ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 323

"ต้าลี่ รีบหนีเร็ว!"

เมื่อเยว่หันไปมองก็ตกใจหน้าเปลี่ยนสี ดันกระบี่ยาวในมือย้อนกลับไปสุดแรง กระบี่ยาวตัดลมเกิดเป็นเสียง แทงถูกปีกล่างของอินทรีตัวนั้น คลาดไปนิดเกือบแทงถูกกรงเล็บทั้งสอง แม้หลูต้าลี่ตัวโตแต่กลับไม่เงอะงะ ฟุบลงหลบกรงเล็บแหลมนี้ได้พอดี

เยว่วิ่งโร่กลับมา มือหนึ่งฉุดเขา "ลุกขึ้นมาเร็ว รีบหนี!"

หลูต้าลี่คลานขึ้นมา เมื่อถูกเขาฉุดวิ่งก็กระหืดกระหอบเอ่ย "ต่อไปข้าจะฝึกยุทธ์บ้าง แล้วฝึกอันนี้ที่วิ่งได้เร็วๆ ด้วย!"

"นี่เรียกว่าวิชาตัวเบา!"

เยว่ฉุดหลูต้าลี่ที่หนักเกือบร้อยกิโลกรัมวิ่ง วิ่งเร็วได้ไม่ถึงไหนจริง เมื่อหันกลับมามอง อินทรีนั้นกระพือปีก กระบี่ยาวที่เดิมเสียบอยู่ที่ปีกมันก็ร่วงลงมา เยว่ตะลึงในใจ คิดไม่ถึงว่าร่างกายอินทรีตัวนั้นจะแกร่งเพียงนี้ กระบี่ที่เขาพุ่งออกไปเต็มกำลังกลับแทงเข้าไปเพียงเล็กน้อย สะบัดทีเดียวก็ร่วงลงมาแล้ว! เช่นนี้...บาดแผลที่อยู่บนตัวมันก็แทบจะไม่ระคาย!

"รีบหนีเร็ว!"

แม้อินทรีจะถูกทำให้เจ็บนิดหน่อย แต่เดือดดาลชัดเจน แผดเสียงร้องหนึ่ง ร่อนปีกเลี้ยวกลับมาไล่ตามพวกเขา

"ข้างหน้ามีถ้ำหิน!" โหลวซิ่นแว่วเสียงมา

เบื้องหน้าพวกเขาปรากฏภูเขาหินหนึ่ง หินขนาดยักษ์เชื่อมต่อกัน ราวกับภูเขาหินใหญ่ที่ใช้หินสร้างขึ้นมา และหินเหล่านี้ก็มีจำนวนมากที่ไม่ได้แนบชิดกันสนิท ดังนั้นจึงมีร่องและถ้ำหินจำนวนมาก และในบรรดาเหล่านั้นมีถ้ำหินใหญ่ที่สุดอยู่ บนถ้ำหินนั้นมีจุดหนึ่งที่มีดินรวมกันอยู่ ที่กลางร่องนั้นมีเถาวัลย์ยาวขนาดใหญ่ยักษ์ขึ้นอยู่ ทอดตัวลงมาจำนวนหนึ่ง ราวกับเป็นม่านของถ้ำนี้

มีเถาวัลย์ยาวพวกนี้อยู่ อินทรีตัวนั้นก็เข้ามาไม่ได้

"เข้าไป!"

เฉินซ่าอุ้มโหลชีเข้าถ้ำหินนั้นไปก่อน โหลวซิ่นหันมาเห็นเยว่ฉุดหลูต้าลี่วิ่งได้ช้ามาก จึงย้อนกลับไป และเห็นอินทรีตัวนั้นโฉบลงมาพอดี จะงอยแหลมจะจิกศีรษะของเยว่

"ใต้เท้าองครักษ์เยว่ก้มหัวลง!"

โหลวซิ่นตะโกนโพล่งออกไป เยว่กดศีรษะของหลูต้าลี่ลงทันที ส่วนตัวเองก็ก้มศีรษะลงพรึบ กระบี่โหลวซิ่นวาดผ่านศีรษะพวกเขา ชั่วแวบเดียวก็ฟันจะงอยของอินทรี แต่กลับได้ยินเสียงตึก เสียงร้องของอินทรีฟังรู้ได้ถึงโมโห ทว่ากระบี่ของโหลวซิ่นกลับบิ่นไปนิดหนึ่ง!

"แม่เจ้า! เร็ว รีบเข้าไปในถ้ำ!"

ปากอินทรีนั้นแข็งยิ่งกว่ากระบี่เขาอีก! ที่ฟันไปเมื่อครู่เขายังใช้กำลังภายในด้วย แต่ปากอินทรีกลับไม่สะทกสะท้าน ที่เพลี่ยงพล้ำกลับเป็นกระบี่ของเขา!

นั่นยังจะสู้ด้วยได้ที่ไหน? สู้ได้ที่ไหน?!

เยว่ยังอุ้มกล่องไว้ในมือ อีกมือหนึ่งก็ฉุดหลูต้าลี่ต่อ วิ่งอ้าวไปทางถ้ำหินนั้น วิ่ง!

โหลวซิ่นต้านอินทรีอย่างยากลำบาก สู้ไปก็ถอยไป ในที่สุดอินทรีก็หมดความอดทน อ้าปาก กรงเล็บคมทั้งสองคว้ากระบี่ยาวเขาไว้ และไม่รู้ว่าออกแรงอย่างไร แพล็บเดียวก็หักกระบี่ยาวของเขา หักไปแล้ว!

"ข้าไปล่ะ!" ความตกใจนี้ของโหลวซิ่นช่างใหญ่หลวงนัก ขณะที่ตัวเขาวิ่งไปถึงปากถ้ำ กรงเล็บอินทรีก็ถึงหลังเขาแล้วเช่นกัน...

โหลวซิ่นรู้สึกถึงลมเข้าปะทะ ใจเขาตกถึงตาตุ่ม คิดเพียงเคราะห์นี้ยากจะหนีพ้น

แต่ทันใดนั้นก็มีแรงดูดทรงพลังเข้ามา ดูดเขาเข้าไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกันนั้นอินทรีก็พุ่งเข้ามาถึง ด้วยที่หยุดไม่ทัน ดังนั้นจึงชนเข้ากับถ้ำทั้งตัว เกิดเป็นเสียงโครมสนั่น เศษหินและฝุ่นดินร่วงลงมา

การชนครั้งนี้ทำให้อินทรีมึนหลงทิศ ร้องครางหลายเสียง วนเวียนอยู่ด้านนอกพักหนึ่งแล้วถึงเงียบไป

ภายในถ้ำหิน ทุกคนรอให้มันบินไปแล้วถึงพากันถอนหายใจเฮือกยาว

"ขอบพระทัยบุญคุณที่ฝ่าบาทช่วยชีวิตพ่ะย่ะค่ะ" โหลวซิ่นรอดมาได้ ย่อมรู้ว่าแรงดูดทรงพลังเมื่อครู่เป็นเพราะเฉินซ่ายื่นมือเข้าช่วย

"สำรวจรอบๆ พักอยู่ที่นี่ก่อน" เฉินซ่าอุ้มโหลชีแล้วนั่งลงกับหินที่เรียบจุดหนึ่ง ให้นางพิงอยู่ในอ้อมอกเขา

...

โหลชีสะลึมสะลือลืมตาขึ้น แต่ที่เข้าจักษุกลับเป็นความเหลืองอร่าม โคมวังหลวงที่งดงามและซับซ้อน ตำหนักที่มีสีเหลืองทองเป็นหลัก เสามังกรแกะสลักสีแดงชาด ดูสูงศักดิ์และโอ่อ่าเคร่งขรึมยิ่ง

โต๊ะทำงานไม้ประดู่มีกระดาษเซวียนจื่อสีเหลืองนวลกางอยู่ หนึ่งพู่กัน หนึ่งแท่นหมึก หนึ่งที่ทับกระดาษ แล้วยังเหมือนได้กลิ่นหอมหมึกจางๆ

ข้างในเตาผิงสามขามีควันลอยขึ้นเล็กน้อย นอกหน้าต่างเป็นค่ำคืนดึกสงัด

ทันใดนั้นด้านหลังก็แว่วเสียงเปิดประตูเบาๆ

ครั้นโหลชีหันหน้าไปก็เห็นผู้หญิงในชุดชาววังอุ้มเด็กทารกคนหนึ่งเข้ามา ผู้หญิงคนนั้นคลุมหน้าด้วยผ้าขาวบาง มองไม่เห็นหน้าตา แต่คิ้วตาของนางกลับทำให้โหลชีรู้สึกคุ้นเคยมาก

"ท่านเป็นใคร?"นางเอ่ยถามอย่างร้อนรน ทว่านางผู้นั้นกลับทำเหมือนไม่ได้ยิน อุ้มเด็กทารกไปดูที่หน้าโต๊ะทำงาน แล้วหัวเราะเบาๆ

"เสี่ยวชี เจ้าดูสิ ท่านพ่อของเจ้ายังบอกว่าจะวาดภาพเหมือนเจ้าแน่ะ ผ่านไปวันหนึ่งแล้วยังไม่เห็นจะขยับพู่กัน"

เสียงของนางนุ่มนวล เสนาะหูยิ่ง

โหลชีได้ยินแล้วก็ตะลึงในบัดดล เสี่ยวชี? พี่ชายของนางเล่าว่านางตอนเด็กๆ โหลเหล่าไท่จวินบอกว่าชะดาแปดอักษรของนางหนักเกินไป คิดว่าห้าขวบแล้วค่อยตั้งชื่อให้นาง เนื่องจากนางอยู่ในลำดับที่เจ็ด ดังนั้นจึงเรียกนางว่าเสี่ยวชีมาตลอด ตอนนี้หญิงผู้นี้ก็เรียกทารกที่อยู่ในอ้อมแขน นี่เป็นความบังเอิญ? ชื่อเหมือนกัน?

หรือว่า...

นางเดินเข้าไปใกล้อย่างอดไม่ได้ "ท่านเป็นใคร? รีบบอกข้ามาว่าท่านเป็นใคร?"

ทว่าสายตาของนางกลับหันไปมองทารกในอ้อมแขน แล้วเดินอีกสองสามก้าว วางทารกลงตั่งนุ่มด้านข้าง จากนั้นก็เดินจากไป

เมื่อนั้นโหลชีจึงมั่นใจ ว่านางมองไม่เห็นละไม่ได้ยินเสียงตน ระหว่างที่สับสนนางเหมือนจะรู้ว่าตนอยู่ในความฝัน