ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 459

"เสี่ยวชี เจ้าไม่คุยกับพี่ดีๆ ก่อนหรือ?" โหลฮ่วนเทียนขึ้นเสียงสูง แต่กลับดึงถูกบาดแผลบนใบหน้า พลันซี้ดเสียงหนึ่ง

เขานึกว่าโหลชีจะอดไม่ได้ถามเรื่องท่านแม่ของเขาก่อน กลับไปครั้งนี้พบเจออะไร ท่านแม่ได้ยินเรื่องของนางแล้วมีปฏิกิริยาอย่างไร หรือว่าเรื่องเหล่านี้ไม่ควรเป็นเรื่องที่นางให้ความสำคัญที่สุด?

โหลชีมองทางเขา ยิ้มน้อยๆ "พี่ มีคนรังแกข้าแล้ว"

มีคนรังแกเหยียบหัวนาง บีบผู้ชายของนางให้แต่งงาน แล้วยังส่งยอดทหารห้าสิบนายนำระเบิดร้อยทำลายหนึ่งร้อยหลายสิบลูกไปสังหารนาง นางอดได้ที่ไหน?

แต่ไหนมานางมีแค้นต้องชำระ ที่ชำระในวันนั้นก็คือชำระของวันนั้น ที่ชำระไม่ได้...

ประเภทอย่างน่าหลานฮั่วซิน นางไม่ลืมแม้แต่วันเดียว หากเสาะหาโอกาสได้ต้องชำระแน่นอน

"อะไรนะ? ใครกล้ารังแกเจ้า?!"

ครั้นได้ยินว่ามีคนรังแกนาง ใบหน้าของโหลฮ่วนเทียนก็พลันขมึงตึง "เป็นผู้ใด?"

"กองพยัคฆ์แห่งเขาซงซาน เห็นว่าบุตรีของจอมพลกองพยัคฆ์ต้องการแย่งฝ่าบาทกับข้า แล้วยังส่งคนมาล้อมฆ่าข้าอีก" เป็นครั้งแรกที่โหลชีได้ลิ้มรสการฟ้องผู้ปกครองขอการปลอบใจ ตาสวยไม่เป็นรองคู่นั้นกะพริบปริบ คล้ายกำลังเอ่ยกับโหลฮ่วนเทียน ว่าพี่ไม่ช่วยข้าออกหน้าหรือ?

โหลฮ่วนเทียนไหนเลยจะนิ่งเฉยได้ เดิมทีเขาก็วางน้องสาวสุดที่รักคนนี้ไว้ในจุดยอดของดวงใจอยู่แล้ว ตอนนี้ได้ยินว่ามีคนรังแกนาง เขาจึงเดือดดาลขึ้นทันที

"เบื่อโลกแล้วจริงๆ ไป ข้าจะไปช่วยเจ้าอัดพวกมัน!" ว่าแล้วก็เหล่มองเฉินซ่าทีหนึ่ง "ถึงเจ้าหมอนี่จะธรรมดา แต่เสี่ยวชีข้ามิได้บอกว่าไม่ต้องการ ใครก็อย่างมาชิง!"

เฉินซ่าหน้าตึง ถ้อยคำนี้มิใช่ถ้อยคำดีอะไรกระมัง?

ภูเขาด้านหลังตำหนักจิ่วเซียว มีด้านหนึ่งฝังบิดามารดาบุญธรรมของเฉินซ่า...มีเพียงเครื่องอาภรณ์ อีกด้านหนึ่งยังรกร้างอยู่บ้าง เป็นเพียงป่าร้างผืนหนึ่ง มีเพียงศาลาหกเหลี่ยมที่ใช้วัสดุเหลือใช้จากการสร้างตำหนักในตอนนั้นตรงเนินเขา

ทดสอบระเบิดตรงนี้ดีที่สุด

พวกเขาต่างตามโหลชีไปถึงศาลาด้วยความคาดหวัง

"พระสนม มีอะไรให้ข้าน้อยทำหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?" เทียนยีกับตี้เอ้อร์ก็ตามมาด้วย

โหลชีส่ายหน้า ด้วยกำลังภายในของนาง ไม่ได้ยินว่ามีคนอยู่ป่าร้างนั้น เช่นนั้นก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องเตรียมอะไร

ซู่ฉงโจวยืนอยู่ข้างองครักษ์เยว่ ถามขึ้นอย่างอดไม่ได้ "บอลเหล็กเล็กๆ ลูกเดียว หรือจะมีอานุภาพอะไรได้?"

เยว่ยังไม่ได้ตอบเขา เห็นเพียงโหลชีดึงแหวนเล็กๆ ที่อยู่ข้างบนบอลเหล็กออก จากนั้นก็ง้างมือโยนบอลเหล็กลูกนั้นออกไป

"ตูม!"

อึกทึกเสียงหนึ่ง จากนั้นพสุธาใต้เท้าก็สั่นสะเทือน บนศาลากระทั่งมีควันฝุ่นตกฟุ้งลงมา ทำพวกเขาตระหนกตกใจ

แม้เตรียมใจไว้แต่ก่อนแล้ว ก็ยังถูกทำให้พรั่นพรึง ครู่หนึ่งไม่มีผู้ใดกล่าววาจา

ควันฝุ่นจุดนั้นยังไม่สลาย

โหลชีกวาดตามองพวกเขาทีหนึ่ง สายตาทอดตกที่ตัวซู่ฉงโจวกับเยว่ กล่าวกับเทียนและยีตี้เอ้อร์ "พวกเจ้ากับองครักษ์เยว่และคุณชายฉงโจวไปดูสักหน่อย"

เห็นประกายทะเล้นในดวงตานาง พวกเขาต่างรู้ว่า 'ดู' ที่นางกล่าวต้องไม่ใช่การดูแบบธรรมดาแน่ แต่ทั้งที่รู้ว่าเป็นเช่นนี้ กลับยังอยากรู้อยากลอง

ทั้งสี่กระโดดไม่กี่หน ก็เข้ากลางฝุ่นควันผืนนั้นแล้ว

พวกเขาอยู่ในศาลายังเห็นการเคลื่อนไหวของทั้งสี่คนชัดเจน แต่ดูครู่หนึ่งแล้ว พวกเขาแต่ละคนต่างระทึกใจหนัก เพราะทั้งสี่คนในฝุ่นควันคล้ายต่างคนต่างมองไม่เห็นอีกฝ่าย ทั้งที่เทียนยียืนอู่ตรงนั้น ซู่ฉงโจวกลับเดินชนเขาไปตรง ส่วนสองมือองครักษ์เยว่คลำอยู่ด้านหน้า ใต้เท้าถูกระเบิดจนเป็นหลุมใหญ่ เขากลับคล้ายมองไม่เห็น เหยียบพลาดล้มเข้าไปอยู่ในหลุมใหญ่ ชุดยาวผ้าไหมขาวสะอาดนั้นเปื้อนดินฝุ่นทันที

ส่วนตี้เอ้อร์ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ กำลังมองรอบทิศด้วยความงุนงง ชันหูฟังความเคลื่อนไหวรอบข้าง

ควันฝุ่นตกลงแล้ว แต่พวกเขายังคงแสดงออกเช่นนี้ นี่ทำให้คนที่ชมอยู่ในศาลาต่างฉงนใจมาก มีเพียงเฉินซ่าเลิกคิ้วถาม "เจ้าใช้ดอกสามชาติ?"

โหลชีพยักหน้า "ใช่" ฉลาดจริงๆ ถึงกับดูออกได้ในพริบตา

"ร้ายกาจมาก" โหลฮ่วนเทียนมองทางโหลชี ดวงตาวูบไหว "เสี่ยวชีถึงกับเก่งเช่นนี้!" เขามีความรู้สึกภาคภูมิจากเรื่องนี้

เฉินซ่าพิจารณาครู่หนึ่ง จากนั้นก็เกี่ยวริมฝีปากบาง กอบใบหน้าโหลชี ประทับจูบบนริมฝีปากนาง

ประเสริฐ ยอดมาก ของดีจริงๆ!

สี่คนนั้นแค่ไปตรวจสอบ มิใช่ศัตรู และที่นี่ก็ไม่ใช่สนามรบ พวกเขาจะไม่ลงมือกับคนของตัวเอง

แต่หากใช้นี่ในสนามรบเล่า?

เยว่และคนอื่นๆ กลับเข้าศาลา วิงเวียนบ้านหมุน มองระเบิดที่เหลือในมือโหลชี ดวงตากลับสว่างไสวประหนึ่งสะเก็ดไฟ

"ของสิ่งนี้จะผลิตจำนวนมากไม่ได้ อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่ได้" เฉินซ่ากลับสงบใจ ทำระเบิดได้ แต่กลับไม่มีดอกสามชาติแล้ว

ส่วนพวกเขาหากทำระเบิดชนิดนี้จำนวนมาก ต้องดึงดูดความสนใจของสี่แคว้นเป็นแน่ มีอาวุธชนิดนี้ ต้องก่อเป็นความตื่นตระหนกของสี่แคว้นแน่ พวกเขาอาจคิดสารพัดวิธีมาคัดลาย และอาจรวมกำลังของสี่แคว้นบุกพั่วอวี้ก็เป็นได้

ยามนี้กำลังทหารของพั่วอวี้ไม่เพียงพอ และยังไม่ได้รวมเป็นหนึ่ง หากพวกเขาสอดแทรกเข้ามาก็จะทำให้เขาถูกกระทำ