ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 480

เมื่อเฉินซ่ากับโหลชีกลับถึงเรือนชิงอี้ เฉิงสิบก็กลับมาด้วย โหลชีฟังการรายงานของเขา ตบหัววู๊วูที่ตามเขา ให้พวกเขากลับไปพักผ่อน ส่วนตนก็กลับเข้าห้องกับเฉินซ่า

เมื่อครู่นั่นคือบิดาของน่าหลานฮั่วซิน ผู้อาวุโสใหญ่แห่งเขาเวิ่นเทียน เจ้าของวันเกิดในครั้งนี้

ถ้อยคำนั้นเข้าสู่โสตหูพวกเขาอย่างชัดเจน แต่เจ้าตัวกลับไม่โผล่หน้า เสียงนั้นคล้ายดังมาจากที่ใดสักแห่ง ไม่อาจระบุตำแหน่งชัดเจน

โหลชีรู้อยู่แล้ว เหมือนผู้อาวุโสใหญ่แก้สถานการณ์ให้พวกเขา แต่อันที่จริงเป็นการเบ่งบารมีกับพวกเขา เผยฝีมือในทำนองให้ตะลึงกลัวเล็กน้อย

น่าเสียดายที่ทั้งสองกลับไม่ใช่พวกที่ทำให้ตกใจได้ แต่ภูมิหลังของเขาเวิ่นเทียนก็มองต่ำไม่ได้จริงๆ มิเช่นนั้นคงตระหง่านในโลกหล้านานขนาดนี้ และมีบารมีความน่าเชื่อถือมากขนาดนั้นไม่ได้

นางไม่เคยคิดว่าจะกำจัดน่าหลานฮั่วซินได้ง่ายขนาดนั้น

"ถ้าท่านปะทะกับผู้อาวุโสใหญ่โดยตรง โอกาสชนะมีกี่ส่วน?" ทั้งสองกลับถึงเตียงนอน โหลชีนอนซบอกของเฉินซ่า เท้าคางมองเขา

เฉินซ่าส่ายหน้า โหลชีสะดุ้ง "สู้ไม่ได้?"

"เปล่า ข้าไม่รู้ว่าการบำเพ็ญของเขาในเวลานี้เป็นอย่างไรแล้ว ฉะนั้นจึงคาดคะเนไม่ได้ แต่ชีชีวางใจ ไม่ว่าอย่างไร ข้าต้องปกป้องให้เจ้าปลอดภัยแน่"

"ข้ามิได้อ่อนแอ" โหลชีทำปากจู๋อย่างไม่ยอม เมื่อนั้นเฉินซ่าจึงคล้องข้อมือของนางและตรวจสอบกำลังภายใน

เดิมเขาไม่ได้สังเกต คืนนี้กลับพบว่ากำลังภายในของนางล้ำลึกกว่าแต่ก่อนหลายส่วน "นี่ก็คือสิ่งที่ได้จากการเก็บตัวของเจ้า?"

เขายังนึกว่านางเก็บตัวเพราะต้องการหลบไม่พบหน้าเขา

โหลชีกะพริบตา กล่าวอย่างยิ้มย่องเล็กน้อย "ใช่แล้ว ใช้ของหลายอย่าง แต่เสียดายที่ท่านใช้ไม่ได้" สภาพในกายเขาซับซ้อนเกินไป จะเพิ่มกำลังภายในส่งเดชตอนนี้ไม่ได้

"ข้าไม่ต้อง"

"ข้ายังเอาของหลายอย่างมาด้วยนะ วางใจเถอะ ครั้งนี้ไม่ทำให้เขาเวิ่นเทียนวุ่นวาย ข้าจะไม่กลับ" ให้น่าหลานฮั่วซินรู้สักหน่อยว่าอะไรเรียกว่าเชิญเทพง่าย ส่งเทพกลับยาก

"ยาเม็ดนั้นที่เจ้าให้เมื่อครู่คือสิ่งใด?" เฉินซ่านึกขึ้นได้

"ของเหล่านั้นของน่าหลานฮั่วซินล้วนตั้งใจเตรียมมา ยานี้เป็นการป้องกันไม่ให้เกิดเหตุ ผ้าที่แขวนอยู่ในศาลา กระโปรงบนตัวนาง สายพิณโบราณ กระทั่งวัตถุดิบที่วาดระหว่างคิ้วล้วนแล้วแต่เสริมเครื่องหอมปลุกอารมณ์กำหนัด" ครั้นโหลชีพูดขึ้นมาก็อดยิ้มเย็นไม่ได้ ยังจะ 'เทพธิดา' อีกแน่ะ เทพธิดาที่แทบอยากแช่ตัวอยู่ในยาที่ปลุกเร้าอารมณ์? เทพธิดาที่วางแผนการสารพัดอยากมุดเข้าอ้อมกอดผู้ชาย?

ถึงเฉินซ่ารู้ว่าของบางอย่างผ่านการเล่นตุกติก แต่คิดไม่ถึงว่าแม้แต่สายพิณก็ใช้ของพรรค์นั้นแช่มาก่อน ทันใดนั้นก็รู้สึกสะอิดสะเอียน บังเกิดจิตสังหารพลัน

"ข้ากลับคำได้ไหม?" รับปากให้นางสังหารนางผู้นั้นกับมือ เขากลับคำได้ไหม?

โหลชีหัวเราะขึ้น "ไม่ได้ เพราะข้าก็ใช้ของดีกับนางเหมือนกัน รอดูเรื่องสนุกเถอะ" ทีแรกนางไม่อยากใช้ของชนิดนี้ แต่ใครจะรู้ว่าน่าหลานฮั่วซินกลับใช้เครื่องหอมปลุกอารมณ์กำหนัดหลายชนิดขนาดนั้น! เมื่อคิดว่านางใช้วิธีการเช่นนั้นลวงผู้ชายของนาง จิตใจนางก็แปรเปลี่ยนเป็นชั่วร้าย

และเวลานี้บนยอดเขา ในห้องหนังสือผู้อาวุโสใหญ่ น่าหลานฮั่วซินกำลังกัดฟันมองบิดาที่นั่งอยู่ตรงหน้า เอ่ยถามอย่างเจ็บใจ "ท่านพ่อ ทำไมท่านถึงขัดขวางข้า?"

ผู้อาวุโสใหญ่แห่งเขาเวิ่นเทียนอยู่ในเงาตะเกียงอันมืดสลัว ขมุกขมัวเห็นไม่ชัด ได้ยินดังนั้นก็เงียบไปพักหนึ่ง ถอนหายใจเอ่ย "ฮั่วซิน จิตใจเอาแต่อยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง ไม่คุ้มค่า เจ้าก็รู้ดีว่าข้าต้องการอะไร"

"แต่ แต่เล็กข้าก็ตัดสินใจว่าจะออกเรือนกับเขา!" น่าหลานฮั่วซินเอ่ย "ข้ารู้ว่าท่านพ่อต้องการอะไร แต่นี่ก็ไม่ขัดกัน!"

"จะไม่ขัดอย่างไร? ถึงแผนการเจ้าคืนนี้จะสำเร็จ ก็แต่มอบเรือนร่างตัวเองให้มันเท่านั้น หากมันโมโหลงมือฆ่าเจ้าล่ะ? เจ้ารู้ได้อย่างไรว่ามันจะรับผิดชอบเจ้าเพราะเรื่องนี้? แต่ไหนมามันก็ไม่ใช่คนที่สนใจหลักในแดนมนุษย์"

น่าหลานฮั่วซินกัดฟัน โต้แย้งไม่ได้เสียนี่ ผู้อาวุโสใหญ่เอ่ยสืบต่อ "อีกอย่าง เวลานี้เจ้าฆ่าโหลชี ถ้ายั่วมันโมโหแล้ว แผนข้าก็จะถูกเจ้าทำลายด้วย! ห้ามทำอะไรพลการอีก รอให้คนครบแล้วค่อยทำตามแผนของข้าต่อ อย่างไรก็เป็นเรื่องคืนพรุ่งนี้ ได้ยินไหม?"

"...ข้าทราบแล้ว" น่าหลานฮั่วซินรับคำด้วยความอึดอัด

ครั้นออกจากห้องของผู้อาวุโสใหญ่ น่าหลานฮั่วซินก็รู้สึกเพียงจิตใจอัดแน่นหงุดหงิดถึงที่สุด ทั้งที่สายลมยามราตรีหนาวเย็น แต่นางกลับอดกระชากคอเสื้อเป็นไม่ได้ ผิวขาวหิมะที่เผยออกมาเป็นผืนใหญ่อยู่แล้วจึงปรากฏมากกว่าเดิม

ครั้นกลับถึงห้องนอนตัวเอง ดวงตาก็จับจด "ใคร?"

ถึงกับมีคนอยู่ในห้องนอนนาง!

"ฮั่วซิน ข้าเอง"

ซู่อวิ๋นซิงยกเชิงเทียนส่องสว่าง เงยหน้าขึ้น เผยรอยยิ้มกับนาง

ถึงน่าหลานฮั่วซินจะโล่งอก แต่ก็ยังโกรธมาก "เจ้าไม่ไปจับตาดูซู่หลิวอวิ๋น มาที่ข้าที่นี่ทำไม!" ว่าแล้วนางก็สะบัดแขนเสื้อกว้างบางอย่างหงุดหงิด

ฝุ่นยาที่เห็นไม่ได้ด้วยตาเนื้อกระจายออกไปตามการกระทำ ลอยอยู่กลางอากาศ มุดเข้าโพรงจมูกของพวกนาง แต่ทั้งสองกับไม่รู้ตัว

"นางนอนแล้ว มีอะไรให้จับตาดูกัน อยู่ในถิ่นเจ้า หรือว่านางยังเล่นลูกไม้อะไรได้อีก?" ซู่อวิ๋นซิงหัวเราะเย็นเสียงหนึ่ง "ข้ามาเพื่อจะถามเจ้า เมื่อไรจะจัดการเรื่องที่รับปากข้า?"