ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 477

ดวงหน้าเฉินซ่าขมึงตึงทันที

โหลชีผิวปากอย่างไม่อาย "เรือนรับรองของเขาเวิ่นเทียนเยอะจริงๆ! คนเขาผัวเมียก็แยกกันอยู่คนละหลังได้"

อีกฝ่ายย่อมฟังออกว่านางกำลังถากถาง แต่ก็เพียงมองล่าง สั่นเทิ้มนิดๆ ความกดดันของเฉินซ่าน่าสะพรึงโดยแท้ ทำให้พวกนางแทบรับไม่ไหวแล้ว

โหลชีถอนหายใจ ถาม "พาพวกเราไปเรือนชิงอี้"

ไม่ต้องคิดก็รู้ เรื่องนี้ต้องเป็นน่าหลานฮั่วซินวางแผนแน่ เจ้าบ้านสามชิวกับฮูหยินก็ไม่ได้แยกกันอยู่

"เชิญพระสนมเสด็จตามข้าน้อยไปที่เรือนหลานเฉิน..." สาวใช้ผู้นั้นยังไม่ลดละ

โหลชีหัวเราะเย็น "เจ้าอยากตายข้าก็ไม่ห้ามนะ"

สาวใช้ผู้นั้นถอยห่างออกไปอย่างตกใจกลัว

อวิ๋นขมวดคิ้ว มองไปยังศาลาอาคารหอเหล่านั้นที่อยู่สูงสุดของภูเขา น่าหลานฮั่วซิน...นางจะก่อเรื่องอะไรอีก? หลายวันก่อนเขาได้ฟังเรื่องหลังจากที่เขาจากไปโดยละเอียดแล้ว ฟังเรื่องโหลชีเป็นหลัก เพราะเขาไม่เข้าใจความรู้สึกของนายท่านที่มีต่อโหลชีเป็นที่สุด ดังนั้นเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ย่อมต้องเอ่ยถึงน่าหลานฮั่วซินด้วย

ครั้งนี้ เขาอยากจะดูสิว่าน่าหลานฮั่วซินเป็นอสรพิษอย่างนั้นจริงไหม เมื่อก่อนเขาสนับสนุนน่าหลานฮั่วซินเป็นจักรพรรดินี แต่หากนางมีใจเป็นอสรพิษจริง พวกเขาจะไม่ยอมให้โอกาสนางแม้แต่น้อยนิด

แล้วพอมาดูอีก พวกเขาเพิ่งถึง น่าหลานฮั่วซินก็เริ่มแล้ว

อวิ๋นเป็นกังวลอยู่บ้าง กล่าวกับเฉิงสิบ "ต้องคุ้มครองพระสนมให้ถี่ถ้วน" อย่างไรเสียที่นี่คือเขาเวิ่นเทียน พวกเขามาแค่ไม่กี่คน กลัวก็กลัวแต่อีกฝ่ายจะลงมือแบบที่พวกเขาไม่อาจมีกำลังทัดทานเป็นครั้งๆ ไปได้

แต่เฉิงสิบกลับนิ่งมาก "แม่นางเก่งมาก" ดังนั้นไม่มีผู้ใดวางอุบายกับนางได้ แล้วครั้งนี้นางก็มาอย่างเตรียมพร้อม เขาก็อยากจะดูเหมือนกัน ว่าน่าหลานฮั่วซินเบื่อจะมีชีวิตแล้วจริงหรือไม่

พวกเขาไปยังเรือนชิงอี้

เรือนชิงอี้ยังต้องเดินขึ้นไปอีกหน่อย ใกล้กับยอดเขามาก ยิ่งสูง ก็ยิ่งหมายถึงฐานะที่สูงส่ง และระหว่างทางพวกเขาผ่านเรือนหลานเฉิน นั่นเป็นเพียงเรือนรับรองหลังเล็กๆ เท่านั้น แถมยังอยู่ห่างไกลในมุมมืด หากไม่ใช่เพราะพวกเขาทั้งสองมีสายตาเป็นเลิศมองเห็น ยังไม่รู้ว่านั่นคือเรือนรับรองที่วางแผนให้พระสนมแห่งแคว้นพัก เรือนเล็กๆ ห้องเดี่ยวนั้น แม้แต่ลานก็ไม่มี เหตุใดจึงเหมือนกับให้อนุซึ่งไม่เป็นที่โปรดของตระกูลเศรษฐีอยู่อย่างนั้น?

นี่เป็นการฉีกหน้ากันชัดๆ รังแกกันเกินไปแล้ว!

เฉินซ่ากำหมัด โหลชีกุมกำปั้นของเขา แล้วส่ายหน้ากับเขา

ไม่ต้องรีบร้อน ค่อยๆ เล่นสนุก

ในดวงตานางแวบแสงแห่งความคึกคักเล็กน้อย

แยกกันอยู่? แยกกันอยู่บ้านเจ้าสิ!

เรื่องนี้ต้องเป็นน่าหลานฮั่วซินวางแผนแน่ และแค่ใช้สมองคิดสักหน่อยก็รู้ได้ พวกเขาต้องไม่ได้วางแผนแค่เรื่องนี้แน่ เจตนาเดิมของน่าหลานฮั่วซินไม่ใช่อยากแยกพวกเขาออกจากกันจริง แต่เบ่งบารมีกับนาง บอกนาง ว่าที่นี่คือเขาเวิ่นเทียน นางคือเทพธิดาแห่งเขาเวิ่นเทียน ที่นี่เป็นสมรภูมิชัยของนาง เวลา ที่ตั้ง กำลังคน โหลชีเป็นแกะน้อยที่เข้ามารอถูกเชือดเท่านั้น

เพียงแต่น่าหลานฮั่วซินต้องคิดไม่ถึงแน่ ยามนางนี้ไม่ได้กลัวหรือถอยหนี แต่เป็นการรอคอยและความตื่นเต้น

ใช่แล้ว นางกำลังรอรูปแบบแสวงหาความตายของน่าหลานฮั่วซินอยู่!!!

เฉินซ่ามองนางสายตาหนึ่ง พบว่าดวงตาทั้งคู่ของโหลชีในตอนนี้เป็นประกายเป็นพิเศษ ประกายชนิดนั้นเป็นแบบที่เขาไม่เคยพบเห็นมาก่อน ส่วนความรู้สึกที่นางมอบให้เขานั้นก็เปลี่ยนฉับ ไม่ทำตัวน่ารักไม่แสร้งโง่ แต่ไม่ใช่ไม่เป็นพิษเป็นภัยเด็ดขาด ในทางกลับกัน นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกถึงอันตรายจากตัวนาง

นางในตอนนี้คล้ายดอกมั่นถัวหลัวที่มีพิษร้ายแรงดอกหนึ่ง กำลังยืดขยายกลีบดอกที่สวยงามเย้ายวน แผ่กลิ่นจางๆ แห่งมโนภาพ ทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้ว รอเพียงคนไม่กลัวตายมาถึงที่ทีละคน

นางที่เป็นแบบนี้ ถูกรสนิยมของเขามาก มากเหลือเกิน!

นางปีศาจ!

เขาแอบกัดฟัน มุมหน้าผากกระตุก ถึงกับอุ้มนางด้วยท่าเจ้าหญิงขึ้นมาทันที แล้วล็อกใบหน้านางไว้กับอกตัวเอง ไม่ให้ผู้ใดเห็นดวงหน้าของนางที่ดึงดูดถึงชีวิตนี้

เขากลับไม่รู้ นี่เป็นด้านที่งดงามที่สุดของโหลชี นี่เป็นสภาวะที่ราชินีแห่งความมืดยุคปัจจุบันมีขณะที่ได้รับภารกิจระดับสูง และภารกิจแบบนั้น...

โดยทั่วไปคือการปลิดชีพคน

ที่ปลิดชีพล้วนไม่ใช่คนธรรมดา คนที่คนอื่นคิดว่าเอาชีวิตไม่ได้

จุดจบของภารกิจแบบนั้น...

ปกติล้วนเป็นนางที่ทำสำเร็จอย่างสวยงาม คนที่สมควรตายล้วนต้องตาย!

นี่คือโหลชีที่รับการท้าชิง เป็นโหลชีที่มีความอยากสงคราม เป็นโหลชีที่เชื่อมั่นจนแทบจะทะนงตนอย่างยิ่งยวด

ในเนื้อเฉินซ่าก็เป็นคนเช่นนี้ ดังนั้นเขาจึงถูกโหลชีดึงดูด ความดึงดูดแบบนั้นแทบถึงชีวิต ทำให้เลือดเขาที่เย็นชาไร้หัวใจในแต่เดิมเดือดพล่านขึ้นมา

คนอื่นกลับถูกเขาทำให้ตกใจ

ใบหน้าสาวใช้ทั้งสองแดงขึ้นมา รู้สึกเพียงหน้าร้อนผ่าวหัวใจเต้น นี่ๆๆ ต่อหน้าธารกำนัลนะ องค์จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ นี่ไม่ใช่เรื่องที่ทำได้แต่ในห้องนอนหรือ?