ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 436

"เฉินซ่า!" จางมิ่งกัดเขี้ยวเคี้ยวฟัน เหตุใดยังต้องเจอเขาอีก?

"เจ้ายังไม่ตายจริงๆด้วย"

เฉินซ่าไม่ยี่หระกับสีหน้าเขาที่ทำราวจะฉีกตนออกมาเป็นชิ้นๆ และยังไม่คิดจะสนใจเขาชั่วคราวด้วย

จางมิ่งกำหมัดแน่น ทันใดนั้นพลันยิ้มออกมา "ข้ายังจะครองพั่วอวี้น่ะ จะตายง่ายๆอย่างนั้นได้ยังไง? เจ้าต่างหาก พวกเจ้าน่ะรอโดนเจ้าพวกตัวเล็กนี่..."

"พูดมากความเสียจริง"

เฉินซ่าพูดยังไม่ทันจบ ก็ใช้แรงทั้งสองขา ก้อนหินมหึมาที่ลอยอยู่ด้านบนค่อยๆลอยลงช้าๆ

"เจ้าคิดจะทำอะไร?" จางมิ่งตกใจมาก

"เจ้านี่ มาจากที่ไหนก็ควรจะกลับไปที่นั่น" เฉินซ่าพูดอย่างเย็นชา เดินกำลังภายในไปที่ใต้ฝ่าเท้า กดหนักลงไป ความเร็วในการลอยลงของก้อนหินมหึมาก็เพิ่มมากขึ้น พริบตาเดียวก็ต่ำกว่าระดับขอบหลุมใหญ่

ถึงลูกบอลดำพวกนั้นจะระเบิดส่งเจ้าตัวประหลาดเล็กพวกนั้นออกมา แต่เพราะโดนกดลงไปในหลุมใหญ่ เจ้าตัวประหลาดเล็กพวกนั้นพอระเบิดออกมาก็ตกลงในหลุมใหญ่เลย ไม่มีหนทางกระโดดออกมา ที่น่าแปลกยิ่งไปกว่านั้นคือ พวกมันไม่เคยคิดจะกระโดดขึ้นมาบนก้อนหินมหึมานี่เลย เหมือนกับด้านนี้คือแสงสว่าง และด้านล่างนั่นคือความมืด ความมืดไม่มีทางวิ่งมาด้านสว่างนี่หรอก

"เจ้าบ้าไปแล้ว บ้าจริงๆ!" จางมิ่งโกรธจนกระทืบเท้า "เจ้ากดหินฟ้าลงไป เจ้าเองก็ขึ้นมาไม่ได้!"

"ข้าต้องให้เจ้ากังวลใจด้วย?" เฉินซ่าเหล่เขาหนึ่งที "หินฟ้า? เจ้านี่โชคไม่เลวเลย น่าเสียดายที่มาเจอกับข้า!"

หินฟ้า หินลอยมาจากท้องฟ้าชนิดหนึ่ง ได้ยินว่ามีพลังน่าประหลาดนัก คนมากมายอยากได้มาครอบครอง ไม่คิดว่าใต้หลุมใหญ่นี่จะมีอยู่หนึ่งก้อนมหึมาอย่างนี้

ถ้าโหลชีอยู่ที่นี่ นางคงเบ้ปากบอก หินฟ้าอะไร ก็แค่หินอุกกาบาตเท่านั้นเอง ได้ยินว่าหินอุกกาบาตพวกนี้พกพาสารพิษกัมมันตภาพรังสีมาด้วย พอโดนเข้าไปมาก ก็จะเป็นอันตรายต่อร่างกายมนุษย์มาก

เจ้าตัวประหลาดเล็กที่กำลังเกาะติดด้านล่างหินฟ้านี่ เป็นไปได้อย่างมากว่าจะเป็นหนอนที่โดนรังสีจนกลายพันธุ์

"ฝ่าบาท!"

พวกโหลวซิ่นต่างตกใจร้องเสียงหลง เพราะตอนนี้พวกเขามองไม่เห็นฝ่าบาทและจางมิ่งแล้ว ก้อนหินมหึมานั่นโดนเฉินซ่ากดทับลงไป ต่ำมากขึ้นไม่น้อย

พวกเขาอยู่ด้านบนขอแค่ใช้คบไฟจัดการเจ้าตัวประหลาดเล็กก็พอแล้ว ไม่มีการระเบิดเพิ่มใหม่มาอีก

พวกอิงหาไม้แห้งมาจุดคบไฟ พุ่งเข้ามาตั้งเป็นป้อมปราการ ไม่นานก็เผาเจ้าตัวประหลาดเล็กพวกนั้นตายสิ้น

เสี่ยวหนิวและอิ้นเหยาเฟิงยืนอยู่ด้านหลัง กำลังมองไปรอบทิศ

"พระสนมไปที่ไหนกัน ทำไมยังไม่มาอีก?"

เสี่ยวหนิวปลอบนางว่า "พระสนมต้องรีบมาแน่" ในหลุมใหญ่ จางมิ่งเงยหน้ามองเหนือหัว กัดฟันกรอด เขาไม่เล่นกับเจ้าโรคจิตเฉินซ่านี่หรอก ขึ้นไปก่อนค่อยว่ากัน! แต่เขาแค่ขยับเล็กน้อย เฉินซ่าก็ซัดฝ่ามือลงไป เขาจำเป็นต้องหลบ แต่พอหลบก็เกือบหล่นจากก้อนหินมหึมา เล่นเอาเขาเหงื่อตก

"เฉินซ่า! อย่ารังแกกันให้มากไปนัก!"

"ข้าชอบรังแกคน เจ้าจะทำอะไรได้?" เฉินซ่าสีหน้าเรียบเฉย คำที่พูดออกมากลับโอหังเหิมเกริมจนแทบทำคนกระอักเลือด

เขาแค่ใช้แรงที่เท้าเล็กน้อย แรงกดทับเหมือนเป็นพันชั่งก็ทำให้ก้อนหินมหึมาค่อยๆกดลงไป แต่สองมือเป็นอิสระ จะต่อกรกับจางมิ่งมันไม่ได้ยากขนาดนั้น

ยิ่งไปกว่านั้นเขามองแวบเดียวก็รู้แล้วว่า ก่อนหน้านี้ที่จางมิ่งโดนเขาซัดไปหนึ่งฝ่ามือนั้นทำให้ได้รับบาดเจ็บภายในอาการสาหัส และตอนนี้อาการยังไม่หายดี

"เฉินซ่า พวกเราคุยกันก่อนได้นะ! ทุ่งป่าเถื่อนพั่วอวี้ยังมีความลับอีก เรื่องเกี่ยวข้องกับกองทหารห้าแสนนาย!" หลังจากจางมิ่งพูดคำนี้ออกมาก็สับสนนัก เขาเองก็ไม่รู้ว่าพูดเรื่องนี้ออกมามันถูกหรือผิด แต่ตอนนี้เขาได้แต่เอาความลับเรื่องนี้มาแลกชีวิตเขา

ชีวิตไม่มีอะไรก็ไม่มีแล้ว ยังจะกอดความลับไปมีประโยชน์อะไร

เขามั่นใจ ความลับนี้เพียงพอดึงดูดเฉินซ่าได้

นั่นไง กระบี่ที่ทำท่าจะแทงเข้ามาของเฉินซ่าพลันชะงักลง ปลายกระบี่หยุดลงหลังห่างจากหัวใจเขาเพียงสองนิ้ว

"กองทหารห้าแสนนาย?"

ความลับนี้เพียงพอทำให้เฉินซ่าตกใจจริง ต้องรู้ไว้นะ ตอนนี้ในมือเขามีเพียงกองทหารหนึ่งแสนห้าหมื่นหกหมื่นนายเท่านั้น และพวกที่เก่งๆยังมีแค่ห้าหมื่น ที่เหลืออีกหนึ่งแสนล้วนเป็นพวกที่พึ่งเกณฑ์เข้ามาในช่วงครึ่งปีนี้ พลังรบยังดูไม่ได้เลย

หากมีกองทหารอีกห้าแสนนาย เช่นนั้นเขาก็มีกำลังพอจะต้านทานประเทศใดๆได้แล้ว

ในมือไร้ทหาร ประหนึ่งสตรีออกเรือนที่ไม่มีข้าวให้หุง

"ข้าไม่จำเป็นต้องหลอกเจ้า" เวลานี้จางมิ่งเองก็ไม่สนอะไรแล้ว ในเมื่อพูดออกมาแล้ว ต้องทำให้เขาเชื่อให้ได้ "หากมิมีทหาร ข้าก็มีแค่คนเดียว จะดึงเจ้าลงมาแล้วตั้งตนเองเป็นเจ้าครองพั่วอวี้ได้ยังไง?"

"พูดต่อไป"

จางมิ่งแค้นใจนัก เขาเกลียดน้ำเสียงและสีหน้าเฉินซ่ายามเอ่ยคำนัก ทำเหมือนอยู่หอคอยงาช้างสูงส่งซะ! ทั้งๆที่เขาต่างหากเป็นคนที่อาจได้เป็นเจ้าครอบพั่วอวี้คนนั้น! เจ้าหนูนี่น่าตายนัก "อยู่ที่นี่ไม่สะดวกจะคุย เราขึ้นไปคุยกันดีหรือไม่?"

ความสูงขนาดนี้ ยังเป็นไปได้ที่พวกเขาจะขึ้นไปอยู่ ขืนลงต่ำไปมากกว่านี้ พวกเขาคงขึ้นไปอีกไม่ได้แน่

เฉินซ่ากลับไม่ร้อนรน เขาก้มมองหนึ่งที และถามอีก "กองทหารห้าแสนนายอยู่ที่ไหน?"