ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 322

ประตูสุสานนั้นสูงแค่ครึ่งเมตร กว้างเท่าตัวคน หากจะเข้าไปต้องก้มตัวลงอย่างหนัก เฉินซ่าเบียดเข้าไปทั้งอย่างนี้ แล้วยังรู้จักคิดจะลากนางเข้ามาด้วย

ครั้นถึงตาหลูต้าลี่ก็ให้ลำบากเล็กน้อย เพราะร่างกายของเขาสูงใหญ่เกินไปจริงๆ ทั้งเนื้อทั้งตัวติดอยู่กับปากทาง เมื่อกรงเล็บอินทรีตัวนั้นตวัดเข้ามา ก็ทำเอาแขนเขาเป็นแผลสามรอยลึก เกือบตวัดจนแขนเขาต้องขาดไปทั้งดุ้นแล้ว

โชคดีที่กำลังหลูต้าลี่น่าทึ่ง แค่สะบัดไหล่ไปก็สะบัดกรงเล็บของมันออกไปได้ ขณะเดียวกันพวกเฉิงสิบกับโหลวซิ่นก็ดึงแขนเขาอีกข้างจากข้างใน ด้วยกำลังของคนหลายคน จึงฉุดเขาเข้ามาได้

เยว่คลำกลไกปิดประตูได้จากด้านล่าง

เวลานี้ไข่มุกเรืองแสงเม็ดเล็กๆ ที่อยู่บนศีรษะของโหลชีก็ทำหน้าที่อีกครั้ง อย่างน้อยพวกเขาก็สามารถมองเห็นสภาพภายในได้ชัด

ที่เหนือความคาดหมายก็คือ สภาพพื้นด้านในขุดลึกลง แม้ทางเข้าจะเตี้ย แต่พอเข้ามาระดับความสูงก็มากกว่าสองเมตร หลูต้าลี่ล้มจ้ำบ๊ะลงกับพื้น ส่วนคนอื่นสามารถยืนตัวตรงได้สบาย

อีกอย่าง ยังมีทางเชื่อมเฉียงๆ อีกทาง ด้านล่างมีช่องว่างขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง พื้นดินอะไรเหมือนกับข้างนอก มีหลุมฝังศพสามสี่หลุม อย่างกับถูกอุโมงค์สุสานนี้ครอบไว้อย่างนั้น และอาจเป็นไปได้ว่าหลุมฝังศพเหล่านั้นเดิมก็กองอยู่ในหลุมลึกนี้

"เจ้าตัวโต เจ้ายังไหวอยู่ไหม?" โหลวซิ่นถาม

หลูต้าลี่ซี๊ดเสียงหนึ่ง รู้สึกว่าแขนทั้งแขนแทบจะไม่มีความรู้สึกแล้ว จึงหน้าละห้อยเอ่ย "นกใหญ่นั่นร้ายกาจจริงๆ!"

อีกนิดเดียว เขาก็ต้องถูกฉีกแขนไปทั้งเป็นแล้ว

เยว่เอ่ย "โหลวซิ่นทำแผลให้เขาหน่อย" ว่าแล้วก็คลำยาภายนอกจากอกออกมาขวดหนึ่ง แม้ยาของเขาจะไม่ดีเท่าของโหลชี แต่ก็เป็นของหมอเทวดาแห่งพั่วอวี้ จัดว่าดีทีเดียว

หลังจากส่งให้โหลวซิ่นแล้ว เขาก็รู้สึกแปลกอยู่หน่อย เพราะปกติโหลชีต้องออกตัวให้ยาเขาก่อนกระมัง?

ขณะที่เขามองทางโหลชี เฉินซ่าก็มองโหลชีแล้ว

มองตรงไปทางหลุมฝังศพที่อยู่ด้านหน้า

ใช่ หลุมฝังศพเหล่านั้นรายล้อมหลุมฝังศพใหญ่ที่อยู่ตรงกลาง นั่นเป็นหลุมฝังศพดินที่เหมือนกับของข้างนอก เป็นหลุมฝังศพที่ไม่มีแผ่นป้าย แต่ใหญ่กว่าหลุมฝังศพอื่นอย่างเห็นได้ชัด

ด้านข้างหลุมฝังศพนั้นมีดอกปี่อั้นบานอยู่เต็มไปหมด นอกจากนี้แล้วก็เป็นวัชพืช ไม่มีสิ่งอื่น

ทันใดนั้นโหลชีก็สลัดออกจากมือของเขา แล้ววิ่งพรวดไปที่หลุมฝังศพนั้น

"พระสนม!" เยว่คิดจะดึงนางไว้ตามจิตใต้สำนึก แต่กลับจับไม่อยู่

"พวกเจ้าตามหาเด็กคนนั้น" เฉินซ่าเอ่ยมาประโยคหนึ่ง จากนั้นก็ไล่ตามนางไป

โหลชีวิ่งไปจนถึงหน้าหลุมฝังศพนั้นแล้วถึงจะหยุด

เฉินซ่ามองนาง เส้นสายตานางตรง อย่างกับจ้องบางจุดในนั้นอยู่ แต่เขาดูแล้ว ที่นั่นไม่มีสิ่งใด

"ชีชี?"

โหลชีไม่ขานรับ

"ชีชี เจ้าเห็นอะไร?"

ลูกตาโหลชีขยับ แต่ยังไม่สนใจเขา นางเดินเข้าไป ยื่นมือไปจับแล้วถอนวัชพืชจุดนั้นทิ้งอย่างกับควบคุมไม่อยู่ จากนั้นสองมือก็เริ่มตะกุยไม่หยุดด้วยความเร็วสูง

"ชีชี!"

เฉินซ่าจับข้อมือนางพรึบ อยากห้ามการกระทำที่ทำร้ายตัวเองนี้ แต่โหลชีกลับออกแรงสะบัดเขาออก แล้วขุดหลุมฝังศพต่อด้วยสิบนิ้ว

"เจ้าจะขุดอะไร? ข้าจะช่วยเจ้าขุด" เฉินซ่าใช้มือข้างหนึ่งคล้องเอวนางจากด้านหลัง อีกมือหนึ่งก็ใช้เป็นคม เสียบเข้ากับดินตรงจุดที่นางต้องการขุด เดินกำลังภายในที่ฝ่ามือ แล้วกระแทกซ้ายขวาอย่างละที กำลังภายในที่แข็งแกร่งกระแทกเกิดเป็นโพรง และทำให้ดินบริเวณนั้นหลวมด้วย ครั้นกระแทกไปอีกครั้ง ก็ขุดเป็นหลุมใหญ่หนึ่ง

โหลชีมองเงียบๆ ไม่เอ่ย เฉินซ่าหนักใจ รู้ว่าท่าทางนางไม่ปกติ

เยว่กับคนอื่นๆ ก็รู้สึกแปลกด้วย จึงไม่สนใจคำสั่งที่เฉินซ่าให้พวกเขาตามหาเด็ก แล้วพากันวิ่งมาอยู่ข้างกายเขา ครั้นมองดู พวกเขาก็รู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาเล็กน้อย เพราะโหลชีแปลกไปชัดเจน แปลกมาก

ตลอดมา แม้จะบอกว่าพวกเฉิงสิบเป็นองครักษ์ของนาง แต่ระยะที่ผ่านมา โหลชีเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุด พวกเขามักรู้สึกว่าตนแค่อยู่เป็นเพื่อนนางเท่านั้น แต่นางกลับปกป้องพวกเขา เวลานี้พวกเขาไม่เป็นอะไร แต่โหลชีกลับผิดปกติ ทันใดนั้นเฉิงสิบกับโหลวซิ่นก็รู้สึกถึงภาระใหญ่หลวง พวกเขาถามตนเองในใจ หากแม่นางเกิดเอง พวกเขาจะปกป้องนางได้หรือ?

"ฝ่าบาท ข้าน้อยขุดเอง!" พวกเขาขึ้นหน้าไปแทนที่เฉินซ่าพร้อมกัน โหลชีขัดขืนเล็กน้อย แต่เฉินซ่าโอบนางไม่ปล่อย แล้วพานางถอยออกก้าวหนึ่ง

"ขุด" กลางริมฝีปากเขาเอ่ยคำหนึ่งออกมา

พวกเขาไม่ติดใจกับหลุมฝังศพนี้เลย เรื่องขุดหลุมฝังศพ หากโหลชีต้องการขุด พวกเขาจะไม่ลังเลและพูดเป็นอื่นเด็ดขาด

"ข้าเองๆ" หลังจากแขนของหลูต้าลี่พันแผลแบบคร่าวๆ ไปแล้วก็นั่งไม่ติด วิ่งมาทันที ถุยน้ำลายใส่ฝ่ามือสองครั้ง สีมือนิดหน่อย แล้วราวกับกลายร่างเป็นรถแม็คโครในพริบตา เดินเครื่องเต็มกำลัง ชั่วครู่เดียวก็เห็นละอองดินฟุ้งออกมาเป็นกอบใหญ่ๆ ขณะที่เขากองเป็นสองข้าง ตัวของเขาก็ค่อยๆ มุดเข้าไปข้างใน ขุดได้เป็นหลุมใหญ่แล้ว และถึงกับไม่ต้องให้พวกเฉิงสิบต้องออกแรงด้วย

โหลวซิ่นกลืนน้ำลายลงอึก พึมพำ "เฮ้ยๆ เจ้าตัวโตถึกอย่างกับวัวแน่ะ" นี่เหมือนคนที่แขนเกือบขาดที่ไหนกัน? หรือว่าหลูต้าลี่ไม่ใช่แค่มีพลังมหาศาลแต่เกิด แต่ยังไม่กลัวเจ็บด้วยหรือ?

เยว่มองโหลชี ที่จริงพวกเขาแค่รู้สึกว่านางแปลก แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพียงคิดว่านางรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างเท่านั้น

ไม่นาน หลุมฝังศพก็ถูกเปิดออก

และทันทีที่เห็นของข้างใน พวกเขาก็ตกตะลึง นี่เป็นหลุมฝังศพกระมัง? ถ้าข้างในไม่ได้ฝังร่างตรงๆ เช่นนั้นก็ควรต้องเห็นโลงศพก่อน?

เหตุใดจึงมีของพรรค์นี้ได้? หรือจะเป็นสุสานเครื่องทรง?