ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 319

โหลชีรู้สึกว่าไอหมอกนั่นโดนหน้าแล้วรู้สึกเย็นเล็กน้อย พวกนี้เป็นไอหมอกจริงๆ และยังเป็นหมอกน้ำที่หนามาก ใต้ฝ่าเท้าอ่อนยวบ เห็นได้ชัดว่าหญ้าในหมอกนี้ยิ่งหนากว่าหญ้าด้านนอก พอเหยียบลงไปแล้วเหมือนพรมหนาผืนหนึ่ง

เฉินซ่ากุมมือนางแน่นมาก อยู่ที่นี่มองเห็นได้ยากมาก มองไม่เห็นสถานการณ์ด้านหน้าด้านหลังหรือซ้ายขวาเลย ใครก็ไม่รู้ว่าเขตหวงห้ามนี้ใหญ่แค่ไหน แต่ครอบครัวสี่คนของสือหมินจีหายสาบสูญไปนานขนาดนี้แล้ว หากมิใช่ตายไปแล้ว ก็ต้องโดนค่ายกลอะไรในนี้ขังพวกเขาไว้ เกิดพลัดหลงกันมันจะไม่ดีเลย

พวกเขาครั้งนี้เข้ามาพามาแค่เยว่ เฉิงสิบกับโหลวซิ่น พวกถูเปินกับเสี่ยวโฉวรออยู่ด้านนอก ส่วนจิ้งจอกม่วงตั้งแต่ตอนแรกที่วิ่งออกไปก็ไม่เห็นแม้แต่เงา

"แม่นาง อันที่จริงข้ามีอย่างหนึ่งไม่เข้าใจ" เฉิงสิบตามติดโหลชี "ในเมื่อที่นี่อันตรายเพียงนี้ งั้นทำไมสือหมินจีถึงพาพ่อและลูกเมียเข้ามาด้วยล่ะ"

ตามที่หัวหน้าเผ่าบอก พ่อของสือหมินจีกับลูกชายของเขาถึงจะเป็นอัจฉริยะของเผ่าชักมังกร แต่คนหนึ่งอายุเกินห้าสิบ อีกคนพึ่งจะสามสี่ขวบ และภรรยาของสือหมินจียิ่งเป็นสตรีที่ไม่มีวิทยายุทธ์ ไม่รู้ค่ายกลอะไรเลย ได้ยินว่ามีสัมผัสพิเศษมาตั้งแต่เกิด ตอนนี้พอดีพึ่งตั้งท้อง

สือหมินจีมีวิทยายุทธ์และพอรู้เรื่องค่ายกล เป็นคนโชคดีมาแต่เกิด แต่พาพ่อและลูกเมียเข้ามาเสี่ยงอันตรายนี่ ทำให้คนคิดไม่ตกเหมือนกัน

โหลชีบอก "หาพวกเขาเจอก็รู้แล้ว"

ตอนนี้เอง ด้านหลังมีเสียงอันดังกึกก้องของหลูต้าลี่ดังมา "แม่นาง พวกท่านอยู่ที่ไหน"

โหลชีตกใจ "เจ้านั่นเข้ามาทำไม" นางดึงเฉินซ่าหยุด วาดคาถาวาโยเล็กๆหนึ่งอัน พัดพาไอหมอกด้านหน้ากระจายไป ตอนนี้นางใช้คาถาวาโยถนัดมือมากขึ้นแล้ว เพียงแต่คาถาเล็กๆแค่นี้ใช้หนึ่งครั้ง ใช้กำลังภายในไปแค่นิดหน่อยเท่านั้น

หลังจากไอหมอกเบื้องหน้ากระจายไป พวกเขาถึงเห็นหลูต้าลี่ที่เดินก้าวเท้าใหญ่เข้ามา อุ้มจิ้งจอกม่วงไว้ในอ้อมกอด รูปร่างหลูต้าลี่ใหญ่โตจริงๆ จิ้งจอกม่วงตัวน้อยขดอยู่ในอ้อมกอดเขา ดูเล็กนิดเดียวเอง

"ฝ่าบาท แม่นาง ตามพวกท่านทันซะที"

หลูต้าลี่วิ่งเข้ามาอย่างตื่นเต้น จิ้งจอกม่วงวู๊วูร้องสองครั้งก่อนมุดเข้าอ้อมกอดโหลชี

"หลูต้าลี่ เจ้าตามเข้ามาทำอะไร?"โหลวซิ่นตบบ่าเขาหนึ่งครั้ง

หลูต้าลี่หัวเราะแหะๆบอก "เดิมคิดจะตามมาดูเสี่ยวจิ่นน่ะ พอดีเห็นวู๊วูจะวิ่งเข้ามา ข้ากลัวมันวิ่งหายไป เลยรีบนำมันมาด้วยกันนี่แหละ"

"มาดูเสี่ยวจิ่น" โหลวซิ่นยักคิ้วหลิ่วตาใส่เขาทันที "เจ้าคงมิใช่ชอบพอสือเสี่ยวจิ่นนั่นเข้าแล้วกระมัง"

"ชอบพอนางแล้วทำไม ข้าชอบนางอย่างนั้นแหละ งดงาม" หลูต้าลี่เกร็งคอพูดเสียงดังว่า "เสี่ยวจิ่นเป็นหลานสาวหัวหน้าเผ่า ไว้ข้ากลับไปจะถามหัวหน้าเผ่าดูว่าจะยกเสี่ยวจิ่นให้ข้าได้หรือไม่"

ทุกคนพากันหัวเราะเสียงดัง

สือเสี่ยวจิ่นงดงามมาก แต่สาวน้อยงดงามรูปร่างแน่งน้อยอรชร มาคู่กับชายร่างใหญ่ดุจภูเขาอย่างนี้ คงมิตกใจตายกระมัง

พอคิดถึงภาพนั้น โหลชีอดนึกถึงกอริลลากับสาวงามไม่ได้ ภาพนั้นดูน่ากลัวเกินไป

โหลวซิ่นหัวเราะไปพูดไป "เจ้ารูปร่างฉกรรจ์องอาจเพียงนี้ แม่นางเสี่ยวจิ่นคงรับมิไหวหรอก"

เดิมเห็นเขาหวาดหวั่นแล้วสนุกดี เลยเอาคำพูดมาล้อเลียนเขา ใครจะคิดกลับได้ยินหลูต้าลี่พูดอย่างไม่ยอมแพ้ว่า "ทีฝ่าบาทยังดูใหญ่โตกว่าแม่นางมากนัก แม่นางรับไหวได้ยังไงกัน"

ทุกคนเงียบ เหงื่อไหลย้อย นิ่งงันอยู่กับที่

โหลวซิ่น "..." หวาดกลัว...เจ้าโง่นี่

จากนั้นโหลชีก็ได้รับสายตาชำระล้างจากฝ่าบาทยกใหญ่ กวาดตามองนางตั้งแต่หัวจรดเท้า รอบด้าน360องศาไม่เว้นแม้สักจุด...

ทำไมรู้สึกน่ากลัวเป็นพิเศษงี้ล่ะ

เฉินซ่าสูงร้อยแปดสิบกว่า นางเกือบร้อยเจ็ดสิบ สูงต่างกันไม่ถึงยี่สิบเซนติเมตร สามารถเอามาเทียบกับความสูงเกินสองเมตรของหลูต้าลี่และร้อยห้าสิบกว่าของสือเสี่ยวจิ่นได้หรือไง เดี๋ยวก่อน ประเด็นหลักไม่ใช่อันนี้

โหลชีถลึงตาใส่เฉินซ่า ถลึงตาใส่ฝ่าบาท เป็นเชิงถาม หน้าน่ะเอาไหม

พวกเยว่กับเฉิงสิบโหลวซิ่นถอยห่างไปไกลแล้วนับแต่ตอนที่หลูต้าลี่พูดประโยคนั้นออกมา อย่าฟัง อย่าฟัง

จากประสบการณ์ครั้งนี้ โหลวซิ่นไม่กล้าล้อหลูต้าลี่เล่นแล้ว ไม่เห็นแม่นางถลึงตาใส่เขาหรือไง

คาถาวาโยแค่ทำให้หมอกหนากระจายไปเล็กน้อย ผ่านไปสักพักหมอกหนาก็กลับมารวมตัวกันใหม่ แต่พอเดินไปได้ช่วงหนึ่ง โหลชีก็จะวาดคาถาวาโยครั้งหนึ่ง ก็เพียงพอให้พวกเขาเห็นทางข้างหน้าชัดเจนขึ้น

ถ้าไม่มีเฉินซ่าอยู่ข้างกาย ไม่แน่ว่านางอาจจะไม่เอาแต่ใจขนาดนี้ก็ได้ ถึงคาถาวาโยอันหนึ่งจะใช้กำลังภายในไม่มาก แต่ก็ไม่ไหวจะใช้ตลอดแบบนี้นะ

ใต้ฝ่าเท้าเป็นหญ้าเขียวอร่าม คล้ายกับพรมเขียวที่วางเต็มมองไม่เห็นจุดสิ้นสุด อาจเพราะพอเข้ามาก็มี พวกเขาเดินขึ้นบนตลอด ตัวพวกเขาเองก็ไม่ได้สังเกต รอจนจิ้งจอกม่วงพลันขนลุกขนพองยามมองผืนหญ้าใหญ่ด้านล่าง โหลชีมองต่ำตามสายตามัน ถึงพบว่าไม่รู้หญ้าเขียวหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ใต้เท้าพวกเขากลายเป็นพื้นดินเหลวสีน้ำตาลเข้ม

"ตอนนี้ไม่มีไอหมอกแล้ว" หลูต้าลี่ร้องออกมาอย่างดีใจ เอาแต่เดินท่ามกลางหมอกหนาเขารู้สึกอึดอัดมาก ตอนนี้ดีล่ะ ไม่มีหมอกแล้ว แต่ตอนนี้พวกเขายังไม่ทันสังเกตสภาพแวดล้อมรอบตัว ก็โดนปฏิกิริยาของวู๊วูดึงความสนใจไปแล้ว

"วู๊วู เจ้าพบอะไรเข้ารึ" โหลชีรู้จิตวิญญาณของจิ้งจอกม่วงสูงมาก และความสามารถในการรับรู้ของสัตว์แข็งแกร่งกว่าคนมากนัก จิ้งจอกม่วงน่าจะเจออะไรไม่ชอบมาพากล เลยมีท่าทีขนพองแบบนี้

"วู วู๊วู..." วู๊วูตะปบขาหน้าที่แขนนาง ท่าท่าเหมือนจะชี้ไปที่ดิน

"ในดินมีของ" เฉินซ่าพูดเสียงต่ำ "เข้ามาใกล้กัน อย่าแยกกัน"

ทุกคนเข้ามาใกล้กัน ต่างชักกระบี่ออกมา ท่าทางระแวดระวัง

หลูต้าลี่กลับพลันย่อเอวลงไปแหวกดินเหลวที่พื้น พลางดึงกระชากของบางอย่างในดินออกมาครึ่งหนึ่ง ยื่นมาที่หน้าโหลชี "แม่นางดูนี่คืออะไร"