ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 360

จะขัดหลังให้ข้าหรือ?

พอได้ยินคำนี้ โหลชีเกือบสำลักน้ำลายตัวเองตาย

นางยืนตัวตรง เบิกตากว้างมองเขา ย้อนถามกลับอย่างเซ็งๆว่า "สนมอย่างข้าดูเหมือนพนักงานถูหลังของโรงอาบน้ำมากรึ?"

พนักงานถูหลังของโรงอาบน้ำ? นั่นคือสิ่งใด?

เฉินซ่าใบ้กินทันที เขาพบว่าหลายครั้งนางพูดอย่างเป็นธรรมชาติ หากเขากลับฟังไม่เข้าใจ

"ชายหญิงห้ามแตะเนื้อต้องตัวกัน ท่านลงไปแช่ ข้ารออยู่ด้านนอก รับรองว่าจะไม่ให้โจรปล้นสวาทคนใดเข้ามา" โหลชีอบหน้าอกตนเองเป็นเชิงรับประกัน

เพียงแต่คำรับประกันนี้ทำเฉินซ่าทั้งโกรธและขบขัน "โจรปล้นสวาท? เจ้าหาว่าข้าเป็นผู้หญิง? หื้อ?"

คำสุดท้ายเขาจงใจขึ้นเสียงสูง ราวกับว่าหากนางกล้าบอกว่าใช่ เขาจะทำนางเหมือนปล้นสาวงามดั่งดอกไม้อย่างนางเสียเลย โหลชีรู้สึกไม่ชอบมาพากล รีบถอยไปหนึ่งก้าวทันที

ถ้าไม่ใช้ฝีมือมั่วซั่วอะไรนั่น เอาแค่วิทยายุทธ์และกำลัง รวมถึงกระบวนท่าวิทยายุทธ์เหล่านั้น นางก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินซ่าจริงๆ

"แหะแหะ" โหลชีรีบยิ้มหวานให้เขา นางเองก็ไม่รู้ว่าทำไมนางมักจะทำพังต่อหน้าเฉินซ่าเสมอ เมื่อก่อนใครเคยเห็นนางอ่อนแอต่อหน้าผู้ชายบ้างล่ะ ก็ได้ บางทีชาติก่อนนางคงติดค้างเขาไว้ "ข้ามีหรือจะกล้าพูดว่าท่านเป็นสาว? ฝ่าบาทไม่อ่อนแอเลยสักนิดนะ!"

"หือ? งั้นเจ้าว่ามาสิ ข้าเป็นอะไร?" เฉินซ่าพูดไปก็ถอดสายรัดเอวไปพลาง

โหลชีไม่คิดเลยสักนิด โพล่งว่า "เจ้าอาวุธทำลายล้าง!"

"อะไรนะ?" เขาได้ยินไม่ถนัด

"เอ่อ" โหลชีอยากตบปากตัวเองนัก "ข้าหมายถึงว่า ท่านน่าจะเหมือนกระบี่เล่มนั้น อาฆาต เย็นชาจนทำให้คนหวาดกลัวจนตัวสั่น"

การถอดเสื้อผ้าของเฉินซ่าหยุดชะงัก หันมาเหล่นางหนึ่งที "ข้ารู้สึกว่าเจ้าไม่เคยกลัวเลย" ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน ตอนนั้นความกลัวของนางก็ไม่ใช่กลัว สู้บอกว่าเป็นไม่อยากจะเชื่อ ตกใจและรังเกียจดีกว่า

"ใช่ใช่ใช่ ข้าไม่กลัว ของข้าคือเลื่อมใส ชื่นชม..."

ในตอนที่นางเริ่มจะประจบประแจง ฝ่าบาทบางคนพลันพูดเสียงเย็นชาว่า "เลื่อมใส ชื่นชมจนถึงขั้นบอกจะฆ่าข้า?"

ตอนนี้พอมาคิดถึงตอนนั้นที่นางพูดอย่างเย็นชาและไม่ลังเลเลยสักนิดแล้ว หัวใจเขายังคงกระตุกอยู่ ความรู้สึกนี้เขาลืมไม่ลงทั้งชาติแน่

โหลชีสะอึก จากนั้นเริ่มแอบบ่นในใจ นายคนนี้จะเจ้าคิดเจ้าแค้นไปไหมเนี่ย

นางพูดอย่างเก้อเขินว่า "ตอนนั้นไม่ใช่เพราะแค้นน่าหลานฮั่วซินหนักไปหน่อยหรือไง?" พูดถึงตรงนี้ นางรู้สึกแปลกขึ้นมา น่าหลานฮั่วซินช่วงนี้เงียบไปเลย มันแปลกไปหน่อยไหม? หรือว่า นางวางแผนร้ายอะไรจะต่อกรกับนางลับๆอีก?

เฉินซ่าเหล่นางหนึ่งที พูดเสียงเรียบว่า "ข้าไม่มีทางต่อกรกับเขาเวิ่นเทียนเพียงเพื่อสาวใช้คนหนึ่ง แต่ถ้าเขาเวิ่นเทียนกล้าทำร้ายสตรีของข้า ฆ่าไม่เว้น"

ดังนั้นเมื่อก่อนเขาไม่ทำอะไร นั่นเป็นเพราะนางยังเป็นเพียงนางกำนัลของเขา แต่ตอนนี้ฐานะไม่เหมือนเดิมแล้ว นางเป็นพระสนมแล้ว

โหลชีถามอย่างตาเป็นประกายบวกรอยยิ้มมีเลศนัยว่า "ถ้าเกิดท่านสู้ทั้งเขาเวิ่นเทียนไม่ได้เล่า?"

เฉินซ่าถอดเสื้อนอกออก เริ่มแก้เสื้อตัวกลาง ท่าทางเขาดูสบายๆ โหลชีดูไม่ออกเลย เขาจะเป็นผู้ชายที่ไม่ถอดเสื้อต่อหน้าผู้หญิง

เขาไม่ได้มองโหลชีอีก เพียงแค่ย้อนถามกลับว่า "เจ้าสู้เขาเวิ่นเทียนไม่ได้ ยังคิดจะฆ่าน่าหลานฮั่วซินอยู่รึ?"

"ฆ่า"

โหลชีตอบอย่างไม่ลังเล

เฉินซ่าพยักหน้าบอก "หลักการเหมือนกัน"

หลักการเหมือนกัน?

โหลชีอึ้ง เอียงคอครุ่นคิด นี่หมายความว่ายังไง?

และในตอนที่นางกำลังอึ้งเหม่ออยู่นั้น เฉินซ่าได้ถอดเสื้อผ้าออกหมดแล้ว และเดินเข้าไปในบ่อน้ำพุร้อนที่มีไอน้ำปกคลุม ถึงจะเป็นกลางดึกของฤดูร้อน แต่เวลาเช้ามืดนั้น อากาศยังคงเย็นเล็กน้อย บวกกับผงยาที่นางใส่ไว้ในบ่อน้ำพุร้อน พอน้ำโดนทั่วร่าง เขารู้สึกสบายและผ่อนคลาย

เวลานี้โหลชีถึงเข้าใจความหมายของเขา

ต่อให้สู้ไม่ได้ ขอเพียงมีคนกล้ารังแกนาง เขาจะยังคงพยายามสุดความสามารถไปทำลายอีกฝ่าย

โหลชีดีใจกับคำตอบนี้มาก นางหันกลับไปราวกับอยากจะพูดอะไร ก็เห็นเขายืนขึ้นท่ามกลางน้ำ ยื่นมือจะหยิบสบู่

พอนางหันมา ก็เลยเห็นเขาหมดทั้งตัวเลย

ไหล่กว้างหนา หน้าอกผายเต็มแน่น พอลงล่างก็เป็นซิคแพ็คหกท่อนอัดเต็ม หยดน้ำพร่างพราว พากันไหลรินลง บางแห่งนิ่งสนิท กลับเริ่มเคลื่อนไหวภายใต้สายตานาง

แม่เจ้า! รูปร่างผู้ชายคนนี้ดีจนไม่รู้จะดียังไง!

แววตาเฉินซ่าฉายแววหน่ายใจ "เจ้าเกิดมองต่อไป ข้าไม่รับประกันจะเหลือเจ้าไว้ในคืนเข้าหอหรอกนะ"

"อ๊า!"

โหลชีถึงได้สติกลับมา หน้าแดงแทบจะเป็นสีเลือด พริบตาเดียวก็ลอยลิ่วออกไป แนบหลังเข้ากำแพง ใบหน้าร้อนผ่าวแทบเผาไหม้

พระเจ้า นางเคยโง่ขนาดนี้เมื่อไหร่กันเนี่ย!

ดันจ้องเขาตาไม่กะพริบเลย! เฉินซ่าจะคิดว่านางลามกไหมเนี่ย?

ฮือฮือ...

ชื่อเสียงนางป่นปี้หมดแล้ว...

ในบ่อน้ำพุร้อน เฉินซ่ากลับเข้าในน้ำ ริมฝีปากเย็นชายกขึ้นเล็กน้อย สตรีผู้นั้นยังมีหน้าแบบนี้ด้วย เขาจะขุดอะไรออกมาได้อีกนะ? เมื่อก่อนเขารังเกียจยิ่งนักกับดวงตาของสตรีเหล่านั้นที่มองเขา แต่ตอนนี้กลับพบว่ายามนางมองเขาด้วยสีหน้าหลงใหลนั้นทำให้เขาพอใจมาก

"ชีชี" เขาได้ยินลมหายใจนาง ห่างกับเขาแค่กำแพงกั้น เพราะด้านบนมีม่านมู่ลี่เจาะไว้ บวกกับกลางดึกเงียบงัน ต่อให้พูดเสียงต่ำ อีกฝ่ายก็ได้ยิน

ลมหายใจโหลชียังไม่คงที่ พอได้ยินเขาเรียกชื่อตนเองจึงอดใจเต้นแรงอีกไม่ได้ "ข้าอยู่!"