นเมิ่งจวินจะไม่สามารถเอาความคิดที่ตีกันยุ่งอยู่นี้ออกมาได้ อีกทั้งยังไม่รู้ว่านางตายไปแล้วหรือยัง ถูกตัดหูไปแล้วข้างหนึ่ง และถูกตัดแขนออกไปข้างหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะไม่ตาย นางก็ไม่กล้าที่จะออกมาเดินเล่นตามอำเภอใจอยู่ดี

และผู้ที่สามารถพูดกล่อมให้นางฟ้าเมิ่งปี้แก้แค้นได้จริงๆ หนึ่งในนั้นจะต้องเป็นจิ่งหยาวอย่างแน่นอน ทุกคนล้วนพูดกันว่านางฟ้าเมิ่งปี้ ปฏิบัติต่อนางเหมือนลูกสาวของนางเอง เมื่อลูกสาวของนางถูกรังแก ผู้ปกครองอย่างนางจะไม่ออกหน้าได้อย่างไร?

ส่วนซู่หลิวอวิ๋นนั้น ถึงแม้ว่าจะไม่เคยพบเห็นนางมาก่อน แต่โหลชีก็ยังคงไม่คาดหวังจริงๆ จากร่างกายที่ยั่วให้เกิดความเป็นปรปักษ์ของนาง ประกอบกับเดิมทีบุคคลผู้นี้ก็คือผู้ได้รับการคัดเลือกที่หลายคนในตำหนักจิ่วเซียวยอมรับแล้วว่านางมีคุณสมบัติที่จะสามารถแข่งขันกับน่าหลานฮั่วซินในตำแหน่งจักรพรรดินีได้อย่างแน่นอน และนางกับนางฟ้าหลิวอวิ๋นก็คาดว่าจะแตกหักออกจากกันอีกด้วย

แน่นอนว่านี่เป็นการรวมตัวครั้งใหญ่ของศัตรูคู่อาฆาตอย่างสมบูรณ์เลยทีเดียว! เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ โหลชีก็อดถอนหายใจไม่ได้ และนางยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็ได้รับสายตาแห่งการเตือนจากฝ่าบาทเสียแล้ว

"ชีชี　ควบคุมความคิดที่ยุ่งเหยิงของเจ้าเอาไว้จะเป็นการดีที่สุดนะ"

เฉินซ่าตัดสินใจ "เตือน" นางก่อน ถ้านางยังต้องการที่จะซักถามความคิดของเขาต่อไป เขาก็จะกลืนนางเข้าไปในคำเดียวโดยไม่สนใจอะไรแล้วจริงๆ

เมื่อถูกเขาจ้องมองด้วยสายตาที่มีความอันตรายเล็กน้อยอยู่ในความสงบและลึกนั้นของเขา โหลชีก็หัวเราะคิกคักและรับปากขึ้นมาในทันทีว่า "พูดจาเหลวไหลอะไรกัน ข้าไม่มีทางมีความคิดที่ยุ่งเหยิงอะไรแบบนั้นอย่างเด็ดขาด จริงๆนะเพค่ะ"

ในเมื่อนางไม่สามารถสลัดออกจากความรู้สึกที่รุนแรงและร้อนแรงจนสามารถแผดเผาผู้คนให้ราบเป็นหน้ากลองของเขาไปได้ นางก็เลยไม่กลัวที่จะลองพยายามดูแล้วจริงๆ และการที่ไม่ให้เขาพิสูจน์ว่าตัวเองสามารถมีความตั้งใจที่เด็ดเดี่ยวแน่วแน่ได้เพียงคนเดียวนั้น มันก็ช่างไม่ยุติธรรมสำหรับเขาอยู่บ้างจริงๆเช่นกัน

เฉินซ่าชายตามองนางแวบหนึ่ง แล้วทำเสียงฮึดฮัดอย่างเย็นชาซึ่งเบามากจนแทบไม่ได้ยินออกมาหนึ่งครั้ง

แต่ถึงอย่างไรในครั้งนี้เมืองนั่วราจะต้องคึกคักมากแน่ๆ

"พวกเรารีบเข้าเมืองกันเถิด"

ในคราวนี้พวกเขาไม่เข้าใจจุดประสงค์ของเป่ยฝูหรงเลยสักนิด ถ้ากระบี่วิเศษเล่มนี้ทำให้ผู้คนตื่นตระหนกตกใจได้จริงๆ เป่ยฝูหรงจะไม่ช่วยราชวงศ์เก็บมันเอาไว้ แต่กลับต้องการดึงดูดผู้คนมากมายขนาดนี้ให้มาทำอะไร? ให้พวกเขามาแย่งชิงกันหรือ?

อีกทั้งกองกำลังหลายฝ่ายนี้มาที่เมืองนั่วราแห่งเดียว จะต้องไม่ใช่ว่าไม่ได้ปราศจากแรงกดดันอย่างแน่นอน

หลังจากที่ออกมาจากเพิงน้ำชาแล้ว ทุกคนก็รีบเข้าไปในเมืองโดยไม่มีรถไม่มีม้า พวกเขาทำได้เพียงอาศัยสองขาเท่านั้น เมื่อบวกกับภาพลักษณ์นี้ของพวกเขาแล้ว คนอื่นได้มองเห็นมาจากที่ไกลๆคงคิดว่าพวกเขาเป็นกลุ่มขอทานและคนพเนจรที่ต้องการรีบเข้าไปในเมืองในช่วงเวลาที่มีชีวิตชีวานี้เพื่อจะได้ขอทานดีๆกลุ่มหนึ่งจริงๆ

ในระหว่างทาง ก็มีรถม้าที่ใหญ่โตและหรูหราหรือบางทีก็มีม้าวิ่งฝีเท้าดีมากมายวิ่งผ่านพวกเขาไปยังเมืองนั่วรา

เมื่อได้เห็นทหารรักษาการณ์ที่ตั้งแถวสองแถวและกำลังสวมชุดเกราะที่องอาจน่าเกรงขามอยู่ที่ประตูเมืองไม่หละหลวมเหมือนเดิมอย่างเห็นได้ชัด โหลชีก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วถามว่า "เพราะภาพลักษณ์นี้ของพวกเรา ก็เลยถูกขวางเอาไว้ใช่หรือไม่?"

ทุกคนพยักหน้ายืนยันอย่างพร้อมเพรียงกัน

โหลชีกลอกตารอบหนึ่ง แล้วพูดว่า "พวกเจ้ารออยู่ตรงนี้นะ ข้าจะเข้าไปข้างในก่อน รอกระทั่งข้าจะให้คนนำเสื้อผ้าและรถม้ามาส่งให้พวกเจ้าได้"

พูดจบ นางก็ไม่รอให้เฉินซ่าคัดค้าน นางก็แสดงวิชาตัวเบาไล่ตามรถม้าขนาดใหญ่คันหนึ่งที่เพิ่งจะขับผ่านพวกเขาไป

เมื่อเยว่และคนอื่นๆเห็นว่าร่างของนางเหมือนกับใบไม้ที่ปลิวไสวใบหนึ่ง แล้วสักครู่หนึ่งก็ลอยอยู่ใต้รถของใครบางคน พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะเหงื่อไหลด้วยความประหม่า

ระมัดระวังหน่อยได้หรือไม่? ถ้าหากว่าไปโดนอะไรมา ใครจะฉุดรั้งฝ่าบาทไม่ให้โมโหเดือดดาลได้?

"นายท่าน พระสนมจะ...." เยว่รู้สึกว่าโหลชีไม่น่าจะเป็นไปได้ที่จะลอบเข้าไปหาเสื้อผ้าและรถม้ามาให้พวกเขา แสงสว่างที่อยู่ในดวงตานั้นของนางเมื่อสักครู่นี้คิดว่าเขามองไม่เห็นหรืออย่างไร

เฉินซ่าพูดอย่างเฉยเมยว่า "นางช่างชอบการรนหาเรื่องน่ะ"

พอพูดอย่างนี้แล้ว เขาก็เดินไปรอที่ใต้ต้นไม้ริมถนนก่อนเป็นคนแรก แล้วรออยู่ตรงนั้น

เยว่พูดอะไรไม่ออกเล็กน้อย ถ้าไม่พอใจที่โหลชีชอบรนหาเรื่องจริงๆ เช่นนั้นท่านก็อย่าส่งเสริมให้ท้ายนางสิ

......

เมื่อเข้าใกล้ประตูเมือง โหลชีพบว่า ทหารเหล่านี้จะสกัดกั้นคนที่พวกเขาคิดว่าไม่มีตำแหน่งหน้าที่อะไรออกไปนอกประตู ดังที่กล่าวกันว่าเป็นการกวาดต้อนมารวมตัวกันอยู่ด้านข้างนั่นเอง และเมื่อมีเวลาว่างก็ค่อยซักถามพวกเขาทีละคนๆ ถ้าโชคดีไม่แน่ว่าอาจจะได้เข้าไปในเมืองก็ได้ ถ้าโชคไม่ดีก็จะได้รออยู่นอกเมือง

แต่รถม้าที่หรูหราเหล่านั้นคนที่กำลังขี่ม้าฝีเท้าดีเหล่านั้นเพียงแค่เหลือบมองพวกเขาโดยประมาณก็อนุญาตให้ผ่านไปได้แล้ว

โหลชีก็เข้ามาในเมืองอย่างราบรื่นเช่นกัน ก่อนที่รถม้าจะเกือบถึงหน้าโรงเตี๊ยมนางก็ลงมาอยู่ใต้รถม้า แล้วก็กลิ้งไปที่จุดหนึ่ง และกลิ้งออกมาจากใต้รถม้า

นางยืนขึ้นมา ตบฝุ่นที่อยู่บนร่างกายไปมา นางตบไปแล้วสองครั้งจึงนึกขึ้นได้ว่า ทำไมร่างกายนี้ของนางถึงได้ตบอย่างไรก็ไม่สะอาดเลย ขณะที่กำลังจะไปยังโรงเตี๊ยมแห่งนั้นที่พวกเขาเคยพักมาก่อนหน้านี้ ก็ได้เห็นเสี่ยวโฉวกำลังยืนมองซ้ายแลขวาอยู่ที่ประตูโรงเตี๊ยม ในเวลานี้หัวใจของนางนั้นถือได้ว่าได้คลายความกลัดกลุ้มลงไปอย่างเป็นทางการแล้ว ดูเหมือนว่าพวกเขาจะออกมาอย่างปลอดภัยแล้วจริงๆ

หลังจากที่นางเดินเข้าไปใกล้ๆแล้ว นางกลับเห็น เซียวฉิงกำลังเดินออกมาจากอีกด้านหนึ่ง แล้วเดินตรงไปหาเสี่ยวโฉว　และเมื่อเสี่ยวโฉวได้พบกับเขาแล้วนางก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจเลยเช่นกัน พอทั้งสองคนพูดจากันสองสามคำแล้ว เซียวฉิงก็จากไปด้วยสีหน้าที่ผิดหวังและวิตกกังวล

โหลชีครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ครู่หนึ่ง ตอนนี้ตระกูลเซียวน่าจะถูกมองว่าเป็นสมบัติของชาติและสัตว์คุ้มครองและได้รับการคุ้มครองจากราชวงศ์เป่ยชางแล้วนี่นา และยังเป็นช่วงเวลาที่ชื่อเสียงอยู่สูงสุดอีกด้วย แล้วทำไมถึงรู้สึกว่าเซียวฉิงยังมีท่าทางที่ดูกังวลใจมากอย่างนั้นล่ะ?

นางรอให้เซียวฉิงออกไปก่อนจึงเดินไปอยู่ข้างๆเสี่ยวโฉวนางยังไม่ทันได้พูดอะไร เสี่ยวโฉวก็หันหน้ามามองนางอย่างรวดเร็ว แล้วพูดว่า "คุณหนู!"

"จมูกของเจ้าดีมากจริงๆ" โหลชีหัวเราะขึ้นมา

"ในที่สุดท่านกลับมาแล้ว ถ้าท่านไม่กลับมาอีก พวกเราคงใกล้จะเป็นบ้าตายกันหมดแล้วเจ้าค่ะ" ขอบตาของเสี่ยวโฉวแดงก่ำ

โหลชีจึงพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า "พอได้แล้วนะ คนในวัยสามสิบกว่าปีร้องไห้ให้ข้าเสียแล้ว...."

เสี่ยวโฉวหลั่งน้ำตาและยิ้ม แล้วพูดว่า "คุณหนูท่านช่างใจร้ายจริงๆเลย พูดว่าข้าแก่เสียแล้ว"

ความจริงแล้วเสี่ยวโฉวยังไม่แก่เลยจริงๆ นางอายุสามสิบห้าปี แต่ดูเหมือนคนที่มีอายุแค่ยี่สิบกว่าปี และยังคงหน้าตาสวยมากทีเดียว แต่ทว่าตอนนี้นางกำลังสวมหน้ากากที่ซู่ฉงโจวคนนั้นมอบให้อยู่บนใบหน้า

แต่เสี่ยวโฉวกลับไม่ได้พานางเข้าไปในโรงเตี๊ยม แต่พานางอ้อมโรงเตี๊ยม แล้วก็เดินผ่านซอยสองซอยไปอีก จนมาถึงหน้าประตูบ้านพักหลังหนึ่ง

บ้านหลังนี้แลดูเก่าแก่อยู่บ้าง แผงประตูมีรอยจางๆ และบนประตูก็มีแผ่นป้ายหนึ่งแผ่นที่เขียนคำว่าจวนโจวสองคำแขวนอยู่ด้วย

โจวเป็นแซ่ของเสี่ยวโฉว โหลชีชำเลืองมองนางแวบหนึ่ง เสี่ยวโฉวก็เลยรีบพูดว่า "ลูกพี่ตู้เป็นคนทำสิ่งนี้เจ้าค่ะ แต่เขาบอกว่าข้าเป็นสาวใช้ของคุณหนู ก็เลยต้องใช้แซ่ของข้ามาแขวนเอาไว้เพื่อตบตาผู้อื่นน่ะเจ้าค่ะ"

ในตอนแรกที่นางไปไล่ล่าคน นางได้ขอให้ตู้เหวินฮุ่ยกลับไปในเมืองเพื่อจัดการเก็บของที่นางทิ้งเอาไว้ในโรงเตี๊ยมก่อน รวมทั้งท่าเสวี่ยกับม้าตัวอื่นๆอีกสองสามตัวและรถม้าด้วย แต่นางกลับคิดไม่ถึงเลยว่าตู้เหวินฮุ่ยจะยังดำเนินการเช่าบ้านหลังนี้แล้วอย่างรวดเร็ว และทำการจัดการเก็บรถและม้าทั้งหมดเอาไว้อย่างเหมาะสมเรียบร้อยแล้วอีกด้วย

ในระหว่างที่กำลังสนทนากัน ประตูก็ได้เปิดออกแล้ว แต่คนที่เปิดประตูกลับเป็นหลูต้าลี่ พอได้เห็นโหลชี 　หลูต้าลี่ก็ตะลึงงันในทันที

"เจ้าตัวใหญ่ ถ้าท่านจะตกตะลึงก็ไปตะลึงอยู่ด้านข้าง ขวางทางอยู่อย่างนี้คุณหนูจะเข้าไปได้อย่างไร?" เสี่ยวโฉวเลิกคิ้วและใช้มือข้างหนึ่งผลักเขาออกไป

"คุณชายกลับมาแล้ว!" ในเวลานั้นเองหลูต้าลี่จึงได้กลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง เสียงของเขาดังมาก ดังมากเสียจนดึงให้ทุกคนออกมาเสียแล้ว

ผู้ส่งสารสิบคน อยู่ที่นี่สามคน ส่วนคนอื่นๆก็ไม่มีใครอยู่สักคน

"โอ้ พวกเขาออกไปกันหมดแล้วเจ้าค่ะ" เสี่ยวโฉวพูด "บางคนไปรอพวกท่าน และบางคนก็ไปสืบข่าวทุกประเภทในเมือง อีกสักพักก็น่าจะกลับมาแล้วเจ้าค่ะ"

"ไปนำตัวตู้เหวินฮุ่ยกลับมา" แน่นอนว่าโหลชีไม่สามารถรอเขาได้ นางจึงพูดกับผู้ส่งสารที่เหลืออีกสามคนว่า "รีบไปดำเนินการเร็วเข้า"

หลังจากนั้นนางก็ขอให้ เสี่ยวโฉวพาหลูต้าลี่ไปซื้อของ เสื้อผ้าของเฉินซ่าและคนอื่นๆหายไปแล้ว และไม่รู้ว่าพวกเขาทิ้งไว้ที่ไหนหลังจากเข้าไปในซากปรักหักพัง รวมทั้งของนางด้วย ดังนั้นก็เลยต้องไปซื้อเสื้อผ้าสำเร็จรูปมาใส่ก่อนชั่วคราว

ไม่นานตู้เหวินฮุ่ยก็กลับมา แล้วโหลชีก็เอาแผนการไปบอกกับเขาทันที และขอให้เขาไปทำโดยเร็ว

ตู้เหวินฮุ่ยและคนอื่นๆรีบไปทำธุระที่นางได้ไหว้วานไว้ เสี่ยวโฉวได้ซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่กลับมาให้โหลชีแล้ว และภายในบ้านหลังนี้ยังจ้างคู่สามีภรรยาวัยกลางคนมาต้มน้ำทำกับข้าวให้พวกเขาด้วย หลังจากที่โหลชีอาบน้ำสระผมเสร็จและเปลี่ยนชุดใหม่เรียบร้อยแล้ว นางก็กำลังฟังเสี่ยวโฉวบอกรายละเอียดเรื่องที่เกิดขึ้นในเมืองในช่วงสองวันมานี้ รอจนกระทั่งถึงตอนที่ผู้หญิงซึ่งกำลังหุงข้าวคนนั้นพูดขึ้นมาว่าอาหารพร้อมแล้ว ตู้เหวินฮุ่ยและคนอื่นๆก็ไปรับพวกเฉินซ่ากลับมาแล้วพอดี

รถม้าขนาดใหญ่สองคันที่มีสไตล์หรูหรา ที่จริงแล้วเป็นรถม้าสองคันนั้นที่นางซื้อเอาไว้ก่อนหน้านี้ ซึ่งนางได้ให้ตู้เหวินฮุ่ยเชิญผู้ที่ชำนาญในรถม้ามาตกแต่งใหม่แล้ว แม้แต่เสวี่ยกับม้าของท่าเฉิงสิบและโหลวซิ่นก็ถูกแปรงด้วยน้ำสมุนไพรที่นางให้หมดทุกตัวแล้ว สีขนของพวกมันได้เปลี่ยนไปแล้ว และบนหัวของม้าก็ถูกย้อมด้วยสีแดง ซึ่งไม่ง่ายเลยที่จะจำใบหน้าที่แท้จริงของพวกมันออกมาได้

ส่วนเฉินซ่าและคนอื่นๆที่ยังไม่ทันได้หวีผมล้างหน้าก็สวมหน้ากากของตัวเองและใช้เสื้อคลุมบางๆคลุมเสื้อผ้าที่สกปรกเอาไว้ และเมื่อพวกเขาลงจากรถ พวกเขาก็ยังทำให้เสี่ยวโฉวกับหลูต้าลี่ต้องตกใจไปพักหนึ่งเสียแล้ว แต่ทว่า เมื่อถอดเสื้อคลุมและถอดหน้ากากออก ก็ยิ่งทำให้พวกเขาตกใจมากขึ้นไปอีก ไหนว่าบุคลิกลักษณะที่ดี และรูปงามโฉมหล่อเล่า?

"ทุกคนไปอาบน้ำก่อนเถิด รอให้อาหารเย็นเสร็จแล้วข้าจะแต่งหน้าให้พวกเจ้าเอง" ในขณะที่โหลชีกำลังลูบคางอยู่นั้นนางก็เริ่มพินิจพิเคราะห์พวกเขาขึ้นมา เฉิงสิบและคนอื่นๆรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเล็กน้อย และพวกเขาก็ไม่รู้เลยว่านางกำลังจะทำอะไรเช่นกัน