ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 352

เฉินซ่าเป็นจริงๆ เมื่อก่อนเขาเคยสอนคนพวกนี้ข้างกาย เวลานี้เขาถึงนึกขึ้นได้ว่า เขาควรจะสอนโหลชี และควรจะสอนนางให้เป็นด้วย

ตอนนี้เขาอยากให้นางเป็นทุกอย่าง ทำเป็นหมด แบบนี้ไม่ว่าเจอเรื่องอะไร อย่างน้อยนางก็สามารถรับมือได้หมด เมื่อครู่ที่นางร้องออกมานั่นเขาก็รู้ว่าเรื่องมันต้องไม่ดีเอามากๆ ความเร็วที่นางพุ่งไปหาอิงนั้นเร็วจนเขาตกใจ ในยามนี้ถึงเขาจะรู้ว่าสถานการณ์ไม่ดีเอามากๆ แต่ก็ยังหึงนางโดยควบคุมตนเองมิได้

ท่าทางโหลชีเมื่อครู่ดูตื่นเต้นมากเกินไป นางกังวลเรื่องอิงขนาดนี้?

พอคิดถึงภาพเมื่อก่อนที่นางกับอิงทะเลาะถกเถียงกัน เฉินซ่าพลันนึกขึ้นมาได้ถึงข้อมูลที่เมื่อก่อนฮั่วหยูฉุนเคยรวบรวมจากนักโทษพวกนั้นมาให้เขา จะดูอย่างไรว่าสตรีนางหนึ่งชมชอบเจ้า หนึ่งในนั้นมีข้อหนึ่ง สตรีบางคนยิ่งชอบเจ้ายิ่งชอบถกเถียงกับเจ้า หาเรื่องทะเลาะกับเจ้า บางครั้งทะเลาะจนนางเองยังมิรู้ตัวว่าชอบเจ้า เพียงแต่ในบางเวลาพิเศษเท่านั้นถึงจะรู้สึกตัวถึงความรู้สึกของตนเอง

โหลชีคงมิใช่ว่าชอบอิง แต่ปกตินางมิรู้ตนเอง ตอนนี้ถึงช่วงอันตรายเป็นตายถึงค้นพบตนเองกระมัง?

ช่วงเวลาเป็นตาย ฝ่าบาทหึงแล้ว หึงแล้ว...

อิงเข้าสู่สภาวะแกล้งตาย น่าแปลกนัก มดแดงตัวนั้นกลับหยุดลง โหลชีขนลุกขนพองทั่วร่าง ก่อนส่งกระแสจิตหาเฉินซ่า

"สิ่งนี้เรียกว่ามดเย็นแดง จำยุงกร่อนกระดูกได้ไหม? นั่นเทียบกับมดเย็นแดงแล้วต่างกันราวหนูเจอราชสีห์เลย เจ้าอย่าขยับนะ กลั้นลมหายใจ มันแทบจะไร้คู่ต่อสู้เลย แต่มีจุดอ่อนอย่างหนึ่งคือ มันตาบอด มันทำได้แค่ได้ยินหรือรับรู้ว่ามีสิ่งมีชีวิตที่มีลมหายใจอยู่ อีกอย่าง ขอเพียงมันได้ยินลมหายใจของสิ่งมีชีวิตในระยะห้าก้าว พอได้ยินมันจะโผเข้าหาสิ่งนั้น จากนั้นมุดเข้าร่างกาย อาหารของพวกมันคือกระดูก"

โหลชีพูด เฉินซ่าถึงพบว่านางยืนในระยะห่างจากอิงห้าก้าวพอดี จิตใจเขาจึงค่อยผ่อนคลายลง

"เสียงแปลกของศพที่ก่อนหน้านี้พวกเขาได้ยิน เป็นเพราะเจ้ามดเย็นแดงนี่กำลังกินกระดูก?" เฉินซ่าถาม

โหลชีบอก "ใช่"

"ถ้าพูดอย่างนี้ ในห้าร่างนี้ล้วนเป็นมดเย็นแดง ถ้าพวกมันคลานออกมา..." เฉินซ่ายังรู้สึกขนลุกขนพองเลย

"หลังจากมดเย็นแดงกินอิ่มแล้วมันจะเข้าจำศีลฤดูหนาว ไม่ออกมาหรอก" โหลชีคิดถึงบันทึกบทตำนานประหลาดของนักพรตเลวนั่น นางยังขนลุกขนพองไม่หาย

"ตอนนี้เป็นต้นฤดูร้อน พวกมันจะจำศีลฤดูหนาวได้ยังไง?"

"ท่านไม่รู้สึกหนาวรึ?" โหลชีแนบชิดร่างเขา "มดเย็นแดงมีความสามารถลดอุณหภูมิได้ด้วยตนเอง ทำไมถึงมีเจ้าพวกนี้อยู่นะ? ข้าคิดว่านักพรตเลวแต่งเรื่องหลอกข้าเสียอีก ทำไมถึงมีพวกมันอยู่จริงล่ะ?" คำพูดประโยคหลังนี่ นางราวกับบ่นพึมพำกับตนเอง

"ลดอุณหภูมิได้ด้วยตนเอง?"

"อืม ดังนั้นจึงเรียกว่ามดเย็นแดงยังไงล่ะ หลังจากพวกมันกินกระดูกแล้ว จะปล่อยไอเย็นออกมา ไอเย็นชนิดนี้น่ากลัวมาก เพียงพอทำให้สัตว์ตัวเล็กและพืชพันธุ์อ่อนแอรอบตัวหนาวตายได้เลย" โหลชีมองมดเย็นแดงที่หยุดบนแขนอิง "พวกมันไม่แน่ใจว่าเนื้อผ้าคืออะไร ดังนั้นจะมุดเข้าร่างกาย ต้องสัมผัสกับผิวกายโดยตรงจึงจะมุดได้ แต่จะโจมตีมันไม่ได้ พอโจมตี ท่านไม่มีทางเคลื่อนไหวได้เร็วเท่ามัน ฝ่ามือลมยังไม่ทันถึง มันก็จะรับรู้ได้แล้ว และมุดเข้าไปเลย พอมุดเข้าไปก็ไม่มีทางเอามันออกมาได้"

และพอมันมุดเข้าไปก็กินกระดูก ต่อให้กินเป็นรูแค่นิดเดียว หากต่อไปได้เจ็บปางตายแน่

ครั้งนี้โหลชีทำอะไรไม่ได้จริงๆ นักพรตเลวเองก็ไม่รู้จะต่อกรกับเจ้าพวกนี้ยังไง เขาเพียงแค่เขียนบอกไว้ง่ายๆว่าอย่าเข้าใกล้พวกมันในระยะห้าก้าวก็ได้แล้ว

แต่ตอนนี้จะทำยังไงดีล่ะ? อิงจะอยู่ในสภาพแกล้งตายไปตลอดไม่ได้ ได้ตายกันพอดี อีกอย่างพวกเขาก็ไม่รู้ว่ามีมดเย็นแดงกี่ตัวในห้าศพนั่น ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่พวกมันจะกินอิ่มแล้วจำศีลฤดูหนาว เกิดมันยังกินไม่อิ่ม และออกมาตอนเอาศพไปฝังล่ะ?

ดังนั้นตอนนี้ห้าศพนั่นก็ยังขยับไม่ได้

โหลชีอยากจะบ้า

เฉินซ่าบอก "ก็ไม่ยาก หาอาหารให้มันใหม่ก็ได้แล้วกระมัง ให้พวกเฉินซ่าไปล่าสัตว์มา"

พอเขาพูดแบบนี้ โหลชีพลันเข้าใจความหมายเขา ตาเป็นประกายทันที "ท่านฉลาดนัก! ทำไมข้าถึงนึกไม่ถึงนะ? เอาตัวใหญ่หน่อยมานะ!" อันที่จริงนางแค่ต่อจิ๊กซอว์ไม่ติด มักคิดว่ายากมากยากมาก น่ากลัวมาก แต่กลับลืมคิดจากจุดพื้นฐานที่สุด

เดิมภูเขานี้ล่าสัตว์ได้ง่ายมาก แต่เรื่องจริงกลับทำให้พวกเขาตกใจ เพราะเปิดภูเขา สัตว์มากมายล้วนวิ่งเข้าป่าลึกไปแล้ว อีกอย่างโหลชีเดาว่า เพราะเจ้ามดเย็นแดงอยู่นี่ หนาวมากจริงๆ บรรดาสัตว์น่ะเซนส์ดี ตกใจวิ่งหนีกันไปหมดแล้ว

มดเย็นแดงตัวนั้นเกาะอยู่บนแขนอิงไม่ขยับ ทำเอาพวกเขาหวาดหวั่นกันไปหมด เอาแต่มองมัน

สุดท้ายเฉินซ่ากัดฟันบอก "ไปจูงม้ามาหนึ่งตัว"

โหลชีใจกระตุก เสียสละม้าหนึ่งตัว? บางทีอาจเป็นเพราะหลังย้อนเวลามามีท่าเสวี่ย นางเลยผูกพันกับม้าอยู่หน่อย

ไม่มีหนทางอื่นแล้ว หูขว้างจือจูงม้าผอมแก่มาหนึ่งตัว ถ้าไม่ใช่เพราะเฉินซ่าให้บังคับจูงมันมา มันก็ไม่กล้าเข้าใกล้ สุดท้ายเลยโดนกำลังภายในผลักเข้าไป พอม้านั่นเข้าไปในระยะห้าก้าวแล้ว โหลชีกับเฉินซ่ายังไม่ทันมองละเอียดว่ามดเย็นแดงตัวนั้นขยับยังไง แต่พริบตาเดียวมันก็ไปอยู่บนตัวม้าแก่นั่น และมุดเข้าไปในเนื้อม้าโดยที่พวกเขายังไม่ทันสังเกต บนตัวม้าพลันเกิดรูเล็กน่ารังเกียจเหมือนบนห้าศพนั่น

ม้าตัวนั้นล้มตึงลงพื้นทันที ชักกระตุกไปทั่วร่าง ไม่มีแม้เสียงร้องสักแอะ