ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 302

ซู่หลิวอวิ๋นเห็นเฉินซ่ากับโหลชี สายตาสดใสชัดเจน พร้อมด้วยรอยยิ้ม เดิมทีนางหวังเป็นอย่างมากว่าเฉินซ่ากับโหลชีจะอยู่ในห้องอักษรแดงกับนางต่อไป แต่คิดไม่ถึงว่าตึกบุษบาพันธ์จะเก็บกวาดห้องได้รวดเร็วขนาดนี้ ในตอนที่นางยังไม่ได้คุยกับเฉินซ่าดีๆเลย พวกเขาก็กลับห้องกาญจนไปแล้ว

ตอนนี้เป่ยฝูหรงกับจิ่งหยาวและคนอื่นๆยังจำเฉินซ่าไม่ได้ นางย่อมจะไม่ไปเปิดเผยฐานะของเขาด้วยตัวแล้วอยู่แล้ว เป่ยฝูหรงผู้หญิงคนนี้เก่งในเรื่องคิดวางแผน หากปล่อยให้นางพัวพันเฉินซ่าในเวลานี้ ในอาณาเขตของเป่ยชาง เช่นนั้นคงไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก

ส่วนจิ่งหยาว นางไม่เคยเห็นอยู่ในสายตาอยู่แล้ว แต่ว่าข้างกายเฉินซ่ามีแมลงวันน้อยลง นางเต็มใจอยู่แล้ว

โหลชีเก็บสายตากลับมาจากเป่ยฝูหรง ก็เห็นซู่หลิวอวิ๋นพยักหน้าแล้วยิ้มกับนางเล็กน้อย นางก็พยักหน้าถือเป็นการทักทายเช่นกัน

"เจ้าโหล ใครบางคนล่อผึ้งเรียกผีเสื้อมากเกินไปแล้ว เจ้าไม่เคยคิดที่จะเปลี่ยนเป็นคนที่ไม่ทำตัวเป็นจุดสนใจเลยหรือ?" จู่ๆโหลชีก็ได้ยินเสียงจ้าวหยุน

นางเลิกคิ้ว: "ไม่ทำตัวเป็นจุดสนใจ? คุณชายจ้าวพูดถึงตัวเองหรือ? อีกอย่าง เจ้าโหลคือคำเรียกอะไร?"

"ทำไมถึงต้องพูดให้ชัดเจนเช่นนี้ ทำเอาข้ารู้สึกอายเล็กน้อยแล้ว ตอนนี้เรียกเจ้าคุณชายเจ็ดไม่เหมาะสม เรียกชื่อเล่นของเจ้าก็ไม่ใช่ ก็เลยต้องคิดชื่อที่จะใช้เรียกใหม่" จ้าวหยุนเรียกชื่อเจ้าโหลในปากซ้ำๆหลายครั้ง รู้สึกว่ามันไม่เลวเลย "ต่อไปข้าจะเรียกเจ้าว่าเจ้าโหลแล้วกัน"

ท่าทางที่คุยกันเสียงเบาของพวกเขา ในสายตาของเฉินซ่าไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ดูขัดหูขัดตา ยื่นมือออกไปดึงโหลชีมาอยู่ข้างกายของตนเอง กวาดตามองจ้าวหยุนอย่างเย็นชาครู่หนึ่ง กล่าวว่า: "แล้วคู่หมั้นของนายน้อยจ้าวที่ทางบ้านเพิ่งจะหมั้นหมายให้เมื่อเดือนที่แล้วล่ะ?"

จ้าวหยุนถูกฟ้าผ่าในทันใด "ท่านรู้ได้อย่างไร?"

พูดจบก็เห็นสายตาที่มองมาอย่างประหลาดใจของโหลชี จู่ๆเขาก็รู้สึกเจ็บปวดร้าวรานอย่างสุดซึ้ง ความรู้สึกแบบนี้ทำให้คนทั้งคนของเขาหดหู่เล็กน้อย

ในสายตาของนาง จ้าวหยุนมีความรู้สึกเหมือนว่าตนเองกำลังปล่อยให้คนสำคัญที่สุดในชีวิตหลุดมือไป

เพียงแต่ว่าตอนนี้เขายังไม่เข้าใจ ต่อไปเมื่อนึกถึงช่วงเวลานี้อีก เขาจะรู้สึกขมขื่นในใจเสมอ ที่แท้คนที่เขาตามหามานาน ก็คือคนที่เขาเริ่มชอบ และเขากลับทำหลุดมือไป

คนบางคน เมื่อพลาดไปก็คือทั้งชีวิต

แน่นอนว่า นี่คือความเข้าใจของจ้าวหยุน หลายปีหลังจากนี้เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เฉินซ่าผู้ซึ่งได้กลายเป็นจักรพรรดิแห่งแคว้นที่ยิ่งใหญ่แล้วจะบอกกับเขา ถึงเวลานั้น เขาก็ไม่มีโอกาสนั้นนานแล้ว

"นายน้อยจ้าวหมั้นหมายแล้วหรือ" โหลชียิ้มออกมา รู้สึกอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อย "อีกฝ่ายต้องเป็นหญิงงามที่งามล่มเมืองแน่นอนใช่ไหม"

จ้าวหยุนส่ายหน้า: "ข้าไม่รู้ นี่คือทำตามคำสั่งของพ่อแม่เท่านั้น" เขาใช้ข้ออ้างนั้นหลีกเลี่ยงการแต่งงานมานานหลายปี จนถึงเมื่อเดือนที่แล้ว ในที่สุดผู้อาวุโสในบ้านก็ไม่สนใจความประสงค์ของเขาอีก หมั้นหมายหญิงสาวจากตระกูลหนึ่งให้เขา ถึงแม้ตอนนั้นเขาจะคัดค้าน แต่ยังคัดค้านไม่สุดแรงพอใช่ไหม? ตอนนี้สัญญาการแต่งงานก็กำหนดไปแล้ว เขายังจะอาลัยอาวรณ์อยู่ข้างกายโหลชีไปทำไมกัน? จู่ ๆ จ้าวหยุนก็รู้สึกว่าพฤติกรรมเช่นนี้ของตนเองดูน่าขันและน่าสมเพชเล็กน้อย

โหลชีรู้สึกได้ถึงอารมณ์ความรู้สึกที่หดหู่ไปในชั่วพริบตาของเขา แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงแค่นึกว่าเขาอารมณ์ไม่ค่อยดีที่ต้องหมั้นหมายโดยที่ยังไม่เคยพบฝ่ายหญิงมาก่อนเลยก็เท่านั้น ยังเกลี้ยกล่อมเขาไปสองคำ

จู่ๆจ้าวหยุนกลับหมดความสนใจลงเล็กน้อย "ข้าไปตะลุยด่านคนเดียวก่อน คนเยอะมันจะแออัดเกินไป"

พูดไป เขาก็หยิบทองคำแท่งใหญ่ออกมา โยนลงไปในตะกร้าไม้ไผ่

"คุณชายท่านนี้ช่างมีท่วงท่าสง่างามนัก ถึงแม้จะใส่หน้ากาก แต่ช่างมีเสน่ห์ดึงดูดคนเหลือเกิน" ทันทีที่จ้าวหยุนก้าวไปข้างหน้า ฝูงชนที่รายล้อมอยู่ก็มีคนวิพากษ์วิจารณ์ขึ้นมา และครั้งนี้กลุ่มหลักที่วิพากษ์วิจารณ์คือบรรดาหญิงสาวทั้งหลาย

"ข้าจะสนับสนุนให้เขาผ่านด่าน"

"บ้าผู้ชายน่ะสิ คนอื่นเขาผ่านด่านเกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย?"

"เจ้าเป็นบ้าหรือ! ข้าสนับสนุนเขาแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย?"

เห็นสาวน้อยสองสามคนฝั่งโน้นทะเลาะกันขึ้นมา โหลชีรู้สึกหมดคำพูด

"คุณชายท่านนี้" เจ้าของแผงนั่นมองจ้าวหยุนครู่หนึ่ง กล่าวว่า: "ในเรือสำราญเหล่านี้ มีโคมไฟเล็กเก้าดวง ท่านเอาออกมาได้แต่ห้าดวง ก็ถือว่าท่านผ่านด่านแล้ว แต่มีข้อหนึ่งที่ต้องบอกกับท่านให้ชัดเจน เรือสำราญนับสิบลำนี้มีกลไกกับดักอยู่ มีภัยอันตรายแบบไหนขึ้นอยู่กับฝีมือของแต่ละคน หลังจากเข้าไปแล้ว ไม่มีกฎเกณฑ์ใดๆ หาโคมไฟออกมาก็พอ ยังมีอีกข้อหนึ่ง นั่นก็คือเป็นตายไม่ซักไซ้ไล่เลียง คนมากมายขนาดนี้สามารถเป็นพยานได้ ถึงเวลาจะมาบิดพลิ้วไม่ได้"

ดูเหมือนเขาจะพูดเช่นนี้ต่อคนที่มาตะลุยด่านทุกคน ดังนั้นเลยพูดได้คล่องแคล่วมาก

จ้าวหยุนไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่พยักหน้า จากนั้นก็กระโดดลงไปทางเรือสำราญที่อยู่ใกล้ที่สุด การเคลื่อนไหวเบาหวิว เห็นเพียงแขนเสื้อสะบัดพลิ้วไหว ลอยลงบนเรือสำราญนั่นอย่างแผ่วเบา เรือสำราญไม่แม้แต่จะสั่นไหวเลย

หญิงสาวพวกนั้นมองดูเขาด้วยแววตาเป็นประกาย: "ว้าว หล่อมากเลย"

"คุณชายท่านนี้วรยุทธต้องดีมากแน่ ดูท่ามีความหวังว่าเขาจะผ่านด่านจริงๆแล้ว"

เป่ยฝูหรงและคนอื่นๆได้ยินคำพูดประโยคนี้สีหน้าต่างก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย พวกนางก็อยากได้หินหงส์แดงเช่นกัน! จะปล่อยให้คนอื่นแย่งไปก่อนไม่ได้

"องค์หญิง จะออกคำสั่งโดยตรงเลยไหม ให้พวกเขาขายหินหงส์แดงให้กับราชวงศ์?" สาวใช้ข้างกายของเป่ยฝูหรงคนหนึ่งกระซิบที่ข้างหูของนาง

เป่ยฝูหรงส่ายหน้าช้าๆ กล่าวว่า: "การใช้อำนาจกดขี่คนในตลาดรวมสมบัติกลางคืนหน้าประตูตึกบุษบาพันธ์เป็นการกระทำที่โง่เขลาที่สุด"

"เช่นนั้น จะทำอย่างไรดี?"

"เราก็เข้าไปด้วย" เป่ยฝูหรงกล่าวไป แล้วก้าวเดินไปข้างหน้า

มีคนจำนางได้ในทันที

"คือองค์หญิงใหญ่!"

มุมปากของเป่ยฝูหรงแฝงไปด้วยรอยยิ้มที่เหมาะสมเป็นกันเอง นางพยักหน้าไปทางผู้คนที่รายล้อมเป็นการทักทาย "ข้ามาเดินตลาดรวมสมบัติกลางคืนในฐานะของตนเองคนเดียว มีความสนใจในหินหงส์แดงเช่นกัน ตอนนี้กำลังจะตะลุยด่าน หวังว่าสหายที่จะร่วมตะลุยด่านพร้อมกันอีกเดี๋ยวหากจะลงมืออย่าตบหน้าของข้า"