ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 366

เฉินซ่ายิ้มอย่างเย็นชา โบกมืออย่างไร้ความปรานีแล้วพูดว่า "ลาออกไปแล้วตัดหัว"

"ฝ่าบาทไว้ชีวิตด้วย" ซือเอ๋อร์กรีดร้อง กลอกตาไปมา และทันใดนั้นก็หมดสติไปเพราะความหวาดกลัว

โหลชีชะงักไป แต่ก็เปิดปากพูดอีกครั้ง "ไว้ชีวิตนางเถิด" นางไม่ได้มีความเมตตาเป็นพิเศษ แต่นางแค่รู้สึกว่าเด็กหญิงตัวเล็กแค่นี้เอง และไม่ได้มีความเกลียดชังกันอย่างลึกซึ้ง อีกทั้งชีวิตของนางก็ค่อนข้างน่าสังเวช ไม่จำเป็นต้องฆ่านางแบบนี้

อิงจับซือเอ๋อร์ แล้วมองไปที่เฉินซ่าเมื่อได้ยินอย่างนั้น

ในอดีตไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจของเขาได้

แต่เขาได้ยินเฉินซ่าพูดว่า "ดี"

อิงถอนหายใจในใจ ไม่ใช่ว่าอีกหน่อยโหลชีจะพูดอะไร นายท่านก็จะรับปากอย่างไม่มีเงื่อนไขหรือ? เมื่อคิดแล้ว โหลชีก็พูดกับเขาว่า "ส่งนางไปตำหนักหนึ่งเป็นสาวใช้ธรรมดา"

"ขอรับ" อิงพยักหน้า ถึงแม้ว่าในใจของเขาจะต่อต้านโหลชี แต่เขาก็รู้แล้วว่าจะต้องเชื่อคำพูดของนาง

หลังจากอิงนำคนออกไป โหลชีก็พูดอย่างกระตือรือร้นว่า "เจ้าจะพบซู่ฉงโจวหรือไม่?"

เฉินซ่าเหลือบมองที่นางแล้วพูดซ้ำ: "ซู่ฉงโจว?"

เขาคุ้นเคยกับชื่อนี้เล็กน้อย แล้วเขาก็นึกขึ้นได้ว่าโหลชีเคยพูดถึงตอนที่นางเล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับประสบการณ์ช่วงที่ต้องแยกกับเขาไปที่เมืองลั่วหยาง นายอำเภอเมืองลั่วหยางซู่ฉงโจว เป็นคนที่ทำให้นางสนใจและอยากพบกับเขา

ไม่กี่วันก่อนที่เมืองชี เหมือนนางจะเคยพูดว่าถ้าที่นี่มีคนอย่างซู่ฉงโจวมาดูแลก็คงจะดีไม่น้อย

ฟังดูก็รู้ว่าโหลชีชื่นชมเขามาก

โหลชีเห็นว่าเขาเงียบแต่ไม่เข้าใจว่าทำไมจึงพูดต่อ "ยังมีกลองขวัญน่าอัศจรรย์นั่นอีก ในค่ายทหารทุกคนไม่สามารถทำให้มันส่งเสียงได้ รวมทั้งอิง เฉิงสิบและโหลวซิ่น ไม่มีใครทำให้เสียงดังได้เลย แต่ซู่ฉงโจวทำได้ อีกอย่างที่แปลกไปกว่านั้นก็คือตอนที่เขาตีกลองขวัญ ลมหายใจของทุกคนก็เปลี่ยนไป ทั้งแข็งแกร่ง ดุดัน เย็นชา แล้วเสียงกลองก็มีพลังอัญเชิญวิญญาณนักรบด้วย ข้าสงสัยว่าคงจะมีวิธีตีกลองขวัญให้ดังได้ แต่ในโลกนี้ก็มีแต่เขาเท่านั้นที่รู้วิธี..."

"แฮ่ม แฮ่ม!" อยู่ดีๆเยว่ก็ขัดจังหวะนางด้วยการไอสองทีแล้วขยิบตาให้นาง

ปกติโหลชีเป็นคนที่ฉลาดมาก แต่คราวนี้ดูจะงงๆอยู่ ไม่เข้าใจเลยว่าเยว่หมายความว่าอะไร แล้วยังกะพริบตามองเขาอย่างสงสัย

เยว่เห็นนางทำตัวไม่รู้ร้อนแล้ว ก็ลูบจมูกด้วยความจนใจ

เฮ้อ คนฉลาดพอถึงคราวโง่ขึ้นมาก็โง่จริงๆนะเนี่ย ใจของเขาก้รู้สึกเกิดสมดุลขึ้นมาเล็กน้อย

"ความหมายของชีชีคือซู่ฉงโจวดูมีพลังมากเวลาตีกลองขวัญ?"

โหลชีนึกถึงตอนที่ซู่ฉงโจวตีกลองแล้วพยักหน้า "ใช่แล้ว ทรงพลังมาก ให้ความรู้สึกบางอย่างที่พิเศษมาก เหมือนเห็นภาพซ้อนทับว่าเขาเหมือนเป็นแม่ทัพในสนามรบ..."

ก่อนที่จะพูดจบ นางเห็นเฉินซ่าลุกขึ้นแล้วเดินออกไป

โหลชีตกตะลึง แล้วถามทันที "ท่านไม่เจอซู่ฉงโจวแล้วหรือ?"

"เชอะ ถึงข้าจะโง่แค่ไหนข้าก็ฉลาดกว่าเจ้าแล้วกัน" ฝีปากของโหลชีไม่เคยแพ้เคย เมื่อเห็นว่าเฉินซ่าออกจากประตูไปแล้ว นางจึงวางชามผลไม้และวิ่งตามไปทันที

แต่เห็นเขาเดินไปยังกลองขวัญที่วางอยู่ในที่โล่งใต้บันด

ซู่ฉงโจวยืนห่างจากที่นี่พอสมควร ด้านข้างมีข้าราชบริพารสองคน นั่นเป็นที่รอสำหรับเข้าพบฝ่าบาท รับรองได้ว่าไม่ว่าเสียงข้างในห้องทรงพระอักษรจะดังมากแค่ไหน ก็ไม่มีทางได้ยินแน่นอน แต่ก็สามารถมองเห็นเหตุการณ์ต่างๆได้จากฝั่งนี้

โหลชียืนอยู่บนขั้นบันใดแล้วถามเยว่ที่ยืนอยู่ข้างๆว่า "นายท่านของพวกเจ้าอยากลองด้วยหรือ?"

"แน่นอนชัดเจนขนาดนี้แล้ว" แล้วก็เป็นเพราะเจ้า

ในตอนนั้นเองโหลชีก็พูดขึ้นมาอีกว่า "ถ้าหากว่าเขาตีแล้วไม่ดัง นั่นมันจะไม่น่าอายมากหรือ?"

รนหาที่ตายจริงๆ เมื่อเฉินซ่าได้ยินประโยคนี้ใบหน้าที่หล่อเหลาก็กลายเป็นสีดำทะมึนทันที แค่ชมผู้ชายคนอื่นก็มากพอแล้ว นี่ยังจะสงสัยว่าเขาสู้คนอื่นไม่ได้อีกหรือ?

ผู้หญิงคนนี้นี่...

"ฝ่าบาทไม้ตีกลอง" เฉิงสิบที่ดูแลกลองขวัญยื่นไม้กลองให้

เขาเห็นชัดว่าฝ่าบาทอยากจะลอง เฉิงสิบและโหลวซิ่นเองก็ตั้งตารอเช่นกัน อยากจะดูว่าฝ่าบาทจะตีกลองขวัญให้ดังได้หรือไม่

เฉินซ่าหยิบไม้กลองแล้วยืนอยู่หน้ากลองขวัญ ด้านนอกไม่ไกล ซู่ฉงโจวยืนตัวตรงและมองตรงมาทางด้านนี้ ถ้าตอนนี้โหลชีอยู่ข้างๆเขา ก็จะเห็นว่าริมฝีปากของเขาที่ยิ้มตลอดเวลาตอนนี้ถูกปิดแน่น และรอยยิ้มก็หายไป

ดวงตาของเฉินซ่าหรี่ลง เข้าจ้องไปที่กลองขวัญ เขาค่อยๆยกไม้กลองขึ้น แต่ก่อนที่เขาจะตีลงไปที่กลอง

หัวใจของโหลชีก็เต้นรัว

ไม่สิ ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็ต่างใจเต้นรัว

และในตอนนั้น ที่เฉินซ่าลงมือ เสียงแรกนั้นราวกับเป็นพลังทำลายล้างโลก รุนแรงจนผิวกลองด้านหลังเด้งขึ้นมา

"ปั้ง!" เสียงกลองที่ทุ้มลึกและมีความหมายลึกซึ้ง แผ่กระจายออกไปราวกับคลื่นน้ำ ราวกับตีเข้าไปกลางหัวใจทุกคน

ทันทีหลังจากนั้น เขาตีลงไปอย่างรวดเร็วและเข้มข้น ตึงตึงตึงตึง เสียงที่หนักแน่นดังก้องไปคลื่นแล้วคลื่นเล่า

"ปั้งปั้งปั้ง!" นิ้วมือของเฉินซ่าเปลี่ยนเป็นสีซีด นึกดูว่าเขาตีไม้กลองลงไปด้วยแรงมากขนาดไหน แต่เห็นได้ว่ามือของเขามั่นคงอย่างยิ่ง

ตอนแรกท้องฟ้ายังแจ่มใส แต่ตอนนี้จู่ๆท้องฟ้าก็รวมกลุ่มเป็นสีดำหนาทึบ ท้องฟ้ามืดครึ้ม และในเวลานั้นเองก็มีปรากฏการณ์ประหลาดเกิดขึ้น

ทุกคนมองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความตกใจ