ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 350

เฉินซ่าเอ่ย"เจ้าขึ้นรถมา เดินทางไปเล่าไป"

เฉินซ่าใส่ใจเรื่องของเมืองชีมาโดยตลอด เรื่องที่เขาผลไม้เมื่อก่อนโจวหลี่ก็เคยรายงานเขาแล้ว แต่โหลชียังไม่รู้ ดังนั้นจึงให้โจวหลี่ขึ้นรถม้าแล้วเล่าให้นางฟังด้วย

"พ่ะย่ะค่ะ"

โจวหลี่ขึ้นรถม้ามา แล้วยังคารวะกับโหลชีอีกครั้ง สืบเพราะนี่เป็นเมืองของโหลชีเพียงผู้เดียว เขารู้สึกว่าอย่างไรก็ถือว่าเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาโดยตรงของนาง

"มิต้องมากพิธีแล้ว ใต้เท้าโจวเล่าเรื่องเขาผลไม้มาก่อนเถิด เป็นอย่างไรกันแน่" กับอาณาเขตของตัวเอง โหลชีย่อมเห็นเป็นสำคัญอยู่แล้ว

"แรกเริ่มกระหม่อมยังไม่เคยคิดจะปลูกไม้ผลนอกเมือง มีอยู่วันหนึ่ง หูขว้างจือถือผลไม้ป่ามาตะกร้าหนึ่ง ให้กระหม่อมลองดู บอกว่าเก็บมาจากภูเขานอกเมืองสองสามลูกนั้น หวานสดชื่นยิ่งนัก"

เฉินซ่ามองทางโหลชี"จำได้ว่าก่อนหน้านี้ที่เจ้าทิ้งจดหมาย ทิ้งยาถอนเทียบหนึ่งได้ไหม?" ตอนนั้นเพื่อให้ฟ่านฉางจื่อผู้อาวุโสสามแห่งเขาเวิ่นเทียนวางใจ สี่ร้อยกว่าคนที่อยู่สร้างเมืองให้ไอ้ตาเดียวที่นี่ถูกวางยาสลายกำลังทั้งหมด โหลชีไม่มีเวลาและไม่มียาถอนมากมายขนาดนั้น ดังนั้นจึงมอบจดหมายและยาถอนนิดหน่อย

"จำได้"

"แรกเริ่มเดิมทีคนที่ได้รับยาถอนผู้นั้นก็คือหูขว้างจือ เขาถูกไอ้ตาเดียวพามาทั้งครอบครัว ข้าเห็นเขาจัดว่าฉลาดมีไหวพริบ จึงให้โจวหลี่แนะนำเขามากหน่อย ต่อไปหากพิสูจน์ได้ว่าเขาน่าเชื่อถือ เรื่องเมืองชีนี้เจ้าก็มอบหมายเขาให้ได้ส่วนหนึ่ง"

โหลชีมองเขา เม้มริมฝีปากยิ้ม

กลับไม่ได้กล่าวอะไร แต่เมื่อก่อนเฉินซ่าไม่ค่อยใส่ใจคนอื่น เวลานี้เพื่อเมืองชี กลับให้ความสนใจทีละน้อย หากว่าใจนางไม่ตื้นตัน เช่นนั้นก็เป็นเท็จ

"อือ เชิญใต้เท้าโจวกล่าวต่อ"

"พ่ะย่ะค่ะ ตอนนั้นกระหม่อมชิมผลไม้ผ่านั้นแล้ว มีรสหวานน้ำมากจริง รสเลิศอย่างยิ่ง ดังนั้นจึงเกิดความคิดไปที่นั่นบุกเบิกเขาปลูกต้นไม้ พระสนมคงมิทราบ อากาศและดินของเมืองชีไม่เหมาะใช้ปลูกเป็นพื้นที่กว้าง จำพวกธัญพืชไม่ค่อยเหมาะ ต่อไปเสบียงน้ำมันก็อาศัยเงินไปซื้ออย่างเดียวก็ไม่ได้ ดังนั้นกระหม่อมจึงคิด หากสามารถปลูกป่าผลไม้ผืนใหญ่ได้ ประชาชนเมืองชีก็ไม่ต้องลำบากอีก จะหาเงินซื้อข้าวสารน้ำมันก็ไม่มีปัญหา ดังนั้นจึงนำคนไปตรวจสอบ และเป็นจริงอย่างที่คิด ภูเขาแถบนั้นที่นอกเมืองล้วนเหมาะเพาะปลูกไม้ผลอย่างยิ่ง"

ครู่หนึ่งแล้วโจวหลี่จึงเอ่ย"พอกระหม่อมกลับมาก็ติดประกาศ รวบรวมประชาชนที่ยินดีไปบุกเบิกภูเขาเพาะปลูก เมืองสร้างใกล้เสร็จแล้ว มีแรงงานจำนวนหนึ่งที่ว่างงาน พวกเขาต่างยินดีไป กอปรกับประกาศหนังสือแจ้งผู้มีความสามารถที่ฝ่าบาทประกาศเมื่อก่อนหน้านี้ก็ดึงดูดประชาชนมาไม่น้อย บางคนคิดว่าตนไม่มีความสามารถ แต่ที่จริงเป็นทักษะการเพาะปลูกดีเยี่ยม เดิมพวกเขาคิดว่าตนไม่มีความรู้ จึงมีความคิดว่าจะมีโอกาสหรือไม่มาตลอด ด้วยเหตุนี้จึงดีใจกันมาก"

"ดังนั้นตอนนี้ที่พระสนมเห็นประชาชนในเมืองมีไม่มาก เพราะที่จริงแล้วยังมีอีกเกือบสี่พันคนอยู่ที่เขาผลไม้นั่น ตอนนี้กำลังยุ่งงวดอยู่ เอาไว้เขาผลไม้บุกเบิกใกล้เสร็จแล้ว คนพวกนี้ส่วนมากก็จะอยู่ในเมือง"

"ใต้เท้าโจวลำบากแล้ว" โหลชีผ่ามิติมาครึ่งปีกว่า เวลานี้ยังเป็นครั้งแรกที่สัมผัสปัญหาความเป็นอยู่ของประชาชนเหล่านี้ กลับรู้สึกน่าสนใจนัก มักเจอความตื่นเต้นอันตรายดุจเรือลำน้อยกลางเกลียวคลื่นใหญ่ เหนื่อยมากจริงๆ อีกอย่าง นี่ก็เป็นดินแดงของนาง

เมื่อคิดถึงตรงนี้ นางก็หันไปทางเฉินซ่า เผย 'ยิ้มร้าย' เสมือนพ่อค้าที่มีอุบายออกมา แหะๆ สองเสียง"ฝ่าบาทมอบอาณาเขตภายในกำแพงให้ข้า หรือว่ารวมถึงพื้นที่นอกเมืองนั่นด้วย?"

ครั้นเฉินซ่ากับโจวหลี่ได้ยินแล้วก็นิ่งค้าง พวกเขายังไม่เคยคิดเรื่องนี้จริง

เมื่อโหลชีเห็นอารมณ์พวกเขาแล้ว ก็รู้ว่าเรื่องนี้ยังไม่ได้กำหนดชัดเจนเป็นเรื่องเป็นราว จึงกอดแขนเฉินซ่ากลับ"กลับไปก็มีราชโองการ กระดาษขาวหมึกดำเขียนชัด แบ่งพื้นที่ใหญ่ให้ข้า ถึงตอนนั้นข้าจะได้ให้ใต้เท้าโจวเป็นหลักเขตที่ดินข้ามฝั่งมาของข้า หลักเขตที่ดินมาอยู่ในเขตของข้า ยามจำเป็นก็เก็บค่าผ่านทางได้ด้วย"

เฉินซ่าโกรธจนหัวเราะ

"เรื่องดีไม่คิด แต่คิดเรื่องแบ่งเขตแดนเก็บค่าผ่านทางก่อน?" เขาอดงอนิ้วดีดหน้าผากนางทีหนึ่งเป็นไม่ได้"แม้แต่ข้าก็ต้องเก็บค่าผ่านทางด้วยหรือไม่?"

โหลชีประคองหน้าผากถลึงตาใส่เขา"ฝ่าบาทผ่านทาง ราคาเดียวกับสามัญชน!"

เฉินซ่าโมโหจนอยากดีดนางอีกสักที เขาลืมไปได้อย่างไรว่านางเป็นผู้หลงในทรัพย์?

เส้นสายตาของโจวหลี่ไม่รู้ว่าจะเบนไปทิศทางไหนดี เขาคิดไม่ถึงเลยว่าเมื่ออยู่ตามลำพังฝ่าบาทกับพระสนมจะอยู่ด้วยกันเช่นนี้ ปกติเห็นฝ่าบาทเย็นชานัก วาจาน้อยยิ่ง ต่างกับเวลานี้อย่างสิ้นเชิง ส่วนพระสนมก็ต่างจากสตรีที่เขาพบเจอด้วยเช่นกัน เขานึกถึงก่อนหน้านี้ไม่นานถามองครักษ์อิงด้วยความแปลกใจ"พระสนมเป็นคนเช่นไร?"

เวลานั้นองครักษ์อิงคิดอยู่ครึ่งวัน สุดท้ายบอกเขาเพียง"เอาไว้ท่านเจอก็รู้เอง"

ยามนี้เขารู้แล้วจริงๆ องครักษ์อิงเกรงว่าจะหาคำคุณศัพท์บรรยายไม่ได้กระมัง พวกเขาบรรยายสตรีนางหนึ่ง บางทีอาจใช้เรียบร้อยดีงามพร้อมด้วยคุณธรรม อ่อนโยนสงบ มีความรู้มารยาท มิเช่นนั้นก็เข้าใจจิตใจผู้อื่น สดใสมีไหวพริบ ปัญญาเหนือผู้คน แต่คล้ายว่าคำพวกนี้จะไม่เหมาะกับพระสนมสักเท่าใด หรืออาจพูดได้ว่า ไม่พอ ไม่เพียงพอที่จะบรรยายนาง

ชั่วขณะที่เขาเหม่อลอย โหลชีก็รบเร้าเฉินซ่าให้รับปากแบ่งพื้นที่ให้นางดีๆ แล้ว รวมไปถึงเขาผลไม้ผืนใหญ่ ล้วนแบ่งให้เป็นเขตแดนของเมืองชี

"เชิญใต้เท้าโจวกล่าวต่อเถิด" ครั้นโหลชีได้ดั่งใจหมายก็พอใจแล้ว

"พ่ะย่ะค่ะ การบุกเบิกเขาผลไม้นี้แบ่งออกเป็นหลายส่วน มีคนถอนหญ้าพลิกหน้าดิน และมีคนไปค้นหาผลไม้ป่าที่มีแต่เดิมแล้วทำสัญลักษณ์ จากนั้นก็บันทึกในสมุด ถึงตอนนั้นค่อยดูว่าจะเคลื่อนย้ายอย่างไร เพราะผลไม้ป่าบางจำพวกรสชาติดีจริงๆ ไม่อาจขุดเสียไปหมดได้ เมื่อวานมีคนสองคนออกไปหาต้นผลไม้ป่ามิได้กลับมา วันนี้ก็มีอีกสามคนที่ไปเขาเดียวกันนี้แล้วไม่ได้กลับมา ดังนั้นผู้ที่รับผิดชอบการจ้างแรงงานเหล่านั้น หรือก็คือหูขว้างจือจึงพาคนกลุ่มหนึ่งออกไปตามหา สุดท้ายพบศพของห้าคนนั้น สภาพการตายสยดสยอง เขาไม่กล้าทำอะไร ดังนั้นจึงส่งคนมามอบจดหมายรายงานให้กระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ"

"สภาพการตายสยดสยอง?" โหลชีจับคำพูดนี้"สยดสยองเช่นไร?"

โจวหลี่ส่ายหน้า"เรื่องนี้หูขว้างจือมิได้กล่าว เพียงแต่บอกว่าถึงก็รู้เองพ่ะย่ะค่ะ"

"เช่นนั้นก็รีบไปหน่อยเถิด องครักษ์อิง เพิ่มความเร็ว" โหลชีเอ่ยกับอิงที่กำลังบังคับรถม้า

"พ่ะย่ะค่ะ"