ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 340

"หากใต้เท้าองครักษ์เสวี่ยคิดถึงคุกแล้ว สามารถบอกกับข้าโดยตรงได้"มุมห้องประชุม ชายคนหนึ่งที่มีใบหน้าขาวออกน้ำเงิน มองดูมืดมนเล็กน้อยจ้องมาที่นาง ด้วยความโกรธที่ไม่ปิดบังแม้แต่น้อยในดวงตา

เสวี่ยไม่ชอบฮั่วหยูฉุนมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว หลังจากที่ฮั่วหยูฉุนดูเหมือนว่าตั้งแต่ได้เป็นผู้ปกป้องผู้ติดตามของโหลชีก็เกลียดเขามากยิ่งขึ้น

"หัวหน้าผู้คุ้มฮั่วพูดอย่างนี้หมายความว่าอย่างไร?เจ้าคิดว่าเจ้ายิ่งใหญ่เพียงใด?เจ้ามีสิทธิ์ใดที่จะมากักขังข้าได้?"

"ข้าไม่มีสิทธิ์ใด แต่ไม่ทราบว่า ใต้เท้าอวี้สื่อผู้ที่ได้รับการเลื่อนตำแหน่งใหม่มีสิทธิ์พอหรือไม่?เพียงแค่ใต้เท้าอวี้สื่อกราบทูลต่อฝ่าบาท ว่าใต้เท้าองครักษ์เสวี่ยเป็นผู้อยู่เบื้องล่างกระทำความผิดต่อผู้อยู่เบื้องบน คือพูดจาหมิ่นประมาทพระสนม เจ้าคิดว่าจะได้อยู่ในคุกนี้หรือไม่?" ฮั่วหยูฉุนหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา กล่าวอีกว่า "อ้อ ข้าเกือบลืมไป มีความเป็นไปได้อีกทางหนึ่งก็คือ ฝ่าบาทอาจจะประหารใต้เท้าองครักษ์เสวี่ยทันที หากเป็นเช่นนั้น ก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ในคุกนี้แล้ว"

เสวี่ยสั่นไปทั้งตัวด้วยความโกรธ

ผู้อยู่เบื้องล่างกระทำความผิดต่อผู้อยู่เบื้องบนรึ?

นางยังจำได้ว่า วันนั้น ครั้งแรกที่โหลชีมาที่ตำหนักจิ่วเซียว นางสวมเสื้อผ้าที่แปลกประหลาด มีรูปร่างที่สวยงาม ตอนนั้นนางก็มีลางสังหรณ์เล็กน้อยว่า จะปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่นี่ไม่ได้ แต่นางไม่มีทางขับไล่นางออกไปได้ อีกอย่างฝ่าบาทหลงเสน่ห์เร็วกว่าที่นางคิดเสียอีก

เสวี่ยอยากให้โหลชีตายมาก เนื่องจากโหลชีมาก็ได้เป็นสาวใช้คนสนิทข้างกายเฉินซ่า อย่างที่รู้กัน แต่ก่อนเขาไม่เคยมีสาวใช้ที่ใกล้ชิดตัวมาก่อนเลย และทันทีที่นางมาก็ปล่อยให้นางเข้าไปในตำหนักสาม เขายังรับประทานอาหารที่โต๊ะเดียวกันกับนางซะอีก! โหลชีเป็นเพียงหญิงสาวป่าที่ไม่ทราบที่มา นางไม่คู่ควรกับนายท่าน ไม่เลยแม้แต่น้อย!

นี่พึ่งผ่านไปไม่นาน ไม่นึกเลยว่าโหลชีกลายเป็นผู้อยู่เบื้องบน แต่นางเป็นผู้อยู่เบื้องล่างอย่างนั้นหรือ? นางได้กระทำผิดต่อผู้อยู่เบื้องบนหรือ?

องครักษ์เสวี่ยเกลียดชังอย่างมากภายในใจ จ้องมองไปที่ฮั่วหยูฉุน "หากแน่จริง เจ้าก็เอาคำพูดนี้ไปพูดต่อหน้าของแม่นางเฟยฮวนซิ โหลชีให้อะไรกับเจ้ากันแน่ เจ้าถึงได้ปกป้องนางขนาดนี้?"

ขณะที่ฮั่วหยูฉุนกำลังจะพูด ก็มีอีกคนหนึ่งยืนขึ้น พูดกับองครักษ์เสวี่ยอย่างจริงจังมีเหตุผลว่า "ใต้เท้าองครักษ์เสวี่ยพูดแบบนี้ก็ไม่ถูก ประการแรก แม่นางท่านนั้นมากสุดก็เป็นได้เพียงแขก พระสนมถือเป็นเจ้านาย ฟังความหมายคำพูดขององครักษ์เสวี่ย เหมือนว่าจะให้ผู้หญิงคนนั้นอยู่เหนือพระสนมหรือ?"

" ประการที่สอง พระสนมเป็นผู้ที่ฝ่าบาทแต่งตัวขึ้นด้วยตัวเอง จนถึงวันนี้องครักษ์เสวี่ยยังคงเรียกนามของท่าน นี่ก็ถือเป็นความผิดคือไม่ให้ความเคารพนับถือ"

"ประการที่สาม แม่นางท่านนั้นบอกว่านางมีนามว่าชุ่ยฮัว"

พัฟ

มีคนอดไม่ได้หัวเราะออกมา

ผู้ที่กล่าวอย่างจริงจังมีเหตุผลผู้นี้คือเหอชิ่งเหนียน เพิ่งรับตำแหน่งซ่างซูกรมพระคลัง และผู้ที่อดหัวเราะมิได้ก็คือเอ้อร์หลิง ขุนนางหญิงที่เพิ่งเลื่อนตำแหน่งใหม่

ตอนนี้ระบบขุนนางของพั่วอวี้ได้จัดตั้งขึ้นใกล้เสร็จแล้ว เหอชิ่งเหนียนขึ้นตำแหน่งซ่างซูกรมพระคลังพิเศษ เนื่องจากเขาเพียงคนเดียวพบเหมืองแร่สองแห่ง เป็นเหมืองทองคำหนึ่งแห่ง เหมืองทองแดงหนึ่งแห่ง ซึ่งช่วยสนับสนุนเศรษฐกิจที่สำคัญแห่งพั่วอวี้แล้ว อีกอย่าง ความรู้ของเหอชิ่งเหนียนก็มีไม่น้อย ปีนั้นที่ตระกูลเหอยังร่ำรวย พ่อเขาได้จ้างบัณฑิตที่ยอดเยี่ยมสองคนมาเป็นครู เขาได้เรียนรู้ทักษะการหาแร่ ด้านอื่นๆก็ไม่ได้ละเลย ภายหลังหากตาเฒ่าเหอไม่เข้าไปในหุบเทพมารและติดโรคประหลาดนั้น แล้วพวกเขาจะไม่ถูกคนทั้งตระกูลทอดทิ้ง ไม่แน่ตอนนี้พวกเขาอาจจะมีความมั่งคั่งอย่างมาก

แม้ว่าครอบครัวของเขาจะประสบปัญหาและความเสียหาย เมื่อได้พบเจอโหลชี โหลชีรักษาโรคร้ายที่แปลกประหลาดของท่านพ่อของเขาจนหาย แนะนำให้เขามาอยู่ที่พั่วอวี้

เขาได้นำใช้ความรู้ที่ตนเองเรียนมานั้นที่นี่ แล้วตอนนี้ยังได้ตำแหน่งขุนนางอันใหญ่โตขนาดนี้อีก โหลชีเป็นผู้มีพระคุณต่อทุกคนในครอบครัวของเขา มีบุญคุณที่ยิ่งใหญ่ เขาจะทนฟังคนอื่นนินทาว่าร้ายโหลชีได้อย่างไร?

ไม่เพียงแต่เขา นางชุนภรรยาของเขา ท่านพ่อของเขา เมื่อได้ยินมีคนพูดไม่ดีเกี่ยวกับโหลชีแม้แต่น้อยนิดก็จะโต้เถียงขึ้น

และที่เอ้อร์หลิงหัวเราะออกเสียง ก็เพราะรู้สึกว่าเหอชิ่งเหนียนพูดได้ดี

หลังจากที่โหลชีจากไป พวกเขาต้องการจัดตั้งขุนนางหญิง นางเป็นคนแรกที่ถูกเสนอขึ้นมา หากเป็นแต่ก่อน เอ้อร์หลิงคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะสามารถที่จะเป็นขุนนางหญิงในพระราชวัง ตอนนี้เรื่องต่างๆในพระราชวังนางเป็นคนจัดการ แม้ว่าตำหนักจิ่วเซียวไม่มีนายหญิง แต่ก็ยังมีสาวใช้อีกมาก หลังจากนี้ทุกอย่างจะต้องเป็นไปตามกฎที่ตั้งขึ้นใหม่ การจัดการคนเหล่านี้ก็เป็นเรื่องที่ลำบากมาก อย่างไรก็ตาม เอ้อร์หลิงมีความหวังในใจ รอพระสนมกลับมา นางก็จะมีแกนสำคัญ

องครักษ์เสวี่ยคาดคิดไม่ถึงเลยว่าโหลชีอยู่ในตำหนักจิ่วเซียวได้ไม่นาน ตอนนี้ก็หายไปสองสามเดือนแล้ว ยังมีคนช่วยพูดแทนหล่อน!

ส่วนนาง ไม่คิดเลยว่าจะไม่มีคนช่วยนาง!

นางปิดประตูและเดินออกไป เตรียมตัวที่จะเดินไปยังตำหนักสามด้วยความโกรธจัด วันนี้นางก็จะเข้าไปในตำหนักสาม นางจะเข้าไปนำเสื้อผ้าที่โหลชีเคยสวมใส่ทั้งหมดออกไปเผาทิ้ง! รอดูว่าจะมีใครมาหยุดนางได้!

ขนาดที่นางรีบเดินผ่านสวน ก็มีคนหยุดเรียกนางไว้

"ใต้เท้าองครักษ์เสวี่ย"

เสวี่ยหยุด มองใกล้ ๆ และก็เห็นว่าข้างๆกองดอกไม้มีผู้หญิงสองคนยืนอยู่

เฟยฮวนคนที่ยืนกรานว่าตัวเองชื่อชุ่ยฮัว และยังมีหญิงสาวคนหนึ่งนามว่าผูยู่เหอที่แต่ก่อนกลับพร้อมกับฝ่าบาท และนางยังมีสาวใช้นามซือเอ๋อร์ ขณะนี้ซึ่งยืนห่างจากพวกนางเล็กน้อย กำลังก้มหัวอยู่

แม้ว่านายบ่าวสองคนนี้จะกลับมาพร้อมฝ่าบาท แต่หลังจากที่มาฝ่าบาทก็เพิกเฉยต่อพวกนาง ราวกับว่าลืมพวกนางไปแล้ว ตอนแรกสองคนนี้ก็ทำงานสักบ้างเหมือนกับสาวใช้คนอื่นแต่หลังๆก็ขี้เกียจขึ้นมา เอาแต่เร่ร่อนไปมาอยู่ในตำหนักสองบ้างตำหนักหนึ่งบ้างทุกวัน พวกนางคงคิดว่าตัวเองเป็นคุณหนูผู้สูงส่งของที่นี่ไปแล้ว

เสวี่ยไม่รู้สึกสองคนนี้จะเป็นคู่แข่งของตัวเอง ปกติก็ไม่สนใจพวกนางอยู่แล้ว แต่บัดนี้เห็นพวกนางอยู่กับชุ่ยฮัว นางก็ขมวดคิ้วขึ้นทันที

นางเดินไป ยืนนิ่ง "พวกเจ้ามาทำอะไรที่นี่?"

ผูยู่เหอเงยหน้าขึ้น ความงามของนางดูจะสูงกว่าตอนที่นางมาครั้งแรกสองเท่า

"ยู่เหอยินดีที่ได้พบใต้เท้าองครักษ์เสวี่ย"

"ผูยู่เหอ ทำไมเจ้าถึงได้แต่งตัวเช่นนี้?"ตอนนี้ เสวี่ยเพิ่งสังเกตเห็นว่านางไม่ได้ใส่ชุดสาวใช้ของตำหนักจิ่วเซียว แถมไม่ใช่เสื้อผ้าของนางเองที่นางมักจะเอามาใส่เป็นครั้งครา เห็นได้ชัดเจนเลยว่าเป็นเสื้อผ้าชุดใหม่ และยังเป็นสีชมพูสดใส ใต้ขอบเอวประดับด้วยลูกปัดแก้วหลากสี ที่ส่องแสงกระทบแสงแดด ดึงดูดสายตาของผู้คนให้มองลงมาบนเอวบางที่ไม่สามารถจับต้องได้ของนาง

คอเสื้อของนางต่ำไป คอเสื้อชั้นในยังถูกดึงลงมาจนสุด เผยให้เห็นหน้าอกผิวขาวราวหิมะ

ผูยู่เหอแต่เดิมดูงดงามไร้เดียงสาอยู่แล้ว เพิ่มเสน่ห์มาบ้าง ทั้งตัวดูเหมือนเต็มไปด้วยความยั่วยวนอันร้ายแรง แม้แต่เสวี่ยซึ่งเป็นผู้หญิงด้วยกันก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดง

"ใต้เท้าองครักษ์เสวี่ย นี่คือเสื้อผ้าที่แม่นางชุ่ยฮัวมอบให้ข้า ดูดีหรือไม่?"ผูยู่เหอกล่าว พลางจับกระโปรงขึ้นเล็กน้อยแล้วหมุนไปหนึ่งรอบ

ดั่งดอกไม้ที่ใกล้ผลิบาน ดอกแรกในฤดูใบไม้ผลิ

เสวี่ยยังได้กลิ่นที่พิเศษมาก กลิ่นหอมเช่นนี้ ทำให้นางหลงเสน่ห์ครู่หนึ่ง

นางตกใจ รีบกำข้อมือของนางแน่น กัดฟันถามว่า "บนร่างกายของเจ้าใช้ยาอะไร?"

เฟยฮวนคว้านางไว้ กล่าวอย่างอ่อนโยนว่า "ใต้เท้าองครักษ์เสวี่ยโปรดอย่าได้โกรธเลย นี่เป็นเพียงเครื่องหอมที่รมควันเสื้อผ้าเท่านั้น ข้าใช้มารมควันชุดนี้สามวันเต็มๆ ดังนั้นกลิ่นจึงค่อนข้างแรง"

"กลิ่นรมควัน?นี่คือกลิ่นอะไร?"เสวี่ยคว้าเสื้อเพื่อจะดม เฟยฮวนก็ห้ามนางไว้อีก ส่งสายตาให้ผูยู่เหอ ผูยู่เหอจึงถอยหายไม่กี่ก้าว

"กลิ่นหอมเช่นนี้ ชุ่ยฮัวก็ใช้มาโดยตลอด อยู่ในความฝันของฝ่าบาท"

นางหรี่ตาลงเล็กน้อยอย่างเขินอาย และกระซิบ "ฝ่าบาทก็ชมเชยด้วย ชมว่ากลิ่นหอมเช่นนี้ท่านชอบมาก"

ดวงตาของเสวี่ยเบิกกว้าง "ในความฝันของนายท่าน?"

เฟยฮวนแอบตกใจ หรือว่าองครักษ์เสวี่ยไม่รู้เรื่องความฝันของเฉินซ่าหรือ? สายลับที่พวกเขาจัดให้เข้ามานั้นเคยแอบได้ยินองครักษ์ทั้งสามเคยพูดถึงความฝันของเฉินซ่า และกล่าวถึงเรือเล็กลำนั้น หลังจากส่งข่าวกลับมา นางรู้สึกว่านี่เป็นโอกาสที่ดี โอกาสที่ดีที่สุดที่จะได้ใกล้ชิดกับเฉินซ่า ความพยายามทั้งหมดของนางเริ่มต้นขึ้นจากจุดนี้

"อืม"นางจึงแสร้งทำเป็นลึกลับขึ้นมา หากองครักษ์เสวี่ยไม่รู้เรื่องก็ยิ่งดี "เจ้าคงไม่รู้กรอกว่าทำไมข้าถึงได้มอบเรือเล็กลำนั้นให้กับเขา นั่นก็เพราะว่าความฝันของพวกข้าเชื่อมโยงกัน ก็คือพวกข้าอยู่ในความฝันเดียวกัน เขาเคยชื่นชมกลิ่นหอมนี้ตอนอยู่ในความฝัน"

เกี่ยวกับความฝันของเฉินซ่านั้น เสวี่ยรู้ แต่นางรู้แค่ว่ามักเฉินซ่ามีความฝันแบบเดียวกันเสมอ เรือลำนั้นน่าจะเกี่ยวกับความฝันนั้น เรื่องอื่นไม่ค่อยรู้ นางยังรู้สึกหดหู่ใจมากเกี่ยวกับเรื่องนี้

แต่อิงรู้ ในเมื่อเขารู้ และยังปล่อยให้นางอยู่และปฏิบัติต่อนางด้วยความสุภาพ จึงพิสูจน์ได้ว่าคำพูดของแม่นางชุ่ยฮัวเชื่อถือได้

ดังนั้น องครักษ์เสวี่ยก็ไม่ได้โง่เง่าจริงๆ นางคิดว่านางวิเคราะห์มาก่อนแล้ว

"ในเมื่อเป็นกลิ่นหอมที่นายท่านชื่นชอบ แล้วทำไมเจ้าถึงได้ให้นาง......" นางดึงเฟยฮวนไว้ น้ำเสียงไม่มีการปกปิด

เฟยฮวนถอนหายใจ "ชุ่ยฮัวก็เพิ่งรู้ว่าฝ่าบาทให้สัญญากับแม่นางโหลแล้วว่าในชีวิตนี้จะมีสนมเพียงคนเดียว ข้าเกรงว่าฝ่าบาทกลับมาจะไม่ได้พบท่าน สู้นำเสื้อมอบให้กับแม่นางผู บางทีนางอาจยังมีโอกาสพบฝ่าบาท"

เสวี่ยเยอะเย้ย "นางรึ?นางจะมีโอกาสอะไร?อีกอย่าง นายท่านอาจจะเปลี่ยนใจแล้ว และยังมีเฟย...แม่นางชุ่ยฮัวไม่ใช่หรือ?"

"ข้า...รู้สึกกลัวนิดๆ แม่นางโหลต้องงดงามไม่ธรรมดา ต้องเป็นที่ชื่นชอบของฝ่าบาทมากแน่ นางครอบครองหัวใจของฝ่าบาทเพียงผู้เดียว คงไม่มีพื้นที่สำหรับข้าแล้ว......"

"ผู้หญิงขี้หึงคนนั้น!ตอนนี้มีอวี้สื่อแล้ว พวกท่านคงรับไม่ได้ หากวังหลังมีนางสนมเพียงคนเดียว พวกเขาจะช่วย หากโหลชีไม่มาจะดีกว่า หากนางมา ครั้งนี้ต้องตบหน้านางอย่างแรงๆ!"

เมื่อเฟยฮวนเห็นองครักษ์เสวี่ยเป็นเช่นนี้ ในดวงตามีแสงหนึ่งส่องประกายขึ้นมา นางก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างกะทันหัน และถอนหายใจเบา ๆ ต่อหน้าองครักษ์เสวี่ย

เสวี่ยไม่ได้สังเกตอะไรเลย และก็ไม่สงสัยแม้แต่น้อย สิ่งที่นางไม่รู้คือ มีควันบางๆ ละเอียดราวกับไหมที่ซึมเข้าไปในรูจมูกของนาง

น้ำเสียงของเฟยฮวนเบามากๆ "ใต้เท้าองครักษ์เสวี่ย ท่านเคยคิดหรือไม่ว่า พวกเราอาจมาร่วมมือกัน รับมือจัดกันโหลชีเพียงคนเดียวว่าไง?"

"ร่วมมือกัน?จะร่วมมือกันอย่างไร?" ดวงตาของเสวี่ยหย่อนยานเล็กน้อย

"ข้ามีแผนการอย่างหนึ่ง เพื่อทำให้ฝ่าบาทโปรดปราน ท่านอยากจะลองดูหรือไม่?"

เพื่อเป็นที่โปรดปรานของฝ่าบาทรึ? "อยาก ข้าอยากลองอย่างแน่นอน"

"แต่ว่า แผนการนี้ต้องการผู้หญิงสี่คนที่หลงรักฝ่าบาท จากนั้น ผู้หญิงเหล่านี้จะกลายเป็นนางสนมของฝ่าบาท ใต้เท้าองครักษ์เสวี่ยจะว่าอะไรหรือไม่?"

เฟยฮวนถูกสะกดจิตจึงแค่เปลี่ยนชื่อ แต่ว่าด้านอื่นด้านความคิดต่างๆ ทักษะที่เรียนรู้ ยังคงเป็นความสามารถเท่าเดิมของนาง

เมื่อเสวี่ยได้ยินเช่นนี้ ก็ขมวดคิ้ว ราวกับว่าสับสนมาก